Οι 2-3 πολύ μεγάλες ευκαιρίες για γκολ χάθηκαν και ο Ολυμπιακός έχασε την ευκαιρία να πιάσει ταβάνι. Η ομάδα του Michel από τη στιγμή που πέρασε από τη φάση των ομίλων ήταν επιτυχημένη. Το καλοκαίρι οι αλλαγές ήταν πολλές και ο Ισπανός έκανε για πρώτη φορά την προετοιμασία και τον σχεδιασμό της ομάδας από την αρχή. Η Paris Saint-Germain και η Benfica είχαν προβάδισμα.

Οι Πορτογάλοι παρουσιάστηκαν κατώτεροι του αναμενομένου. Ο Ολυμπιακός δε μάγεψε με τις εμφανίσεις του, αλλά ήταν πάντα τολμηρός σε εκείνη την 6άδα των αγώνων και με πρωταγωνιστές τον τερματοφύλακά του και τον φορ του πήρε την πρόκριση. Απέναντι στην Manchester United η λογική έλεγε πως οι πιθανότητές του είναι λίγες. Ακόμα κι αν οι Κόκκινοι Διάβολοι δεν ήταν κι εξακολουθούν να μην είναι καλά.

Στο Καραϊσκάκης η ομάδα του Moyes έπαιξε άσχημα ακόμα και με βάση τα φετινά της στάνταρ. Το πιο σημαντικό ήταν ότι οι Ερυθρόλευκοι έκαναν το καλύτερό τους παιχνίδι στη διοργάνωση, την πιο ώριμη εμφάνισή τους. Με ξεκάθαρο πλάνο, με έλεγχο, με συγκέντρωση και ηρεμία, με πειθαρχία και οργάνωση, με καλές αποστάσεις, με ένταση κι ενέργεια. Το θάρρος, στοιχείο ου το είχαν σε όλη τη φετινή τους πορεία, συνδυάστηκε με εξυπνάδα και προσήλωση για πολλά λεπτά.

Έλειψε το μυαλό

Στο Old Trafford δεν έγινε αυτό. Είναι κρίμα, αλλά όχι άδικο που δεν τα κατάφερε ο Ολυμπιακός. Βρήκε φάσεις, έβαλε προβλήματα στην άμυνα της United. Για την ακρίβεια πάτησε περισσότερο στην αντίπαλη περιοχή σε σχέση με το πρώτο ματς. Έβγαλε πιο πολλές κλασικές φάσεις. Βοήθησε όμως πολύ περισσότερο την ομάδα του Moyes. Δεν ήταν συμπαγής (είχε κακές αποστάσεις, παίκτες βρέθηκαν πολλές φορές εκτός θέσης και η άμυνα σε ανισορροπία), ήταν επιπόλαιος (έγιναν πολλά ατομικά λάθη), είχε κενά (η United βρήκε πολλούς χώρους για να κινηθεί και ειδικά ανάμεσα στους Holebas και Marcano έκανε πάρτι), πίεσε λανθασμένα (βλέπε πίεση από τα μπακ ψηλά) ή δεν πίεσε όταν έπρεπε (βλέπε Giggs). Του έλειψε ακόμα και παραπάνω ένταση σε κάποιες στιγμές.

Καθρέφτης των παραπάνω ο αρχηγός του. Ο Μανιάτης είχε διάθεση, είχε τόλμη, αλλά περισσότερο από νεύρο είχε νεύρα. Έπαιζε λάθος. Κινήθηκε λάθος, έτρεξε χαζά, πούλησε μπάλες, έχασε τη συγκέντρωσή του πολλές φορές, δεν αγωνίστηκε με μυαλό. Είχε το νου στο να γκρινιάξει στον διαιτητή και να τα βάλει με αντιπάλους και συμπαίκτες, παρά να οργανώσει την ομάδα του και να βρει την κατάλληλη επιλογή σε κάθε φάση.

Αποκλείστηκε, όπως προκρίθηκε

Κι αν στους ομίλους έφτασαν η τόλμη (που συνοδεύτηκε με τύχη, όπως συμβαίνει συχνά), ο Μήτρογλου (μην αρχίσουμε πάλι, σωστά πουλήθηκε τον Ιανουάριο) ο Roberto και σε δεύτερο βαθμό ο Dominguez, στο τελευταίο ματς του Ολυμπιακού στο φετινό Champions League ήταν η σειρά των αστεριών της United να λάμψουν. Ο δικός της επιθετικός (Van Persie), ο δικός της τερματοφύλακας (De Gea), ο δικός της ποιοτικός χαφ (Giggs, που είχε κάνει ακόμα καλύτερη εμφάνιση κόντρα στη Real πέρυσι) εκ μεταλλεύτηκαν την αστοχία και τα κενά του αντιπάλου και της έδωσαν την πρόκριση. Χωρίς να κάνει κάποιο φοβερό ματς. Όπως ο Ολυμπιακός στους ομίλους.

Θα μπορούσε να έχει γίνει το 3-1 παρόλα αυτά. Και για αυτό η ευκαιρία που έχασε η ομάδα του Michel είναι μεγάλη. Οι Άγγλοι δεν έκαναν πολλά για να φτάσουν στο 3-0 και ο Ολυμπιακός βρήκε φάσεις χωρίς να είναι πραγματικά καλός. Όταν μια ομάδα δε φοβάται να ανέβει ψηλά, ειδικά όταν είναι απέναντί της το μεγάλο όνομα, κερδίζει μπράβο. Οι φάσεις που φτιάχνει η ομάδα που μας ενδιαφέρει πάντα κερδίζουν την προσοχή μας, μένουν στο μνήμη πιο εύκολα. Συμβαίνει. Συχνά όμως δε σημαίνει ότι αυτά είναι δείκτης για το πόσο καλή ήταFoν η συνολική απόδοση.

Στην πραγματικότητα ο Ολυμπιακός στο Old Trafford έκανε ένα τολμηρό, άτσαλο, μέτριο προς κακό παιχνίδι. Ωραίο στο μάτι ίσως κι αφήνοντας αρκετά γλυκιά γεύση, παρά το 3-0 και τον αποκλεισμό. Η αλήθεια όμως είναι ότι βοήθησε την United περισσότερο από όσο βοήθησε τον εαυτό του.

Να γίνει πιο σοφός

Δεν είναι καταστροφή ο αποκλεισμός. Δεν είναι αποτυχία με βάση τους στόχους και τα δεδομένα που υπήρχαν το καλοκαίρι. Από την άλλη είναι αποτυχία με τα δεδομένα που υπήρχαν πριν τη ρεβάνς (2-0 και πολύ προβληματικός αντίπαλος). Είναι κι απόδειξη ότι οι υπερβάσεις μερικών παικτών σε πάνε μέχρι ένα σημείο και ότι το θάρρος είναι απαραίτητο συστατικό, αλλά από μόνο του δεν είναι πάντα αρκετό. Συχνά όποιος τολμάει έχει την τύχη μαζί του, δικαιώνεται, κάνει την υπέρβαση. Κυρίως όμως όποιος τολμάει μπορεί να μάθει περισσότερα από αυτόν που αρκείται στα τυπικά. Μπορεί να γίνει πιο σοφός. Αρκεί να δει τα λάθη του, τις αδυναμίες του. Σε διαφορετική περίπτωση θα είναι απλά ένας αφελής, που θα βασίζεται σε στιγμές έξαρσης και στην τύχη για να λάμψει.

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε καλή οικονομική κατάσταση, έχει προπονητή που του ταιριάζει (και τολμάει, αν κι έχει ακόμα πράγματα να μάθει/βελτιώσει) κάνει καλές επιλογές παικτών, πουλάει σωστά, έχει κορμό. Χρειάζεται 2-3 ποιοτικούς παίκτες, αλλά όχι πάλι πολλές αλλαγές (ειδικά στη διάρκεια της σεζόν). Και πρέπει να αποκτήσει μερικές παραπάνω αγωνιστικές σταθερές. Για να είναι πιο σίγουρος, να πατάει πιο σωστά στο γήπεδο, να παίζει καλύτερα ως ομάδα, να έχει περισσότερη σύνεση, να βρει ισορροπία μεταξύ καρδιάς και μυαλού και να ωριμάσει. Για να είναι έτοιμος κάθε φορά που του παρουσιάζεται ευκαιρία, είτε λάμπουν τα αστέρια του, είτε όχι. Για να φτάσει να έχει στόχο την 8άδα.

Υ.Γ. Το ζευγάρι του Ολυμπιακού με την United ήταν μακράν το πιο ενδιαφέρον, αυτό που θύμισε νοκ άουτ (άσχετα αν ήταν κι αυτό που έβγαλε τον πιο αδύναμο της 8άδας). Για τα άλλα 3 ζευγάρια αυτής της εβδομάδας δεν υπάρχουν πολλά να πούμε, οπότε καταθέτω απλά κάποιες γενικότερες παρατηρήσεις, που δεν έχουν να κάνουν απαραίτητα με αυτά τα ματς.

Η Chelsea εκτός από εύκολο αντίπαλο (δεν έχω λόγια για το πόσο κακή ήταν η Galatasaray στο Stamford Bridge, ούτε για τον Mancini που επανέλαβε τα ίδια λάθη), είναι η καλύτερη από τις αγγλικές στο «μαζεύομαι πίσω, κλείνω χώρους, χτυπάω στην κόντρα» κι αυτό μετράει πολύ στα νοκ άουτ. Από εκεί και πέρα όπως είχε γράψει και κάποιος στο twitter: Hazard > Chelsea (αυτό είναι κυρίως αποθέωση για τον Βέλγο, παρά κριτική στους Μπλε). Ο Azpilicueta κάνει μεγάλη σεζόν. Ο Eto’o, που χτυπάει σε μεγάλα/σημαντικά ματς, κάνει κάτι σαν Drogba.

Να πούμε ένα κρίμα για τον Jesé, να εκφράσουμε τη χαρά μας για την καλή εμφάνιση του Isco και του Illarramendi (το τελευταίο δίμηνο, όποτε παίζει, όσο παίζει, είναι πάντα θετικός). Έστω και σε ματς της πλάκας. Επίσης ας βάλουμε λίγο στην άκρη ότι ήταν κάτι σαν φιλικό ο αγώνας με τη Schalke κι ας σημειώσουμε ότι ήταν ωραίο να βλέπεις τη Real να έχει στην αρχική 11άδα 6 παίκτες κάτω των 24 ετών (οι 4 από 21 και κάτω), 3 από τους οποίος μάλιστα προέρχονται από τις ακαδημίες της. Κι έβαλε κι αλλαγή τους Casemiro, Carvajal. Καλοί οι σταρ, αλλά όπως έχει σημειωθεί από το καλοκαίρι η στροφή της Real και σε νεαρούς παίκτες και σε παίκτες της ακαδημίας της είναι πολύ καλό σημάδι. Ήθελα να πω και δυο πράγματα για την Dortmund, αλλά το 1-2 με τη Zenit δε μου επιτρέπει να πω κάτι άλλο πέρα από ΝΤΡΟΠΗ! Άντε, ώρα για τα πραγματικά νοκ άουτ, την καλύτερη 8άδα των τελευταίων πολλών χρόνων.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside