Το ποδόσφαιρο λένε κάποιοι πως δεν έχει σχέση με την πολιτική. Γενικά ο αθλητισμός λένε πως δεν έχει και δεν πρέπει να έχει σχέση με την πολιτική. Τι είναι όμως πολιτική για όλους αυτούς που ισχυρίζονται όλα τα παραπάνω;

Γιατί πολιτική είναι μέρος της ζωής μας και δεν πρόκειται μονάχα για συγκεκριμένα κόμματα, οργανώσεις και πεποιθήσεις. Πολιτική είναι κάθε μας μέρα, κάθε μας κίνηση, κάθε μας σκέψη και δεν μπορεί να μην επηρεάζει τον αθλητισμό ανά τον κόσμο.

Δεν θα πρέπει να μας ξενίζει λοιπόν το γεγονός πως σε πολλές χώρες του κόσμου, αρκετές ομάδες έχουν αντιπαλότητα λόγω πολιτικής ή διαφορετικών αντιλήψεων. Σέλτικ και Ρέιντζερς έχουν θρησκευτικές διαφορές, ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια πολιτικές διαφορές, στην Αργεντινή οι φτωχοί υποστήριζαν την Μπόκα και οι πλούσιοι την Ρίβερ Πλέιτ. Πλέον, οι περισσότεροι Αργεντίνοι είναι φτωχοί, όμως η κόντρα συνεχίζεται, γιατί κανείς δεν ξεχνά πως ξεκίνησαν όλα και ουδείς πρέπει να αγνοεί την ιστορία.

Στην Ιταλία τα πράγματα μοιάζουν περισσότερο με την Ελλάδα, αν και υπάρχουν βασικές διαφορές. Οι ομάδες του Βορρά (Μίλαν, Ίντερ, Γιουβέντους) αντιμετωπίζουν υποτιμητικά τους Νότιους (κυρίως Νάπολι) και τους θεωρούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας κάτι που βγαίνει στο ποδόσφαιρο. Στη χώρα μας υπάρχει ένα αίσθημα αδικίας από τους Βόρειους για την αντιμετώπιση που έχουν οι πρωτευουσιάνοι στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο.

Δεν θα μπορούσαμε να βρίσκαμε καλύτερα παραδείγματα για να σας αποδείξουμε πως η συμπεριφορά και η αντιπαλότητα στην καθημερινότητα βγαίνει και στον αθλητισμό και οι διαφορές (είτε πολιτικές, είτε θρησκευτικές) που υπάρχουν δεν μπορούν να εξαφανιστούν σε μια αθλητική διοργάνωση ή αγώνα. Μακάρι να υπήρχε ομόνοια, ειρηνική συνύπαρξη και καθόλου κόντρες, όμως σ' αυτό το σύστημα κι αυτή την (παγκόσμια) κοινωνία δεν είναι εφικτό. Ας ελπίσουμε σ' ένα καλύτερο μέλλον...

Πάμε λοιπόν στην είδηση ή καλύτερα στην επέτειο που αποτέλεσε αφορμή για να γραφτεί αυτό το κείμενο. Αναφερόμαστε στην συμπλήρωση 45 ετών από την ημέρα που ειπώθηκε η φράση "κάτι παραπάνω από μια ομάδα" για την Μπαρτσελόνα. Μια μικρή πρόταση που έμεινε στην ιστορία και κρύβει από πίσω της μια κόντρα πολλών ετών.

Μαδρίτη εναντίον Καταλονίας ή αν θέλετε Καταλονία εναντίον Μαδρίτης. Το κατεστημένο απέναντι στους αδικημένους και οι αδικημένοι απέναντι στην εξουσία. Η ιστορία δεν ξεγράφετε και εκείνα τα χρόνια, ένας αγώνας ανάμεσα στην ομάδα του Φράνκο(σ.σ. Ρεάλ Μαδρίτης) και το "καμάρι" της Καταλονίας (σ.σ. Μπαρτσελόνα) δεν θα μπορούσε να μην είχε πολιτικό άρωμα. Όσα χώριζαν τους Μαδριλένους από τους Καταλανούς ήταν τόσα πολλά, που ούτε το ποδόσφαιρο μπορούσε να τα σβήσει. Αντίθετα, τα διόγκωνε και μια νίκη της Μπάρτσα απέναντι στην Ρεάλ, γέμιζε με περηφάνια κάθε Καταλανό.

Μια από τις μεγαλύτερες νίκες των "μπλαουγκράνα" απέναντι στον δικτάτορα Φράνκο, έλαβε χώρα εκτός γηπέδου στις 17 Ιανουαρίου του 1968 αλλά έγινε γνωστή χρόνια αργότερα. Ο Ναρθίς ντε Καρέρας, ένας εθνικιστής Καταλανός (που συνάμα δεν ήταν εχθρός του Φράνκο, όσο αντιφατικό κι αν είναι) , εξελέγη πρόεδρος της Μπαρτσελόνα και ήταν έτοιμος να βγάλει τον καθιερωμένο λόγο της νίκης (του).

Η κυβέρνηση είχε στείλει εκπρόσωπο, προκειμένου να κάτσει δίπλα στο νέο πρόεδρο της Μπάρτσα και να ελέγξει τι θα πει και πως θα το πει. Σημειωτέον: απαγορευόταν ο πρόεδρος των "μπλαουγκράνα" να μιλήσει στα καταλανικά και να ξεστομίσει οτιδήποτε "εμπρηστικό". Ο Ναρθίς ντε Καρέρας, δεν θέλησε να πάει κόντρα στους κανόνες (σας αναφέραμε άλλωστε πως δεν ήταν πολέμιος του Φράνκο), όμως ταυτόχρονα κατάφερε να στείλει ένα μήνυμα ενότητας, ένα μήνυμα περηφάνιας.

"Η Μπαρτσελόνα είναι κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος", είπε με νόημα κοιτάζοντας τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης και συνέχισε: "Η Μπαρτσελόνα είναι κάτι περισσότερο από μια Κυριακή που βλέπουμε την ομάδα μας να παίζει. Είναι πολλά περισσότερα απ' όλα αυτά. Είναι ένα πνεύμα ριζωμένο μέσα μας και τα χρώματά της τα αγαπάμε πάνω απ' όλα".

Αυτή η φράση λοιπόν που έμελλε να μείνει στην ιστορία, πέρασε αδιάφορα από τα αυτιά των κυβερνητικών, όμως την ίδια ώρα άναψε τη σπίθα στις καρδιές των καταπιεσμένων Καταλανών. Οι υποστηρικτές των "μπλαουγκράνα" και γενικότερα οι κάτοικοι της Βαρκελώνης είχαν σαν σύμβολο αυτή την φράση και δεν το έλεγαν απλά, αλλά το ένιωθαν και το ζούσαν κάθε μέρα και στιγμή της ζωής τους.

Η φράση αυτή ξεχάστηκε τα επόμενα χρόνια, όμως επανήλθε τον Οκτώβριο του 1973, όταν ο Χαβιέ Κόμα ξεκίνησε διαφημιστική εκστρατεία για ένα ποδοσφαιρικό φιλικό ανάμεσα σε Ευρωπαίους και Αμερικανούς και την επανέφερε στο προσκήνιο. Τόσο ο Κόμα, όσο και ο τοπικός Τύπος, έγραφαν τη σημασία της Μπαρτσελόνα στις ζωές των Καταλανών χρησιμοποιώντας το συγκεκριμένο μότο, προκειμένου να προσελκύσουν το κοινό.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, το σλόγκαν: "Είμαστε εμείς που λέμε ότι η Μπάρτσα είναι κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ", είχε προγραμματιστεί να συνοδεύει την υποψηφιότητα του Αγκούστι Μόνταλ Κόστα για την προεδρία των "μπλαουγκράνα", αλλά τελικά αποσύρθηκε. Παρόλα αυτά έμεινε για πάντα στην ιστορία.

Η συγκεκριμένη φράση είναι πλέον το επίσημο μότο της Μπαρτσελόνα, υπάρχει σε φανέλες της ομάδας, σε κασκόλ και άλλα προϊόντα, στις κερκίδες του γηπέδου, στην επίσημη ιστοσελίδα και στα γραφεία του συλλόγου, μα πάνω απ' όλα στην καρδιά κάθε Καταλανού που ζει, αναπνέει και είναι περήφανος για το καμάρι της πατρίδας του.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και τιτιβίσματα υπάρχει και το twitter @gregbatis

Πηγή: fcbarcelona.com