ΣΤΗΛΕΣ

Η Ελπίδα των Προσφύγων είναι Αθλητική

Η Ελπίδα των Προσφύγων είναι Αθλητική
FRANCESCA GIAITZOGLOU WATKINSON

Διαβάζεις "ο αθλητισμός ενώνει τους λαούς", το περνάς αδιάφορα, μετά πας γήπεδο, χάνει η ομάδα σου, ρίχνεις ό,τι "καντήλι" έχεις πρόχειρο και έρχεσαι στα ίσια σου. Έπειτα, μαθαίνεις για την "Αθλητική Ελπίδα Προσφύγων", διαπιστώνεις πως για κάποιους το ποδόσφαιρο είναι ζωή και -αν είσαι τυχερός- αποφασίζεις να αλλάξεις τακτική.

Ήταν μια Τετάρτη, με απεργία στα μετρό και τα τραίνα, η ημέρα που επισκεφτήκαμε τα Καμίνια για να γνωρίσουμε την "Ελπίδα". Επειδή προφανώς και ξέρεις τι γίνεται στους δρόμους της Αθήνας, όταν δεν έχει όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ξεκινήσαμε με τη φωτογράφο της 24Media, Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson λίγο νωρίτερα, ώστε να μην τύχει κανένα απρόοπτο. Μόλις φτάσαμε στον προορισμό μας, διαπιστώσαμε πως ήταν ήδη εκεί, μισή ώρα πριν την έναρξη της προπόνησης, κάποιοι παίκτες.

Η Ελπίδα των Προσφύγων είναι Αθλητική
FRANCESCA GIAITZOGLOU WATKINSON

Για να σε γλιτώσω από το "και τι σας έκανε εντύπωση;" θα σου ζητήσω να αντικαταστήσεις το "παίκτες" με το "πρόσφυγες", γιατί τα μέλη του συγκεκριμένου ρόστερ είναι άνθρωποι που ζουν στα κέντρα φιλοξενίας που βρίσκονται κοντά στον Πειραιά. Στην ώρα που μείναμε σε αυτό το γήπεδο, ενδεχομένως να καταλάβαμε το ποδόσφαιρο καλύτερα από πολλούς, οι οποίοι ενδεχομένως να μη χάνουν ματς των αγαπημένων τους ομάδων. Μην ουρλιάζεις, γιατί αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι καταλάβαμε περισσότερο την ουσία του, βλέποντας ανθρώπους να αλλάζουν ψυχολογία και να ανακτούν το δικαίωμα τους στο όνειρο και τη ζωή, όταν έχουν για παρέα τη "στρογγυλή Θεά".

Θα ξεκινήσουμε από τα βασικά: η ιδέα της "Ελπίδας" ανήκει στον Πέτρο Κόκκαλη, ο οποίος ως γενικός γραμματέας της ΜΚΟ "Οργάνωσης Γη" (organizationearth.org) προχώρησε στο σχεδιασμό, την υλοποίηση και τώρα την υποστήριξη της ομάδας "Αθλητική Ελπίδα Προσφύγων". Είναι ο γενικός υπεύθυνος. Διευθύντρια του προγράμματος είναι η Κατερίνα Σάλτα, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των παικτών και της οργάνωσης, είναι ο Αλί, ο Αντρέας Σαμπάνης είναι ο προπονητής, ο Αντώνης Νικοπολίδης τεχνικός διευθυντής και η Τάνια Αρμάου, η γιατρός που είναι σε κάθε προπόνηση.

Η Ελπίδα των Προσφύγων είναι Αθλητική

Να σου πω εδώ πως η "Οργάνωση Γη" συστήθηκε το 2010, από 40 μέλη, οι οποίοι προέρχονται από ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, οφέλιμων για την πολυποίκιλη δράση της, με κύριο στόχο την ανάπτυξη περιβαλλοντικής και κοινωνικής νοημοσύνης. Δεν περιορίστηκε εκεί."Η ποδοσφαιρική ομάδα εμπίπτει σε άλλες δράσεις που έχει στον κύκλο των δραστηριοτήτων της η οργάνωση" ενημερώνει ο Νίκος Δελαγραμμάτικας, υπεύθυνος επικοινωνίας της Ελπίδας", πριν προσθέσει πως "το γεγονός ότι είχε εμπλοκή και στον τομέα της υποστήριξης των προσφύγων, έδωσε την ιδέα στον κ. Κόκκαλη να ασχοληθεί με αυτό το αντικείμενο. Είναι γνωστή άλλωστε, η αγάπη του στο ποδόσφαιρο. Αμέσως υπήρξε αποδοχή από τα ίδια τα παιδιά". Η εκκίνηση δόθηκε στον Σκαραμαγκά, τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Ο φόβος έγινε χαμόγελα

Όπως ενημερώνει ο Αντρέας, ο προπονητής των παιδιών "στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη έμαθα από συνάδελφο πως η "Γη" ψάχνει κάποιον να κάνει προπονήσεις στο κέντρο φιλοξενίας του Σκαραμαγκά. Ήμουν ευαισθητοποιημένος με αυτό το θέμα και ήθελα να βρω έναν τρόπο να βοηθήσω". Βρήκε τον ιδανικό. "Στην αρχή ανέλαβα μια ομάδα με παιδιά και μια με ενήλικες". Η πρώτη ημέρα δεν ξεκίνησε με ασκησιολόγιο. Υπήρχε άλλη προτεραιότητα. "Το πρώτο πράγμα που έκανα, στην πρώτη μου επίσκεψη, ήταν να βρω κάποιους που να μιλούν αγγλικά και να συνεργαστούμε στην επεξήγηση των ασκήσεων και του τι θέλαμε να κάνουμε", διευκρινίζει, "ομολογώ πως σε αυτές τις πρώτες στιγμές ήταν λίγο φοβισμένοι όσοι ήλθαν κοντά μας. Σιγά σιγά ο φόβος εξαφανίστηκε και άρχισαν τα χαμόγελα. Αυτά είναι που δίνουν σε όλους κουράγιο".

Το ενδιαφέρον ήταν τέτοιο που μόλις ένα μήνα μετά, προέκυψε η ανάγκη για να περάσει το project στο επόμενο βήμα. "Μέσω Facebook ενημερώθηκαν όλα τα κέντρα φιλοξενίας της Αττικής πως επρόκειτο να γίνουν προπονήσεις, για την επιλογή 20 παικτών που θα συγκροτούσαν την ομάδα "Ελπίδα". Ο κ. Δελαγραμμάτικας προσθέτει ότι "δόθηκε τον Νοέμβριο η σχετική κατεύθυνση σε όλες τις δομές φιλοξενίας που είναι σε σχετικά κοντινή απόσταση, δηλαδή στον Σκαραμαγκά, τον Ελαιώνα, το Σχιστό και το Ελληνικό, αλλά και σε πολλούς οι οποίοι μένουν σε διαμερίσματα με τη φροντίδα μη κυβερνητικών οργανώσεων". Το ραντεβού ορίστηκε για το γήπεδο των Καμινίων, το οποίο έχει παραχωρήσει ο Δήμος. Πόσοι ανταποκρίθηκαν;

Η Ελπίδα των Προσφύγων είναι Αθλητική

"Στις πρώτες προπονήσεις, έφτασαν και τους 150. Ομολογώ ότι δεν ήμασταν έτοιμοι για έναν τέτοιο αριθμό. Υπήρχε μέρα που είχαμε στο γήπεδο 50 άτομα! Ενώ είχαμε αποφασίσει πως θα κάνουμε 2-3 προπονήσεις για να καταλήξουμε σε 24 παίκτες, τελικά, κάναμε καθημερινές προπονήσεις για δύο εβδομάδες και τρία φιλικά". Επρόκειτο για αιφνιδιασμό. "Ναι, αλλά για ωραίο αιφνιδιασμό, όπως ήταν αυτός του να διαπιστώσουμε πόσο μεταμορφώθηκαν αυτά τα παιδιά μέσα σε τρεις μήνες -η επιλογή έγινε στις 20 Νοεμβρίου".

Δεν θέλουν άλλο χρόνο, να σκέφτονται

"Στον Σκαραμαγκά έγινε ξεκάθαρο πως υπάρχουν πολλοί που δεν αντέχουν να μην έχουν κάτι να κάνουν, όλη μέρα". Όπως μας είπαν όλοι όσοι μίλησαν στο Sport24.gr "δεν γίνεται να κάθεσαι όλη την ημέρα. Δεν περνά η ώρα και τρελαίνεσαι, με τις σκέψεις" του τι τους έχει συμβεί, του πώς άλλαξε άρδην η ζωή τους, αλλά -φυσικά- και του τι τους περιμένει. Γιατί το μέλλον τους δεν το λες και βέβαιο. "Ο σκοπός που είχαμε στην αρχή ήταν να δώσουμε μια διέξοδο στα παιδιά, τους πρόσφυγες, να ξεφύγουν από την καθημερινότητα τους και να μπουν σε μια διαδικασία "ώσμωσης" και με την τοπική κοινωνία.Να καταλάβει επιτέλους, ο κόσμος πως οι πρόσφυγες δεν είναι κάτι διαφορετικό από ό,τι είμαστε εμείς. Έχουν τις ίδιες ανάγκες, τις ίδιες προτεραιότητες. Θέλαμε λοιπόν, να δώσουμε στα παιδιά 2-3 ώρες διεξόδου από την κατάσταση την οποία βιώνουν στα κέντρα φιλοξενίας".

Στις 20 Νοεμβρίου είχαν μείνει 24 παίκτες "εκ των οποίων οι 4 δεν βρίσκονται πια στην Ελλάδα. Έφυγαν για μετεγκατάσταση στο εξωτερικό. Οι δύο πήγαν στη Γερμανία, ο ένας στο Βέλγιο και ο τέταρτος στη Γαλλία. Στους 20 προστίθενται κάθε εβδομάδα άλλοι 2-3, για να μπορεί να υπάρχει ροή στην ομάδα". Όχι μόνο στις προπονήσεις, αλλά και τις υποχρεώσεις που έχει η "Ελπίδα" στο πρωτάθλημα της ΕΣΕΑ "δηλαδή, το Εργασιακό, στο οποίο μετέχουν ομάδες από επιχειρήσεις και από φορείς -όπως των δικηγόρων". Υπήρχε αποδοχή; "Εύκολη και πολύ ευχάριστη. Ο τρόπος που δέχθηκαν οι παίκτες των άλλων ομάδων αυτά τα παιδιά είναι έως συγκινητικός. Δεν έχει δημιουργηθεί το παραμικρό πρόβλημα, ούτε έχει υπάρξει έκφραση δυστροπίας, αντίρρησης ή αμφιβολίας".

Ο Αντώνης Νικοπολίδης χαίρεται με τη χαρά τους

Όταν πια, είχε τεθεί σε εφαρμογή το πρόγραμμα, ο Πέτρος Κόκκαλης κάλεσε τον Αντώνη Νικοπολίδη να αναλάβει χρέη τεχνικού διευθυντή. Εκείνος αποδέχθηκε αμέσως την πρόταση και όπως λέει στο Sport24.gr "βρήκα πολλή ενδιαφέρουσα την ιδέα που είχε ο Πέτρος, να δώσουμε τη δυνατότητα σε κάποια παιδιά που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο, να ασχοληθούν με το σπορ και παράλληλα να 'χουν την ευκαιρία να αγωνιστούν σε ένα πρωτάθλημα. Να λειτουργήσουν δηλαδή, σε καθεστώς κανονικής ομάδας. Στην αρχή, υπήρχε επιφύλαξη από μέρους τους, αλλά και από μέρους μας. Χρειαζόμασταν χρόνο για να δούμε πώς θα εξελιχθεί η ιστορία. Σύντομα, αντιληφθήκαμε πως όλοι είχαν προσαρμοστεί απόλυτα σε όλες τις ανάγκες και -το σημαντικότερο- ότι το διασκεδάζουν. Δηλαδή, χαίρονται να έρχονται στο γήπεδο που μας έχει παραχωρήσει ο Δήμος Πειραιά. Μάλιστα, συχνά εμφανίζονται περισσότεροι από εκείνους που έχουμε επιλέξει για παιχνίδια και προπονήσεις. Περνούν καλά, το ευχαριστιούνται και αυτό είναι που θέλουμε όλοι".

Έχει δει αλλαγές στους ανθρώπους αυτούς, το τελευταίο τρίμηνο; "Ναι, στη συμπεριφορά τους, στον τρόπο που διαχειρίζονται αυτό που τους συμβαίνει. Παντού. Το πιο σημαντικό, για εμένα είναι ότι πλέον όταν πηγαίνουμε να δώσουμε ένα παιχνίδι, δείχνουν να αισθάνονται καλύτερα, να νιώθουν πιο άνετα στη συναναστροφή με τους αντίπαλους παίκτες, τους εργαζομένους σε επιχειρήσεις και τελικά, με την κοινωνία. Υπάρχει σεβασμός ένθεν κι ένθεν".

Αν είχε να επισημάνει κάτι, ο τεχνικός διευθυντής της "Ελπίδας" είναι πως "σιγά σιγά πρέπει να αποδεχθούμε αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας, ότι υπάρχει ένας ολόκληρος λαός από πρόσφυγες, άνθρωποι που είχαν τη ζωή τους, την κανονικότητα τους" και τους τα "πήρε" όλα ο πόλεμος. "Το ποδόσφαιρο είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσουν και να ενταχθούν πιο εύκολα, σε μια νέα πραγματικότητα. Δίνει τη δυνατότητα για συναναστροφή και την ίδια ώρα είναι... μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας όλων των λαών. Έχει αποδειχθεί εμπράκτως, ενώπιον μας πως το ποδόσφαιρο μπορεί να βοηθήσει στην προσαρμογή σε αυτήν την νέα κατάσταση και εκείνους και εμάς".

Η Ελπίδα των Προσφύγων είναι Αθλητική
FRANCESCA GIAITZOGLOU WATKINSON

Στην Αμοργού, όπου βρίσκεται το γήπεδο, σε μια γωνία υπάρχει ένα γραφείο, του οποίου η ταμπέλα γράφει "Ελλήνων Συνέλευσις". Τη δείχνουμε στον κ. Δελαγραμμάτικα και μας διαβεβαιώνει ότι "δεν μας έχει ενοχλήσει άνθρωπος. Τουναντίον, θα σου πω ότι αυτή η γειτονιά είναι η καταλληλότερη για αυτό που κάνουμε. Ο κόσμος είναι συνηθισμένος να βλέπει ομάδες να προπονούνται εδώ, σε αυτόν τον χώρο που είναι από τους λίγους δεσμευμένους χώρους άθλησης της πόλης που είναι και ποδοσφαιρογειτονιά. Επιπροσθέτως, σε μια απόσταση μικρή υπάρχουν κατοικίες με πολύ χαμηλό τίμημα στα ενοίκια. Εκεί μένουν άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων, που έχουν έλθει ως μετανάστες, οι οποίοι ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα χρόνια. Οπότε, η γειτονιά είναι εξοικειωμένη και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για την αρμονική συνύπαρξη". Θα επιστρέψουμε σε αυτό, γιατί πέραν της αρμονικής συνύπαρξης με τη γειτονιά, υπήρχε και αυτή που έπρεπε να βρεθεί στο μεταξύ τους.

Οι καλύτεροι φίλοι είναι ένας Σύρος και ένας Αφγανός

Μάλλον είναι η κατάλληλη στιγμή για να σου πω ότι στο ρόστερ υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικών χωρών και θρησκειών, οι οποίοι στις πατρίδες τους ενδεχομένως να είχαν πρόβλημα να μιλήσει ο ένας στον άλλον (ξεκάθαρα λόγω των πολιτικών). "Αυτό είναι το εντυπωσιακό. Στην ομάδα, οι καλύτεροι φίλοι είναι ένας Σύρος και ένας Αφγανός. Δηλαδή, ο Χοζέφα (Νο7) με τον Φαχίμ (Νο10). Ουδείς ασχολείται με το αν είσαι Σύρος, Αφγανός ή από την Υεμένη ή ακόμα ακόμα από το Ιράκ ή το Ιράν. Οι ίδιοι δεν δίνουν σημασία. Άφησαν πίσω οικογένειες, γονείς, αδέλφια, παιδιά. Ο πόλεμος τους έχει σταματήσει τη ζωή. Έχουν κοινές, δραματικές εμπειρίες". Από αυτές που ενώνουν. Ο κόουτς Σαμπάνης ξεκαθαρίζει ότι "δεν τους έχω ρωτήσει ποτέ για το ταξίδι τους στην Ελλάδα, για όσα έζησαν έως ότου φτάνουν στον Σκαραμαγκά. Δεν πρέπει να ρωτάω. Η δουλειά μου είναι να τους βοηθώ να ξεχνιούνται, να διασκεδάζουν παίζοντας ποδόσφαιρο". Ποια στιγμή απολαμβάνει περισσότερο; "Το "ζντο" πριν και μετά κάθε παιχνίδι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Εκεί καταλαβαίνω πως ό,τι κάνουμε, τους δίνει ελπίδα και ζωή".

Ο Νικοπολίδης εστιάζει στο ότι "από τις φιλίες που έχουν αναπτυχθεί μεταξύ των παιδιών, γίνεται για μία ακόμη φορά ξεκάθαρο ότι τα προβλήματα που διαλύουν χώρες είναι των πολιτικών, όχι των λαών. Έχουμε Σύρους, Αφγανούς, Ιρακινούς που έχουν δημιουργήσει πολύ ισχυρούς δεσμούς φιλίας μεταξύ τους. Η αλήθεια είναι πως όλοι προσπαθούν να φύγουν και να χτίσουν το μέλλον τους σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Ξέρουν πως είναι δύσκολο, αλλά προσπαθούν με ό,τι δυνάμεις έχουν". Η συναναστροφή του περιορίζεται στις προπονήσεις και τα ματς, αλλά έχει δημιουργηθεί μια μεγαλύτερη ανάγκη για την εξέλιξη του project "για να μεγαλώσουμε τον ορίζοντα όσο περισσότερο μπορούμε και γίνεται", προκειμένου να ευεργετηθούν από τη διαδικασία και άλλοι άνθρωποι που είδαν τη ζωή τους να αλλάζει άρδην, για λόγους που δεν περνούσαν από το χέρι τους.

Γενικά "τα παιδιά αποφεύγουν να μιλούν για ό,τι έχει προηγηθεί" λέει ο κ. Δελαγραμμάτικας, "έρχονται να παίξουν ποδόσφαιρο, για να ξεφύγουν από όλα αυτά, για να ξεσκάσουν και να γελάσουν. Κάποιες στιγμές, όμως βλέπεις να σκοτεινιάζει το βλέμμα τους. Αν επιχειρήσεις να τους πλησιάσεις -γιατί όλα αυτά τα παιδιά, θα μπορούσαν να είναι παιδιά μου, μόνο 2-3 είναι πάνω από 25 χρόνων-, δεν σε αφήνουν".

Η Ελπίδα των Προσφύγων είναι Αθλητική
FRANCESCA GIAITZOGLOU WATKINSON

Ο Χοζέφα Αχμάντ Χαζντίμπο είναι 24 χρόνων και σπούδαζε προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών, πριν διαλυθεί η χώρα του ("ο πόλεμος τα διέλυσε όλα") και κινδυνέψει η ζωή του. Πριν ένα χρόνο ξεκίνησε το ταξίδι της σωτηρίας. Έφτασε στη Χίο με σκάφος, έπειτα από μια εβδομάδα στο νησί βρέθηκε στον Πειραιά και έμεινε στο λιμάνι, στην πύλη Ε2 για τρεις μήνες. Από εκεί, μετακινήθηκε στον Σκαραμαγκά. Ξέρει πως δεν θα επιστρέψει στη Συρία, όπου έμειναν τα 9 μεγαλύτερα αδέλφια του και οι γονείς του. Δεν θέλει να επιστρέψει "γιατί δεν υπάρχει κάτι για εμένα εκεί" εκτός φυσικά, των δικών του ανθρώπων που θέλει να φέρει κοντά του, στη χώρα που θα εγκατασταθεί. "Ελπίζω κάποια στιγμή να ξαναδώ τη μάνα μου", λέει.

Η συμμετοχή του στην ομάδα, του δίνει ελπίδα και δύναμη, αλλά υπάρχουν στιγμές που νιώθει "πολύ μόνος". Δεν ζητά πολλά. "Μόνο μια κανονική ζωή". Στη Συρία έπαιζε σε ομάδα της δεύτερης κατηγορίας και όταν έμαθε για την "Ελπίδα" σκέφτηκε πως ίσως το όνειρο του να γίνει ποδοσφαιριστής, να μην έχει "σβήσει". "Το ποδόσφαιρο μου δίνει την ευκαιρία να είμαι μέσα στην κοινωνία, ενεργός. Να αισθάνομαι ότι μπορώ να τα καταφέρω. Ξέρω πως θα είναι δύσκολα, αλλά έχουμε κοντά μας ανθρώπους που μας βοηθούν. Αξίζει να προσπαθήσουμε για εμάς, αλλά και για εκείνους".

Ξέρω πως η ζωή έχει φερθεί σε όλους μας σκληρά, αλλά το μέλλον μπορεί να γίνει καλύτερο

Ο Φαχίμ, ο οποίος συστήθηκε με το πλήρες όνομα (Αχμάντ Φαχίμ Αχμάντι) είναι 18 χρόνων και πέρυσι εγκατέλειψε το Αφγανιστάν, για να σωθεί "και βρω τη μητέρα μου" που είχε φύγει ήδη για τη Γερμανία. Από τις πρώτες ημέρες του στην Αθήνα, διαπίστωσε πως δεν μπορεί να κάθεται μόνος, σε μια σκηνή, όλη μέρα, με μόνη παρέα τις σκέψεις του. "Δεν είχα παρέα, ήμουν ένας άνθρωπος μόνος που καθόταν στη σκηνή και σκεφτόταν όσα είχαν συμβεί. Με έπιανε κατάθλιψη. Κόντεψα να τρελαθώ", ομολογεί. Αποφάσισε να κάνει κάτι. "Στην αρχή προσφέρθηκα να γίνω μεταφραστής (μιλά αγγλικά), μετά απέκτησα φίλους και έπειτα άρχισα να ψάχνω πώς μπορώ να ζήσω το όνειρο μου" που ήταν να παίξει ποδόσφαιρο.

Για την "Ελπίδα" έμαθε στο χώρο φιλοξενίας του Σκαραμαγκά "από διαφημιστικά που ανέφεραν πως επρόκειτο να δημιουργηθεί μια ποδοσφαιρική ομάδα. Ενδιαφέρθηκα αμέσως να μάθω λεπτομέρειες και μετά ενημέρωσα τους φίλους μου στο κέντρο διαμονής, παιδιά από όλες τις χώρες, από τη Συρία, το Ιράκ, από παντού. Αν πίστευα ποτέ πως όλοι εμείς θα είμαστε "ένα", μέλη της ίδιας ομάδα; Παραδέχομαι ότι όχι. Είναι αλήθεια πως δύσκολα μπορούν να συμβιώσουν αρμονικά στον ίδιο χώρο άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, που πιστεύουν σε διαφορετικές θρησκείες, στις πατρίδες μας. Εδώ όλοι θέλουμε το ίδιο: ειρήνη και να φροντίσουμε το μέλλον μας. Στην ομάδα δεν μας ενδιαφέρει από πού είναι ο καθένας ή σε τι Θεό πιστεύει. Είμαστε αδέλφια και παίζουμε σαν αδέλφια".

Η Ελπίδα των Προσφύγων είναι Αθλητική
FRANCESCA GIAITZOGLOU WATKINSON

Αφότου ενημέρωσε λοιπόν, τους φίλους του για την ευκαιρία που είχε προκύψει "ξεκινήσαμε όλοι μαζί από τον Σκαραμαγκά για τα Καμίνια. Είχαμε βρει το πώς θα πάμε στο Internet. Αυτό κάναμε και σήμερα, που έχει απεργία το τρένο και το μετρό. Δεν ήταν εύκολο, κάναμε δυο ώρες, αλλά φτάσαμε". Στην ώρα τους.

Από το internet είχε βρει νωρίτερα και την ομάδα του Χαϊδαρίου, όπου πήγε και ζήτησε να κάνει προπονήσεις, να δοκιμαστεί. "Προηγουμένως, έστειλα όλα τα έγγραφα που έχω στη διάθεση μου, μεταξύ των οποίων είναι και αποδεικτικά στοιχεία ότι υπήρξα διεθνής στη χώρα μου, με τους έφηβους. Με δέχθηκαν για προπονήσεις και πήγα". Έμεινε εκεί για τρεις μήνες "αλλά προέκυψαν κάποια προβλήματα και σταμάτησα". Τι είδους; "Έπρεπε να πάω στη Θεσσαλονίκη για κάποιους μήνες, για να δουλέψω και είχα σταματήσει τις προπονήσεις. Όταν επέστρεψα, είχα μείνει πίσω και είχα χάσει την ευκαιρία μου". Άρχισε να κάνει προπονήσεις στα παιδιά που μένουν στον Σκαραμαγκά "και τότε έμαθα για την "Ελπίδα".

Όσο κοιτάμε μπροστά, μπορούμε να βρούμε κάτι

Γενικά, τον ενδιαφέρει "να δίνω κίνητρα στον εαυτό μου, να γίνω καλύτερος, να κάνω κάτι στη ζωή μου". Για αυτό και παρακολουθεί όλα τα διαθέσιμα μαθήματα (ξένων γλωσσών και ηλεκτρονικών υπολογιστών). "Ενθαρρύνω κάθε μέρα όλους τους φίλους μου να μη μένουν στο κέντρο φιλοξενίας, χωρίς να κάνουν κάτι για το μέλλον τους. Να ψάχνουν στο διαδίκτυο για πληροφορίες επί των όσων τους ενδιαφέρουν. Ξέρω πως η ζωή έχει φερθεί σε όλους μας σκληρά, αλλά το μέλλον μπορεί να γίνει καλύτερο. Αν έχεις ένα στόχο, όλα γίνονται πιο εύκολα. Αν προσπαθήσεις, μπορεί να καταφέρεις κάτι. Αν δεν προσπαθήσεις, το βέβαιο είναι ότι δεν θα κερδίσεις τίποτα. Πιστεύω σε εμένα, στη δύναμη που έχω ως άνθρωπος και όσο κοιτάμε μπροστά μπορούμε να βρούμε κάτι. Αν επιμένουμε να κοιτάμε προς τα πίσω, δεν θα μας βγάλει πουθενά".

Ο Φαχίμ περιμένει να εγκριθεί η αίτηση μετακίνησης που έχει κάνει για τη Γερμανία. Η μητέρα του ζει στη Φρανκφούρτη. "Στόχος μου είναι να παίξω στην Bundesliga". Πού; "Στην Ντόρτμουντ". Έχει και άλλο στόχο: "Αφότου ολοκληρώσω την καριέρα μου, θέλω να γίνω προπονητής. Να διδάξω όσα μου δίδαξε η ζωή, σε παιδιά". Το πρώτο μάθημα είναι να πιστεύεις πάντα στον εαυτό σου και να κυνηγάς τους στόχους σου.

Όποιος φοράει σορτσάκι και παίζει μπάλα, είτε πιστεύει στο Κοράνι, είτε στο Ευαγγέλιο, είναι παιδί

Οι περισσότεροι παρακολουθούν μαθήματα ξένων γλωσσών -μέσω προγράμματος που έχει δημιουργήσει η Οργάνωση Γη με το Πανεπιστήμιο του Πειραιά-, κάποιοι παρακολουθούν μαθήματα ηλεκτρονικών υπολογιστών "όλοι προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι". Ομολογεί πως "όσοι ασχολούμαστε με αυτήν την ομάδα επίσης, έχουμε αλλάξει. Μαθαίνουμε καλύτερα την έννοια της λέξης "ανοχή", της λέξης "κατανόηση". Παίρνεις μαθήματα από αυτούς τους ανθρώπους".

Κάπου εκεί, ο κ. Δελαγραμμάτικας θέλησε να κάνει μια διευκρίνιση: "Έχω συμβιώσει με ερασιτεχνικές ελληνικές ποδοσφαιρικές ομάδες και μπορώ να κάνω μια σύγκριση. Σε πληροφορώ σε μερικά πράγματα οι συνήθειες και οι αντιδράσεις είναι ίδιες. Όποιος φορά το σορτσάκι και μπαίνει στο γήπεδο να παίξει μπάλα, είτε πιστεύει στο Κοράνι, είτε στο Ευαγγέλιο, είτε προέρχεται από την τάδε ή τη δείνα χώρα, είτε τρώει χοιρινό, είτε δεν τρώει, είναι παιδί που θέλει να παίξει. Όταν κερδίζει είναι όλα καλά, όταν χάνει του φταίνε όλα. Βέβαια, τα παιδιά αυτά έχουν αρχίσει να παίρνουν τα δικά μας χούγια". Τι; Φταίει ο διαιτητής; "(γελάει) Όχι, ακόμα δεν φταίει ο διαιτητής".

Η Ελπίδα των Προσφύγων είναι Αθλητική

Η "Ελπίδα" ξεκίνησε διστακτικά, με μία ισοπαλία και δυο ήττες. Εσχάτως μετρά έξι ματς, χωρίς ήττα "αλλά επειδή χάσαμε τον πρώτο γύρο -δεν υπήρχε ομάδα τότε-, δεν προλαβαίνουμε να μπούμε στα play offs. Αλλά δεν πειράζει". Γιατί τα αποτελέσματα είναι δευτερευούσης σημασίας στο μυαλό όσων συγκρότησαν αυτόν το σύλλογο. Στο Νο1 αυτής της λίστας είναι η ανάταση του ψυχισμού όλων αυτών των ανθρώπων που για κάποιες ώρες μπορούν να ξεχνιούνται, απασχολούμενοι με κάτι που αγαπούν. "Για αυτό σου λέω ότι είναι θεαματική η αλλαγή τους. Πριν τρεις μήνες, όταν τους είχαμε δει για πρώτη φορά, δεν χαμογελούσαν. Τώρα όχι μόνο χαμογελούν, αλλά έρχονται με όποιον τρόπο στην προπόνηση και είναι αυτό που περιμένουν κάθε φορά".

Επειδή μιλάμε για μια κανονική ομάδα, σαφέστατα και παρουσιάστηκαν 1-2 προβλήματα μέσα στην καθημερινότητα της. "Ακόμα όμως, και σε αυτές τις περιπτώσεις, στις δυσκολίες, τις τριβές και τις ιδιαιτερότητες, αμέσως τους βλέπεις να τα βρίσκουν. Οι αντιδράσεις τους είναι τέτοιες που ειλικρινά να σου πω ότι μαθαίνουμε όλοι από αυτές. Προσωπικά, μαθαίνω".

Η Ελπίδα των Προσφύγων είναι Αθλητική
FRANCESCA GIAITZOGLOU WATKINSON

Να δώσουμε όμως, και ένα παράδειγμα: "Υπήρχε ένα παιδί που προσπαθούσε να παίξει με το ταλέντο του -και στην προπόνηση και στα παιχνίδια-, δίχως να έχει διάθεση να ακολουθήσει τους κανόνες της ομάδας, της τακτικής και της συνεργασίας". Και τι έγινε; "Όταν ο προπονητής μπήκε στη διαδικασία να του ζητήσει επίμονα να ενταχθεί στις ανάγκες του συνόλου και εκείνος δυσφόρησε, έσπευσαν οι συμπαίκτες του να του πουν πως ο κόουτς έχει δίκιο και ότι πάνω από όλα είναι ομάδα. Έχουν πολύ έντονα μέσα τους το ομαδικό πνεύμα, αλλά και αυτό της συνεργασίας".

Ένα άλλο παράδειγμα είναι πως ο -Σύρος- Ονούρ έχασε τη θέση του κάτω από τα γκολπόστ, από τον Σάιμον, με καταγωγή από την Ουγκάντα. "Οι περισσότεροι παίκτες είναι Σύροι. Θα μπορούσαν να προκαλέσουν πρόβλημα. Όχι μόνο δεν έκαναν το παραμικρό για να δυσκολέψουν τον Σάιμον, αλλά με αρχηγό τον Ονούρ ενθάρρυναν τον νέο τους συμπαίκτη. Εν τω μεταξύ, σε ματς ο προπονητής σήκωσε τον Ονούρ να μπει αλλαγή και εκείνος του είπε "ο Σάιμον τα πάει μια χαρά. Άστον να συνεχίσει". Πώς σου φάνηκε;

Η ζωή μπορείς να σε οδηγήσει παντού, αν προσπαθήσεις

Μιλήσαμε με τον Σάιμον και αυτό που είχε να μας πει, δεν διέφερε από όσα είχαμε ακούσει έως εκείνη την ώρα: η "Ελπίδα" του έδωσε τη δυνατότητα να πιστέψει ξανά στο όνειρο του, στο δικαίωμα του σε μια φυσιολογική ζωή. Στην Ουγκάντα έπαιζε στην πρώτη κατηγορία και αν τον ρωτάς, τότε δεν φανταζόταν πως μια μέρα ο δρόμος του θα τον βγάλει στην Ελλάδα και την Αθήνα. "Ήταν εξαιρετική η πρωτοβουλία που είχαν αυτοί οι άνθρωποι να ξεκινήσουν την ομάδα και δη για ανθρώπους σαν και εμένα που παίζαμε ποδόσφαιρο στις χώρες μας. Έχουμε τη δυνατότητα να αναστήσουμε τις καριέρες μας. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος παρακολουθεί. Αυτό μου το είπε ο Φαχίμ, μια ημέρα που δεν ήμουν καλά και δεν είχα μυαλό για προπόνηση. Ήλθε κοντά μου και μου θύμισε πως αν συνεχίσω να δουλεύω σκληρά, ίσως με δει ένας κόουτς και μου δώσει μια ευκαιρία. Για αυτή παλεύω. Η ζωή μπορεί να σε οδηγήσει παντού, όταν προσπαθείς, όταν δεν το βάζεις κάτω και έχεις στόχους". Ενημερώνει ότι στην Αφρική τα γήπεδα με χορτάρι είναι πολυτέλεια για λίγους, πριν σχολιάσει ότι "εδώ έχετε μια χαρά υποδομές". Απολαμβάνει την ευκαιρία που είχε να γνωρίσει ανθρώπους από άλλες χώρες "και να δημιουργήσω σχέσεις ζωής. Μου αρέσει να γνωρίζω νέους ανθρώπους, να αποκτώ νέους φίλους. Αυτό είναι το πιο σημαντικό που σου προσφέρει το ποδόσφαιρο: οι φίλοι". Ποιος είναι ο κολλητός του; "Ο Φαχίμ. Μας εμψυχώνει όλους. Είναι χαρισματικός".

Η Ελπίδα των Προσφύγων είναι Αθλητική
FRANCESCA GIAITZOGLOU WATKINSON

Ο Φεράς Χρεσάντ είναι γνωστός στην παρέα ως "Λούφα". Όταν ο προπονητής δεν γνώριζε ακόμα όλα τα ονόματα, τον αποκάλεσε μια φορά έτσι, άρεσε σε όλους και του έμεινε. Όταν του είπαμε τι σημαίνει "λούφα", γέλασε... και μετά διαμαρτυρήθηκε, εξηγώντας πως δεν λουφάρει. Τουναντίον. Τελικά, κατέληξε στο ότι του αρέσει (ηχητικά) και θα το κρατήσει. Μετά, περάσαμε στο παρασύνθημα: ο Φεράς είχε βιοτεχνία με ρούχα και δειγμάτιζε σε όλη τη Συρία, πριν χαθούν τα πάντα. Τα άφησε όλα πίσω ("οικογένεια, φίλους, τα πάντα") και έφυγε χωρίς να ξέρει πού πάει. Ήθελε μόνο να σωθεί. "Είμαι ωστόσο, σίγουρος πως όσα χρόνια και αν μείνω στην Ευρώπη, πάντα θα σκέφτομαι την επιστροφή στην πατρίδα, στους δικούς μου ανθρώπους".

Ο δρόμος τον έβγαλε στο Σκαραμαγκά, όπου διαπίστωσε πως "δεν μπορώ να κάθομαι όλη μέρα, να τρώω, να κοιμάμαι και πάλι από την αρχή. Έπαιζα και στη χώρα μου ποδόσφαιρο, για να διασκεδάζω, οπότε όταν μου είπαν για την "Ελπίδα" έσπευσα".Σύντομα κατάλαβε πως "όταν είμαι στο γήπεδο, ξεχνώ όσα μου έχουν συμβεί. Όλα τα προβλήματα, όλες τις ανησυχίες που έχω. Είναι οι μόνες ώρες που διασκεδάζω, που χαμογελάω". Έχει κάνει αίτηση μετακίνησης, χωρίς να αναφέρει μια συγκεκριμένη χώρα, έχει περάσει και από την πρώτη συνέντευξη και περιμένει. "Δεν ξέρω πού θα πάω, ξέρω όμως, ότι όπου και αν εγκατασταθώ δεν θα σταματήσω να παίζω ποδόσφαιρο".

Οι προπονήσεις, οι εμφανίσεις και η διατροφή

Ο κ. Δελαγραμμάτικας εξηγεί ότι "αυτό που δεν πρέπει να υπάρχει σε ομάδες, οι οποίες ενδιαφέρονται να διαγράψουν καλή πορεία, είναι το συμφέρον. Όσοι είμαστε εδώ, αντιμετωπίζουμε αυτά τα παιδιά με συνθήκες κανονικότητας. Θέλω να πω ότι δεν τους κάνει κάποιος χάρη. Κερδίζουν τη θέση τους στην ομάδα, μέσω των προπονήσεων. Εκεί κερδίζουν και τη συμμετοχή στα ματς. Αν δεν δώσουν πάσα, θα ακούσουν φωνές. Αν έλθει φίλος τους να δει την προπόνηση και ενοχλήσει, θα φύγει. Ξέρουν πως αν δεν ειδοποιηθούμε για την άφιξη φίλων τους, θα υπάρξει πρόβλημα. Θέλω να σου πω ότι η ομάδα λειτουργεί με κανονικές συνθήκες και εδώ θέλω να τονίσω ότι το σεβασμό που τους δείχνεις, τον εισπράττεις. Μπορεί λίγο στην αρχή να τους φαινόταν παράξενο, πλέον όμως, όλοι καταλαβαίνουν πως όλα γίνονται για κάποιο σκοπό".

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με 3 προπονήσεις την εβδομάδα, αλλά πλέον κάνουμε 2 εδώ και άλλες τόσες κάνουν τα παιδιά στον Σκαραμαγκά. Τις εμφανίσεις των προπονήσεων μας τις έχει δώσει η Αμφιάλη. Αυτές των αγώνων είναι άλλο δώρο. Εδώ να σου πω ότι με ενέργειες της Οργάνωσης Γη, βρέθηκε υλικό και από τον επόμενο αγώνα θα φορούν τις δικές τους, ολοκαίνουργιες εμφανίσεις που θα είναι μπλε". Με το τέλος κάθε προπόνησης, τα παιδιά πηγαίνουν για φαγητό στο καφενείο που είναι απέναντι από την πόρτα της εισόδου. "Κάθε φορά τους έχει φαγητό, εναρμονισμένο μεν, με τις γεύσεις τους, αλλά προσπαθεί να τους φέρνει και πιο κοντά σε ό,τι τρώμε στην Ελλάδα. Πέραν του κρέατος και των ζυμαρικών, υπάρχει πάντα και κάτι μαγειρευτό από την ελληνική κουζίνα". Η φασολάδα, δηλαδή είναι το μεγάλο σουξέ.

Επόμενο βήμα: να παίξει η "Ελπίδα" σε πρωτάθλημα Ένωσης

Η πρώτη χρονιά (φέτος) είναι πειραματική. Τι υπάρχει για τη συνέχεια; "Να παίξει αυτή η ομάδα σε πρωτάθλημα Ένωσης". Πόσο εύκολο είναι αυτό; "Υπάρχει ιδιαίτερο καθεστώς που απαιτεί θεραπεία, κατά το νομικό όρο". Δηλαδή; "Για να μπεις στο πρωτάθλημα της τρίτης τοπικής κατηγορίας, στον Πειραιά -όπου εδώ προπονούμαστε-, θα χρειαστεί να γίνει αποδεκτό πως πρόκειται για ομάδα ειδικών συνθηκών". Βλέπεις, ούτε στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα επιτρέπεται η συμμετοχή περισσότερων από πέντε ξένων ποδοσφαιριστών. Σε εμάς, είναι όλοι ξένοι". Προφανώς. "Άρα ή μπαίνει σε διαδικασία ειδικών συνθηκών ή γίνεται τροποποίηση που αφορά τη δυνατότητα να παίξουν. Αυτό έχει συμβεί με άλλες ομάδες ειδικών συνθηκών, των οποίων ωστόσο, η ιδιαιτερότητα δεν αφορούσε την εθνικότητα των παικτών. Δεν υπάρχει ακριβές ανάλογο προηγούμενο, δηλαδή να αγωνίζονται ομάδες που έχουν παίκτες μη Έλληνες". Έως ότου φτάσει εκεί το πράγμα, στο να κατατεθεί το σχετικό αίτημα "ασχολούμαστε με την υποστήριξη και τη βελτίωση των δομών". Όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου, θα γίνει η απόπειρα ένταξης σε πρωτάθλημα.

Μέχρι τότε, μπορεί να 'χουν αλλάξει όλοι οι παίκτες, αν σκεφτείς πως όλοι έχουν κάνει αίτηση μετακίνησης σε άλλη χώρα. "Όχι γιατί δεν τους αρέσει η Ελλάδα, αλλά επειδή βλέπουν πως εδώ δεν θα καταφέρουν ποτέ να βρουν μια δουλειά". Υπάρχει η αίτηση μετακίνησης που γίνεται για οικογενειακούς λόγους και βάζεις τη χώρα, στην οποία έχεις συγγενείς. Αν γίνει αποδεκτή, πας εκεί. Αν απορριφθεί, κάνεις άλλη αίτηση μετακίνησης για μη οικογενειακούς λόγους και δίνεις 8 προτεινόμενες επιλογές. Συνήθως εγκρίνεται η τελευταία. "Σε ένα παιδί ήλθε για τη Λιθουανία και αρνήθηκε, γιατί μιλούν μεταξύ τους και μαθαίνουν τι ισχύει σε κάθε χώρα με τους πρόσφυγες και τις δομές. Έως τώρα, φαίνεται πως οι Γαλλία, Βέλγιο και Γερμανία είναι οι τρεις με την καλύτερη κατάσταση μετακίνησης" και στόχος των περισσότερων παιδιών.

Έως ότου αλλάξει εκ νέου το ρόστερ, το συγκροτούν οι Σαχίν Νουρ, Σάϊμον, Φεράς Κρισάτι, Μπιλάλ Χαϊμπάκρι, Μοχάμαντ Ράμπουα, Χοζέφα Χατζίμπο, Φαχίμ Αχμάντι, Μοχάμαντ Ρέζα, Μοχάμαντ Ομάρ, Μοχάμαντ Γιάνο, Γιουσέφ Χουσαϊνι, Χουσεϊν Αμπάς, Ουάφ Σέφι, Χασάν Αχμάντ, Αλά Σαχούντ, Σαχέρ Αλχαντάμπ, Σαμί Χασάν, Αχμάντ Γκιάντι, Τάρεκ Αλί, Μοχάμεντ Αβάντ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ