ΣΤΗΛΕΣ

Μάχες, τέχνη, τρέλα, όνειρα

Μάχες, τέχνη, τρέλα, όνειρα

Ο Football Philosopher γράφει για τα όνειρα της Λίβερπουλ, τον χαρακτήρα της Σίτι, την γκρίνια του Μουρίνιο και τον κυνισμό του Βενγκέρ, ενώ κάνει κι ένα πέρασμα από την Ισπανία.

«Θα κατακτήσουμε το πρωτάθλημα και τώρα θα μας πιστέψετε» τραγουδούσαν οι οπαδοί της Liverpool στο Old Trafford. Δεν ξέρω πότε άρχισαν να το πιστεύουν οι ίδιοι. Πραγματικά, όχι με την τρέλα του οπαδού να μπαίνει στη μέση. Δεν ξέρω πόσοι το πιστεύουν ακόμα και τώρα και πόσοι απλά ελπίζουν. Καταλαβαίνω όμως ότι πλέον όλοι (το) ονειρεύονται. Κι αυτό νομίζω πως είναι αρκετό.

Και ψυχρά να το δει κανείς η ομάδα του Rodgers είναι μέσα στο παιχνίδι. Οι 0 ήττες στα τελευταία 10 ματς, δηλαδή το καλύτερο τρέχον σερί με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο, κάτι λένε. Οι 5 σερί νίκες (πρώτη φορά μετά το 2008-2009, όταν έφτασε κοντά στην κούπα), δηλαδή επίδοση που έχουν πετύχει στη διάρκεια της σεζόν μόνο οι Arsenal και Chelsea (και 8 η City), κάτι λένε. Το ίδιο και τα 5 ματς εκτός έδρας χωρίς ήττα. Και τα δύο συνεχόμενα 0-3.

Μπορεί κι αλλιώς

Μα πέρα από τα αποτελέσματα, είναι και οι εμφανίσεις. Ούτε με τη Southampton, ούτε με την United έκανε εντυπωσιακά πράγματα. Δεν είχε «πυροτεχνήματα» στο παιχνίδι της. Δεν είδαμε ξεσπάσματα μερικών λεπτών, αιχμαλωσία του αντιπάλου, γρήγορο «πνίξιμο» μέσα σε λίγα λεπτά. Δεν παρουσίασε heavy metal football που θα έλεγε και ο Klopp. Δεν ξεχώρισαν στιγμές τρομερής έμπνευσης (κυρίως για το ματς στο Old Trafford ισχύει αυτό).

Υπήρξαν πρωταγωνιστές και τακτικές επιλογές του προπονητή που έκαναν τη διαφορά, αλλά και στα δύο 90λεπτα ένιωσα -νομίζω περισσότερο από κάθε άλλη φορά φέτος- ότι αυτό που έβλεπα ήταν μια ολοκληρωμένη εμφάνιση. Με ηρεμία, με κατεύθυνση, με έλεγχο, με καλές επιθέσεις, με σταθερότητα στην άμυνα, σε γρήγορο, αλλά και πιο αργό ρυθμό. Εξαίρεση λίγα λεπτά με τη Southampton, αλλά κι αυτό δεν ήταν κακό. Οι ομάδες πρέπει να ξέρουν να υποφέρουν και να αντέχουν (έστω κι αν η Liverpool χρειάστηκε και την τύχη).

Μη με παρεξηγήσετε, δε λέω ότι για παράδειγμα με την Arsenal ή με την Everton δεν έπαιξε καλά (παρεμπιπτόντως μέσα σε ενάμιση μήνα έχουμε: Liverpool – Everton 4-0, Liverpool – Arsenal 5-1, United – Liverpool 0-3). Στα δύο τελευταία παιχνίδια όμως έδειξε ότι μπορεί να είναι άνετη και με διαφορετική προσέγγιση. Σε λιγότερο τρελά ματς ας πούμε, χωρίς εντυπωσιακές εκρήξεις. Στο μυαλό μου το συνδύασα όλο αυτό και με τον πανηγυρισμό του Gerrard στο πρώτο γκολ. Κανένα ξέσπασμα. Σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Πάμε χαλαρά, σιγά-σιγά, με μυαλό, με σύνεση. Έλεγχος.

Μάχες, τέχνη, τρέλα, όνειρα

Και είδα και τον Suarez να κάνει λάθος πάσες, να μην του βγαίνουν ενέργειες, αλλά δε χτυπιόταν όπως άλλες φορές. Κάποια στιγμή θα σκοράρουμε. Ξέρουμε τι κάνουμε. Ηρεμία. Μπορούμε να τους δημιουργήσουμε λιγότερα προβλήματα, αλλά το ίδιο κι αυτοί σε εμάς. Δε χρειάζεται να τους πατήσουμε, να πάρουμε φόρα και να τελειώσουμε το ματς πριν αρχίσει.

Και σε αυτά τα δύο ματς ο Rodgers παρέταξε την ομάδα του με τέταρτο διαφορετικό σύστημα φέτος (πέρα από τις παραλλαγές). 4-4-2, 4-3-3, 3-5-2 και το… διαμάντι 4-4-2, που μας είχε πει από νωρίς ότι το δουλεύουν, ότι σκέφτεται να το εφαρμόσει. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο, αλλά με αυτό το σύστημα ήρθαν δύο 3-0 εκτός έδρας. Υπήρχε έλεγχος στα150-160 λεπτά από τα 180. Με λίγο διαφορετική προσέγγιση σε κάθε έδρα, όπως φαίνεται κι από τη χρησιμοποίηση του Coutinho στο πρώτο ματς και του Sterling στο δεύτερο.

Σιγουριά

Είχε και παίκτες που υστέρησαν η Liverpool. Κι αυτό σημάδι ότι η ομάδα είναι πιο σίγουρη από ποτέ. Θα κάνει το σύνολο τη δουλειά. Βρίσκει όμως παραπάνω πράγματα και σε παίκτες πέρα από τους προφανείς πρωταγωνιστές. Σε αυτή τη σειρά αγώνων ήταν η ώρα του Joe Allen να λάμψει. Με τη Swansea μπήκε αλλαγή κι άλλαξε το ματς. Με τη Southampton έκανε κυρίως σπουδαίο δεύτερο ημίχρονο. Με την United έκανε ένα υπέροχο 90λεπτο.

Αν για ένα πράγμα δεν είχα ποτέ αμφιβολίες σχετικά με τον Rodgers αυτό είναι ότι βελτιώνει παίκτες. Jon Flanagan παιδιά, δε χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Αλλά θα πω. Για τον αρχηγό. Τόσα χρόνια που κάνει τα πάντα ο Gerrard, μου έλειπε ένα πράγμα. Λίγο παραπάνω μυαλό. Τακτική γνώση. Τρέξε λιγότερο, κινήσου πιο έξυπνα. Και ήθελα να τον δω να παίζει εκεί που παίζει τώρα. Ευχαριστώ τον Rodgers που το έκανε πραγματικότητα. Για τον Βορειοϊρλανδό προπονητή θα τα πούμε άλλη φορά, αλλά πλέον κινείται με σιγουριά και με έχει για τα καλά.

Μάχες, τέχνη, τρέλα, όνειρα

Όσο για τη Liverpool συνολικά, πλέον δεν είναι μια ομάδα φοβισμένη που δεν ξέρει τι κάνει. Βελτιώνεται, ακόμα και όταν στραβοπατάει σε κάποια σημεία. Έχει συγκεντρωθεί μόνο στα δικά της θέματα. Την έχει βοηθήσει μέσα στη σεζόν και ότι δεν έχει Ευρώπη. Δείχνει και χαρακτήρα, μπορείς να την εμπιστεύεσαι. Οι παίκτες φαίνεται να το πιστεύουν. Δεν ξέρω αν μπορεί να φτάσει μέχρι την κορυφή, αλλά αρκεί κι αυτό που λέει το πανό: «make us dream».

Χαρακτήρας, γκρίνια, κυνισμός

Χαρακτήρα έδειξε και η City απέναντι στη Hull. Από τις λίγες φορές φέτος. Με βασικό στήριγμα το δίδυμο Demichelis-Garcia. Το αναφέρω επειδή με ενοχλεί να βρίσκουμε έναν παίκτη και να κοπανάμε χωρίς διακοπή, ό,τι κι αν συμβαίνει. Ο Αργεντινός δεν ήταν ποτέ παίκτης που εκτιμούσα, αλλά δεν είναι για πέταμα. Έχει μεγάλο πρόβλημα συγκέντρωσης, ταχύτητας κι ευκινησίας. Πολύ κακός συνδυασμός για στόπερ. Έχει όμως καλή πάσα, είναι αρκετά καλός στον αέρα, δυναμικός-επιθετικός, πολύ καλός στο man-to-man. Την αποστολή που είχε στο πρώτο ματς με την Barcelona κι απέναντι στον Messi, λίγη θα την εκτελούσαν σωστά. Αυτός το έκανε εξαιρετικά, μέχρι τη φάση της αποβολής.

Αποβολή είπα και θυμήθηκα την Chelsea. Κι εκείνη την έκφραση που λένε οι Άγγλοι: sore losers. Το έχει αυτό ο Mourinho. Στη Real το είχε πάει στα χειρότερά του. Αν στράβωνε ματς, διαλυόταν ο κόσμος. Και ξύλο και γκρίνια. Με τη Villa δεν έγινε τόσο έντονα φυσικά, αλλά και κόκκινες είχαμε και γκρίνια. Γίνεται μια φορά αγαπητέ Jose να χάσεις και να μας μιλήσεις ήρεμα για ποδόσφαιρο, χωρίς γκρίνιες; Γίνεται να μη πηγαίνεις κάθε φορά την κουβέντα αλλού; Να μιλήσουμε ας πούμε για το πρόβλημα της ομάδας σου απέναντι σε αντιπάλους που περιμένουν;

(Το πόσο χάρηκα για την γκολάρα του Delph δε λέγεται. Βασικά επειδή είναι αδυναμία μου. Όχι ότι με χάλασε που έκοψε βαθμούς από την Chelsea)

Ομάδες που περιμένουν όπως η… Arsenal ας πούμε. Ναι, φίλοι μου, το έχουμε ξαναπεί, ο Wenger φέτος δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάνει λίγο… Mourinho. Δεν πιστεύω ότι έκανα τέτοιο συσχετισμό, νιώθω και λίγο άσχημα, αλλά μέσα σε αυτή την υπερβολή κρύβεται αλήθεια (όπως συμβαίνει με όλες τις υπερβολές). Με την Tottenham τελείωσε το ματς με 3 στόπερ και 3 ακραίους αμυντικούς στον αγωνιστικό χώρο και δεν είχε πρόβλημα να μαζευτεί πίσω. Και το έκανε χωρίς να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα.

Εξάλλου επιμένω ότι το πρόβλημα δεν είναι η τελευταία της γραμμή άμυνας, όπου υπάρχει το πολύ καλό δίδυμο των Mertesacker-Koscielny, αλλά τα χαφ και η αμυντική της συμπεριφορά πιο ψηλά. Ε, υπήρχε κι απέναντι η Tottenham του Tim Sherwood, οπότε όλα καλά. Όσο κι αν πάντα αγαπάω λίγο παραπάνω αυτούς που επιμένουν σε αυτό που γουστάρουν, δεν κατηγορώ τον Wenger που είναι πιο κυνικός φέτος. Καμιά φορά παραπάνω πίστη και τόλμη λείπει από την ομάδα του, αλλά η αλήθεια είναι πως φέτος η Arsenal δείχνει μεγαλύτερη ανθεκτικότητα.

Όχι πως πιστεύω ότι μπορεί να πάει μέχρι το τέλος, αλλά ίσως με κάνει να το ξανασκεφτώ αν πάρει διπλό από την Chelsea. Για την οποία θα επιμείνω ότι είναι αυτή που ελέγχει την κατάσταση. Δε γίνεται αλλιώς από τη στιγμή που έχει ακόμα παραπάνω βαθμούς και μόνο δύο ματς με ομάδες που βρίσκονται από την 11η θέση και πάνω. Για την United δε γράφω τίποτα, απλά δύο δηλώσεις του Moyes: «Η δουλειά είναι πιο δύσκολη από αυτό που περίμενα» και «Απλά σκέφτηκα ότι η Liverpool ήταν από πάνω μας στο πρωτάθλημα και παίζει καλά, θεώρησα ότι ο κάθε μέσος άνθρωπος θα έλεγε το ίδιο πράγμα (σ.σ. ότι η Liverpool ήταν το φαβορί)».

Μάχες, τέχνη, τρέλα, όνειρα

Αντί επιλόγου, ένα πέρασμα από την Ισπανία. Εκεί όπου ο «τρελός» Paco Jemez πάει να κάνει και φέτος το θαύμα του με τη Rayo Vallecano, o Di Maria εκτός από τρομερές συνολικές εμφανίσεις κάνει κι ενέργειες για τα highlights, ο Pepe παρά την πολύ καλή σεζόν του δε λέει να γίνει λιγότερο αντιπαθητικός και ο Iniesta πλησιάζει σε god mode, οπότε είπαμε να θυμηθούμε ένα παλιότερο βίντεο.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ