Τι ωθεί μία μικροκαμωμένη αθλήτρια να φύγει από τις πισίνες και να πέσει στο αλμυρό νερό της θάλασσας, όπου θα δώσει μάχη με τα θηρία; Στην κυριολεξία. Η αγάπη για το κολύμπι σε συνδυασμό με το ελεύθερο πνεύμα της, την οδήγησαν σε μία απόφαση που φυσικά δε μετάνιωσε ποτέ. Η Κέλλυ Αραούζου μπορεί να είναι μικρή το δέμας, έχει μέσα της τόσο δυναμισμό όμως, που θα τα βάλει με όλα τα θεριά της θάλασσας για να πετύχει το στόχο της. "Δεν πέφτω με τίποτα. Θα το παλέψω και θα πάω στο Τόκιο για να πάρω εκεί το μετάλλιο", λέει με σταθερή φωνή και με μάτια που πετάνε σπίθες.

Για κάθε αθλητή η συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί όνειρο. Για κάποιους παραμένει απατηλό, ενώ για άλλους γίνεται πραγματικότητα και καθορίζει τη ζωή τους.

Φωτογραφίες: Francesca Giaitzoglou Watkinson

Για την Κέλλυ, την πρωταθλήτρια μας στα 10 χιλιόμετρα ανοικτής θαλάσσης –ναι, το αγώνισμα που μας έμαθε ο Σπύρος Γιαννιώτης- ήταν η πρώτη φορά που πήρε μέρος σε αυτή τη μεγάλη γιορτή, όπως έχουμε συνηθίσει να τη λέμε και τα συναισθήματα της είναι ανάμεικτα. Χαρά και ενθουσιασμό για όσα έζησε, στεναχώρια και απογοήτευση που λόγω άγχους και ενός τραυματισμού δεν μπόρεσε να απολαύσει όλες τις στιγμές στον απόλυτο βαθμό. Και φυσικά να μην πάει στην κούρσα όπως είχε σχεδιάσει. Εναλλαγή συναισθημάτων, ένταση, αγωνία, αγώνας, από την 20η θέση στην 3η και τελικά στην 11η. Δεν είναι εύκολο να τα διαχειριστείς όλα αυτά, όταν μάλιστα σου συμβαίνει για πρώτη φορά κάτι τόσο μεγάλο. "Άλλο πράγμα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και άλλο αυτό. Καμία σχέση, όλα είναι πιο μεγάλα, πιο έντονα στους Ολυμπιακούς Αγώνες".

Μας μιλάει για τη δική της κούρσα στα 10 χιλιόμετρα κολύμβησης, για τα λάθη που έκανε και δε μπήκε στα μετάλλια, αν και είχε τις δυνατότητες. Μας μιλάει συγκινημένη ακόμη και σήμερα, για την προσπάθεια του Σπύρου Γιαννιώτη. "Ο Σπύρος είναι θρύλος. Θα έπρεπε στα σχολεία να υπάρχει "μάθημα Γιαννιώτης". Το εννοώ".

Στα 25 της είναι ακόμη στην αρχή μίας πορείας, που παραμένει άγνωστο που θα καταλήξει. Αν και άνθρωποι με το δικό της πείσμα και τη δική της καθαρή σκέψη για τη ζωή, δύσκολα δεν πετυχαίνουν τους στόχους τους.

Η απλότητα του Μπολτ και οι προσιτοί παίκτες της Dream Team

-Πριν τους αγώνες είχες πολύ ενθουσιασμό για τη συμμετοχή σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τώρα τι γεύση έχεις για αυτή την εμπειρία;

Ήταν πολύ διαφορετικό όλο αυτό που έζησα σε σχέση με ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, που επίσης υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Υπάρχει μία μίξη εικόνων και συναισθημάτων. Ζεις σε ένα Χωριό όπου συναντάς τους πάντες, όλους τους μεγάλους σταρ των αθλημάτων, τη Ντριμ Τιμ, τον Μπολτ, γεγονός που από μόνο του είναι εντυπωσιακό. Η συναναστροφή μου με αθλητές από άλλα σπορ, όχι μόνο την κολύμβηση, έδωσε ξεχωριστή πινελιά στην παρουσία μου εκεί. Πολύ συναρπαστικό.

-Ποιος σου έκανε εντύπωση;

Πολύ θετική εντύπωση μου έκανε το πόσο προσιτός ήταν ο Γιουσέιν Μπολτ και η Dream Team του μπάσκετ.

-Η Dream Team Αποκλείεται.

Και όμως. Ο Ντουράντ για παράδειγμα έμπαινε στο εστιατόριο να φάει, να χαλαρώσει και όμως δεν ήταν απρόσιτος, έβγαζε φωτογραφίες με όσους τον πλησίαζαν, πολύ φιλικός. Πιο απρόσιτος ήταν κάποιες στιγμές ο Φελπς, αλλά είναι λογικό, καθώς υπάρχουν όρια στην επαφή του με τον κόσμο. Το έχει ανάγκη για να αυτοσυγκεντρώνεται και ειδικά την ώρα του φαγητού δεν ήθελε να τον πλησιάζει κανείς.

Φτωχικοί Ολυμπιακοί Αγώνες

-Οι αγώνες είχαν την αίγλη που όλοι καταλαβαίνουμε εκ του μακρόθεν; Επειδή ακούστηκαν διάφορα για τη Βραζιλία και την ποιότητα των εγκαταστάσεων και όχι μόνο.

Ναι, κοίτα σε ότι αφορά το οργανωτικό κομμάτι και τις εγκαταστάσεις, το συζήτησαν πολλοί αθλητές που έχουν πάει σε αρκετές Ολυμπιάδες, πως στη Βραζιλία οι αγώνες έχασαν την αίγλη τους. Δεν είχε την εντυπωσιακή εικόνα του Πεκίνου, καλά δεν συζητάμε για την Αθήνα, καμία σχέση. Υποδεέστερη σε εγκαταστάσεις, μέσα στην οικονομική κρίση, πολύ φτωχικά και με υψηλό το αίσθημα του φόβου και της τρομοκρατίας γύρω από όλα. Σε αυτό το τελευταίο δεν ευθύνονται οι διοργανωτές, αλλά το πώς έχουμε γίνει πλέον, με τόσα τρομοκρατικά χτυπήματα κτλ. Βέβαια στο κομμάτι της ασφάλειας δεν πήραν καλό βαθμό νομίζω, καθώς στο Ολυμπιακό Χωριό, μόνο ένας φράκτης μας χώριζε από τον έξω κόσμο και μία μέρα έπιασε ένα μπουρίνι και έριξε τον φράκτη σε αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα να μείνει και εντελώς ακάλυπτο το χωριό. Αν ήμουν μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής της Βραζιλίας, δε θα ένιωθα και πολύ χαρούμενη με όλα αυτά που είδα.

-Όλα αυτά θεωρείς πως επηρέασαν κάποιους αθλητές;

Νομίζω πως όχι. Όταν πας κάπου να αγωνιστείς, δε βλέπεις τίποτα από αυτά, ετοιμάζεσαι για τον αγώνα σου και δε δίνεις σημασία στο το γίνεται γύρω σου. Έτσι πρέπει να συμβαίνει, εγώ τουλάχιστον έτσι λειτουργώ. Άλλωστε το καλό της Ελλάδας είναι αυτό. Σε ετοιμάζει για τα πάντα, σε σκληραγωγεί (γελάει). Εδώ έχουμε τόσες δυσκολίες κατά καιρούς, που είμαστε έτοιμοι για όλα.

-Τι άλλο κρατάς από τη διοργάνωση;

Θα κρατήσω μόνο τα θετικά, που φυσικά ήταν η δυναμική των Αγώνων. Παρά τα επιμέρους προβλήματα, μιλάμε για τους Ολυμπιακούς, όπου μπορείς να πάρεις έμπνευση από τους πάντες. Να βλέπεις έναν μεγάλο αθλητή δίπλα σου να προετοιμάζεται και λίγο μετά να βγαίνει στο στάδιο, στο γήπεδο για τον αγώνα του, σε συνεπαίρνει και εσένα. Ήταν μαγικό και μοναδικό το συναίσθημα που ένιωσα, όταν συνειδητοποίησα ότι η κάμερα απέναντι μου, μεταφέρει την εικόνα μου σε όλον τον κόσμο. Ανεξαρτήτως αν είσαι σούπερ αθλητής ή όχι. Ανατριχίλα. Ειδικά για εμένα που πήγαινα για πρώτη φορά.

-Τώρα που έχει περάσει καιρός από τον αγώνα σου. Μίλησε μου για το πώς ξεκίνησε η μέρα σου, ώρες πριν πέσεις στο νερό;

Είχα τρομερή ένταση σχεδόν όλες τις μέρες που ήμουν εκεί. Ειδικά τις τελευταίες πέντε ημέρες. Δεν κατάφερα να το διαχειριστώ καλά όλο αυτό και με επηρέασε ψυχολογικά. Σε αυτό δυστυχώς συνέβαλλε και ένας τραυματισμός που είχα στο πόδι και μου προκάλεσε φλεγμονή, έντονο πόνο, πρήστηκαν οι λεμφαδένες μου και επειδή δε μπορούσα να πάρω αντιβίωση, πονούσα για μέρες. Αυτό με επηρέασε πολύ. Πέραν του τραυματισμού, είχα άγχος, αφού να φανταστείς το βράδυ πριν τον αγώνα ξυπνούσα κάθε μία ώρα και κοιτούσα το ξυπνητήρι, μήπως έχει περάσει η ώρα και έχω χάσει την κούρσα. Σου μιλάω για πολύ άγχος και ένταση. Βέβαια όλα αυτά ίσχυαν μέχρι να πέσω στο νερό. Λίγα λεπτά πριν, ένιωθα τέλεια, δεν είχα κάτι στο μυαλό μου να με επηρεάζει. Άδειασα το μυαλό μου, ηρέμησα και είπα "Κέλλυ, αυτή είναι η στιγμή σου και πρέπει να την απολαύσεις".Θεωρώ όμως ότι όλη η ένταση των προηγούμενων ημερών με έφθειρε πολύ. Χωρίς να μου φταίει κάποιος σε αυτό.

-Και εν τέλει ο αγώνας πως εξελίχθηκε; Η θέση που πήρες είναι μακριά από τις πραγματικές σου δυνατότητες.

Η απόδοση μου ήταν όπως ακριβώς έπρεπε μέχρι τα 8 χιλιόμετρα, δεν με επηρέασε καθόλου ο τραυματισμός, δεν πονούσα καθόλου. Ως τα 8 χιλιόμετρα όλα έβαιναν καλώς, βάση σχεδίου. Και σχετικά ξεκούραστη. Είχα τακτική αναμονής, όμως δεν κρατήθηκα. Λόγω ενθουσιασμού, τα μέτρησα λάθος μέσα στην κούρσα. Έκανα επίθεση νωρίτερα από ότι έπρεπε και την πάτησα. Εκεί που ανέβηκα στην Τρίτη θέση από τελευταία, στο τελευταίο γύρισμα, έπεσα πάνω στη Βραζιλιάνα που είναι πολύ ογκώδης κολυμβήτρια, μου έριξε δύο καλές (γελάει) και μαζεύτηκα πάλι πίσω.

-Έφαγες ξύλο δηλαδή;

Κανονικά, ναι. Και μετά επειδή μαζεύτηκα πίσω έχασα δυνάμεις, ενώ εκείνη τη στιγμή τα φαβορί που κράτησαν δυνάμεις, βγήκαν μπροστά και τα έδωσαν όλα, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να τις ακολουθήσω. Όταν τα νερά είναι λάδι, τα φαβορί βγαίνουν πιο νωρίς μπροστά. Όταν έχει κύμα, όπως στη Βραζιλία, περιμένουν, κρατούν δυνάμεις και επιτίθενται στο φινάλε. Αυτή είναι η σωστή τακτική, την οποία ακολούθησα και εγώ για 8 χιλιόμετρα.

Ένιωσα ότι έπρεπε να ζητήσω συγγνώμη

-Μετά το τέλος του αγώνα ξέσπασες σε κλάματα; Άδειασες; Σκέφτηκες κάτι άλλο;

Ήταν οι πρώτοι μου Ολυμπιακοί, πολλοί περίμεναν να πάρω μετάλλιο και γι’ αυτό εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι έπρεπε να ζητήσω συγγνώμη, από όλους εκείνους που με στήριξαν τόσα χρόνια. Δεν κατάφερα να το διαχειριστώ. Μου βγήκε το ξέσπασμα την ώρα της συνέντευξης. Δε μπορούσα να το ελέγξω με τίποτα. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ μετά τον αγώνα, δε μπορώ να σου περιγράψω πόσο. Αλλά λίγα λεπτά μετά, έκατσα με τον εαυτό μου και είπα «τέλος, προχωράμε, συνεχίζουμε τη δουλειά και κοιτάζουμε μπροστά με προοπτική το Τόκιο.

-Με ποιον είχες ανάγκη να μιλήσεις μόλις τελείωσε ο αγώνας;

Να σου πω την αλήθεια, με κανέναν. Ήταν μία πολύ δική μου στιγμή και θεωρώ πως όποιος παλεύει πολύ για έναν στόχο, πρώτα πρέπει τα βρίσκει με τον εαυτό του και μετά με τους άλλους. Γι΄ αυτό όπως σου είπα, κάθισα μόνη μου και έβαλα σε σειρά τις σκέψεις μου. Δεν ψάχνω την γαλήνη μου μέσα από άλλους. Είχαν έρθει οι γονείς μου στη Βραζιλία και τους είδα αμέσως μετά.

-Με βάση το πώς πήγε η κούρσα, αν δεν έκανες τα λάθη που έλεγες, μπορούσες μετάλλιο;

Όχι, μετάλλιο δεν θα έπαιρνα. Νομίζω έτσι όπως πήγε η κούρσα, μπορούσα μέχρι εξάδα. Η κούρσα πήγε τελείως αντίθετα από όσο περίμενα και δε νομίζω να έφτανα τόσο ψηλά. Την εξάδα την είχα όμως και στεναχωριέμαι που δεν έφτασα ως εκεί.

-Γιατί;

Η μαραθώνια κολύμβηση έχει μερικά στοιχεία που δεν τα βλέπει ο κόσμος. Είναι κάτι μεταξύ κολύμβησης και πόλο. Μπορεί να σου τραβήξουν το μαγιώ, να σε χτυπήσουν ακόμη και άθελα τους. Όλοι στο νερό είμαστε, αλλά μπορεί να έρθει ένα κύμα σε εμένα και όχι στη διπλανή μου κολυμβήτρια και να αλλάξει τελείως τις ισορροπίες. Άλλα ρεύματα έχω εγώ και άλλα ο διπλανός μου. Όχι, δεν ήμουν για μετάλλιο εκείνη τη μέρα.

-Σήμερα ένα μήνα μετά, έχεις ένταση όταν σκέφτεσαι την κούρσα;

Ναι, μου βγαίνουν νεύρα (γελάει), αλλά ξεσπάω στην προπόνηση, στους ανθρώπους που είναι δίπλα μου. Κάνω ότι μπορώ. Ακόμη δεν το έχω αφήσει τελείως πίσω μου. Ήταν μία δυνατή και σε κάποια σημεία τραυματική εμπειρία, οπότε θέλω λίγο χρόνο ακόμη για να την αφήσω τελείως πίσω. Σε μερικά πράγματα λες και με καταράστηκε ο Θεός. Πάντως δεν πέφτω. Θεωρώ ότι είμαι δυνατός άνθρωπος και το κολύμπι μου δίνει δύναμη.

Έκλαιγα στο τέλος

-Την κούρσα του Σπύρου Γιαννιώτη την είδες;

Ναι, live.

-Και πως ήσουν;

Στο τέλος έκλαιγα. Προφανώς δεν το έχω και δύσκολο (γελάει). Σοβαρά έκλαιγα. Κοίταξε ο Σπύρος είναι μεγάλο κεφάλαιο για τον ελληνικό αθλητισμό και για μένα. Τον έχω μελετήσει πάρα πολύ. Πιστεύω πως θα έπρεπε να υπάρχει μάθημα "Αθλητής Γιαννιώτης" στα σχολεία. Στο λέω σοβαρά. Ο άνθρωπος αυτός ζει για να κάνει αυτό που είδατε. Τους θρύλους τους φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι. Ο Γιαννιώτης μέσα μου είναι ένας θρύλος. Τον έχω ζήσει στην καθημερινότητα του και στην ένταση του και ξέρω πως δε μπορεί να ζήσει χωρίς το νερό, το κολύμπι. Για να καταλάβεις ακόμη και τώρα έρχεται και κολυμπάει, που έχει σταματήσει και δεν έχει λόγο να το κάνει. Είναι ο τρόπος ζωής του, το είναι του, η πηγή ζωής του.

-Όντως ο Σπύρος περνάει πια ως κάτι μυθικό στον αθλητισμό…

Πήρε ένα μετάλλιο ζωής. Στα 36 του έκανε κάτι απίστευτο. Μετά από 5 Ολυμπιακούς Αγώνες.

-Η χεριά στο φινάλε, που τελικά του στέρησε το μετάλλιο;

Θεωρώ πως ήταν το μοναδικό λάθος του, στην τέλεια κούρσα του. Δεν ξέρω πως έγινε. Απίστευτο λάθος για τέτοιο αγώνα. Πιστεύω ότι δεν τον είχε δει τον Ολλανδό, ο οποίος επίσης έκανε φανταστικό αγώνα. Τον είχες δει εσύ; Τον είχε προσέξει κάποιος; Ήρθε ξαφνικά από το πουθενά. Εγώ δεν πήρα χαμπάρι τι έγινε. Είχα καρφωθεί πάνω στον Γιαννιώτη και ξαφνικά είδα τον Ολλανδό δίπλα στον Σπύρο. Και λέω "ωχ, τι έγινε"; Φοβερή τακτική και από εκείνον, φοβερή ψυχή από τον Σπύρο. Μεγάλη κούρσα.

-Μου άρεσε που μετά ο Έλληνας αθλητής δεν έκανε ένσταση.

Εννοείται. Δεν θα έκανε ένσταση, ήξερε ότι είχε χάσει το χρυσό. Και ο Σπύρος είναι Άγγλος. Κύριος, τυπικός, των αρχών. Δεν θα έκανε κάτι για το εφέ, ειδικά αφού ήξερε ποια ήταν η αλήθεια.

Μπορώ να τσακώνομαι όλη μέρα χωρίς πρόβλημα

-Επόμενοι στόχοι δικοί σου;

Πολλοί. Ξεκουράστηκα περίπου 20 μέρες και ετοιμάζομαι για το Παγκόσμιο το 2017. Συνεχίζω κανονικά. Δύσκολα βέβαια, καθώς χωρίς χορηγούς δε μπορώ να κάνω τίποτα, το ξέρουν όλοι αυτό. Αλλά πιστεύω κάτι θα γίνει. Είμαι 25 ετών, θέλω να πάρω το πτυχίο μου στην Παιδαγωγική, να κάνω πράγματα, χωρίς να σταματήσω το κολύμπι σε υψηλό επίπεδο, αν είναι εφικτό.

-Μερικά πράγματα που θες να ξέρουμε για την Κέλλυ Αραούζου;

Είμαι πολύ αντιδραστικό άτομο (γελάει), μπορώ να τσακώνομαι όλη μέρα χωρίς πρόβλημα (γελάει πιο δυνατά).

-Δε σε κουράζει ρε παιδί μου;

Όχι, με γεμίζει με τρελή ενέργεια, ωστόσο όταν πάω για προπόνηση δεν θέλω ούτε φασαρίες ούτε θορύβους. Τίποτα. Απόλυτη ησυχία. Αν δεν την έχω μπορεί να βγω εκτός εαυτού. Δεν αντιμιλάω ποτέ στον προπονητή μου, αν και αντιδραστική. Εκείνος ξέρει καλύτερα, γι’ αυτό δε μιλάω.

-Στο Τόκυο θα σε δούμε;

Σίγουρα. Μετά το τέλος του αγώνα στο Ρίο, κατέρρευσα, δε μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Όταν συνήλθα όμως, είπα θα προχωρήσουμε και αξίζει να περιμένω 4 χρόνια ως την επόμενη φορά που θα συμμετάσχω σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

-Τι θα είναι επιτυχία για εσένα;

Η πεντάδα. Και αν μπω στην πεντάδα, όλα γίνονται.

Ευχαριστούμε για την άψογη φιλοξενία και εξυπηρέτηση το "Nalu Cafe" στον Άλιμο. Η φωτογράφηση της Κέλλυς Αραούζου, έγινε στην παραλία του χώρου.