Το 5x5 είναι η χαρά του άντρα, που θέλει να αποδράσει από τη σκληρή καθημερινότητα. Να πάει να παίξει μπαλίτσα με φίλους, συναδέλφους, ακόμα και με άτομα που γνωρίζει για πρώτη φορά, ώστε να αισθανθεί και πάλι παιδί.

Να βγάλει όλη την καταπιεσμένη ενέργεια από τους δύσκολους ρυθμούς της ημέρας και να διασκεδάσει, να αθληθεί, να περάσει καλά. Και μιλάμε εκ πείρας, αφού κι εμείς στο Sport24.gr κανονίζουμε μπαλίτσα όποτε βρούμε εύκαιρη μία... νύχτα Δευτέρας. Εκεί κατά τις 00:30, μαζί με τα φαντάσματα, ξεδίνουμε κι εμείς.

Ευτυχώς που το Ultrex Cup θα διεξάγεται σε πιο ανθρώπινες ώρες, από τα τέλη Απριλίου και κάθε Παρασκευή μέχρι τον Ιούνιο, κι έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να ξεδιπλώσουμε κι εκεί το ταλέντο μας, αντιμετωπίζοντας μάλιστα άλλες ομάδες, οι οποίες θα δηλώσουν συμμετοχή, κι όχι δίνοντας ένα απλό οικογενειακό διπλό. Παίξε με Ultrex και θα δεις!

Αλλά είτε πρόκειται για οικογενειακό διπλό, είτε για τον τελικό του Ultrex Cup, που προσφέρει πλούσια δώρα (η νικήτρια ομάδα κερδίζει ένα μοναδικό τριήμερο ταξίδι στη Μαδρίτη), τα συναισθήματα που σε κυριεύουν σε ένα γηπεδάκι 5x5 είναι αυτά που μετράνε. Αυτά ακριβώς τα συναισθήματα αναπολούν πέντε συντάκτες του Sport24.gr, ενθυμούμενοι την πρώτη φορά που... κλότσησαν το τόπι σε ένα τέτοιο γηπεδάκι.

Η καλύτερη διέξοδος για τον Θοδωρή Ρούσσο

Λένε ότι στα χαρτιά φαίνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Σε αγώνα ποδοσφαίρου 5x5 φαίνεται η αμπαλοσύνη του άμπαλου, λέω εγώ. Οι διαστάσεις του γηπέδου δεν σου επιτρέπουν να "κλέψεις", να βάλεις τα χέρια στα γόνατα και να πάρεις μια-δυο ανάσες. Τρέχεις μαζί με την μπάλα. Με ή χωρίς αποτέλεσμα. Στους καπνιστές, η νικοτίνη ανεβαίνει στο κεφάλι στο πρώτο σπριντ (xaxaxaxa) και στο 10λεπτο ρωτάνε: "Πόσο θέλουμε για το ημίχρονο;".

Μοναδικό υπέρ για εμάς τους άμπαλους, που το πνεύμα θέλει, αλλά το σώμα δεν μπορεί, είναι το rotation. Μένεις από ανάσες στο 10'; Παίζεις τέρμα. Παθαίνεις τράβηγμα στο 11'; Παίζεις τέρμα. Παθαίνεις και τα δύο στο 12'; Παίζεις έξω δεξιά στον πάγκο και σκέφτεσαι την επόμενη ημέρα, που δεν θα μπορείς να πας από την κουζίνα στο σαλόνι. Τη δεύτερη φορά, όμως, όλα είναι καλύτερα. Την τρίτη αρχίζει να σ' αρέσει.

Τη 10η, το σώμα αρχίζει να ακολουθεί το μυαλό. Και μετά από λίγο καιρό, διαπιστώνεις ότι το 5x5 είναι η καλύτερη διέξοδος από τη ρουτίνα, την καθημερινότητα, αρκεί να επαναλαμβάνεται συστηματικά. Ακόμα κι αν παίζεις τερματοφύλακας.

Το 5x5 έσωσε τον Αλέξανδρο Τρίγκα από τα μαθηματικά

Να 'ναι καλά το σχολείο μου (στο Ψυχικό), που διέθετε δικό του γήπεδο 5x5, οπότε έδινε τη δυνατότητα για άμεση επαφή και εμπλοκή με το άθλημα. Να 'ναι καλά, επίσης, η φανέλα του Bojan Krkic από την περίοδο που αγωνιζόταν στην Μπαρτσελόνα, που αποτέλεσε την απαρχή για την κάθε είδους πλάκα με τους φίλους μου. Όπως και να έχει, στα σχολικά χρόνια το 5x5 ήταν μια αγάπη και ένα πάθος που φούντωνε από καιρό σε καιρό, δίνοντας τη δυνατότητα για αρκετές... κοπάνες την ώρα των μαθηματικών και της φυσικής.

Κι από εκεί προέκυψαν διαφόρων ειδών ταμπέλες, που με ακολουθούν ακόμη. Όπως το "Τρίγκιτς" (εκ του Bojan Krkic), το οποίο μου "κόλλησαν" στην Α' Λυκείου και με συνοδεύει ακόμη στα social media. Παρεμπιπτόντως, η αγαπημένη μου συνήθεια ήταν αυτή ενός χαρισματικού επιθετικού. Να περιμένω την μπάλα να έρθει στα πόδια μου για να εκτελέσω.

Ποιος θα ασχολιόταν άλλωστε με το να πιέσει την μπάλα, να τρέξει στην άμυνα και τα λοιπά; Όλοι είμαστε καλοί σε κάτι, εγώ ήμουν στο "περιπτεράκι". Κι αν κάποιες φορές έμοιαζε αντι-ποδοσφαιρικό το να μένω στη μία πλευρά του γηπέδου, όταν η μπάλα έμπαινε στο πλεκτό, όλα ξεχνιούνταν.

Το πόσο συχνά έμπαινε στο πλεκτό βέβαια, ας μην το συζητήσουμε. Γιατί αν πραγματικά το "είχα", αυτήν τη στιγμή θα ήμουν στην άλλη πλευρά της όχθης, διαβάζοντας αυτά που γράφονται για μένα, κι όχι το αντίθετο. Ας κρατήσουμε τα θετικά όμως, ότι γλίτωσα κάμποσες ώρες μαθηματικών και φυσικής χάρη στο 5x5 που υπήρχε στο προαύλιο. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος μου από τα μαθητικά χρόνια.

Μετράει τις ώρες ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Να πω την αλήθεια, το πρώτο μου παιχνίδι 5x5 δεν το θυμάμαι. Άλλωστε, έχουν ακολουθήσει εκατοντάδες ακόμα ματσάκια, είτε σε γηπεδάκι 5x5, είτε σε 8x8. Και η τρέλα παραμένει ίδια. Η στιγμή που θα πατήσω χορτάρι, θα φορέσω με ευλάβεια τα ποδοσφαιρικά παπούτσια που έχω από τα 18 μου (σχεδόν 14 χρόνια!) και θα κάνω τα πρώτα σουτάκια στο ζέσταμα, είναι το έναυσμα για μία μικρή απόδραση από την καθημερινότητα.

Ανέκαθεν τρελαμένος με τον αθλητισμό, στα 32 μου πλέον, το 5x5 αποτελεί μία από τις λίγες ευκαιρίες που έχω ώστε να τρέξω, να σουτάρω, να διασκεδάσω και γενικότερα να νιώσω σαν μικρό παιδί. Όταν έρχεται το mail να κανονίσουμε "μπαλίτσα", σπεύδω να απαντήσω "μέσα", λες και κάποιος θα μου φάει τη θέση, αν δεν στείλω μέσα στο πρώτο δίλεπτο. Και μετά, μετράω τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά (εντάξει όχι και τα δευτερόλεπτα) μέχρι να έρθουν τα μεσάνυχτα της Δευτέρας και να κατέβουμε στου Ρέντη για να δείξουμε πόση μπάλα ξέρουμε.

Τις περισσότερες φορές γελάμε με τα χάλια μας, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα; Να περνάς καλά, να γουστάρεις και να ακολουθεί φυσικά και η απαιτούμενη... καζούρα, όταν ο Χάρης Σταύρου χάνει γκολ από το μισό μέτρο ή ο Ηλίας Ευταξίας βάζει μία πλαστική καρέκλα στο τέρμα για να ξεκουραστεί.

Μαγεία για τον Νίκο Συριώδη να παίζει σε γήπεδο με κανονικά τέρματα και χλοοτάπητα

Όπως οι περισσότεροι εξ ημών τα πρώτα παιδικά μας χρόνια κυλιόμασταν στα χώματα ή στο τσιμέντο, παίζοντας ποδόσφαιρο. Στις αλάνες της γειτονιάς μας, στο σχολείο, οπουδήποτε με λίγα λόγια βρίσκαμε άπλα για να ξεδιπλώσουμε τις... αρετές μας (τρομάρα μας!). Φτιάχναμε τέρματα με τσάντες ή πέτρες, το άουτ (το πάνω!) το ορίζαμε εμείς, παίζαμε με σπόντες και η μπάλα ενίοτε ήταν από μπαλάκι του τένις μέχρι πατημένο κουτάκι πορτοκαλάδας. Όλοι τα περάσαμε, τουλάχιστον όσοι δεν μεγαλώσαμε με κινητό στο χέρι και υπολογιστή από τα γεννοφάσκια μας. Ναι, υπήρξαν και αυτές οι γενιές ανθρώπων.

Ξέρουμε πολύ καλά το συναίσθημα να αντικρίζουμε για πρώτη φορά κανονικό γήπεδο ποδοσφαίρου, όπου παίζαμε με τέρματα που είχαν οριζόντιο και κάθετα δοκάρια, δίχτυα, χλοοτάπητα, γραμμές που να ορίζουν το πλάγιο, το άουτ, την περιοχή, το κέντρο του γηπέδου. Σε γήπεδο 5x5, όχι σε εκείνο με τις κανονικές διαστάσεις. Σκέτη μαγεία, νομίζαμε πως παίζαμε στο Σαντιάγο Μπερναμπέου, ότι είχαμε όλες τις ανέσεις και τις πολυτέλειες του κόσμου. Αν, δε, έπαιζες και βράδυ και είχες και φώτα, ήσουν άρχοντας. Κανονικός αγώνας Champions League, όχι αστεία.

Αγάπησα από μικρή ηλικία την θέση του τερματοφύλακα και την τιμάω ως σήμερα και ας είμαι κάτι μεταξύ Ευγένιου Πηνιώτη και Ηλία Ταληκριάδη παρά κράμα Ίκερ Κασίγιας και Όλιβερ Καν. Το να κυλιέμαι για να πλονζόν στις γωνίες για να αποσοβήσω με τα ακροδάχτυλα την παραβίαση της εστίας, το να μην βλέπω τα δίχτυα να κουνιούνται από μέσα, το να πέφτω άνετος και ωραίος στις γωνίες, το να φοράω γάντια τερματοφύλακα ήταν κάτι το μοναδικό, το αξέχαστο, το ιδιαίτερο.

Για ένα παιδί της επαρχίας μάλιστα, όπου πάντα το καθετί ερχόταν με μια μικρή καθυστέρηση σε σχέση με τους "πρωτευουσιάνους", δεν ξεχνιούνται εκείνες οι στιγμές. Μπορεί η Χίος, η Αρχόντισσα του Αιγαίου, να μην είναι δα και το μικρότερο νησί της χώρας (5ο μεγαλύτερο), όμως και πάλι δεν ήταν Αθήνα. Έτσι, λοιπόν, η πρώτη επίσκεψη σε γήπεδο 5x5 λίγο μετά τα μέσα των 90ς, όταν και άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους, ήταν κάτι σαν εθισμός. Η μια φορά έγινε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, μετά έγινε συμμετοχή σε τοπικά πρωταθλήματα, μετά κάτι σαν ιεροτελεστία!

Το 5x5 αναβιώνει τα καλύτερα χρόνια του άντρα ή αλλιώς του Γιάννη Σερέτη

Εμείς οι 40άρηδες μεγαλώσαμε στα... τσιμέντα. Και στο χώμα. Μπάλα στο δρόμο, μπάλα στην αλάνα, μπάλα στο σχολείο. Αργότερα, στη μετεφηβική ηλικία, είχαμε κάποιοι την τύχη να συμμετάσχουμε στο πρωτάθλημα Τύπου. Στα ξερά και στα... χλωρά, με συνθετικό ή σε σπάνιες περιπτώσεις με φυσικό χλοοτάπητα.

Όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που κλήθηκα να παίξω 5x5, διότι εκεί... όλα είναι διαφορετικά. Σου φαίνεται μικρό, μα είναι μεγάλο. Σου φαίνεται εύκολο, μα είναι δύσκολο. Σε κάθε περίπτωση... είναι "αλλιώς". Μικρότεροι χώροι, περισσότερες απαιτήσεις, το ίδιο τρεχαλητό και η ίδια λαχτάρα για το παιχνίδι, ίσως και για τη νίκη. Σκέφτηκες να αράξεις; Εχασες! Εκεί τρέχουμε όλοι! Δεν υπάρχουν θέσεις, ούτε βεντέτες κύριοι! Αν δεν μοχθήσεις, δεν θα το διασκεδάσεις, δεν θα το χαρείς, δεν θα την ιδρώσεις τη φανελίτσα. Κι αν χάσεις,never mind.

Η μαγεία είναι στην παρέα, στο πικρό συναίσθημα της ήττας, στο πανηγύρι τη νίκης, στο ντουζάκι της ευεξίας αφού έχεις λαχανιάσει και τα έχεις δώσει όλα, στο... σχολιασμό των φάσεων μετά το ματς, λες και έπαιζες στον τελικό του Champions League. Εκεί φίλε, παίζεις και πρωταγωνιστείς, δεν είσαι στον καναπέ σου, ούτε στην καφετέρια. Και να ξέρεις ότι αυτό σε κάνει να νιώθεις πολύ - πολύ καλύτερα. Γιατί οι άντρες δεν θα πάψουμε ποτέ να είμαστε παιδιά. Και το 5x5 πάνω και πέρα απ' όλα είναι μια μορφή αναβίωσης των λατρεμένων χρόνων μας.

Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, θα δώσουμε κι εμείς το "παρών" στο Ultrex Cup , όπου θα παλέψουμε να φτάσουμε όσο το δυνατόν πιο ψηλά. Αλλά ακόμα κι αν αποκλειστούμε από τον πρώτο αγώνα, θα νιώσουμε τη χαρά της συμμετοχής και του παιχνιδιού .

* Η φωτογραφία είναι από οικογενειακό διπλό της ομάδας του Sport24.gr. Πάνω αριστερά, με τα γάντια του τερματοφύλακα, είναι ο Νίκος Συριώδης, κάτω δεξιά ο Θοδωρής Ρούσσος και ακριβώς από πάνω του, με τη λευκή φανέλα, ο Στέλιος Χαρτζουλάκης.