Ήταν το κοριτσάκι που ξεκίνησε το τρέξιμο στη Λάρισα "γιατί όπου και αν πήγαινα, πήγαινα τρέχοντας. Ακόμα με θυμούνται να τρέχω σαν τρελή για το φούρνο, το super market. Δεν σταματούσα ποτέ". Το 2004 έφτασε στην κορυφή του κόσμου. Στο μυαλό της όμως, είχε κρατήσει την εικόνα της μικρής Φανής που έτρεχε επειδή ήταν κάτι που τη διασκέδαζε. Που την έκανε να αισθάνεται ευτυχισμένη.

Αίφνης έβλεπε φωτογραφίες της σε όλα τα περιοδικά ("με είχαν βρει μέχρι και στη Δονούσα"). Paparazzi την κυνηγούσαν. Είχε χαθεί κάθε αίσθηση ιδιωτικότητας. Σοκαρίστηκε "στο βαθμό που δεν μπορούσα να απολαύσω την επιτυχία μου. Χρειάστηκα βοήθεια και χρόνο". Άπαξ και ήλθε η συνειδητότητα, ξέσπασε το σκάνδαλο με το ντόπινγκ. "Έπρεπε να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας". Η υπόθεση τελεσιδίκησε πρόσφατα. Εκείνη όμως, χρειάστηκε μόλις μια εβδομάδα για να πάει παρακάτω. "Ήξερα πως δεν είχα κάνει κάτι" εξηγεί, πριν αποκαλύψει ένα ακόμα στοιχείο που τη βοήθησε να προχωρήσει με ψηλά το κεφάλι. Ποιο; Δεν θα στα πω όλα εδώ. Θα στα πει η ίδια η Φανή Χαλκιά, στο "αλφαβητάρι της ζωής της" που ετοίμασε ειδικά για εκείνη το Sport24.gr.

"Δεν ήρθα απ'το πουθενά, ήρθα απ'τη Λάρισα"

Για να γίνει η ιστορία πιο ενδιαφέρουσα -για έναν άνθρωπο που έχει δώσει ουκ ολίγες συνεντεύξεις-, ψάξαμε και βρήκαμε ό,τι έχει πει ποτέ, πριν καταλήξουμε στις λέξεις που θα τοποθετούσαμε σε κάθε γράμμα και θα ήταν οι πιο αντιπροσωπευτικές. Δεν προλάβαμε να εξηγήσουμε τη διαδικασία και είπε "άλφα... όπως λέμε ΑΧ ΜΑΝΑ", με τον τρόπο που το χρησιμοποιείς και εσύ, όταν θες να "αδειάσεις" τη ψυχή σου. Χαμογέλασε και ξεκίνησε το ταξίδι στο χρόνο.

θλητισμός: "To άλφα είναι ωραίο γράμμα. Είναι αισιόδοξο, είναι η αρχή όλων. Τι είναι αθλητισμός; Η στιγμή, η συγκίνηση, είναι το κάθε δευτερόλεπτο που ζεις. Το κλάμα, η χαρά, η προσπάθεια. Δεν μπορείς να χωρέσεις σε μία μόνο λέξη αυτόν τον όρο. Είναι τρόπος ζωής, είναι άποψη, είναι κουλτούρα. Είναι όλα μαζί. Αποτυπώνεται στη στιγμή που θα "βγάλεις" πάθος, τα συσσωρευμένα συναισθήματα σου από τα χρόνια των προπονήσεων και της προσπάθειας. Προϋποθέτει αγάπη η ενασχόληση με το όποιο σπορ, αλλά πάντα μια είναι η στιγμή που διαφέρει: αυτή σε κάνει να μην μετανιώνεις για όλη την ταλαιπωρία που έχεις περάσει έως την υλοποίηση των στόχων σου".

ιώματα: "Ο πατέρας μου ήταν στην αεροπορία και έτσι μεγάλωσα σε μονάδες. Πες μου όμως: υπάρχει πιο ασφαλές περιβάλλον να μεγαλώσεις από μια μονάδα; Οι γονείς μου ήξεραν ανά πάσα ώρα και στιγμή πού είμαι. Περνούσα ανέμελα τον χρόνο μου. Η μητέρα μου δεν είχε κανένα άγχος για το πού γυρνάω και πού βρίσκομαι. Ήμουν σε μία μόνιμη... περιφρούρηση, αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν το ένιωθα. Στα μάτια ενός παιδιού, η μονάδα μοιάζει με ολόκληρο χωριό. Εκεί έμαθα να μη δίνω αναφορά σε κανέναν για το πότε μπαίνω και πότε βγαίνω απ’ το σπίτι. Δεν άκουσα ποτέ "μη". Έτσι μεγάλωσα και νομίζω πως είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να έχω. Ήμουν πολύ μικρή στις μεταθέσεις, αλλά ομολογώ πως έμαθα να προσαρμόζομαι εύκολα στις όποιες νέες συνθήκες. Έκανα γρήγορα φίλους ως παιδί, όπως και τώρα. Λειτουργώ ενστικτωδώς, και όπως ισχύει με όλους, πολλές φορές οι επιλογές μας είναι ασυνείδητες".

ιώργος Παναγιωτόπουλος: "Είδωλο (διακόπτει πριν καν ολοκληρώσουμε το επίθετο). Το 2002, όταν αποφάσισα να επιστρέψω στο στίβο, χτύπησα πολλές πόρτες, αλλά όλοι έλεγαν πως είμαι τρελή. Τον παρακάλεσα να με αναλάβει, ως προπονητής. Είναι πιο παλαβός απ’ τους υπόλοιπος και προφανώς για αυτό είπε το "ναι" (γέλια). Για εμένα είναι ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο. Ο άνθρωπος που δουλεύει βάσει του τρόπου που ταιριάζει στον κάθε αθλητή. Δεν έχει μανιέρες. Λίγοι προπονητές μπορούν να το κάνουν αυτό. Για εμένα είναι κορυφαίος, είναι η οικογένειά μου. Πώς τον έπεισα να ασχοληθεί μαζί μου; Του είπα "γύμνασέ με, κι αν δεν σου κάνω, μην με αναλάβεις. Πάλι φίλοι θα είμαστε". Τώρα που το σκέφτομαι από απόσταση, μόνο έτσι θα τον έπειθα. Όχι, δεν ισχύει ότι ήμουν μέλος της ομάδας του Χρήστου Τζέκου, πριν πάω στον Παναγιωτόπουλο. Είναι ένα από αυτά που έχουν γραφτεί για εμένα και δεν ισχύουν".

ημοσιογραφία: "Μεγάλο κεφάλαιο και μεγάλο σχολείο. Πολύ δύσκολη δουλειά, αλλά κι ωραία. Είχα απογοητευτεί από τον αθλητισμό και έπρεπε να ζήσω, όταν ο Σωκράτης (Γκιόλιας) με πήρε κοντά του. Κρυφές κάμερες, πορείες, απροκάλυπτα,... hardcore κατάσταση. Είχα σπουδάσει δημοσιογραφία σε ιδιωτική σχολή και μου άρεσε ότι αποκτάς ετερόκλητες γνώσεις. Θα μπορούσα να ασχοληθώ με την αθλητική δημοσιογραφία, αλλά στα υπόλοιπα μαθαίνεις πολλά περισσότερα. Ήμουν πάντα περίεργη και λίγο ανήσυχο πνεύμα. Δεν αλλάζω με τίποτα το συγκεκριμένο κεφάλαιο της ζωής μου. Δίπλα στον Μάκη (Τριανταφυλλόπουλο) έμαθα να παρατηρώ τους ανθρώπους.

Ώσπου μια μέρα, σαν να μου έριξε σφαλιάρα ο Θεός, σκέφτηκα "τι κάνω εγώ εδώ;"

Σε ένα δημοσιογραφικό γραφείο μπαινοβγαίνουν καθημερινά πολλοί άνθρωποι για να σου πουν τον πόνο και το παράπονό τους. Έμαθα να τους "διαβάζω" γρήγορα, ανέπτυξα τη διαισθητικότητα μου. Όλα αυτά μου έκαναν πάρα πολύ καλό μετέπειτα. Ώσπου μια μέρα, σαν να μου έριξε σφαλιάρα ο Θεός, σκέφτηκα "τι κάνω εγώ εδώ;". Δεν είχε γίνει κάτι. Ένιωσα σαν να ξυπνάω από λήθαργο και είπα στον εαυτό μου ότι βρίσκομαι σε λάθος μέρος. Όλα έγιναν σε μία στιγμή. Μάλλον κάποια πράγματα υποβόσκουν στο κεφάλι μας και κάποια στιγμή έρχονται στην επιφάνεια από μόνα τους. Κάτι τέτοιο φαντάζομαι πως συνέβη. Δεν το έχω εξηγήσει ακόμα...".

λλάδα: "Τι κράξιμο έχω ακούσει για τη δήλωση περί ελληνικού DNA ("Είναι στο DNA του Έλληνα να είναι νικητής"). Ακόμα και όταν κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο, έφαγα κράξιμο. Είχαμε ακούσει τα εξ αμάξης το προηγούμενο διάστημα ως Ελλάδα από Αμερικανούς, Ρώσους ότι δεν ήμασταν έτοιμοι για να κάνουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Υπό αυτές τις συνθήκες προχώρησα σ’ αυτή τη δήλωση, γιατί πραγματικά θεωρώ πως κάναμε απ' τους καλύτερους, αν όχι τους καλύτερους, Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμα και σήμερα το ίδιο πράγμα θα δήλωνα. Όταν όμως, παίρνεις μεμονωμένα μία δήλωση δεν είναι ποτέ αντικειμενική, γιατί δεν έχεις τις ακριβείς συνθήκες στις οποίες έχει υποθεί.

Ναι, υποστήριξα τη Βούλα Παπαχρήστου, για το ατυχές retweet. Βρέθηκα ξανά στο επίκεντρο. Εκεί με "έχεσαν", διότι μόνο εγώ την υποστήριξα δημόσια. Να σου πω κάτι; Και τώρα το ίδιο θα έκανα, γιατί είχα νιώσει κι εγώ την αδικία στο πετσί μου. Ζούμε σε μία χώρα μπάχαλο που, κατά το δοκούν, εφαρμόζουμε νόμους και κανόνες. Στην προκειμένη περίπτωση (της Παπαχρήστου) ο λόγος ήταν άλλος. Ήταν ένα εξιλαστήριο θύμα για να εξαντλήσουμε την αυστηρότητα για τον ρατσισμό. Πρόκειται για ένα πολύ καλό κορίτσι και μία φανταστική αθλήτρια. Τη γνωρίζω. Δεν είμαστε φίλες, αλλά πάντα χαίρομαι να την βλέπω. Σέβομαι πάντα τον αθλητή, την προσπάθεια του. Όταν ξεκινάς προετοιμασία για να πραγματοποιήσεις το όνειρο της συμμετοχής σε Αγώνες και σε αποκλείουν χωρίς καν να σε καλέσουν σε απολογία, πώς να μη νιώσεις αδικία; Αυτές είναι αποφάσεις θυμίζουν Δικτατορία. Και δεν είναι ωραία η Δικτατορία. Δεν την γούσταρα ποτέ. Πάντα θα υποστηρίζω αθλητές που προσπαθούν, που κοπιάζουν για τα όνειρα τους -η Βούλα έγινε και μητέρα και παρ' όλα αυτά συνεχίζει- και τους "κόβουν" το δρόμο για λάθος λόγους και με λάθος τρόπους".

εστασιά: "Είμαι μοιρολάτρης και πιστεύω πως ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει. Στο επίπεδο λοιπόν, της ζεστασιάς στο σπίτι, στην προσωπική ζωή δεν θέλω να παντρευτώ. Ποτέ δεν ήθελα. Παιδί θα ήθελα να κάνω με τον άνθρωπο που θα πω ότι "θέλω να έχω το παιδί αυτού του άντρα και να βλέπω στα μάτια του παιδιού μου τα μάτια του". Είναι δύσκολο να αντέξω έναν άνθρωπο για πολλά χρόνια. Γι’ αυτό θεωρώ πως, και παντρεμένη να ήμουν, θα χώριζα. Ή μπορεί να θέλω να το πιστεύω αυτό, επειδή με βολεύει. Γενικά, ποτέ δεν ήμουν φαν των κοινωνικών συμβάσεων. Για εμένα η ζεστασιά είναι οι φίλοι, οι άνθρωποι που αγαπάς, αυτοί που ξέρεις ότι νοιάζονται για εσένα. Είναι η γενικότερη επικοινωνία με τους ανθρώπους".

ττα: "Δεν την γνωρίζω, πάμε παρακάτω (γέλια). Για να έρθει η επιτυχία, θα πρέπει πρώτα να έρθει η αποτυχία και να την αντιμετωπίσεις σωστά. Θεωρώ πως προσωπική ήττα είναι να παραιτηθείς απ’ αυτό που ονειρεύεσαι να κάνεις. Χάνεις τον αγώνα στον οποίο δεν λαμβάνεις μέρος. Το να είσαι στον αγώνα, αλλά να τερματίζεις έβδομος είναι νίκη. Έχεις προσπαθήσει το καλύτερο για εσένα και με αυτόν τον τρόπο, δεν βγαίνεις ποτέ χαμένος. Στον αθλητισμό δεν υπάρχουν ήττες. Η διαφορά του πρώτου απ’ τον δεύτερο είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρή. Στην πράξη, δεν γνωρίζεις κάτω από ποιες συνθήκες γυμνάζονται ο ένας κι ο άλλος. Επομένως, μπορεί το επίτευγμα του δεύτερου να είναι μεγαλύτερο. Οι Αμερικανοί λένε πως ο πρώτος είναι τα πάντα κι ο δεύτερος τίποτα. Δεν συμφωνώ. Στο μυαλό μου νικητές είναι όλοι όσοι προσπαθούν. αυτή η πραγματικότητα. Νικητές είναι όλοι όσοι προσπαθούν".

ρίαμβος: "Η στιγμή που τερμάτισα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και πανηγύρισα παρέα μ' όλον τον κόσμο. Σκεφτόμουν "ρε γαμώτο, γιατί να μην βρίσκομαι στην κερκίδα;". Ήταν φανταστικά! Γενικότερα, ο θρίαμβος είναι μεγάλη λέξη. Υπάρχουν πολύ λίγες στιγμές που τον βιώνεις πραγματικά. Για εμένα, θρίαμβος είναι όταν όλοι γίνονται "ένα" για έναν σκοπό. Δεν μπορώ να το δω μεμονωμένα. Δεν έχω την εικόνα ενός ανθρώπου για να ταυτίσω τον θρίαμβο. Νομίζω πως είναι πάντα ομαδική η προσπάθεια. Θρίαμβος είναι να εκπληρώνεις τα όνειρά σου, να χαμογελάς".

καροι: "Έχω πάρει απόσπαση απ' την σχολή Ικάρων. Είμαι στο Υπουργείο Εξωτερικό, στην Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού. Κάνουμε προγράμματα για τους απόδημους Έλληνες και τα παιδιά των απόδημων Ελλήνων, ώστε να γνωρίσουν τον τόπο τους μέσα από αθλητικά camps. Είναι ένα μεγάλο επίτευγμα, ειδικά σε μία εποχή που δεν υπάρχουν χρήματα. Γι' αυτό το λόγο βρισκόμαστε σε συνεργασία με ιδιώτες και πρεσβείες ανά τον κόσμο. Άφησα την σχολή Ικάρων για να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο πρότζεκτ κι έχω υπό την επίβλεψή μου Αμερική, Καναδά, Αυστραλία και Νότια Αφρική. Είναι κάτι που με εξιτάρει. Θέλω να κάνω ό,τι μπορώ για να γίνει επιτυχημένο αυτό το ανώτερο project".

Για εμένα, ο αθλητισμός και κατ' επέκταση ο πρωταθλητισμός δεν ήταν ποτέ όλη μου η ζωή

ύβος ερρίφθη: "Γιατί σταμάτησα το 2008; Επειδή έπρεπε να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας. Ομολογώ ότι αυτό δεν ισχύει μόνο στον αθλητισμό, αλλά και στη ζωή. Ο κόσμος ασχολείται με ποιον πήγες, τι έκανες, τι βύσμα είχες... Ήμαρτον πια. H πορεία έχει δείξει πως κανείς δεν φτάνει τυχαία κάπου. Το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Υπάρχει παντού, απλά εμάς μας επηρεάζει επειδή ζούμε στην Ελλάδα. Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει τι λέγεται από ανθρώπους που δεν μας αφορούν. Οφείλουμε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας. Την αδικία τη βλέπουμε και την αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Όμως, αν ξέρεις τι έχεις κάνει, πόση προσπάθεια έχεις καταβάλει για να πετύχεις τον στόχο σου, δεν πρέπει να σε ενδιαφέρουν οι φήμες. Το σημαντικό είναι να έχεις το “γνώθι σαυτόν”. Εγώ με τον εαυτό μου είμαι ικανοποιημένη. Κι αυτό με κάνει χαρούμενη.

Για εμένα, ο αθλητισμός και κατ' επέκταση ο πρωταθλητισμός δεν ήταν ποτέ όλη μου η ζωή. Ήταν ένας μέρος της. Ήταν αυτό που έκανα. Όχι αυτό που είμαι. Καταρχάς, είμαι πρώτα φίλαθλος και μετά αθλήτρια, πρωταθλήτρια, Ολυμπιονίκης. Πρώτα από όλα, γουστάρω τον αθλητισμό και θέλω να βοηθάω νέους αθλητές. Γουστάρω την Stoiximan.gr που έχει πάρει τα νέα παιδιά και τα έχει στηρίξει. Είναι μεγάλη μαγκιά, γιατί λίγες εταιρίες θα το έκαναν. Τέτοια φαινόμενα τα επικροτώ, τα χειροκροτώ και προσπαθώ κι εγώ απ' την πλευρά μου, μέσω των γνωριμιών που έχω, να βοηθήσω τα νέα παιδιά να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα".

άρισα: "ΛΑΡΙΣΑΡΑΑΑΑΑ (φωτίζεται το πρόσωπο της)! Την αγαπάω. "Πεθαίνω" για τη Λάρισα. Είναι ο τόπους που παίρνω ενέργεια. Είναι το μέρος που ξεκουράζομαι, που αφήνω πίσω τις άσχημες σκέψεις. Δεν... υπάρχει. Τη λατρεύω και προσπαθώ να την επισκέπτομαι όσο συχνότερα γίνεται. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να πηγαίνω όσο συχνά θέλω, αλλά είμαι... Καμπίσια, που λέει κι ένας φίλος μου".

ετάλλιο: "Ήταν το τελευταίο χρυσό μετάλλιο της Ελλάδας μέχρι αυτό της Άννας Κορακάκη. Δεν το θυμόμουν, το διάβασα στο Sport24.gr. To έχω σε θυρίδα. Δεν το βλέπω συχνά. Θεωρώ πως σημαντικότερη είναι η στιγμή που ζεις, κι όχι το αντικείμενο. Δεν είμαι απ' τους ανθρώπους που ανοίγουν το κουτί, κοιτούν το μετάλλιο και χαίρονται. Δεν με ενδιαφέρει πολύ. Μάλιστα, αν θεωρούσα πως άξιζε τον κόπο, δεν αποκλείεται να το προσέφερα για φιλανθρωπικό σκοπό. Έχω να το συναντήσω χρόνια και δεν μου λείπει. Η πραγματικότητα βέβαια, στα περίπου 2.5 χρόνια προετοιμασίας για τους Αγώνες της Αθήνας, ήταν άρδην διαφορετική. Ζούσα, ανέπνεα, ξυπνούσα, κοιμόμουν με έναν στόχο: να τρέξω στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Και τα κατάφερα. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Η ζωή μου ήταν φανταστική, γιατί υπήρχε κίνητρο. Έβλεπα τους ανθρώπους γύρω μου κι αναρωτιόμουν "πώς ζουν έτσι;". Θεωρούσα πως η δική μου ζωή ήταν η φυσιολογική και ότι όλοι οι άλλοι είχαν... θέματα. Μάλλον το έκανα για να μην τρελαθώ".

αρκωτικό": 'Ένα πάθος που θα ήθελα να μην έχω; Το ανικανοποίητο. Βέβαια, το έχουν όλοι οι άνθρωποι, αλλά θεωρώ πως το έχω σε εντονότερο βαθμό. Σε σημείο που με κουράζει! Θέλω να διαβάζω, να μαθαίνω, να πετυχαίνω πράγματα, αλλά ενίοτε με ενοχλεί πολύ. Θα ήθελα να έχω δύο ζωές σε μία, επειδή έχω πολλά πράγματα να μάθω ακόμα. Είναι απύθμενη η γνώση. Στη μια ζωή, ουσιαστικά “πασαλείφουμε” πράγματα".

ένες γλώσσες: "Είναι ωραίο να μαθαίνεις νέα πράγματα. Είναι κάτι που κάνω και εν μέσω κρίσης. Προσπαθώ να εκμεταλλευτώ τον όποιον χρόνο έχω, για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου. Από ξένες γλώσσες γνωρίζω αγγλικά, γαλλικά και... τέλος! Ήμουν υποχρεωμένη να μάθω γαλλικά για να πάρω το πτυχίο μου από το τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Διέκοψα τις σπουδές μου εξαιτίας όσων συνέβησαν το 2008, όμως επέστρεψα και το 2015 πήρα το πτυχίο. Στην ορκωμοσία είχα γύρω μου κοριτσάκια, τα οποία είχαν φορέσει τα καλά τους, κι εγώ πήγα την τελευταία στιγμή έβγαλα τη φόρμα για να φορέσω ένα τζιν. Αισθάνθηκα λίγο άσχημα όταν έφτασα εκεί. Ναι, δίνω ό,τι έχω για να υλοποιήσω τον όποιο στόχο θέτω. Άπαξ και τα καταφέρω, δεν στέκομαι πολύ εκεί, δεν το απολαμβάνω. Περνώ στο επόμενο όνειρο. Γενικά, διαβάζω πολύ. Κυρίως Πολιτική Ιστορία. Γι' αυτό το λόγο έκανα και μεταπτυχιακό πάνω στην Στρατηγική Κρατών".

λυμπιακοί Αγώνες 2008: "Α, περάσαμε φανταστικά! Πάλι έκανα χαμό (γέλια)! Κατ' αρχάς, είχα πάει για μια τιμητική συμμετοχή, γιατί ήμουν τραυματίας. Με είχε στείλει ο Γιάννης Ιωαννίδης, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσα να συμμετέχω αγωνιστικά. Έκανα ενέσεις, επειδή αντιμετώπιζα προβλήματα με την ποδοκνημική και τον δικέφαλο. Δεν μπορούσα να κάνω καν ζέσταμα. Ουσιαστικά με φώναξε ο Υφυπουργός Αθλητισμού και μου είπε "πήγαινε για να είσαι δίπλα στην ομάδα". Πήγα, αλλά ήξερα πως δεν μπορώ να τρέξω. Στο τελευταίο αντιντόπινγκ κοντρόλ πριν τους Αγώνες, μου είπαν πως είμαι θετική. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να ισχύει κάτι τέτοιο. Απ' το 2003 περνούσα διαρκώς από ελέγχους. Τελικά, η έκθεση του Υπουργείου Υγείας αποκάλυψε πως υπήρχαν νοθευμένα σκευάσματα στο 35% της αγοράς. Ένα... παλαβό νούμερο.

Αν με επηρέασε το σκάνδαλο; Το ξεπέρασα πολύ γρήγορα. Δεν "κάθισα" εκεί ούτε μήνα. Γιατί; Διότι έβλεπα στα μάτια των ανθρώπων που συναντούσα στο δρόμο πως δεν πίστευαν ό,τι άκουγαν. Μου χαμογελούσαν. Δεν είχαν επιφυλάξεις ή αρνητική εικόνα για εμένα. Αισθάνθηκα πως είχα μεγαλύτερη υποστήριξη και από το 2004. Ειλικρινά θα πω ότι ήταν συγκλονιστικό αυτό που έζησα. Έγινε το Δικαστήριο και κρίθηκα αθώα, ωστόσο τα χρόνια που έχασα δεν μπορεί να μου τα δώσει κανείς πίσω. Δεν στάθηκα σε όσα άσχημα συνέβησαν, σε σκληρά λόγια που ειπώθηκαν, γιατί η ζωή μου ήταν φυσιολογική από εκεί και πέρα. O Ισίδωρος Κούβελος, που ήταν αρχηγός της αποστολής, το διαχειρίστηκε όσο καλύτερα μπορούσε βάσει της θέσης του. Ήταν πολύ καλός απέναντί μου. Άλλοι δεν ήταν, αλλά... πλέον όλα είναι καλά. Ψωμί και αλάτι".

ουθενά: "To 2004 τα ξένα ΜΜΕ ανέφεραν πως "αυτή η Ελληνίδα ήρθε από το πουθενά. Tο χρυσό της μετάλλιο... μυρίζει άσχημα. Όλα αυτά μας ωθούν να σκεφτούμε ότι αν η IAAF δεν φροντίσει να διευθετήσει αυτά τα ζητήματα ο στίβος κινδυνεύει να μεταμορφωθεί από βασιλιάς του αθλητισμού σε ντροπή του αθλητισμού". Να σου πω όμως, ότι δεν είχα έλθει από το πουθενά. Ήρθα απ' τη Λάρισα. Η Μπρέντα Τέιλορ και η Σίνα Τζόνσον, οι οποίες έκαναν τότε αυτές τις δηλώσεις δεν έτρεξαν ποτέ σε Αγώνες. Όταν ήμασταν πιτσιρίκες, σε επίπεδο κορασίδων (16-17 ετών), εγώ κι η κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ, Ιούλια Πετσόνκινα συμμετείχαμε σε διεθνείς αγώνες. Οι υπόλοιπες δεν... υπήρχαν! Εκείνες δε, που μίλησαν για εμένα... εξαφανίστηκαν".

εκόρ: "Το 2004, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, έκανα πανελλήνιο ρεκόρ στο διεθνές μίτινγκ του Βερολίνου στα 400 μέτρα, με χρόνο 50.56. Ήταν ένα φανταστικό ρεκόρ. Η ιστορία πίσω απ' αυτό το ρεκόρ είναι ξεχωριστή, αλλά την κρατάω για τον εαυτό μου. Το μόνο που μπορώ να μοιραστώ είναι ότι... πήγα από κεκτημένη ταχύτητα. Ενημερώθηκα την τελευταία στιγμή για τη συμμετοχή μου και ενώ ήμουν σε διακοπές, στη Χαλκιδική".

Η μεγαλύτερη απώλεια που βίωσα στη ζωή μου

ωκράτης Γκιόλιας: "Να σου πω κάτι; (παύση, προσπαθεί να μη βουρκώσει -ανεπιτυχώς). Η ζωή μου είναι χωρισμένη στα χρόνια που προηγήθηκαν της γνωριμίας μας και σε αυτά που τον είχα στη ζωή μου. Δηλαδή, που τον έχω, γιατί για εμένα δεν έχει φύγει ποτέ. Είναι κάθε μέρα στα αυτιά μου, όσα μου είχε πει, όσα θα μου έλεγε.

Είναι η μεγαλύτερη απώλεια που βίωσα στη ζωή μου. Φίλος, αδελφός, οικογένεια μου. Δεν πρόκειται να το ξεπεράσω ποτέ (αποφεύγει τη λέξη "θάνατος"). Θεωρώ πολύ άδικο το ότι έφυγε όπως έφυγε, που τον δολοφόνησαν. Θεωρώ ότι είναι τραγικό που δεν έχει βρεθεί ο εκτελεστής του. Βοηθούσε τρομερά τους φίλους του, με αυταπάρνηση. Το άδικο τον ενοχλούσε πάρα πολύ και το πολεμούσε. Δεν ξεχνώ καμία μέρα μια φράση που έλεγε, όταν γκρίνιαζα. Το "μην είσαι αχάριστη, περπατάς, μιλάς, έχεις την υγεία σου. Μη τα θεωρείς όλα αυτά δεδομένα". Τη θυμάμαι κάθε πρωί και ίσως για αυτό να είμαι χαρούμενη. Είναι λίγα τα πράγματα που θα με στενοχωρήσουν, γιατί νιώθω ευγνωμοσύνη που έχω όλα αυτά τα καλά, τα οποία δεν είναι δεδομένα για όλους τους ανθρώπους. Όταν λοιπόν, μπορείς να βοηθήσεις κάποιον, οφείλεις να το κάνεις".

έχνη: "Ξεκίνησα να ζωγραφίζω στις προετοιμασίες μου, όταν ήμουν σε κάτι μέρη... κουλά, στο πουθενά. Διάβαζα και ζωγράφιζα, γιατί ήταν τρομερή η άσκηση στο σώμα, έπρεπε να βρίσκω πράγματα να δουλεύω στο κεφάλι μου, ώστε να ισορροπώ λίγο τον εαυτό μου. Χρησιμοποιώ λάδι και είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Μου έχουν πει πολλές φορές να κάνω έκθεση, αλλά νομίζω ότι είμαι πολύ κακή ζωγράφος ακόμα. Πρέπει να βελτιωθώ πριν το κάνω. Όταν κάνεις κάτι,πρέπει να το κάνεις καλά. Ήθελα να πάω στην Καλών Τεχνών, αλλά δεν έχω χρόνο. Θα τον βρω. Έχω διαβάσει πως ασχολούμαι και με την ποίηση. Είναι μύθος".

στεροφημία: "Δεν με απασχολεί, γιατί θα υπάρχει. Θα πεθάνω, θα έχουν λιώσει τα κόκκαλα μου και θα λένε "το 2004 που πήραμε μετάλλιο με τη Χαλκιά". Εκ των πραγμάτων, λόγω ιδιότητας η υστεροφημία μου έχει τακτοποιηθεί, θέλοντας ή μη. Ως άνθρωπο, θα ήθελα να με θυμούνται ως μια γυναίκα που δούλεψε πάρα πολύ για ό,τι ήθελε να επιτύχει, βάζοντας πάντα ψηλά τον πήχη.

Υπάρχουν πολλά που δεν έχω επιτύχει ακόμα και δεν ξέρω αν μπορώ. Για παράδειγμα, θέλω να βοηθήσω τα πιτσιρίκια, να μπορούν να κάνουν όλα τα παιδιά αθλητισμό, γιατί είναι μεγάλο σχολείο, εμπειρία, ευτυχία. Αυτό θα ήταν μια κληρονομιά που θα γούσταρα. Να μείνει κάτι και να πεις "άξιζε τον κόπο".

ρενίτιδα: "Είχα πει πως μετά τους Αγώνες, ήταν πολύ εύκολο να τρελαθώ, αλλά είχα διαχωρίσει το ποια είμαι με το τι κάνω. Σημασία έχει να ξέρεις τι σου γίνεται. Λίγα είναι τα επιτεύγματα που θα μπορούσα να δικαιολογήσω έναν άνθρωπο να ψωνιστεί και να πω "μαγκιά του". Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είναι μια τέτοια περίπτωση. Ο Πικάσο, ο Ρέμπραντ, ο Έλιοτ. Αναγνωρίζω πως το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς είναι μεγάλο επίτευγμα, αλλά οφείλεις να ξέρεις γιατί σε ξέρουν. Όσο για τη φρενίτιδα που ζω καθημερινά, με όλα όσα κάνω, πολλές φορές δεν αντέχω τον εαυτό μου. Μπορεί και να κάνω πολλά πράγματα, για να μην τον αντιμετωπίσω σε κάποια άλλα, όπως κάνουν πολλοί. Τα προβλήματα βέβαια, είναι εκεί και σε φωνάζουν. Λες "μισό λεπτό, τελειώνω και έρχομαι".

ρεωκοπημένη: "Ο Πιέτρης ήταν ένας άνθρωπος που όταν ήλθα από τη Λάρισα, χωρίς χρήματα ή σπίτι να μείνω, με βοήθησε, θα έλεγα υπερβολικά. Είναι φανταστικό πάντως, να ζεις χωρίς λεφτά, να έχεις στόχους και να τους υλοποιείς. Εφόσον φυσικά, όλα έχουν πάει καλά, γιατί διαφορετικά φαντάζομαι πως δεν έχει πλάκα. Είναι σημαντικό να μη μασάς, υπό τις όποιες συνθήκες και να συνεχίζεις να διεκδικείς αυτό που γουστάρεις να κάνεις. Είναι εξίσου σημαντικό να βρίσκεις ανθρώπους στο διάβα σου, με την κυριολεκτική έννοια της λέξεως. Αυτό που λένε, ότι όλοι είναι "παρτάκηδες", δεν ισχύει. Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να βοηθούν. Το άσχημο κραυγάζει. Το καλό, δεν γίνεται τίτλος. Πιστεύω πολύ στους ανθρώπους".

υχή: "Τη βάζω σε ό,τι κάνω. Αν με απασχολεί το τι ψυχή θα παραδώσω; Είναι αίσθηση, το να μη ξεχνάς το παιδί μέσα σου και τι γούσταρε να κάνει. Καμια φορά είναι σαν να έχουμε μέσα μας ένα πιτσιρίκι καταπιεσμένο, που το έχουμε αγνοήσει για να επιτύχουμε αυτά που θέλουμε. Την ανεμελιά του, την καλοσύνη του. Πρέπει να του ζητάμε συγγνώμη και να επανερχόμαστε καμια φορά. Οφείλεις να σταματάς και να χαίρεσαι τα πράγματα γύρω σου".

μοι: "Τι έχουν σηκώσει; Έχουν... φάει παλτά, αλλά αντέχουν. Μια χαρά. Μακάρι να αντέχουμε όσα συμβαίνουν. Οι προσαρμογές μας είναι φανταστικές. Όσο έχουμε ώμους, σηκώνουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο".

Δεν γίνεσαι Μπολτ, ό,τι και αν πάρεις

Νόμισες ότι αποφύγαμε το θέμα του ντόπινγκ; Ντροπή. "Υπάρχουν 1300 σκευάσματα -βιταμίνες και συμπληρώματα- να κάνεις τη δουλειά σου, γιατί μη ξεχνάς πως όταν κάνεις πρωταθλητισμό οι ανάγκες του οργανισμού είναι τεράστιες. Τα 1000 επιτρέπονται. Υπάρχουν αθλητές που παίρνουν κορτιζόνη. Το Νιφλαμόν είναι στη λίστα, που αλλάζει. Πάντα άλλαζε. Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι μπορείς να κάνεις μια χαρά τη δουλειά σου με αυτά που επιτρέπονται. Ξέρω αθλητές που δεν έχουν πάρει τίποτα και είναι μια χαρά πρωταθλητές. Και βλέπεις πως υπάρχει κόσμος που τους βλέπει και λέει "πίνει και τρέχει", γιατί αυτό είναι το εύκολο για να ειπωθεί". Αναφέρθηκε ως παράδειγμα ο Γιουσεϊν Μπολτ. Μας εξήγησε ότι "ο τρόπος που κάνει την αλλαγή στα πόδια του, δεν μαθαίνεται. Ό,τι και αν πάρεις, δεν μπορείς να τον αποκτήσεις. Ο άνθρωπος έχει χάρισμα, ταλέντο. Είναι μοναδικός στο είδος του"".

Χέστηκαν όλοι για την υγεία του αθλητή

Δεν πιστεύει ότι πρέπει να αλλάξει η προσέγγιση των καθ' ύλην αρμοδίων. Δηλαδή, από τη στιγμή που υπάρχει το δεδομένο της χρήσης απαγορευμένων ουσιών -με τα απανωτά κρούσματα- να γίνει ελεγχόμενη η χρήση; "Γίνεται με το αντιντόπινγκ αυτό. Είναι τεράστια τα μπάτζετ, πια". Δεν ισχύει ότι πάντα το ντόπινγκ είναι πολύ πιο μπροστά από το αντιντόπινγκ; "Δεν είμαι σίγουρη, πια. Έχω να τρέξω και από το 1821. Λένε "οι ουσίες κάνουν κακό στην υγεία των αθλητών". Χέστηκαν όλοι για την υγεία των αθλητών.

Προτεραιότητα είναι οι χρόνοι, τα ρεκόρ και να πουλάει το προϊόν. Συν φυσικά τα τεράστια μπάτζετ των δισεκατομμυρίων για το αντιντόπινγκ. Νομίζω ότι επειδή κάνει σκάνδαλο, ασχολούνται. Υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν ναρκωτικά και πεθαίνουν και δεν νοιάζει κανέναν. Θα μπορούσε να συμβεί το ελεγχόμενο ντόπινγκ. Η ΔΟΕ κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν ξέρω όμως,κατά πόσο είναι εύκολο. Ας πούμε οι ΝΒΑers δεν περνούν από έλεγχο στους Αγώνες, κάτι που για όλους τους άλλους είναι υποχρεωτικό. Άρα θα σκέφτονται στη ΔΟΕ πώς να καταπολεμήσουν τελικά, το ντόπινγκ όταν πρέπει να συνεργαστείς και με αυτούς τους μεγάλους οργανισμούς;".

Τη ρωτήσαμε και για την τρίτη φορά που η Πηγή Δεβετζή "συνελήφθη" με απαγορευμένη ουσία σε δείγμα της (το 2008, στο Πεκίνο). Μας είπε πως "δεν ξέρω τι έχει συμβεί μετά από τόσα χρόνια. Για εμένα η Πηγή ήταν, είναι και παραμένει μία πολύ καλή και ιδιαίτερα ταλαντούχα αθλήτρια. Αυτό κρατάω, κι αυτό με αφορά ως Φανή".

ΤΟ "ACROPOLIS ΝΙGHT RUN" ΚΑΙ Ο ΗΜΙΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μεταξύ των projects που έχει αναλάβει να "τρέξει" ήταν αυτό της 1ης Οκτωβρίου, γνωστού ως "1ο Acropolis Night Run" στην Πλάκα. "Θέλαμε να κάνουμε ένα μεγάλο event με τον Λάμπρο Παπακώστα σε συνεργασία με τον Δήμο της Αθήνας. Ουσιαστικά ήταν μία συνδιοργάνωση του 'Athens Sports Club' με τον Δήμο Αθηναίων. Ήταν μία συγκλονιστική διαδρομή. Δεν έκλεισε καμία κεντρική οδική αρτηρία. Ήταν τεράστια η συμμετοχή του κόσμου, με αποτέλεσμα να κλείσουν οι εγγραφές σε διάστημα μόλις 5 ημερών! Μέσα από αυτή την εκδήλωση βοηθήθηκαν οι κοινωνικές δράσεις του Δήμου Αθηναίων. Γενικά, ήταν ένα πολύ όμορφο βράδυ. Παράλληλα, έχουμε και τον Ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης στις 8 Οκτωβρίου. Είναι ο 5ος βραδινός Ημιμαραθώνιος Θεσσαλονίκης, με 21.500 άτομα να έχουν δηλώσει συμμετοχή. "Βουλιάζει" η πόλη. Είναι φανταστικά".

PHOTO CREDITS: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson