Πως το λένε το κλισέ; Πίσω από έναν μεγάλο άντρα, βρίσκεται μία πολύ δυναμική γυναίκα. Ναι, ισχύει, μόνο που στην περίπτωση της σημερινής μας πρωταγωνίστριας, το κλισέ αλλάζει κάπως, καθώς η Μάσα Ζαχαρία δεν ήταν ποτέ η σύζυγος που ζούσε στη σκιά του σπουδαίου Παναγιώτη Φασούλα.

Ήταν αυτόφωτη, δημιουργική, προβεβλημένη, αλλά σαφώς έγινε πανελληνίως γνωστή με το γάμο της με τη θρυλική "Αράχνη" ελληνικού μπάσκετ. Η Μάσα ζει δίπλα στον "Πάνι", τον στηρίζει και τη στηρίζει, έχουν 22 χρόνια κοινής πορείας και τα 5-6 εξ αυτών, με μία μεγάλη δοκιμασία που τους έβγαλε νικητές σε όλα τα επίπεδα.

Η ασθένεια του γιου τους Γιάννη το 2004, θα μπορούσε να τους διαλύσει. Τελικά τους έβγαλε πιο ενωμένους, παρά το γεγονός πως αναγκάστηκαν να μοιράσουν τις ζωές τους σε δύο ηπείρους, με όλα τα προβλήματα που συνεπάγονται από αυτήν τη σταθερά.

Η Μάσα μπήκε στο Σπίτι της 24Media με αυτόν το δυναμισμό που τη χαρακτηρίζει, ακόμη και αν τη "γνωρίζεις" από μακριά. Με ευγένεια και σιγουριά. Με ηρεμία. Όταν βγαίνεις νικητής και όρθιος από τη φουρτούνα, μετά βλέπεις τα πράγματα αλλιώς.

Της ζητήσαμε να μας μιλήσει για την απόφαση της να γράψει τη "Παραμυθοχώρα" του γιου της, να αναφερθεί δηλαδή στην περιπέτεια που τους έστειλε από τη Γλυφάδα στο Τενεσί των ΗΠΑ. Για τον καρκίνο "για τον οποίον υπάρχει άγνοια μεγάλη στον κόσμο", όπως λέει και η ίδια. Για την υποδοχή που έχει από τον κόσμο το βιβλιαράκι-παραμύθι της, "πολύ θετική να ξέρεις και είμαι χαρούμενη γιατί περνάω θετικά μηνύματα, όχι μιζέρια και κατάθλιψη".

Και όντως αν τη γνωρίσεις, όπως συνέβη με εμάς, σου αφήνει θετικά μηνύματα, έχει θετική αύρα και μετά από λίγα λεπτά ξεχνάς ότι κάνεις συνέντευξη. Απλά μιλάς με ένα άτομο που είναι "γαμώ τα παιδιά" και έχει ρεαλισμό, σοβαρότητα και ξεκάθαρη οπτική στη ζωή. Τη Μάσα προ του 2004 δεν την ήξερα. Τη σημερινή Μάσα, τη θεωρώ παράδειγμα για πολλούς. Εκείνη πάλι θεωρεί πως όλα όσα κάνει και ζει είναι νορμάλ. Και αυτό είναι το point.

Η Μάσα κάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα του καθιστικού μας και μίλησε για όλους και για όλα. Όχι, εντάξει, αυτό παραείναι κλισέ. Και αναληθές. Μίλησε για όσα ήθελε εκείνη. Και ευτυχώς ήταν αρκετά.

-Καταρχάς γιατί βλέπω τρεις διαφορετικές “Μάσες”; Τη Μάσα μέχρι να ‘ρθει στην Ελλάδα, τη Μάσα μέχρι να γνωρίσει τον Παναγιώτη και τη Μάσα ως σύζυγο, μητέρα κτλ. Ισχύει αυτό ή είναι κάτι που το ‘χουμε οι απέξω στο μυαλό μας;

"Είναι πολύ διαφορετικό το πώς το έχω εγώ στο μυαλό μου και πώς το ‘χουν οι άλλοι, λογικό είναι να το βλέπεις έτσι. Υπάρχει μια λογική συνέχεια σ’ αυτό που λες, φαντάζομαι πως ισχύει κιόλας, κατά κάποιον τρόπο. Εγώ όμως θα τα χώριζα αλλιώς: Η Μάσα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μόσχα, η Μάσα που ήρθε στην Ελλάδα και έζησε πολύ ωραία τα χρόνια που περιγράφεις (που περιλαμβάνουν μέσα και τον Παναγιώτη) και τη Μάσα που έζησε στην Αμερική".

-Αααα! Ναι, πιο ενδιαφέρον αυτό: Ρωσία-Ελλάδα-Αμερική.

"Ναι (γέλια). Η Μάσα πλέον μετά απ’ αυτό, νομίζω μπορεί να ζήσει οπουδήποτε!

-Πιο δύσκολα πού ήταν; Θα μου πεις Αμερική λόγω της κατάστασης...

"Όχι. Όχι... Δεν υπάρχει πιο δύσκολο, νομίζω ότι όλα συνοδεύονται από πολύ πολύ ευχάριστες αναμνήσεις".

-Η Σοβιετική Ένωση του τότε, ήταν λίγο, στα δικά μας μάτια, ζόρικη!

"Ναι, στα δικά σας μάτια. Στα δικά μας δεν ήταν όμως. Όταν γεννιέσαι σε μια χώρα είναι διαφορετικά, δεν σου φαίνεται παράξενο ή ζόρικο. Όμως υπάρχει και το άλλο και παίζει πολύ μεγάλη σημασία, γι’ αυτό θα το αναφέρω: γεννήθηκα σε μια οικογένεια η οποία ακόμα και μ’ αυτό το καθεστώς εκείνης της Σοβιετικής Ένωσης, ανήκε σε μια ελίτ τάξη, τέλος πάντων...

-Καλοβαλμένη οικογένεια...

Ναι, στη Ρωσία του τότε, η ελίτ ήταν η τάξη των γραμμάτων και των τεχνών. Και της μόρφωσης. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό που θα πω, γιατί τώρα στη Ρωσία η ελίτ τάξη χαρακτηρίζεται μόνο από οικονομική άποψη, τότε η ελίτ ήτανε γράμματα, τέχνες και επιστήμες. Αυτό που μου λένε συχνά για τη Σοβιετική Ένωση: δεν είχα ποτέ έλλειψη του τζιν και της Κόκα-Κόλα.

Σ'έναν γάμο πρέπει να σέβεσαι και τον χώρο του, τον χρόνο του, τα ενδιαφέροντά του, τα θέλω του, τις ανάγκες του

-Το μη φυσιολογικό στο οποίο θα επιμείνω, Μάσα, είναι ότι μετά από μερικά χρόνια, ερχόμενη στην Ελλάδα ασχολήθηκες μ’ ένα χώρο, το μόντελινγκ, ο οποίος, τότε ήταν πολύ hot...

-Πολύ hot και πολύ νορμάλ, και άνθιζε, ήταν υγιής και..."

-Κάτσε μισό. Από κομουνιστική οικογένεια, να έρχεσαι τώρα εδώ στην Ελλάδα και ξαφνικά να κάνεις μόντελινγκ, δηλαδή οι δικοί σου, ο περίγυρος πρέπει να είπανε κάτι...

"Ήταν πάρα πολύ προοδευτικοί άνθρωποι. Η μητέρα μου, ας πούμε, είναι μηχανικός μηχανολόγος με ειδίκευση στους πυραύλους. Ήταν πολύ μπροστά..."

-Άρα αυτό ήταν φυσιολογικό για σένα. Δεν έκανε κάτι, να πάω κόντρα στην οικογένεια, απλώς σου προέκυψε το μόντελινγκ και το ‘κανες γι’ αυτό...

"Ακριβώς".

-Παντρεύτηκες μικρή;

"Ε ναι, πολύ μικρή (γέλια)".

-Το να παντρευτεί μια γυναίκα που δεν είχε... ανάγκη το γάμο, προερχόταν από μια φυσιολογική οικογένεια, απ’ ο,τι καταλαβαίνω, είχε τη δουλειά της, δεν είχε κάποιο καημό Παναγία μου, να παντρεύτω, φαντάζομαι...

"Όχι".

-Άρα, ώριμη απόφαση ήταν.

"Εντελώς ώριμη. Έτσι προσπαθώ να λειτουργώ πάντα".

-Άρα δεν σκέφτηκες, ξέρω'γω ότι: είμαι μικρή, είμαι μεγάλη... Κατευθείαν, ταιριάζαμε – φύγαμε!

"Αυτό. Νομίζω πως έτσι ήταν".

-Και πώς στέκεται ένας γάμος 22 χρόνια;

"Κοίτα να δεις. Όπως όλα τα πράγματα, αν κατανοήσεις γενικά τη λειτουργία ενός ανθρώπου και ειδικά, είτε είναι άντρας είτε γυναίκα, αυτό το άντρας από δω – γυναίκα από κει, ισχύει αλλά όχι σε όλα τα πράγματα. Λοιπόν, άμα κατανοήσεις γενικότερα πώς λειτουργούν οι σχέσεις, θεωρώ ότι για να κρατήσει μια σχέση πάρα πολλά χρόνια, πρέπει να σέβεσαι πάνω απ’ όλα τον σύντροφό σου. Πρέπει να σέβεσαι και τον χώρο του, τον χρόνο του, τα ενδιαφέροντά του, τα θέλω του, τις ανάγκες του, όλα αυτά. Και για μένα επίσης, πάρα πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και ο ιδιωτικός χώρος που πρέπει να έχει ο καθένας. Όταν λοιπόν δίνεις στον άλλο χώρο, και δεν καταπατάς ούτε το χρόνο του, ούτε την προσωπικότητά του, ούτε τα ενδιαφέροντά του, νομίζω ότι είναι το βασικότερο για να κρατάει μια σχέση πολύ".

Η δημοσιότητα δεν μας ενόχλησε ποτέ

-Έχεις πει σε μια συνέντευξη σου λίγο παλιότερα, ότι εσένα σ’ άρεσε που ήταν μπασκετμπολίστας ο Παναγιώτης, με την έννοια ότι το παρακολουθούσες το άθλημα".

"Πάρα πολύ μ’ άρεσε! Ακόμα πάω και βλέπω μπάσκετ".

-Η δημοσιότητα που είχε ο Παναγιώτης και αυτομάτως και το δικό σας ζευγάρι, δεν σ’ ενόχλησε ποτέ;

"Όχι".

-Γιατί το αντιμετωπίσατε αλλιώς εσείς, ή γιατί δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο εμείς πιστεύουμε;

"Όχι, ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Και ήταν παραπάνω απ’ ο,τι εσείς πιστεύετε. Ακόμα είναι. Του Παναγιώτη ακόμη του μιλάνε πολλοί θαυμαστές, είναι συγκινητικό. Και βέβαια ό,τι και να λέμε, να είμαστε και σοβαροί. Δεν έχει καμία σχέση η δημοσιότητα η δικιά μου μπροστά στη δημοσιότητα του Παναγιώτη".

-Εντάξει, ήταν οικουμενική η προβολή του Παναγιώτη...

"Ε, ακριβώς! Είναι πολύ φυσιολογικό. Το θέμα είναι πως αν σκεφτείς ότι έχουν περάσει χρόνια, είναι τρομερό το πόσο έχουν αποτυπωθεί όλες οι αναμνήσεις των ανθρώπων με το ‘87 και μετά. Είναι τρομερό".

-Επειδή μ’ ενδιαφέρει και η Μάσα σαν σύντροφος του Παναγιώτη, αυτό δεν ήταν πρόβλημα στη σχέση σας; Η δημοσιότητα";

"Ποτέ. Ποτέ, ποτέ όμως. Ξέρει τι; Άμα είσαι άνετος με κάτι, ξέρεις να τη διαχειρίζεσαι, δεν την εκμεταλλεύεσαι, δεν τη βιάζεις, δεν την τραβάς στα άκρα, είναι ένα πράγμα που κάποια στιγμή μαθαίνεις και ζεις πολύ άνετα μαζί του. Ξέρεις, άμα δεν σ’ αρέσει κάτι, δεν το προκαλείς. Ο Παναγιώτης που είναι πιο κλειστός άνθρωπος, το ξέρεις πολύ καλά, δεν κυκλοφορεί και ιδιαίτερα πάρα πολύ και αν δεν θέλει να πάει κάπου, δεν θα πάει. Αν πάει όμως, ξέρει πάρα πολύ καλά και τις συνέπειες, και τις αντιμετωπίζει ανάλογα, ξέρεις, με σεβασμό και με σωστή στάση και τελειώνει η ιστορία. Αυτό είναι".

-Η δημοσιότητα ενός ανθρώπου έχει να κάνει και λίγο με την ηλικία του.

"Γι’ αυτό δεν φταίει η δημοσιότητα, φταίει η υποδομή του ανθρώπου. Κι εδώ θα δούμε και σε σημερινές περιπτώσεις προβεβλημένων παικτών, πώς το διαχειρίζονται. Το οτιδήποτε: Την πολλή δημοσιότητα, τα πολλά χρήματα. Σ’ αυτό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η οικογένεια και η υποδομή που έχεις σαν άνθρωπος. Αυτό λοιπόν θα δούμε πώς θα το διαχειριστούν τα καινούρια αστέρια".

-Ε, είναι κι άλλη εποχή, είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα, άλλη εποχή τότε, άλλη τώρα, περισσότερα μέσα, social media κτλ.

"Και αυτά πρέπει να ξέρεις να τα διαχειρίζεσαι. Όλα πρέπει να ξέρεις να τα διαχειρίζεσαι. Είναι πάρα πολύ επικίνδυνα όλα να σε φέρουν σε σημεία που θα ‘ναι πάρα πολύ δυσάρεστα".

-Τώρα βέβαια, θα ‘πρεπε να ρωτήσω τον Παναγιώτη αλλά... Γιατί δεν έχει social media ο Παναγιώτης;

"Γι’ αυτό το λόγο. Όχι γιατί δεν ξέρει να τα διαχειρίζεται, για να μην του σπάνε τα νεύρα. Δεν θα βρεθεί ένας μαλάκας (γελάει) να γράψει κάτι, την ημέρα; Με μαθηματική ακρίβεια..."

-Με μαθηματική ακρίβεια και ένας, και δύο!

"Άρα τι κάνεις; Απλά δεν έχεις"

Όλοι οι γονείς πρέπει να σπρώχνουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό. Ο πρωταθλητισμός είναι άλλη συζήτηση

-Τώρα έχετε δυο παιδιά μεγάλα, 20 και 17. Πρώτα να μιλήσουμε για το κοριτσάκι θα ‘θελα... Ποιο κοριτσάκι δηλαδή, ολόκληρη κοπέλα...

"Το γλυκό μου..."

-Πίστευα ότι ο Παναγιώτης, μπορεί και εσύ, να μη θέλατε να ασχοληθεί με το μπάσκετ.

"Λάθος τεράστιο! Όχι γιατί. Καταρχάς δεν ξέρω αν το ‘χεις ακούσει, απλά επειδή δεν έχει ακόμα παρουσιαστεί επίσημα κι αυτό θα το αφήσω για τον Παναγιώτη να το αναπτύξει, θα το θίξω λίγο. Μόλις τώρα ίδρυσε ένα ίδρυμα ο Παναγιώτης, “Ίδρυμα Παναγιώτης Φασούλας” με σκοπό ακριβώς αυτό, να μεταδώσει όλη αυτή τη γνώση που έχει πάρει, το τι μπορεί να προσφέρει ο αθλητισμός γενικότερα σ’ ένα παιδί, στη ζωή του. Εγώ πιστεύω πως όλοι οι γονείς, πρέπει να σπρώχνουν και να παρακαλάνε, το παιδί τους, κάποια στιγμή στη ζωή του να ασχοληθεί με αθλητισμό. Γιατί: έξω ας πούμε, οι πολυεθνικές εταιρίες, πηγαίνοντας στα μεγάλα κολέγια (κάνοντας το λεγόμενο recruiting των μελλοντικών στελεχών των μεγάλων εταιριών), το πρώτο target group είναι student athletes. Δηλαδή σπουδαστές αθλητές".

-Σωστό.

"Πώς λοιπόν μπορεί πρώην αθλητές, να πουν όχι στο να γίνει το παιδί τους αθλητής; Με τίποτα. Ο πρωταθλητισμός βέβαια είναι μια άλλη συζήτηση".

-Ε, αυτό κάνει η Μαριέλλα όμως.

"Ακριβώς. Όταν πάει λοιπόν το παιδί σου να κάνει το επόμενο βήμα και σου λέει: “Θέλω ν’ ασχοληθώ με πρωταθλητισμό” εκεί του κάνεις μια συζήτηση και του λες ότι: “Εγώ ο,τι και να κάνεις, θα ‘μαι μαζί σου”. Εμείς τουλάχιστον έτσι κάναμε με το παιδί μας. Από 14ων ετών, η Μαριέλλα δεν έχει δει καλοκαίρι. Άλλοι είναι στις παραλίες κι η Μαριέλλα είναι στις εθνικές. Ειδικά τώρα με τα κολέγια και αυτά, δεν... Και της είπαμε ότι: “Αυτό που θα κάνεις θα σου δώσει εμπειρίες και χαρές που δεν θα μπορείς να τις νιώσεις από τίποτα άλλο, αλλά επίσης το τίμημα που θα πληρώσεις είναι αυτό. Οι άλλοι θα ‘ναι διακοπές κι εσύ θα δουλεύεις. Οι άλλοι θα ‘χουνε free time κι εσύ θα προπονείσαι. Σαν το σκύλο απ’ το πρωί ως το βράδυ. Θα έχει υποχρεώσεις κτλ...”

-Τα οποία τα κατάλαβε προφανώς.

"Τα κατάλαβε, τα διάλεξε και τα ακολουθεί με μεγάλη επιτυχία.

-Πόσο πίσω έχεις κάνει Μάσα, για όλα αυτά; Άσε την ασθένεια, εννοώ όλα τα υπόλοιπα που χρειάζονται να πηγαινοφέρνεις στις προπονήσεις, να...

"Ε, εντάξει, πολύ πίσω, αλλά αυτά είναι απαραίτητα και στο ρόλο της μάνας. Πίσω από κάθε μεγάλο, επιτυχημένο αθλητή, υπάρχει η οικογένεια που τον έχει βοηθήσει. Δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μπορείς μεν, αλλά είναι πάρα πολύ λίγες οι περιπτώσεις, πολύ ακραίες, που ίσως καταφέρανε χωρίς τη στήριξη της οικογένειας. Θέλει πάρα πολύ μεγάλη στήριξη, θέλει να καταλαβαίνουν και οι γονείς ότι αυτό θέλει πάρα πολύ προσωπικό χρόνο, αφοσίωση και στήριξη και ψυχολογική και ουσιαστική ως και... ταξί, ξέρεις κτλ".

-Ποιο δύσκολο είναι να ‘σαι γυναίκα αθλητή αυτού του επιπέδου, ή μάνα αθλήτριας που πάει να φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο;

"Μάνα".

-Γιατί ρε Μάσα; Εγώ νομίζω το αντίθετο.

"Δεν το συζητώ. Δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα, αγωνίας και... γενικότερα είναι άλλο πράγμα να βλέπεις το παιδί σου, απ’ το να βλέπεις τον άντρα σου. Είναι εντελώς διαφορετικό".

-Δεν σε προπονεί δηλαδή, γενικά, ότι ήσουνα με τον Παναγιώτη...

"Α, καθόλου. Σε προπονεί στο ότι ξέρεις τι έχεις ν’ αντιμετωπίσεις σε θέμα ωραρίων, το ένα το άλλο. Αλλά το άγχος είναι εντελώς διαφορετικό".

Είχα ανάγκη να γράψω θετικά την ιστορία του Γιάννη μας

-Όσο διάστημα είχατε την περιπέτεια με τον Γιαννάκη, είχατε τρομερή αξιοπρέπεια στο πώς τη διαχειριστήκατε. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μετά εσένα πώς σου βγήκε η ανάγκη να το δημοσιοποιήσεις όλο αυτό το πράγμα;

"Κοίτα να δεις, προφανώς ήταν ανάγκη μου. Απλώς ήθελα να μεγαλώσει ο Γιάννης, να έχει πλήρη άποψη και να ‘ναι σε μια ηλικία που θα ‘χει ωριμάσει και θα μου δώσει το οκέι να μιλήσουμε δημόσια γι’ αυτό. Ο Γιάννης είναι τόσο συνειδητοποιημένος που ήταν επιθυμία του να μοιραστεί την αισιοδοξία της ιστορίας, όχι την αρρώστια κι οτιδήποτε, αλλά τέλος πάντων επειδή τόσα χρόνια μεγάλωσε σ’ ένα νοσοκομείο ουσιαστικά, με πάρα πολλά παιδιά τα οποία ήταν στην ίδια κατάσταση, ήθελε κι αυτός να μοιραστεί, ξέροντας ότι υπάρχουν κι άλλα παιδιά που αυτή τη στιγμή περνάνε δύσκολα εκεί έξω, την αισιοδοξία του και την ιστορία του.

Να πει δηλαδή, "Ότι κοίτα να δεις, κάνε κουράγιο, υπάρχει αίσιο τέλος, είμαι εδώ, και είμαι μια χαρά δόξα τω Θεώ, και ασχολούμαι με τον αθλητισμό"... Γιατί ξέρεις, υπάρχει και άγνοια στην Ελλάδα για όλο αυτό το πράγμα, αμάθεια, αλλά νομίζουν ότι ο καρκίνος κολλάει ας πούμε. Οι 8 στους 10, θα σου πούνε αυτό. Επίσης νομίζουν ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα το παιδί μετά, ότι είναι σαν ανάπηρο, και αυτό μας έδωσε τρομερές ιδέες ότι στο ίδρυμα θα πρέπει οπωσδήποτε ένα life coaching να αφορά και τους γονείς αυτών των παιδιών, να πούνε ότι δεν τελειώνει τίποτα, αντίθετα αρχίζεις. Αφού το ξεπεράσεις είναι μια φυσιολογική ζωή".

-Παρά το οκ του γιου σου, δεν είναι πολύ δύσκολο να κάτσεις να γράψεις;

"Μου ήρθε εντελώς αυθόρμητα. Να καταλάβεις ξεκίνησα να το γράφω στο νοσοκομείο εδώ στην Ελλάδα, που κάτσαμε μόνο 3 μήνες. Και το συνέχισα στην Αμερική. Μου ερχόταν από μέσα μου".

-Τρόπος έκφρασης δηλαδή, που εξαρχής ήθελες να το δημοσιοποιήσεις ή το έγραφες και θα έβλεπες;

"Όχι. Πρώτα απ’όλα το έγραψα. Μετά το έστειλα σε έναν άνθρωπο που εμπιστεύομαι απόλυτα, τον πατέρα μου, για να το διαβάσει. Και είπα, ωραία, αυτό είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο, μπορούμε να το αφήσουμε στο συρτάρι και να είναι κάτι σαν ένα ωραίο ημερολόγιο. Εκείνος όμως μου είπε πως είναι κρίμα, είναι μια πολύ ωραία ιστορία και αν θες αξίζει να το κάνεις κάτι. Μετά σκέφτηκα πως αξίζει, και έκανα πολύ μεγάλο αγώνα για να εκδοθεί και να το κάνω δωρεά στο νοσοκομείο που ήμασταν. Αυτός ήταν ο σκοπός μου. Τα έδωσα και όλα μια χαρά, αλλά μόλις προσπάθησα να το βγάλω στην αγορά, γυρίσαμε. Άρα δεν έχει κυκλοφορήσει. Μπήκε μόνο σε ένα βιβλιοπωλείο και μετά λόγω της επιστροφής δε μπόρεσα να το κινήσω παραπέρα, γιατί εκεί δεν είχα εκδότη. Ήταν ιδιωτική πρωτοβουλία. Έπειτα γυρίσαμε εδώ και ‘’έπεσε’’ η κρίση. Ήταν και μια περίοδος προσαρμογής.Τα παιδιά γύρισαν και δεν ήξεραν καλά ελληνικά. Σκέψου ο Γιάννης έφυγε στα 4,5 και όταν γύρισε ήταν 10. Γενικά ήταν δύσκολο. Προσαρμογή, διαφορετικά συστήματα,καθημερινότητα".

-Ωραία. Τι αποδοχή έχει το βιβλίο;

"Α, δε ξέρω! Εσύ θα μου πεις ! (γέλια) Κοίτα να δεις, είμαι πάρα πάρα πολύ χαρούμενη, ικανοποιημένη και ευτυχισμένη μιας και έχει πολύ ωραία αποδοχή από τον κόσμο γενικότερα".

-Αυτό πως το καταλαβαίνεις;

"Την καλή την κριτική, δεν στη χαρίζουν εύκολα. Μέχρι στιγμής όποιος το έχει διαβάσει το βιβλίο νομίζω πολύ ειλικρινά, μου έχει καταθέσει μια θετική άποψη. Από τον εκδότη μου μέχρι τον οποιονδήποτε. Μέχρι ανθρώπους που θα μπορούσαν να μη πουν και τίποτα. Γιατί αν δεν αρέσει ο άλλος μπορεί να προχωρήσει και να μη πει τίποτα. Δεν είναι ότι όποιος το διαβάζει έχει υποχρέωση να με πάρει να μου πει αν του άρεσε. Τέλος πάντων, το feedback είναι πάρα πολύ ευχάριστο. Και αυτό που θα’ θελα πραγματικά είναι να κυκλοφορήσει, γιατί θεωρώ πραγματικά ότι είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα και νομίζω ότι τα παιδιά θα πρέπει να παίρνουν τέτοια μηνύματα, για να μαθαίνουν πάρα πολύ σημαντικά πράγματα στη ζωή. Όπως η φιλία, η ελπίδα, η αγάπη, η πίστη. Όλα αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικά πράγματα τα οποία θα μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή".

Η Μαριέλλα βίωσε περίεργα την περιπέτεια του Γιάννη

-Η Μαριέλλα πως ήταν σ’αυτή την ιστορία; Θέλω να πω, πως το αντιμετώπισε;

"Πάρα πολύ δύσκολα. Γιατί ένα παιδί δε θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει τι σημαίνει ουσιαστικά η αρρώστια και γιατί η προσοχή σου είναι -αναγκαστικά- περισσότερο δοσμένη στον αδερφό ή αδερφή του. Για να καταλάβεις, πάντα, σε ένα ξέσπασμα, όσο και να εξηγείς, όσο και να βλέπει, όσο και να προσπαθήσεις να κάνεις διάλογο και να πεις πέντε πράγματα, τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν. Όπως δεν έχουν την αίσθηση του χρόνου, έτσι δεν έχουν και την αίσθηση της ασθένειας που μπορεί να είναι τόσο σοβαρή. Δεν καταλαβαίνει αυτή την έννοια σε αυτή την ηλικία. Όσο και να προσπαθείς να πεις τι είναι ο χρόνος δεν καταλαβαίνει. Γιατί για τα παιδιά είτε λείπεις δύο μέρες είτε μια εβδομάδα δεν έχει διαφορά, δεν καταλαβαίνουν το χρόνο και το χωροχρόνο. Έτσι δε μπορούν να αντιληφθούν και τη διάσταση της αρρώστιας".

-Πόσο πίσω σου είναι χρονικά αυτό το πράγμα; Πόσο το σκέφτεσαι;

"Δεν είναι, γιατί πηγαίνουμε μία φορά το χρόνο για τσεκ".

-Και χτύπα ξύλο όλα ΟΚ";

"Ναι, δόξα τω Θεώ".

-Ναι, δεν είναι πίσω σου όμως αυτό;

"Δε μπορείς να το αφήσεις πίσω. Δε μπορείς να σβήσεις κάτι το οποίο υπήρχε εκεί, απλώς, είσαι πολύ χαρούμενος γιατί ξέρεις ότι βγήκες από αυτή την περιπέτεια και είναι ΟΚ τα πράγματα. Αλλά δεν το σβήνεις. Πως μπορείς να το σβήσεις";

-Τι σημάδια σου άφησε αυτή η περιπέτεια; Σου άφησε; Σε έκανε καλύτερη ή χειρότερη πιστεύεις;

"Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι από αυτές τις περιπέτειες βγαίνουν ή καλύτεροι ή χειρότεροι. Δεν υπάρχει μέση λύση. Και δυστυχώς υπάρχει περίπτωση να βγεις και χειρότερος. Μπορεί να βγεις με πικρίες, κακίες, ερωτήματα. Εγώ νομίζω ότι βγήκα καλύτερη, απ’ την άποψη ότι βλέπω τα πράγματα ακόμη πιο αισιόδοξα".

Ο Παναγιώτης δεν ήθελε να φύγει από τον Ολυμπιακό και να πάει σε κάποια άλλη ομάδα, δεν μπορούσε

-Με εξαίρεση την περίοδο της ασθένειας, πιο δύσκολη περίοδος ποια ήταν; Του Παναγιώτη αθλητή ή του Παναγιώτη μετά (αφού σταμάτησε);

"Άκου. Θεωρώ ότι η πιο δύσκολη περίοδος ήταν όταν έλειπα στην Αμερική και ο Παναγιώτης ήταν εδώ, γιατί ο Παναγιώτης δεν είχε δύσκολη περίοδο επειδή ήταν πάρα πολύ τυχερός, με το που τελείωσε την αθλητική του καριέρα, κατευθείαν μπήκε στα πολιτικά. Ούτε έξι μήνες δεν κάθισε έξω. Οι αθλητές που δεν έχουν μετά επαγγελματικό προσανατολισμό (που είναι και οι περισσότεροι) περνούν πάρα πολύ δύσκολα. Και είναι πολύ καθοριστικές στιγμές στη μετέπειτα ζωή τους, είτε με τις σχέσεις είτε με το τι κάνουν, πως πορεύονται και οτιδήποτε άλλο".

-Στις μεγάλες αποφάσεις της ζωής σας, φεύγοντας από το θέμα της ασθένειας του Γιάννη, συζητάτε με τον Παναγιώτη;

"Ναι συζητάμε. Και νομίζω ότι και αυτό είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο συν στη σχέση μας. Γιατί αυτό μπορεί πολύ εύκολα να φθείρει μια σχέση. Όταν δεν έχεις σύμπνοια και σωστή τακτική στη διαχείριση των παιδιών ή των μεγάλων αποφάσεων. Δεν υπάρχει το τέλειο, σε τίποτα. Κάποια πράγματα τα οποία εγώ θεωρώ ότι αν πάρω μια απόφαση αύριο και πω ότι ‘’Παναγιώτη θέλω να γίνω ηθοποιός, είναι το όνειρό μου, μου έχουν κάνει μια πρόταση, και θέλω να το κάνω.’’ Θεωρώ ότι ο Παναγιώτης δεν θα με σταματήσει, ακόμη και αν έχει κάποια πολύ σωστά και υγιή επιχειρήματα να το κάνει. Όπως κι αυτός όταν είχε κάποιες αποφάσεις για το τι θέλει να κάνει κλπ, δε τον σταμάτησα, γιατί θεωρώ ότι αν σταματήσεις τον άνθρωπό σου, κάποια στιγμή θα γυρίσει και θα στο ‘’πετάξει’’.

-Να ρωτήσω ένα παράδειγμα αθλητικό; Όταν σταμάτησε το μπάσκετ, σε ρώτησε; Ή ήταν πλέον ηλικιακά δεδομένο ;

"Το συζητήσαμε, ναι. Νομίζω ότι ο Παναγιώτης μέχρι τώρα θα μπορούσε να παίξει! Έτσι όπως τα βλέπω θα κρατιόταν μια χαρά, ακόμη και στον Ολυμπιακό. Και στην Εθνική! (Γέλια)

-Το συζητήσατε λοιπόν και τι; Σου είπε ‘’θέλω να σταματήσω’’ και είπες εσύ ;

"Δεν ήταν και ακριβώς ξερό. Σταμάτησε κάτω από ειδικές συνθήκες".

-Λόγω Ίβκοβιτς;

"Όχι. Επειδή απλά δεν ήθελε να φύγει από τον Ολυμπιακό και να πάει σε κάποια άλλη ομάδα. Δε μπορούσε να πάει να παίξει αλλού. Είχε προτάσεις".

-Δημοσιεύματα αρνητικά επηρέαζαν στη σχέση σας;

Κοίτα να δεις, δεν είμαστε και σούπερ humans κλπ. Εννοείται ότι μας επηρέαζαν. Εννοείται. Άνθρωποι είμαστε. Τα κακά εννοείται σε επηρεάζουν. Όμως μαθαίνεις και τα επεξεργάζεσαι".

-Απωθημένα έχεις;

"Απωθημένα όχι. Άχρηστο συναίσθημα. Λίστα με πράγματα που θέλω να κάνω πριν πεθάνω, ναι έχω".

-Πες ένα.

"Θα ήθελα πάρα πάρα πολύ να πηδήξω με αλεξίπτωτο. Πρόσεξε όμως. Η βλακεία είναι πως δε το έχω κάνει νωρίτερα. Τώρα δεν.... Η ωριμότητα με κρατάει. Άμα σπάσεις τίποτα και μείνεις εκεί πάνω...Δεν είναι σωστό. Αυτά τα κάνεις πιο μικρός. Πρέπει δηλαδή να’ ναι και με σωστή σειρά".

-Έγω είμαι σίγουρος πως θα το κάνεις και αυτό...

"(Γέλια)..."

PHOTO CREDITS: Μενέλαος Μυρίλλας