Αν η Γερμανία έπρεπε χθες να σώσει την τιμή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου δείχνοντας ικανή να αποκλείσει την παρακμάζουσα και γεμάτη ιδεοληψίες Βραζιλία, η Αργεντινή απόψε πρέπει να σώσει την τιμή του λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου φτάνοντας σε ένα τελικό, όπου θα προσπαθήσει να σώσει το γόητρο της ηπείρου κρατώντας την παράδοση που θέλει στη Λατινική Αμερική λατινοαμερικάνους θριαμβευτές

Ωστόσο όσο το ματς πλησιάζει μια ερώτηση έχει κολλήσει στο μυαλό μου: πόσο λατινοαμερικάνικη είναι τελικά ετούτη η Αργεντινή; Για να το πω διαφορετικά, τι λατινοαμερικάνικο άραγε έχουν κρατήσει παίκτες που έχουν ξεχάσει πότε για τελευταία φορά αγωνίστηκαν σε λατινοαμερικάνικο πρωτάθλημα; Ο Μέσι, που σηκώνει το σταυρό του μαρτυρίου της σύγκρισης με το Μαραντόνα και αφού προέκυψε στον τελικό η αντίπαλος του Ντιέγκο το 86 και το 90 Γερμανία θα τον σηκώνει μέχρι τέλους, δεν έχει παίξει στην Αργεντινή ποτέ – αλλά μήπως έχει παίξει και κανένας από τους υπόλοιπους σταρ;

Ο τερματοφύλακας της Μονακό, Ρομέρο έφυγε για την Ακλμααρ από την Κλουζ 19 χρονών – με 5 μόνο εμφανίσεις στο τελευταίο πρωτάθλημα. Ο Σαμπαλέτα από τη Σαν Λορέντσο στα 21 και συμπληρώνει οκταετία στην Ευρώπη. Ο Ντε Μικέλις έκλεισε στην Ευρώπη δωδεκαετία. Ο Γκαράι ήρθε στην Ισπανία μετά από 14 ματς με τη Ρασίνγκ! Τον Ντι Μαρία τον τσίμπησε η Μπενφίκα από τη Ροζάριο Σεντράλ πριν καλά συμπληρώσει τα 18 του. Ο Ιγκουαίν όταν αποκτήθηκε από τη Ρεάλ Μαδρίτης είχε μόλις συμπληρώσει ένα χρόνο ως επαγγελματίας στη Ρίβερ Πλέιτ. Ο Αγκουέρο έφυγε από την Αργεντινή πριν καλά καλά συμπληρώσει τα 19 του. Ακόμα και εργάτες όπως ο Μπίγλια στην Ευρώπη ήρθαν νεούδια κι όχι απαραίτητα σε τοπ πρωταθλήματα: αυτός π.χ πήγε στην Αντερλεχτ.

Αληθινή γνώση λατινοαμερικάνικων πρωταθλημάτων,λατινοαμερικάνικων τρόπων και λατινοαμερικάνικων συνθηκών έχουν στην τωρινή Εθνική Αργεντινής ελάχιστοι: ο Μασκεράνο, που έχει περάσει κι από το βραζιλιάνικο πρωτάθλημα, ο Λαβέτσι που έφυγε μικρός αλλά επέστρεψε δανεικός στη Σαν Λορέντσο, ο τίμιος ξυλοκόπος Μπασάντα, που θα παίζει του χρόνου στη Φιορεντίνα, αλλά μέχρι τα 30 του γυρνούσε τη Λατινοαμερικάνικη Ηπειρο. Αρκούν αυτοί για να δώσουν λατινοαμερικάνική ψυχή σε μια ομάδα με παίκτες ευρωπαίους πλέον στις αγωνιστικές συνήθεις και στις συμπεριφορές; Να το δω για να το πιστέψω.

Αρντίλες. o Βίγια κι ο Πασαρέλα πχ, άλλοι απέτυχαν, όπως ο μεγάλος Κέμπες, αλλά όλοι ήρθαν μεγάλοι. Ακόμα κι ο Μαραντόνα στη Μπαρτσελόνα δεν ήρθε στα 18 του κι ας ήταν στην ηλικία αυτήπαγκόσμιος πρωταθλητής με τη Νέων Αλμπιισελέστε έχοντας μαγέψει τον κόσμο.

Είχαν ακόμη ψυχή οι Λατίνοι

Κάποτε στην Ευρώπη αγωνίζονταν λιγότεροι ξένοι και για να βρεθείς σε ευρωπαϊκή ομάδα έπρεπε να κάνεις πολλά: ο μεγάλος Βαλντάνο στην Ισπανία βρέθηκε στα 25 του. Στα τουρνουά που γίνονταν στην κεντρική και τη λατινική Αμερική, οι παίκτες αυτοί εξοικειωμένη με τις συνθήκες έκαναν τη διαφορά. Το 1978 στον τελικό του Μπουένος Αϊρες η πολιτισμένη Ευρώπη περίμενε να δει την κατάρρευση της Αργεντινής στην παράταση κόντρα στην υπερπροπονημένη Ολλανδία της εποχής: όχι μόνο δεν συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά η Αργεντινή ισοπέδωσε τα ορφανά του Κρόιφ χωρίς να παίζει ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, αλλά δίνοντας πολύ από την ψυχή της.

Στηριγμένη απόλυτα στο Μέσι, σκληρή στη μεσαία γραμμή και κάπως ανθεκτική στην άμυνα, η ανορθόδοξη εφετινή Αργεντινή ήταν μια ομάδα της δεκαετίας του ΄70 και του ΄80, που μια μηχανή του χρόνου έστειλε στη Βραζιλία. Το ποδόσφαιρο που παίζει, αργό και στηριγμένο στις πρωτοβουλίες, θυμίζει το μετριότατο ποδόσφαιρο της Αργεντινής του Μαραντόνα, μιας ομάδας που χωρίς αυτόν δύσκολα θα αντέχονταν. Όμως αυτό το ποδόσφαιρο, (προβλέψιμο, σχεδόν κουραστικό, με πολλή ένταση, αλλά τελικά λίγο καθώς όλοι τα περιμένουν όλα από ένα) δεν μπορεί να είναι συνταγή επιτυχίας ούτε απέναντι στην Ολλανδία του Ρόμπεν, ούτε απέναντι στην πανίσχυρη Γερμανία που τρέλανε την υφήλιο. Οι δυο τελικοί απαιτούν την Αργεντινή του 70: μια σκληρή και ανορθόδοξη ομάδα με παίκτες με προσωπικότητα, ικανούς χάρη στα ψυχικά τους αποθέματα να αποδείξουν πως η καρδιά και η ατομική τεχνική μετράνε περισσότερο από την τακτική υπεροχή – ειδικά όταν η μπάλα καίει και πολλοί τους θεωρούν ξεγραμμένους.

Έχουν τα σημερινά ξενιτεμένα παιδιά της Αργεντινής, τα εθισμένα στον ευρωπαϊκό κομφορμισμό, μνήμες εκείνου του ποδοσφαίρου; Αν όχι, χωρίς μνήμες, δεν θ αντέξουν.
Για την Αργεντινή το αποψινό ραντεβού με την Ολλανδία είναι μια βουτιά στο μακρινό 1978, δηλαδή σε μια εποχή που οι σχολές υπήρχαν, που η λατινική Αμερική τρόμαζε τους Ευρωπαίους, που όλοι κοιτούσαμε με δέος παίκτες που δεν γνωρίζαμε. Τώρα τους ξέρουμε όλους καλά – ή έτσι νομίζουμε. Μπορεί να τους δούμε απόψε ξαφνικά αλλιώς: σε διαφορετική περίπτωση η Ευρώπη θα έχει αλώσει τη Λατινική Αμερική αφού προηγουμένως της πήρε τα παιδιά της πριν αυτά γίνουν άντρες…