Η Εθνική U18 δήλωσε "παρών". Πήρε τρεις νίκες στα τρία παιχνίδια της δεύτερης φάσης και ενώ τα υπόλοιπα αποτελέσματα δεν την ευνόησαν, εκείνη έκανε το χρέος της. Αυτό το "τρία στα τρία" απέναντι σε Ιταλία, Τουρκία και Ρωσία δεν τις επέτρεψαν να διορθώσει τα κακώς κείμενα των αποτελεσμάτων της πρώτης φάσης, ωστόσο, τη βοήθησαν να πετύχει κάτι σημαντικότερο: να γίνει ακόμη περισσότερο ομάδα.

Οι πιο έμπειροι σ' αυτά τα τουρνουά λένε ότι είναι καλό οποιαδήποτε ομάδα να χάνει σε κάποια στιγμή του τουρνουά πριν τους νοκ-άουτ αγώνες. Θεωρία που έχει αποδειχτεί πολλές φορές σωστή, όπως για παράδειγμα πριν 10 χρόνια στο Βελιγράδι. Πριν η Εθνική Ελλάδος κατακτήσει το χρυσό, βρέθηκε προ μιας βαριάς ήττας απέναντι στη Σλοβενία. Τι δείχνει αυτό; Ότι πολλές φορές μια ομάδα για να πετύχει, πρέπει να περάσει από μια οριακή στιγμή. Να βιώσει την αποτυχία. Να δει κατάματα τα λάθη της, να σηκωθεί και να κάνει ένα βήμα μπροστά.

Η Ελλάδα το έκανε αυτό. Πρωταγωνίστησε σε ένα αμυντικό ρεσιτάλ απέναντι στην Ιταλία , συνέχισε με μια μαγική εμφάνιση απέναντι στην Τουρκία και στο τρίτο -αδιάφορο- παιχνίδι με τη Ρωσία (κι ενώ η 4η θέση είχε "κλειδώσει") ολοκλήρωσε τη δεύτερη φάση με μια ανατροπή .

Πέρα από τα αποτελέσματα, όμως, μετράει και η εικόνα. Η Εθνική των τελευταίων τριών ημερών μοιάζει πολύ βελτιωμένη. Αυτό βέβαια είναι λογικό καθώς μιλάμε για νεαρούς παίκτες, που χτίζονται κάθε μέρα που περνάει. Κάθε νίκη. Κάθε ήττα.

Η μεγάλη διαφορά στο αγωνιστικό κομμάτι είναι η ομαδικότητα. Φαίνεται ότι το τεχνικό τιμ έχει δουλέψει στον συγκεκριμένο τομέα. Δεν είναι τυχαίο ότι στα τελευταία δύο παιχνίδια η Εθνική μας έκανε ρεκόρ στις ασίστ: 25 με την Τουρκία και 19 με τη Ρωσία, την ώρα που είχε μόλις 12 με τη Βοσνία, χωρίς να ξεπεράσει τις 15 στην πρώτη φάση.

Το νούμερο "25" στη συγκεκριμένη κατηγορία είναι εντυπωσιακό. Επιβεβαιώνει την εξαιρετική εμφάνιση απέναντι σ' ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης, την Τουρκία. Στατιστικό που γίνεται ακόμη πιο ηχηρό, αν υπολογίσουμε ότι η Ελλάδα είχε 25 ασίστ σε 27 καλάθια εντός παιδιάς.

Το "διάβασμα" στην επίθεση, η διάθεση για πάσα, το παιχνίδι του βρίσκω τον αμαρκάριστο είναι τα στοιχεία που διακρίνουν το ελληνικό μπάσκετ όλα αυτά τα χρόνια. Το DNA μας. " Η πάσα που κάνει δύο ανθρώπους ευτυχισμένους", σύμφωνα με τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Έτσι δεν είναι;

Αν και είναι λάθος να εξατομικεύουμε τις επιδόσεις, θα μου επιτρέψετε μια εξαίρεση. Κατά τη γνώμη μου στην αλλαγή της εικόνας στα τρία τελευταία ματς έχει παίξει σημαντικό ρόλο η παρουσία δύο παικτών. Του Φλιώνη και του Δίπλαρου, δύο γκαρντ που σκέφτονται πρώτα την πάσα. Έχουν βοηθήσει στο να παίξουμε πιο "στοχευμένα" στην επίθεση, να βρούμε εύκολα καλάθια στην σετ επίθεση, αλλά και να βγάλουμε ακόμη περισσότερους αιφνιδιασμούς.

Αυτή είναι η σημαντικότερη διαφορά από την ομάδα των προηγούμενων διοργανώσεων, που συχνά-πυκνά αναγκαζόταν να παίξει με τρεις κοντούς στο ίδιο σχήμα, χάνοντας σε προσόντα.

Παράλληλα ο ομοσπονδιακός προπονητής, Ηλίας Παπαθεοδώρου, έχει τη δυνατότητα να προσαρμόζει διαφορετικά σχήματα, ανάλογα με τις συνθήκες του αγώνα. Χθες για παράδειγμα ο Μιλεντίγιεβιτς έκανε τη διαφορά ερχόμενος από τον πάγκο. Σε προηγούμενα παιχνίδια αντίστοιχο ρόλο είχε ο Χρηστίδης, ή ο Μουράτος. Με την Τουρκία για παράδειγμα και για να τα βγάλει πέρα με την πιεστική άμυνα - σήμα κατατεθέν του αντιπάλου, χρησιμοποιήθηκαν επί μονίμου βάσεως δύο καθαροί χειριστές.

Αυτό το παιχνίδι των "ρόλων" αποτελεί χαρακτηριστικό των καλών ομάδων. Των ομάδων με όλη τη σημασία της λέξεως. Που ο ένας παίκτης τη μια παίζει 5 λεπτά και την άλλη 30. Που προσπαθεί να είναι χρήσιμος με κάθε τρόπο, όχι μόνο προσπαθώντας να βάλει τη μπάλα στο καλάθι.

Είχε αναφερθεί και σε προηγούμενο κείμενο για τους μικρούς του ελληνικού μπάσκετ (και "δένει" με την παραπάνω παρατήρηση για την "εξατομίκευση" της επιτυχίας), ότι οι νεαροί αθλητές έχουν πέσει σε μια παγίδα, που έχει δημιουργήσει η οικονομική συγκυρία, ο τρόπος που δουλεύουν οι ατζέντηδες, αλλά και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, γράφοντας διθυράμβους για παιδιά 16 ετών. Εξάλλου, το ότι η δική τους επιτυχία τελικά θα κρίνεται από την επιτυχία της ομάδας είναι ένα μάθημα που θα πάρουν έτσι κι αλλιώς στην πορεία της καριέρας τους.

Ξεφύγαμε, όμως, που γράφει κι ο Καίσαρης. Σημασία έχει το επόμενο παιχνίδι. Το πιο δύσκολο από αυτά που έχει δώσει αυτή η ομάδα, απέναντι στη Γαλλία. Το πρώτο νοκ-άουτ παιχνίδι. Απέναντι στην καλύτερη ίσως ομάδα του τουρνουά. Μια ομάδα με αθλητικά προσόντα και έφεση στο ριμπάουντ, γνήσιο τέκνο του γαλλικού μπάσκετ.

Το καλό με τη δεύτερη φάση, όμως, είναι ότι η Ελλάδα απέδειξε ότι μπορεί να παίξει μπάσκετ υψηλού επιπέδου ( όπως έκανε με την Τουρκία ), εξακολουθεί να έχει μια εξαιρετική άμυνα και πλέον παίζει περισσότερο από ποτέ ως ομάδα.