ΣΤΗΛΕΣ

Ο ένας πάντα θα κερδίζει τους πολλούς

RIO DE JANEIRO, BRAZIL - JULY 13: Mario Goetze celebrate with the World Cup trophy after defeating Argentina 1-0 in extra time during the 2014 FIFA World Cup Brazil Final match between Germany and Argentina at Maracana on July 13, 2014 in Rio de Janeiro, Brazil.  (Photo by Matthias Hangst/Getty Images)
RIO DE JANEIRO, BRAZIL - JULY 13: Mario Goetze celebrate with the World Cup trophy after defeating Argentina 1-0 in extra time during the 2014 FIFA World Cup Brazil Final match between Germany and Argentina at Maracana on July 13, 2014 in Rio de Janeiro, Brazil. (Photo by Matthias Hangst/Getty Images) GETTY IMAGES

Ο Football Philosopher γράφει για την Αργεντινή που έφτασε κοντά, τη Γερμανία που το σήκωσε με τρόπο που της ταιριάζει και οδηγεί το άθλημα στην επόμενη πίστα και τον Μέσι που είναι καταδικασμένος.

Τα κατάφερε λοιπόν η Γερμανία. Επέστρεψε στους τίτλους. Μετά από 18 χρόνια. Παγκόσμια πρωταθλήτρια μετά από 24. Η ομάδα που από το 2006 και μετά είναι σταθερά στην 4άδα των μεγάλων διοργανώσεων. Δεν έκανε το καλύτερό της ματς στον τελικό. Σε αντίθεση με την Αργεντινή, που πραγματοποίησε την καλύτερή της εμφάνιση.

Κι αυτό φανερώνει μια βασική διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες: η μία έχτιζε χρόνια, δεν ξέφυγε από τον δρόμο που αποφάσισε να χαράξει σχεδόν 15 χρόνια πριν, ακόμα και όταν έχασε συνεχόμενες ευκαιρίες να πατήσει στην κορυφή. Ήταν έτοιμη να τερματίσει πρώτη, ακόμα κι αν στο τέλος είχε μέτρια απόδοση. Η άλλη ουσιαστικά έκανε μια μικρή υπέρβαση φτάνοντας τόσο κοντά στην κατάκτηση της πρώτης θέσης, την οποία για να την πάρει θα έπρεπε να τα κάνει όλα καλά και να υστερήσει ο αντίπαλος. Η συμμετοχή της στον τελικό δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιου σχεδιασμού -εκμεταλλεύτηκε την κλήρωση και την τράβηξαν δύο μεγάλοι παίκτες. Έφτασε κοντά στο να πετύχει κάτι που ο αντίπαλός της κυνηγούσε χρόνια με σωστό τρόπο. Σε αντίθεση με την ίδια που έψαχνε Μεσσίες.

Με τρόπο που της ταιριάζει

Δε συμβαίνει συχνά η κατάκτηση της κορυφής, ειδικά σε επίπεδο εθνικών ομάδων, να είναι το αποκορύφωμα δουλειάς ετών. Η Γερμανία έφτιαξε λιγότερες μεγάλες ευκαιρίες για γκολ στον τελικό, αλλά η διαφορά στην απόδοση των δύο ομάδων ήταν μικρή. Σε κάθε περίπτωση η ομάδα του Löw αλλά ήταν τελικά η καλύτερη της διοργάνωσης. Κι επιβραβεύτηκε για το γεγονός πως τόσα χρόνια λειτουργεί με σωστό τρόπο και μεθοδικότητα. Ήταν πιο έτοιμη από όλους για να διαδεχθεί την Ισπανία. Κι όπως έχουμε ξαναπεί αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα τρόπαια.

Ακόμα και το πώς νίκησε στον τελικό ταιριάζει σε αυτή την πορεία. Το ματς κρίθηκε στις λεπτομέρειες και όπως το 2010, έτσι και φέτος το πήρε η ομάδα που δρούσε περισσότερο από όσο αντιδρούσε, η ομάδα που είχε περισσότερη ώρα την μπάλα στα πόδια της. Και στις δύο περιπτώσεις το γκολ ήρθε λίγο πριν το τέλος της παράτασης. Και στις δυο περιπτώσεις ήταν γκολ που ταιριάζει σε τελικό. Και στις δύο περιπτώσεις φάνηκε η τεχνική κατάρτιση των νικητών. Και στις δύο περιπτώσεις ο ηττημένος αναγκάστηκε να χαλάσει περισσότερες δυνάμεις, παίζοντας αρκετή ώρα χωρίς την μπάλα, προσπαθώντας να καλύψει τη διαφορά σε επίπεδο συνολικής ποιότητας, βάθους, λειτουργίας συνόλου. Και τελικά σε ένα τουρνουά που συνήθως οι ομάδες στηρίζονται σε 1-2 παίκτες, οι ομάδες με τις περισσότερες λύσεις υπερτέρησαν.

Ταιριαστός με τη σύγχρονη ιστορία της Γερμανίας είναι και ο τρόπος που μπήκε το γκολ. Η ταχύτητα και ο δυναμισμός του Schürrle, η σωστή κίνηση, η τεχνική και η αθλητικότητα του Götze ήταν στοιχεία που αναδείχθηκαν στην καθοριστική φάση. Για διαφορές λέγαμε, δείτε μια χαρακτηριστική που αφορά τις αλλαγές: ο Agüero βοήθησε περισσότερο τη Γερμανία παρά την ομάδα του, σε αντίθεση με τον Schürrle, ο Palacio δεν έκανε γκολ την ευκαιρία που βρήκε, σε αντίθεση με τον Götze.

Η Αργεντινή δεν κατάφερε να στείλει έστω ένα σουτ προς την εστία του Neuer. Η Γερμανία έστειλε 5 στα 10. Διαφορά ψυχραιμίας, καθαρού μυαλού, κλάσης σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά και διαφορά τύπου «για τους μεν είναι φυσιολογικό να είναι στον τελικό, εκεί ανήκουν συνολικά ως ομάδα, οι δε είναι στον τελικό μετά από μεγάλη προσπάθεια».

Σωστά, αλλά με λάθη

Την καλύτερη προσπάθεια πάντως την έκαναν στον τελικό οι ηττημένοι. Είναι σημαντικό κι άξιο συγχαρητηρίων ότι η Αργεντινή σε κάθε ματς στη φάση των νοκ άουτ αποκτούσε περισσότερη συνοχή, είχε καλύτερη εικόνα ως σύνολο. Οι γραμμές της έρχονταν πιο κοντά, οι αποστάσεις μειώνονταν. Τον τελικό τον είχε διαβάσει καλά ο Sabella. Χτύπησε στην πλευρά του Höwedes με Lavezzi, Messi και Higuain και στην πλάτη της άμυνας των Γερμανών με κάθετες πάσες και ταχύτητα. Κράτησε χαμηλά την άμυνά του. Όπως αναμενόταν . Η Γερμανία χωρίς τον Khedira ήταν σε αρκετά σημεία μπερδεμένη, κομματιασμένη στο κέντρο. Στο ημίχρονο μπήκε ο Agüero στη θέση του Lavezzi.

Αλλαγή που είχε λογική, έδωσε πράγματα, αλλά ήταν… λανθασμένη. Ή μάλλον βιαστική (αν έπρεπε να γίνει, ο σωστός χρόνος θα ήταν μετά το 70΄ τουλάχιστον). Ο Sabella ήθελε να χτυπήσει περισσότερο κάθετα, να ματσάρει την 3αδα στο κέντρο της Γερμανίας, να της δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα στον άξονα, όπου με τον Özil είχε λιγότερη δύναμη. Δούλεψε σε ένα βαθμό. Θα δούλευε περισσότερο αν ο Agüero ήταν σε καλή κατάσταση. Ο Sabella ήξερε πως ο παίκτης του δεν είναι καλά -εδώ το ξέραμε εμείς. Και όταν ο Agüero δεν είναι καλά, έχει ελάχιστα να προσφέρει. Χωρίς τον Lavezzi ο Höwedes που είχε και κίτρινη κάρτα, αντιμετώπισε λιγότερα προβλήματα, η Αργεντινή ήταν λιγότερο συμπαγής και έδωσε χώρους στα άκρα.

Το παράδοξο είναι πως στο δεύτερο μέρος υπήρχαν περισσότεροι χώροι, αλλά ο ρυθμός ήταν χειρότερος. Η Αργεντινή σταδιακά έμενε από δυνάμεις, ενώ η Γερμανία χρειάστηκε αρκετό χρόνο, την είσοδο του Götze και την έξοδο του Klose για να προσαρμοστεί στις αλλαγές της Αργεντινής και να βρει καλύτερο ρυθμό χωρίς τον Khedira. Η Αργεντινή σπατάλησε τις ευκαιρίες της και στην παράταση είχε λιγότερες δυνάμεις. Η Γερμανία το εκμεταλλεύτηκε κι έγραψε τη δική της ιστορία.

Messi

Μια ιστορία που ακόμα κι αν δείχνει το δρόμο για το μέλλον, έχει μέσα το ματωμένο πρόσωπο του Schweinsteiger, πολλά γκολ, το 7-1, μπόλικους πρωταγωνιστές, μια ομάδα που ακολούθησε τη λογική για να φτάσει στην κορυφή, φαίνεται πως για πολλούς έχει λιγότερο ενδιαφέρον, πουλάει λιγότερο από τον Messi. Όπως είπε και ο Sabella ο Messi έχει φτάσει επίπεδα πραγματικού μεγαλείου εδώ και καιρό, ο τελικός δεν το άλλαξε αυτό.

O Messi σε αυτό το τουρνουά (μετά και τον τραυματισμό του Di Maria) είχε πίσω του χαφ που βοηθούσαν λίγο επιθετικά και μπροστά του επιθετικούς που όλοι μαζί έβαλαν 1 γκολ και σπατάλησαν αρκετές ευκαιρίες. Ο Messi δεν κατάφερε να κάνει γκολ τη δική του ευκαιρία στον τελικό. Το να κρίνεται όμως η αξία του από μία φάση, από ένα ματς, από μία διοργάνωση είναι μάλλον χαζό.

Στο Μουντιάλ του 2014 ο Messi είχε άμεση συμμετοχή στο 71% των γκολ της ομάδας του, δημιούργησε τις περισσότερες ευκαιρίες από κάθε άλλον παίκτη στο τουρνουά, ήταν πρώτος σε ντρίμπλες, έβαλε 4 γκολ, με τα οποία πέρασε την ομάδα του από τον όμιλο, έδωσε μία ασίστ για το γκολ που χάρισε στην Αργετνινή την πρόκριση στους 8, ανάγκασε τους αντιπάλους να προσαρμόζουν τις άμυνες πάνω του και σχεδόν ό,τι καλό έκανε επιθετικά η Αργεντινή προερχόταν από αυτόν. Κατάφερε να τα κάνει αυτά, ενώ ήταν σε κακή κατάσταση. Το 2013-2014 κατάφερε εκτός από τα παραπάνω να βάλει με την Barcelona 41 γκολ σε 46 ματς (8 σε 7 στο Champions League) και να ακούμε πως ήταν κακός. Ναι, μάλλον ήταν κακός. Με βάση τα δικά του στάνταρ. Για (σχεδόν) οποιονδήποτε άλλο παίκτη όλα τα παραπάνω θα συνιστούσαν μια εξαιρετική σεζόν.

Ο μύθος του Messi θα έχει κενά χωρίς κατάκτηση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ίσως και σωστά. Μιλάμε για ένα τρόπαιο που δεν πήρε ποτέ ο Cruyff, αλλά έχει μια βάση να περιμένεις από τέτοιους παίκτες να τα πάρουν όλα (όχι μόνοι τους όμως). Αν και ελάχιστοι πολύ μεγάλοι κατάφεραν να πάρουν τα πάντα. Ο Zidane είναι ένας. Κάποιοι πολύ μεγάλοι κατέκτησαν ελάχιστα σημαντικά τρόπαια. Συμβαίνει, το σπορ είναι ομαδικό. Ο Messi έφτασε κοντά στο να έχει πάρει τα πάντα. Στα 27 του.

Όσο για το αν είναι καλύτερος από τον Maradona και δεν ξέρω εγώ ποιον άλλο, αν δεν πάρει και τη Superleague θα είναι καταδικασμένος. Όπως καταδικασμένοι είναι όλοι οι σύγχρονοι παίκτες. Πολύ απλά γιατί η σύγκριση δε γίνεται με τον Maradona, τον Pele, τον Zidane, αλλά με τους μύθους και τις μεγάλες στιγμές αυτών. Εύκολα διαγράφονται οι αποτυχίες των παλιών, εύκολα τονίζονται οι αποτυχίες των τωρινών. Και όσο πιο παλιός ο μύθος συνήθως τόσο πιο δυνατός. Ο Zidane για παράδειγμα, σήκωσε κάθε μεγάλο τρόπαιο, ήταν ηγέτης, πέτυχε καθοριστικά γκολ, είχε στυλ και προσωπικότητα, αλλά οι περισσότεροι θα σου πουν πως είναι κατώτερος από Cruyff, Pele, Maradona. Οι μύθοι μεγαλώνουν με τα χρόνια. Και ύστερα μιλάμε πλέον για εντελώς διαφορετική εποχή πλέον. Έχουμε να κάνουμε με την εποχή που κατακλύζουν το internet haters και fanboys.

Ιστορίες

Και κάπως έτσι η προσοχή δε βρίσκεται στη μεγάλη ομάδα της Γερμανίας. Στο μεγάλο παράδειγμα προς μίμηση. Τα φώτα δεν πέφτουν στους νικητές, στην (πραγματική) ομάδα. Στην ομάδα (και στη λίγκα) που μαθαίνοντας από αποτυχίες, μελετώντας το παρελθόν και το παρόν, οδηγεί το άθλημα στην επόμενη πίστη. Στην ομάδα που κατάφερε να επιστρέψει στην κορυφή διδάσκοντας, αλλά και δημιουργώντας τους δικούς της μύθους.

Κι όμως, ο κόσμος μιλάει πιο πολύ για την ιστορία του ενός. Συμβαίνει. Οι άνθρωποι αγαπάνε τους ήρωες, τις κόντρες, τις ιστορίες με έναν μεγάλο πρωταγωνιστή. Τις προτιμάνε από ιστορίες που βασίζονται σε πολλούς πρωταγωνιστές, ομαδική προσπάθεια κι έχουν μέσα τους πολύ λογική.


Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ