OPINIONS

Στις χαρές και στις (πολλές) πίκρες μαζί

Στις χαρές και στις (πολλές) πίκρες μαζί
INTIME SPORTS

"Μικρή επαρχιακή ομάδα. Αυτό γίναμε.Όχι δεν είναι γκρίνια για τη γκρίνια. Είναι πίκρα. Πόνος μέσα στην καρδιά". Ο Πάνος Βελαχουτάκος, ένας από τους λίγους πιστούς φίλους του φετινού Παναθηναϊκού, γράφει στο Sport24.gr για την ομάδα που βλέπει ΚΑΘΕ Κυριακή στο ΟΑΚΑ, παρά την άσχημη εικόνα της ομάδας και τα ανεπιτυχή αποτελέσματα.

Τον αγαπώ τον Παναθηναϊκό. Από μικρός, δεν με πίεσαν.

Σαν αυτό που έλεγε ο Σισέ τις προάλλες. “Αγαπώ τα παιδιά μου, τις γυναίκες και τον Παναθηναϊκό”. Ας πιάσουμε τον Παναθηναϊκό σήμερα. Για τα άλλα δύο μπορείτε αντίστοιχα να διαβάσετε τα βιβλία μου, “Όλοι εσείς που δεν έχετε παιδιά αλλά ξέρετε τα πάντα γι' αυτά. Μπράβο σας” και “Γυναίκα, αυτός ο άγνωστος; Όχι πια. Μάθε τα πάντα γι' αυτό το παράξενο ον μέσα από παραδείγματα και διασκεδαστικές ασκήσεις”. Εξαντλήθηκαν και επανακυκλοφορούν.

Μένω δίπλα στο ΟΑΚΑ. Οκτώ λεπτά περπάτημα από το σπίτι μέχρι την καρέκλα μου στο γήπεδο. Με στάση μέσα για κοκακόλα(;) στην καντίνα.

Πηγαίνω τα τελευταία χρόνια με τους φίλους μου με διαρκείας. Σε χαρές και σε λύπες. Είδαμε ένα νταμπλ το 2010, χαρήκαμε το Σισέ, το Λέτο, το Νίνη, 2-3 καλές εμφανίσεις με ευρωπαϊκές ομάδες, ένα πολύ καλό ντέρμπι με Ολυμπιακό, εισπνεύσαμε αρκετά δακρυγόνα και κλάψαμε πολύ, γελάσαμε περισσότερο, είδαμε ήττες και ισοπαλίες που δεν φανταζόμασταν πως θα γινόντουσαν ποτέ. Σε αυτές τις ήττες έπεσε και το περισσότερο γέλιο βέβαια. Είτε από αμηχανία, είτε από τις ατάκες που ακούγονται στο γήπεδο από τους “ειδικούς” όταν η ομάδα σου είναι πίσω στο σκορ. Βασικά λύπες λοιπόν.

Στις χαρές και στις (πολλές) πίκρες μαζί

Σε πτώση ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια, από το κακό στο πιο κακό το θέαμα που προσφέρει. Το χειρότερο βέβαια είναι πως δεν μπορεί ούτε με τη φανέλα πλέον να καθαρίσει τα παιχνίδια. Τα θεωρητικά εύκολα ματς. Δεν έχουν βάρος πια οι φανέλες. Πούπουλο.

Ρε Παναθηναϊκέ δεν χρειάζεται κάθε Κυριακή να θαμπώνεις τον κόσμο σου με φοβερές εμφανίσεις. Κάποια παιχνίδια απλά τα κερδίζεις επαγγελματικά. Πάει κι αυτό όμως. Δεν υπάρχει. Στα μάτια μάς κοιτάνε όλοι. Δεν έχουν κάτι να φοβηθούν. Ειδικά τη σεζόν που τελειώνει όποιος ήθελε αποτέλεσμα ερχόταν στο ΟΑΚΑ και το έπαιρνε. Κύρος; Κανένα. Στο τέλος των περισσότερων παιχνιδιών φέτος στο δρόμο για το σπίτι μού κόλλαγε το ίδιο ακριβώς πράγμα. Μικρή επαρχιακή ομάδα. Αυτό γίναμε. Όχι δεν είναι γκρίνια για τη γκρίνια. Είναι πίκρα. Πόνος μέσα στην καρδιά.

Εκεί όμως εμείς. Κάθε 2η Κυριακή στο παγωμένο ΟΑΚΑ. Άλλωστε τον πάτο τον είχαμε πιάσει την περασμένη Κυριακή. Δεν μπορεί, σήμερα θα κερδίσουμε. Ή έστω θα παίξουμε καλά.

Πάλι Χ όμως. Πώς γίνεται ρε φίλε;! Πάλι κακή εμφάνιση χωρίς φαντασία, χωρίς προσανατολισμό. Πώς; Ξύσε άλλο λίγο τον πάτο.

Και τι να φωνάξεις; Ε ε ε ω ω ω,αφήστε το Βαζέχα και φύγετε από δω; Βγάλτε τις φανέλες και φύγετε από δω; Ποιες φανέλες. Τι φανέλα θα έπαιρνε κάποιος στο παιδί του φέτος; Ποιού;

Σας προκαλώ. Πείτε ένα όνομα από το ρόστερ του Παναθηναϊκού.

Στις εξέδρες βλέπεις πολλά παιδιά να φοράνε από Λυμπερόπουλο και Καραγκούνη, μέχρι Σισέ και Έκι Γκονζάλες. Από αυτούς όμως που είναι αυτή τη στιγμή στην ομάδα δεν έχω δει ούτε μία.

Μια φορά ήταν ένα παιδάκι με Βύντρα και ήθελα να ρωτήσω το μπαμπά του αν δεν έβρισκε άλλη στο νούμερό του. Πόσο λάθος είχα.

Μα γιατί ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο, με ρωτούν. Είναι σάπιο και πάτε και χάλια!

Ε. Απαντάω. Το ποδόσφαιρο μου αρέσει. Πρέπει να ασχολούμαι με το μπάσκετ επειδή εκεί πάμε καλά; Χόρτασα αστέρια τόσα χρόνια. Στο ποδόσφαιρο όμως πεινάω

Ο εξάσφαιρος, εξάστερος, όπως τον λένε τέλος πάντων, είναι η καλύτερη ομάδα που είχε ποτέ ο σύλλογος του Παναθηναϊκού. Έχει πιάσει ταβάνι. Βαριέμαι. Στο ποδόσφαιρο όμως ακόμα για το Γουέμπλεϊ μιλάμε και το περίφημο εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ. Μπαγιάτικα κουλούρια δηλαδή. Πετάει τη μπάλα ο Διαμαντίδης ψηλά και κάποιος την καρφώνει στο καλάθι. Τα είδα προχθές με τη Μπαρτσελόνα. Εύγε. Βαριέμαι όμως. Έχω δει τόνους μπάσκετ στο παρελθόν και έχω καταλάβει πως μόνο το ποδόσφαιρο με συγκινεί και με ανατριχιάζει. Όχι ποδόσφαιρο να 'ναι κι ότι να 'ναι. Τα τελευταία χρόνια βλέπω μόνο Παναθηναϊκό. Φιλικό με το Μαρκό να έχει, αν μπορώ θα το δω. Τελικό Champions League να έχει, μάλλον δεν θα το δω, προτιμώ 2 επεισόδια Sons of Anarchy που έχω μένει και πίσω. Πρέπει να έχω κάποια πάθηση το καταλαβαίνω. Ψυχαναγκασμό έχω σίγουρα αλλά μπορεί να είναι ακόμα πιο σοβαρό το πρόβλημα.

Στις χαρές και στις (πολλές) πίκρες μαζί

Το βράδυ που κερδίζαμε το κύπελλο στον τελικό μπάσκετ με τον Ολυμπιακό, εγώ με άλλους 2.073 (τους μέτρησα) είμασταν στο ΟΑΚΑ και βλέπαμε την Ξάνθη να μας κερδίζει 1-0. Έτσι. Πρόβλημα.

Την άλλη μέρα με κοιτούσαν με οίκτο(;) ή θαυμασμό(;) στο γραφείο για τις επιλογές που κάνω στη ζωή μου. Το ότι η καζούρα βέβαια έχει σταματήσει είναι κακό. Καλύτερα να με δουλεύουν σε μια ήττα παρά να με λυπούνται (Σσσσς ήρθε ο λοξός, αυτός που πανηγυρίζει στις ευκαιρίες και χειροκροτάει όρθιος στα πλάγια άουτ).

Τέσσερις εντός έδρας νίκες έχει κάνει φέτος ο ΠΑΟ στο πρωτάθλημα. Είμαι από τους ευλογημένους που ήταν εκεί σε όλες.

Την ΑΕΚ την κερδίσαμε 1-0. Δεν το είδα όμως το γκολ, είχα πάει τουαλέτα. Οπότε βγήκε και το γούρι, “Πάνο δεν πας για τσίσα μπας και βάλουμε κανά γκολ”;

Η καλύτερη εμφάνιση πάντως ήταν αυτή με τον Ολυμπιακό. 2-2 στο καλύτερο ντέρμπι που έχω δει λάιβ στη ζωή μου. Αναρωτιόμουν αν θα κάναμε μπλουζάκια όπως είχε κάνει η ΑΕΚ μετά το 3-3 με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Από εκείνο όμως το παιχνίδι και μετά ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε μπάλα. Μας μάτιασαν.

Έχω πάει και μόνος μου (εγώ κι ο πόνος μου). Λυπηρό ε; Είναι λίγο, το γνωρίζω. Μπαίνω με 50% μπαταρία και βγαίνω με 0% λόγω Twitter (προσπαθώ να ανοίξω διάλογο με τον Αλαφούζο αλλά με αγνοεί).

Έχω πάει και με παιδιά. Ευτυχώς τα μπινελίκια που πέφτουν από τους επιστήμονες της εξέδρας είναι τόσα πολλά που τα μυαλουδάκια τους μπερδεύουν κι έτσι όταν τελειώσει το ματς τα έχουν ξεχάσει όλα. Εντάξει μια φορά στο σπίτι με είχαν πει σκυλάραπα. Μόνο μια φορά.

Το έμψυχο υλικό της σεζόν που τελειώνει είναι απογοητευτικό. Οι προπονητές, αν εξαιρέσεις τον Χουάν Ραμόν Ρότσα Μπουμπλή που είναι προσωπική αδυναμία, με έκαναν να αναπολώ το Γκμοχ και τον Τότη Φυλακούρη.

Το ρόστερ γεμάτο από ένα καράβι ατάλαντους φθηνούς ξένους και ένα τσούρμο πιτσιρίκα από τις ακαδημίες. Καλά είναι τα ταλέντα από το φυτώριο όταν όμως πρόκειται για ταλέντα. Και αυτά τα παιδιά που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια δεν είναι οι νέοι Νίνηδες. Δεν είναι τι να κάνουμε. Καλό είναι πάντα στην ομάδα να παίρνει ευκαιρίες ένα νέο παιδί από τα σπλάχνα του συλλόγου. Όχι όμως 10 παιδιά, όλα μαζί. Είναι αδύνατο να μπορούν να προσφέρουν. Για τον Παναθηναϊκό μιλάμε. Δεν γίνεται να βαφτίσουμε την ανάγκη επιλογή. Όταν υπήρχαν λεφτά μόνο ο Νίνης έπαιζε από μικρούς. Έτσι ναι. Δεν γίνεται όλοι μαζί.

Έχουμε καταντήσει να λέμε βάλε μέσα τον Τοτσέ τον Παστελωτή να πάρουμε το ματς. Δηλαδή ζητάμε να μας σώσει, να μας πάρει στην πλάτη του, ο Μάντζιος της Ιβηρικής. Ούτε καν. Μια χαρά ήταν ο Βαγγέλης. Τί είναι Εσπάρθα, Κάιπερ και Φορναρόλι;

Στις χαρές και στις (πολλές) πίκρες μαζί

Ένα που δεν αντέχω και δεν ανέχομαι είναι η καραμέλα της διαιτησίας. Οι εντυπώσεις που δημιουργούνται. Ρε παιδιά μέσα ήμουν, που τα βρίσκετε και τα λέτε και τα γράφετε αυτά; Αν ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ρίξει 3 γκολ στην Κέρκυρα και τη Βέροια, σας φταίει ο διαιτητής που δεν καταλόγισε ένα δήθεν πέναλτι; Παίξε μπάλα και μην ασχολείσαι. Την Ξάνθη και τον Πας Γιάννινα κυνηγάμε για να βγούμε Ευρώπη πέμπτοι και καταϊδρωμένοι και δεν μπορούμε ούτε καν αυτό. Αναπολώ το “Ρε Λορέντζο τι λες τώρα που θα παίζετε στις τέσσερις η ώρα”. Με τους διαιτητές θα ασχολούμαστε ή με τα χάλια μας; Ούτε για Ιντερτότο δεν είμαστε φέτος.

Σχετικά με τη διοίκηση, έχω την εντύπωση σιγουριά πως απλά δεν έχει ιδέα. Εκτός αν όλα αυτά τα τρελά που γίνονται φέτος είναι κάποιο σατανικό σχέδιο που από πίσω κρύβονται σεΐχηδες, πρίγκιπες, κοιτάσματα πετρελαίου, σενάρια συνωμοσίας και ιστορίες για αγρίους.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να μην βρίσκουν χρήματα όλοι αυτοί οι Παναθηναϊκάρες που τα προηγούμενα χρόνια έβαζαν τα εκατομμύρια ευρώ σαν να ήταν δραχμές. Κρίση οκ, αλλά από τη μία δίνουμε 10 εκατ. για το Σισέ και μετά από 2-3 χρόνια δεν έχουμε να πληρώσουμε τα κοινόχρηστα ή χάνουμε μεταγραφές για 50 χιλ.;

Φοβερά ενοχλητική και η αλαζονεία που την έχει αφήσει παρακαταθήκη η οικογένεια Βαρδινογιάννη. Δεν έχουμε χρήματα για να κρατήσουμε Καραγκούνη, Βύντρα, Σπυρόπουλο, Χριστοδουλόπουλο κλπ., οπότε τους απαξιώνουμε; Ποδοσφαιριστές της Εθνικής τους αφήνουμε ελεύθερους ή πληρώνουμε κιόλας για να παίζουν σε αντίπαλες ομάδες (βλ. περίπτωση Κατσουράνη). Τραγικά λάθη από ανθρώπους που δεν ξέρουν και δεν μπορούν να διαχειριστούν την ομάδα.
Είτε πρόεδρος είναι ο νυν, είτε ο Βλάσης ο Τσάκας, είτε η Λιάνα Κανέλλη με την Αλέκα Παπαρήγα αντιπρόεδρο, μου είναι αδιάφορο. Ας κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

Στις χαρές και στις (πολλές) πίκρες μαζί

Έχουμε και αυτή την περίεργη κατάσταση που επικρατεί στις εξέδρες. Μετά από τόσο καιρό που οι Βαρδινογιάννηδες έχουν αποχωρήσει από την ομάδα, σε κάθε μα κάθε παιχνίδι ακούν τα εξ αμάξης από τους οργανωμένους. Δεχθήκαμε γκολ στο 4' από τον Πλατανιά, για 90 ολόκληρα λεπτά δεν κάναμε υποψία ευκαιρίας και οι οργανωμένοι απλά έβριζαν τα παλιά αφεντικά του Παναθηναϊκού. Συγγνώμη αλλά δεν έχει λογική. Όταν ήρθε ο Πατέρας με το Βγενόπουλο στον Παναθηναϊκό, ήταν η χρονιά που άρχισα πάλι να πηγαίνω τακτικά στο γήπεδο. Είδα πως κάτι πάει να αλλάξει. Η ομάδα δεν τράβαγε, χρειαζόμασταν νέο αέρα. Οπότε τότε δεν θα μπορούσε να με πει κανείς Τζιγγερικό. Τώρα όμως πασχίζουν να με κάνουν.

Τις απεχθάνομαι τις ταμπέλες. Δεν υποστηρίζω καμία Κίνηση. Δεν θα έπρεπε κανένας μας να ξέρει τίποτα για τα διοικητικά και εδώ στην Ελλάδα το έχουμε κάνει επιστήμη. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι γίνεται; Συλλαλητήριο για να φύγει ο Τζίγγερ και τεμενάδες στον Αλαφούζο και λίγο πιο πριν στους μεγαλομετόχους; Στους 10 Αμπράμοβιτς; Εκτός αν ο αυτοσκοπός είναι να γλυτώσουμε από την περίφημη οικογένεια γιατί δεν μας κάνει τα χατίρια και σκασίλα μας για το σύλλογο.

Στις χαρές και στις (πολλές) πίκρες μαζί

Και τώρα έχουμε πάλι το Ντέρμπι. Ήμουν σίγουρος πως θα ακούγαμε κάποια στιγμή τη βδομάδα που μας πέρασε από το στόμα κάποιου, “Και τώρα μόνο νίκη στο Καραϊσκάκη”. Την έκανε τη δήλωση ο Καρνέζης. Πως ρε Ορέστη;

Να τους βγάλουμε ξινό το πρωτάθλημα όπως μας κάνανε εκείνοι με το Ντάρμπισιρ το 2010; Δύσκολο. Αλλά και να γίνει το θαύμα τι; Double score στη βαθμολογία φάγαμε φέτος. Το γόητρο μας μάρανε. Όχι βέβαια πως δεν θα το χαιρόμασταν αν παίρναμε το διπλό :).

Μια μικρή παρένθεση για τον Ολυμπιακό. Το ξέρουν πως χωρίς εμάς δεν γίνεται να υπάρχουν αυτοί έτσι; Και αλλιώς φυσικά. Το καταλαβαίνουμε όλοι πως χωρίς τους αιώνιους, χωρίς τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ και 2-3 ακόμα δεν έχει νόημα; Θέλω να πω, το να έρχεσαι άγαρμπα και να τα θες όλα δικά σου, στο τέλος θα μείνεις να παίζεις μόνος σου.

Anyway. Δεν θα σταματήσω να πηγαίνω στο γήπεδο. Το παλεύουν αλλά δεν θα τους περάσει.

Τον αγαπώ τον Παναθηναϊκό, είναι κομμάτι της ζωής μου. Έχω αναμνήσεις από τη Λεωφόρο όταν με πήγαινε ο πατέρας μου πιτσιρίκι. Έχω δει φοβερές ευρωπαϊκές νίκες. Έχω δει τον Πάρη Γεωργακόπουλο και τον Βέλιμιρ Ζάετς.

Θα συνεχίσω να είμαι εκεί να γεμίζω την καρέκλα μου και να χειρoκροτάω την ομάδα μου.

Α και να με συμπαθάτε αλλά θα συνεχίσω να χειροκροτάω και το Δημήτρη Παπαδόπουλο και τον Άγγελο Αναστασιάδη και όλους τους πρώην που μας τίμησαν τα προηγούμενα χρόνια.

Μην είμαστε αχάριστοι.

Στις χαρές και στις (πολλές) πίκρες μαζί
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ