"Φτάσαμε στην πηγή και δεν ήπιαμε νερό" θα πει κάποιος. Δεν το βλέπω έτσι. Περισσότερο απομακρυνθήκαμε εμείς από μόνοι μας. Ανεβήκαμε ένα βουνό στο ματς με την Ισπανία, γλιστρήσαμε σε κοτρόνες, φάγαμε κι ένα χοντρό κλαδί στο κεφάλι, αλλά συνεχίσαμε.

Και μόλις πλησιάσαμε την πηγή, αρχίσαμε να τρέχουμε τον... κατήφορο. Κάπως έτσι έγινε και επειδή η Εθνική του μπάσκετ δεν είναι για κλάματα και γκρίνιες, δε θα ασχοληθώ με όσα λέγονται για διαιτησία. Και συγχαίρω για αυτό, τόσο τον Κατσικάρη όσο και τους παίκτες. Και ναι συμφωνώ, με τον Φώτη ότι τα ίδια βήματα με τον Αντετοκούμπο έκανε κι ο Γκασόλ, αλλά δε τα σφύριξαν.

Όταν είσαι μεγάλη ομάδα, κοιτάς την καμπούρα σου. Ο Κουφός είπε ότι "είμαστε Έλληνες με περηφάνια" . Ο Ζήσης συμπλήρωσε ότι "πρέπει να βλέπουμε το επόμενο ματς" . Άλλοι δεν εμφανίστηκαν κι ας περίμεναν οι συνάδελφοι καμιά ατάκα- κουράγιου. Θα μου πείτε "χάσαμε τώρα, τι ψάχνεις...". Βρε όλα τα ψάχνω. Αυτόν που σταματάμε πλέον να ψάχνουμε με τα γαλανόλευκα, είναι τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Η εθνική επίσημα και μετά Βαΐων και Κλάδων καλωσορίζει αυτό το νεαρό παιδί στις τάξεις της. Μια "γαζέλα" που έτρεχε , πήδαγε και έδειχνε πως είναι να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις. Κρίμα για τον ίδιο, που δε συνδυάστηκε με νίκη η εμφάνιση που πραγματοποίησε. Εδώ στη Λιλ, ζήσαμε μια άσχημη ήττα. Δεν είναι απαραίτητο να "τρως" 20αρα κατακέφαλα για να λες άσχημο ένα αποτέλεσμα. Όταν χάνεις με διαφορά και "γυρνάς" δυο φορές την κατάσταση, πιστεύεις ότι στο τέλος θα τα καταφέρεις. Αμ δε…

Ο κορυφαίος Σέρχιο Ροντρίγκεθ μοίραζε τις μπάλες σα… σοκολατάκια. Δε δίναμε βοήθειες στα πικ'‘ν ρολ και ο Γκασόλ μας "καθάρισε". Στο δεύτερο ημίχρονο, μπήκαμε σωστά, ψυχωμένα, με ενθουσιασμό. Και ενώ πιστεύαμε ότι θα κερδίσουμε, ήταν η σειρά του Μίροτιτς. "Ταύροι" στην Ισπανία, "ταύροι" και στο ΝΒΑ με τους Μπουλς, ε αν θεωρηθούμε ταυρομάχοι, μας "άλλαξαν τα φώτα και τα πετρέλαια" μαζί. Δυο τους. Όσο για εμάς; Η Εθνική μας, έχει μέλλον. Και στην διοργάνωση και γενικά. Θα κοιτάξει τώρα να πάρει ένα εισιτήριο για το προΟλυμπιακό. Και μετά πρώτα στην ΕΟΚ να αποφασίσουν τι πραγματικά θέλουν. Πρέπει να στηριχθεί η ομάδα, το πλήρες ρόστερ και ανάλογα με τον προπονητή (Κατσικάρης;) να μην αρχίσουν οι… κοπάνες στο μέλλον.

Δε θα πω ότι "κάναμε ένα βήμα παραπάνω". Το θεωρώ δικαιολογία, γενικά δε μου "κάθεται" καλά. Στην τελική είχαν μπόλικες απουσίες οι Ισπανοί και έπρεπε να περάσεις. Ένα ματς σοβαρό δώσαμε πέρυσι και οι Σέρβοι μας διέλυσαν. Ένα ματς πιο σοβαρό από τα’ άλλα δώσαμε φέτος και οι Ισπανοί "μας έστειλαν". Και αυτό λοιπόν αξίζει να μας προβληματίσει. Το "ανάθεμα" είναι κακό πράγμα και δεν χρειάζεται για αυτή την ομάδα. Ο καθένας θα έχει και μια άποψη. Άλλοι θα λένε για τον προπονητή, άλλοι για τους παίκτες, άλλοι για τον κακό μας τον καιρό. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Και αν θέλετε τη γνώμη μου εκ του αποτελέσματος: Αποτύχαμε! Γιατί πολύ απλά, η εθνική μπάσκετ της Ελλάδας, δεν είναι να παίζει 5- 8 και να λέει "αχ τι καλά"! Μόνο για αυτό. Όπως αποθεώνουμε και χαιρόμαστε, πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι και να κάνουμε κριτική. Για να μην προχωρήσουμε στην τετράδα, κάτι έφταιξε. Πάντα κάτι φταίει. Θα ήθελα ο καθένας να κάνει την αυτοκριτική του. Αυτό είναι το καλύτερο.

Κανείς ειδικός, κανείς αναλυτής, κανείς ατζέντης και κανείς φίλος ή συγγενείς, δεν ξέρει έναν παίκτη ή έναν προπονητή καλύτερα από τον εαυτό του. Οι διεθνείς μας και ο Κατσικάρης μαζί ξεκίνησαν, μαζί θα τελειώσουν εδώ στο Ευρωμπάσκετ. Τουλάχιστον φέτος, όλα κύλησαν νορμάλ στον περίγυρο. Άπαντες έβλεπαν ξεχωριστά κάθε ματς, κανείς δεν "έβγαλε γλώσσα", όλοι ήμασταν συγκρατημένα αισιόδοξοι. Ίσως να υπήρχε και προαίσθημα – ήττας, που δε το ‘χαμε πάρει χαμπάρι. Ποιος ξέρει; Δεν έχει και σημασία.

Επαναλαμβάνω, για εμένα, έχουμε αποτύχει. Τύχαμε με τους Ισπανούς, είχαμε καλή προοπτική να τους νικήσουμε και χάσαμε. Έτσι είναι ο αθλητισμός. Δεν υπάρχει επιτυχία για αυτή την ομάδα "κουκουλωμένη" πίσω από μια πρόκριση σε προΟλυμπιακό. Ούτε καν αν βγούμε 5οι (δεν υπάρχει ματς για 5- 6, αλλά ορίζεται από τη γενική βαθμολογία)! Η εθνική του μπάσκετ, βγάζει δροσιά, βγάζει κέφι, έχει παίκτες με τίτλους που κανείς δεν μπορεί να προσβάλει. Οπότε εγώ προσωπικά, θεωρώ ντροπή για έναν Σπανούλη, έναν Ζήση, έναν Πρίντεζη, έναν Καλάθη, έναν Μπουρούση, έναν Μάντζαρη και όλους τους άλλους, να καθίσω να πω "δεν έγινε και κάτι". Έγινε. Χάσαμε…