Το βασικό από τον πρώτο ημιτελικό είναι πως η Atletico Madrid συνεχίζει να αποδεικνύει πως είναι η καλύτερη ΟΜΑΔΑ της Ευρώπης φέτος. Ακόμα και η προσέγγιση που επέλεξε η Chelsea φανερώνει πόσο έχει μεγαλώσει τους Rojiblancos ο Simeone.

Κατά τα άλλα δεν απογοητεύτηκα τόσο από την αναμέτρηση της Τρίτης. Πάνω-κάτω κάτι τέτοιο περίμενα. Με τη διαφορά ότι πίστευα πως οι Μπλε θα είναι πιο τολμηροί και θα έχουν και λίγο το μυαλό τους και μπροστά. Αλλά μετά τα πρώτα λεπτά ήταν φανερό πως δε θα συμβεί. Είχε ενδιαφέρον ακόμα κι έτσι. Δε με χάλασε ότι έβλεπα μια ομάδα, που συνήθως περιμένει και αντιδράει, να προσπαθεί να βρει λύσεις σε καταστάσεις που δεν είναι ιδιαίτερα γνώριμες για αυτή κι απέναντι μάλιστα σε μια καλή άμυνα. Είμαι από τους τυχερούς που μπορούν να απολαμβάνουν διαφορετικού τύπου ματς και ομάδες. Άσχετα αν έχω κι εγώ τις προτιμήσεις μου, που απέχουν πολύ από τη λογική των Atletico και Chelsea. Στο κάτω-κάτω το πρώτο βαρετό (για κάποιους) 0-0 στα φετινά νοκ άουτ του Champions League ήταν. Πρώτα από όλα δεν είναι κακό να είναι βαρετό το ποδόσφαιρο κάποιες φορές και βασικά χαλαρώστε. Αν δε βλέπαμε τέτοιο ματς σε αναμέτρηση αυτών των δύο, πού θα το βλέπαμε;

Δε ζητάω πολλά

Δε θα σας γράψω για αντιποδόσφαιρο και λεωφορεία. Ακόμα κι αν θεωρώ θεμιτό να έχει κάποιος μεγαλύτερες απαιτήσεις από αυτόν που διαθέτει περισσότερα μέσα, ο καθένας μπορεί να επιλέξει τη λογική που θα ακολουθήσει, τις προτεραιότητες που θα θέσει. Δε θέλω λοιπόν η (όποια) Chelsea να παίζει αναγκαστικά ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας επειδή έχει λεφτά και πιο ποιοτικές μονάδες. Ακόμα κι αν θα προτιμούσα να το κάνει. Σε κάθε περίπτωση όμως θέλω όταν παίρνει την μπάλα να φτιάχνει καλύτερες επιθέσεις. Περιμένω να αξιοποιεί το ατομικό ταλέντο των παικτών της. Περιμένω από μια ομάδα με Hazard, Oscar, Willian, Schürrle, Salah να έχει καλύτερη δημιουργία και συνεργασίες, να ανοίγει πιο εύκολα άμυνες.

Μιλώντας για το ματς στη Μαδρίτη, περίμενα να μπορεί να κρατήσει λίγο μπάλα, να αλλάξει 3 πάσες, να έχει ένα πλάνο επίθεσης πέρα από τις εκτελέσεις... πλάγιων άουτ του Azpilicueta, τα στημένα με τον… David Luiz και τις γιόμες στο κουτουρού. Ειδικά από τη στιγμή που τα καλά χρόνια του Torres έχουν περάσει προ πολλού. Η Chelsea επέλεξε ουσιαστικά να αγνοήσει το ένα κομμάτι του παιχνιδιού. Η αλφαβήτα του ποδόσφαιρου λέει πως παίζεις για να μη φας γκολ, αλλά και για να βάλεις. Μπορεί το πλάνο σου να αφορά κατά 90% το ένα κομμάτι, αλλά το να αφορά αποκλειστικά και μόνο το ένα, επιτρέψτε μου να το θεωρώ φάουλ.

Οι Μπλε λοιπόν έριξαν όλο το βάρος στην άμυνα. Ακόμα κι εκεί όμως, παρότι ήταν πολύ καλοί, δεν ήταν συγκλονιστικοί. Εκτός του ότι επέτρεψαν σχεδόν 30 τελικές, η πίεση που ασκούσαν ίσα που ξεπέρναγε τη βάση, είχαν κενά κι έδωσαν την ευκαιρία στην Atletico να βρεθεί σε καλές θέσεις αρκετές φορές. Οι Colchoneros βέβαια δεν το εκμεταλλεύτηκαν. Αυτό όμως είναι πρόβλημά τους, όχι λόγος για να μιλάμε για εκπληκτική Chelsea ή για τρομερή τακτική του Mourinho.

Υπάρχει το κομμάτι της άμυνας, υπάρχει κι αυτό της επίθεσης. Και τακτική δεν είναι μόνο η άμυνα. Τους Μπλε αμυντικά θα τους βαθμολογούσαμε με ένα 8-9 ας πούμε. Επιθετικά με 2; Ή μάλλον είναι πιο σωστό να μην τους δώσουμε βαθμό, αφού ουσιαστικά δεν είχαν επιθετικό παιχνίδι, κατέβηκαν με αποκλειστικό στόχο να περιορίσουν την Atletico και όχι και για να βάλουν προβλήματα στην άμυνά της. Το είπε και ο Mourinho: «ήθελαν τη νίκη, τους σταματήσαμε» και «είχα πει στους παίκτες μου να μην κρατάνε την μπάλα».

Καλά έκαναν κι επέλεξαν να αφήσουν την μπάλα στους αντιπάλους. Καλά έκαναν και ήταν στημένοι χαμηλά. Μπράβο τους που δεν έφαγαν μεγάλες φάσεις. Respect για το μηδέν στην άμυνα. Συγχαρητήρια που πήραν το αποτέλεσμα που έψαχναν. Σε αυτή την περίπτωση όμως δε με απασχολεί καν αν η τακτική που επέλεξαν ήταν η κατάλληλη. Με ενοχλεί ότι επέλεξαν ουσιαστικά να μην έχουν τακτική στο ένα κομμάτι του παιχνιδιού. Πραγματικά δεν ήθελα τίποτα περισσότερο από το να έχουν την ελάχιστη διάθεση να σκοράρουν και να βγάλουν 3 επιθέσεις της προκοπής. Να παίξουν με λίγο παραπάνω τόλμη.

Η Chelsea ουσιαστικά κατάφερε να μην έχει νόημα να κάνουμε κουβέντα για την επίθεσή της. Δεν μπορείς να κρίνεις κάτι που δεν υπήρξε στην ουσία. Μπορείς να επιλέξεις τον τρόπο που θα νικήσεις, αλλά το να επιλέξεις πως δε σε ενδιαφέρει να νικήσεις νομίζω πως… δεν ξέρω. Πείτε μου εσείς αν αυτό σας ενοχλεί ή όχι. Πείτε μου εσείς αν ταιριάζει σε μια ομάδα του μεγέθους της Chelsea. Σε έναν προπονητή του επιπέδου του Mourinho. Από τον –κατά πολλούς- όχι απλά κορυφαίο προπονητή, αλλά ξεχωριστό, δεν πρέπει να περιμένουμε κάτι παραπάνω;

Ακόμα όμως κι αν δούμε την αναμέτρηση μόνο ως το πρώτο ημίχρονο μεταξύ των δύο ομάδων, είμαστε σίγουροι πως οι Μπλε βολεύονται περισσότερο με το 0-0; Το θέμα δηλαδή σε αυτό το σημείο, δεν είναι καν αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά αν ο στόχος που έθεσαν είναι ο σωστός. Πλέον θέλουν μόνο νίκη για να περάσουν (χωρίς να πάνε στα πέναλτι). Λογικά πιο κλειστά δε γίνεται να παίξουν.

Μπορούσε και καλύτερα, αλλά…

Η Αtletico έχει πάρει αποτελέσματα σε Camp Nou, San Siro, Bernabeu, San Mames και το επιθετικό της παιχνίδι είναι καλύτερο όταν χτυπάει στην κόντρα. Και σίγουρα ξέρει να παίζει άμυνα. Η ομάδα του Simeone ήταν εξαιρετική σε αυτόν τον τομέα. Πιθανότατα και καλύτερη από την αντίπαλό της, αφού αγωνιζόταν πιο ψηλά, σε ελάχιστες περιπτώσεις επέτρεψε στην Chelsea ακόμα και να πλησιάσει την περιοχή της κι έκλεψε αρκετές μπάλες πάνω από το κέντρο. Επιθετικά δεν πήρε καλό βαθμό, αλλά προσπάθησε να κάνει κάτι που δεν έχει συνηθίσει, ψάχτηκε, επέμεινε στα δυνατά της στοιχεία. Έκανε το παιχνίδι της. Σημάδεψε τα ψηλά κορμιά που διαθέτει. Κυνήγησε τη νίκη, έστω κι αν δεν το έκανε με τον πιο σωστό τρόπο.

Όταν είναι κλειστό το κέντρο, πας από το πλάι. Πρέπει να το κάνεις με περισσότερες διεισδύσεις θα μου πείτε. Δεν έχει αρκετούς παίκτες που είναι καλοί στο ένας με έναν και πάνε στην ντρίμπλα θα σας απαντήσω. Ε τότε με συνεργασίες και με κοντινές εναλλαγές της μπάλας θα μου πείτε. Α, όπως το έκανε η Barcelona όταν λέγατε να κάνει σουτ, σέντρες και να βάλει στην κορυφή κάποιον κλασικό φορ, που είναι καλός στον αέρα; Παρεμπιπτόντως στο 1-0 με την Inter το 2009 για παράδειγμα, οι Blaugrana είχαν κάνει 20 τελικές. Το 73% των οποίων ήταν εκτός περιοχής. Κι επίσης 42 σέντρες.

46 έκανε χθες η Atletico. Εδώ θα σας πω και κάτι άλλο που ίσως σας σοκάρει. Η σέντρα είναι κλασικός τρόπος επίθεσης, μην κοιτάτε που τα τελευταία χρόνια οι περισσότερες ομάδες δεν τον επιλέγουν τόσο συχνά (αρκετές φορές λανθασμένα). Επίσης σέντρα δε σημαίνει γιόμα, ούτε ότι απαραίτητα η μπάλα σηκώνεται ψηλά (στα στατιστικά τουλάχιστον). Επίσης όταν έχεις δουλέψει σε αυτό το κομμάτι όλη τη σεζόν (και βάλε), είναι από τα δυνατά σου όπλα κι έχεις στην 11άδα Diego Costa και Raul Garcia, θα στηριχτείς εκεί. Ακόμα κι αν απέναντι είναι οι Cahill-Terry. Η Atletico κόντρα σε μια ομάδα που κρατούσε χαμηλά πολλούς παίκτες, κατάφερε να έχει το 8% των τελικών της εντός μικρής περιοχής και το 40% εντός μεγάλης. Το 52% ήταν σουτ εκτός περιοχής. Μια χαρά ισορροπημένο το βρίσκω αυτό. Ειδικά για μια ομάδα που επιτίθεται καλύτερα όταν έχεις χώρους και όχι όταν κάνει πολλή κατοχή.

Παρ’ όλα αυτά, θα συμφωνήσω με όσους λένε ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα. Ο Simeone ψάχτηκε. Έστειλε Diego και Garcia και στο πλάι και κεντρικά. Έβαλε Sosa (στο 80') και Arda (στο 60'), έβγαλε τον έναν χαφ του. Ανέβασε τα μπακ, ειδικά προς το τέλος. Πήγε κι από το πλάι κι από τον άξονα. Έπαιξε και κάθετα (όχι αρκετά). Δεν ήταν όμως καλή η εκτέλεση του πλάνου τις περισσότερες φορές. Έλειψαν φαντασία, καθαρό μυαλό, συνεργασίες, καλύτερες επαφές με την μπάλα. Έκανε αρκετές επιθέσεις, δεν έβγαλε πολλές φάσεις.

Θα μπορούσαν οι γηπεδούχοι να έχουν προκαλέσει την Chelsea να βγει από το καβούκι της παίζοντας πιο αργά και χτίζοντας επιθέσεις από χαμηλά. Θα μπορούσαν να ενεργήσουν πιο έξυπνα σε κάποιες περιπτώσεις και πιο γρήγορα κοντά στην αντίπαλη περιοχή. Δεν μπορείς όμως να ασκήσεις σε αυτούς την πιο σκληρή κριτική αν αναλογιστείς τα εργαλεία που έχουν στη διάθεσή τους οι δύο ομάδες, αλλά και ότι μόνο αυτοί είχαν διάθεση να κυνηγήσουν το γκολ.

Αποθέωση

Τελικά δεν καταλαβαίνω γιατί τα μπράβο πρέπει να πάνε στην Chelsea και όχι στην Atletico. Και οι δύο ήταν καλές αμυντικά, η μία ομάδα ήταν ανεπαρκής επιθετικά ή άλλη αν δεν ήταν ανύπαρκτη ήταν τραγική. Αν οι γηπεδούχοι δεν μπορούσαν να σκοράρουν, οι φιλοξενούμενοι ουσιαστικά δεν προσπάθησαν καν. Γιατί γίνεται λόγος για ηρωική και τρομερή εμφάνιση των φιλοξενούμενων; Ακόμα και το αποτέλεσμα να δούμε μόνο, όσο θετικό είναι για τους Μπλε, άλλο τόσο, ίσως και περισσότερο είναι και για τους Μαδριλένους. Αν αποθεώνεται ο Mourinho επειδή η ομάδα του τα πήγε καλά στο αμυντικό κομμάτι, τι θα ακούγαμε αν είχε κάποιο σχέδιο της προκοπής στην επίθεση; Ή αν έπαιρνε διπλό; Τι πρέπει να πούμε για τον Simeone του οποίου η ομάδα όχι μόνο περιόρισε την Chelsea σε παθητικό ρόλο και δεν έφαγε φάσεις, αλλά είχε ένα πλάνο και για να προστατέψει την άμυνά της και να βγει μπροστά κι επιχείρησε –έστω με αποτυχία- να σκοράρει;

Απουσίες

Όσο για τους παίκτες που έλειπαν από την Chelsea, το δέχομαι ως ελαφρυντικό. Απλά όποιος επιλέγει να σταθεί εκεί, ας σκεφτεί π.χ. το ματς που έκανε η Atletico χωρίς Arda, Costa απέναντι στην Barcelona, ότι υπήρχαν στον πάγκο Oscar, Schürrle, Ba (που μαζί με όλα τα παραπάνω μου δείχνει πως δεν υπήρχε διάθεση να ψάξει το γκολ), αλλά κυρίως ότι ήταν επιλογή των Μπλε να μην πάρουν καλύτερο επιθετικό από τον Eto'o, να μην κρατήσουν Mata, Lukaku, De Bruyne, στο δημιουργικό κομμάτι να δώσουν σχεδόν όλο το βάρος στον Hazard και να περιμένουν μέχρι τον Ιανουάριο για να πάρουν χαφ που μάλιστα δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στο Champions League. Μα πάνω από όλα ας δουν πώς λειτουργεί ως σύνολο η κάθε ομάδα όλη τη σεζόν, ανεξάρτητα από το ποιοι παίζουν. Και ξαναλέω, δεν ήθελα να κάνει τρομερές επιθέσεις η Chelsea, απλά να επιτεθεί, λίγο, με κάποια λογική.

Real Madrid – Bayern Munich

Μετά τη λήξη του δεύτερου ημιτελικού η βασική αίσθηση που μου είχε μείνει είναι πως η Real Madrid είναι έτοιμη. Πιο έτοιμη από όλους τελικά. Όχι τόσο καθαρά αγωνιστικά. Πιθανότατα κι εκεί, αλλά κυρίως πνευματικά. Νομίζω πως είναι στα ίδια επίπεδα και η Atletico. Η οποία όμως έχει λιγότερους ποιοτικούς παίκτες. Οπότε φαβορί η ομάδα του Ancelotti; Λίγο περίεργη 4άδα η φετινή και σίγουρα τα πάντα παραμένουν ανοιχτά, αλλά οι Merengues είχαν την καλύτερη εικόνα από τις 4, έπεισαν περισσότερο. Εμένα με κέρδισαν.

Κάνουν αυτό που πρέπει

Συμφωνώ με τον Ιταλό πως τα δύο τελευταία παιχνίδια που έχει κάνει η ομάδα του είναι τα καλύτερά της μέσα στη σεζόν. Την κατάλληλη στιγμή, στα πιο κρίσιμα ματς μέχρι σήμερα. «Δεν έχει να κάνει με τις τακτικές, αλλά με το μυαλό, με το κίνητρο», όπως είπε και ο ίδιος. Ξεκάθαρα ναι. Η Real ούτε στον τελικό με την Barcelona, ούτε απέναντι στην Bayern ήταν φοβερή και τρομερή. Είχε νεκρά διαστήματα, είχε αμυντικά κενά, είχε κακές συνεργασίες, σπατάλησε σημαντικές ευκαιρίες για γκολ κ.ο.κ. Τον πολύ υψηλό βαθμό δεν τον παίρνει καθαρά αγωνιστικά, αλλά στο πνευματικό και στο ψυχολογικό κομμάτι.

Αυτό έχει ως συνέπεια να λειτουργεί καλύτερα ως ομάδα, ως σύνολο. «Τρέξαμε πολύ, αμυνθήκαμε καλά. Παίξαμε ως πραγματική ομάδα», είπε ο Isco. «Το σημαντικό είναι η θυσία, ο Di Maria και ο Isco το κάνουν αυτό και βοηθάνε την ομάδα», πρόσθεσε ο προπονητής του. Ωραία τα λένε, τα ίδια είδαμε. Μπορώ να βάλω απλά τις δηλώσεις τους και να καθαρίσω. Είναι φανερό όμως… Η Real αυτή τη στιγμή βγάζει μια ομοψυχία, με παίκτες που έχουν ξεκάθαρους ρόλους, υπάρχει πλάνο και πάνω από όλα, όλοι δείχνουν διάθεση να κάνουν αυτό που πρέπει και όχι αυτό που θέλουν.

Για παράδειγμα ο Cristiano Ronaldo. Ακούμπησε μόλις 16 φορές την μπάλα. Αν δει κάποιος απλά αυτό το στατιστικό μαζί με τα 5 σουτ που επιχείρησε, συν τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία, πιθανότατα να μη σχηματίσει και την καλύτερη εικόνα για το ματς που έκανε. Καμία σχέση λοιπόν. Ο Πορτογάλος μου άρεσε πολύ. Το έβλεπες στις κινήσεις του, στις εκφράσεις του, στις αποφάσεις του πως ήταν 100% μέσα στο παιχνίδι, έκανε ό,τι χρειαζόταν. Βγήκε στο πλάι, κι αυτός και ο Benzema (και πάλι εξαιρετικός), για να ανοίξουν τα στόπερ της Bayern, να δημιουργήσουν τρύπες και καταστάσεις ένας με έναν. Και φυσικά ήταν μέσα στο γκολ. Στη φάση της άμυνας μπορεί να μην ήταν συχνά τόσο ενεργητικός, αλλά δεν του είχε ζητηθεί κάτι τέτοιο. Έκανε όμως κάτι σημαντικό. Βρισκόταν σε σωστές θέσεις. Συχνά μπλόκαρε τις γωνίες που υπήρχαν για να κάνει πάσες η Bayern. Με απλές κινήσεις/τοποθετήσεις. Γενικά μοιάζει να έχει πιο καθαρό μυαλό. Eίναι πιο προσηλωμένος. Πιθανότατα βοηθάει η ηρεμία που έχει φέρει ο Ancelotti, αλλά και ότι κινείται πιο ελεύθερα και κεντρικά.

Γιατί πιο πίσω, προς τα αριστερά, στο μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν υπήρχε ο Di Maria. Τελευταία υπάρχει εκεί ο Isco. Χαίρομαι τρομερά που για άλλο ένα ματς έδειξε πως μπορεί να ανταπεξέλθει χαμηλά σε μια ομάδα όπως η Real. Μπορεί να μην ήταν όσο εντυπωσιακός ήταν με Dortmund και Barcelona, αλλά τη δουλειά του την έκανε. Είχε μεταπτώσεις, έκανε λάθη, αλλά ήταν πειθαρχημένος, βοήθησε την ομάδα του να βγει μπροστά, έκλεισε πολλές τρύπες στην άμυνα. Μαζί με τον Xabi Alonso και τον Coentrao συγκράτησαν τον Robben που ήταν σε καλή βραδιά.

Ο Ισπανός χαφ, αυτή τη φορά, σε δύσκολο ματς ήταν πολύ καλός. Είχε εξαιρετικές τοποθετήσεις και διάβασμα του παιχνιδιού, έκανε λίγα λάθη, πρόσφερε ηρεμία και το πιο σημαντικό, γρήγορες αντιδράσεις κι ένταση. Ο Πορτογάλος μπακ έδειξε γιατί στα δύσκολα είναι μάλλον καλύτερη επιλογή από τον Marcelo. Έδωσε ασφάλεια πίσω και έκανε κούρσες που έβαλαν προβλήματα στην άμυνα της Bayern. Με κορυφαία τη φάση του γκολ. Από εκεί και πέρα, όλη η αμυντική γραμμή ήταν πολύ σταθερή, με τον Pepe να ξεχωρίζει και να κάνει ακόμα ένα μεγάλο ματς φέτος.

Ο Modric ήταν εξαιρετικός κυρίως στο κομμάτι της ανάπτυξης και στο κράτημα της μπάλας. Στην αρχή όμως κι αυτός και ο Di Maria, υστέρησαν αμυντικά, στον τομέα των τοποθετήσεων. Ο Αργεντινός έκανε κι αρκετά λάθη όταν είχε την μπάλα στα πόδια του, έχασε και μια μεγάλη ευκαιρία. Γενικά δεν ήταν από τα καλύτερά του ματς, αλλά όπως πάντα έδωσε ενέργεια και γύρισε πολλές φορές χαμηλά για να στηρίξει τους αμυντικούς του.

Όπως δήλωσε και ο Ancelotti «η ομάδα μπορεί να μην παίζει πάντα καλά, ίσως υποφέρει, ίσως κάνει λάθη, αλλά το κίνητρο που έχουν όλοι είναι πολύ μεγάλο». Κι έχει δίκιο. Η Real μπήκε λίγο νωθρά στα πρώτα λεπτά, αλλά άντεξε. Θα χρησιμοποιήσω πάλι τα λόγια του. Συγγνώμη, αλλά τα είπε εξαιρετικά. «Όσο πιο ψηλά αμυνόμαστε τόσο το καλύτερο (σ.σ. έχουμε ξαναπεί πως η Bayern συχνά δεν είναι άνετη όταν πιέζεται), στο ξεκίνημα ήμασταν λίγο υποτονικοί, χρειαζόμασταν περισσότερη ένταση, ήμασταν πολύ χαμηλά και μπορούσαν να αναπτυχθούν πιο εύκολα. Τα πρώτα 15-20 λεπτά ήταν δύσκολα. Στο πρώτο ημίχρονο η αποτελεσματικότητά μας ήταν τέλεια (σ.σ. εννοεί πως έβγαλαν καλές αντεπιθέσεις, που οδήγησαν σε μεγάλες φάσεις, άσχετα αν χάθηκαν), αλλά στο δεύτερο ημίχρονο ελέγξαμε καλύτερα τον αγώνα». Με κάλυψες Carlo, πάω στην Bayern Munich.

Πάει αργά

Πειράζει να χρησιμοποιήσω κι εδώ μερικά λόγια των πρωταγωνιστών; Πειράζει, δεν πειράζει, θα το κάνω. Ας μιλήσει πρώτος ο κύριος Kroos: «Αυτή είναι η καλύτερή μας εμφάνιση στο Champion League φέτος». Χμ, ναι, μέσα στο 2014, στους ομίλους είχατε καλύτερες. Το θέμα όμως είναι πως ο πήχης ήταν χαμηλά. Ούτε με την Arsenal, ούτε με την Manchester United ήταν καλή η Bayern. Οπότε ναι, δεν είμαι με όσους λένε πως οι Βαυαροί ήταν χάλια, αλλά δεν είμαι και με τον Guardiola που δήλωσε ικανοποιημένος.

«Δεν ήθελα να ρισκάρω πολλά, δεν ήθελα να μην έχουμε τάξη (σ.σ. δεν το καταφέρατε σε ικανοποιητικό βαθμό). Έχει να κάνει με την ισορροπία, με περισσότερους παίκτες μπροστά ίσως είχαμε περισσότερες ευκαιρίες, αλλά θα είχαν κι αυτοί περισσότερες. Το πρόβλημα με το να επιτίθεσαι γρήγορα απέναντί τους, είναι ότι μπορούν να αντεπιτεθούν πιο γρήγορα. Σε αυτό το κομμάτι είναι ασταμάτητοι. Η καλύτερη ομάδα στις αντεπιθέσεις. Δεν είναι μόνο ποδοσφαιριστές, αλλά σπουδαίοι αθλητές», είπε ο προπονητής της Bayern.

Για να τα πάρουμε λίγο με τη σειρά. Πρώτα από όλα μέχρι τη φάση του Götze δεν κάνατε μεγάλες ευκαιρίες αγαπητέ Pep. Μέχρι το 1-0 οι παίκτες των φιλοξενούμενων έβρισκαν τρύπες, είχαν βάλει μια σχετική πίεση στη Real, είχαν κερδίσει κάμποσα κόρνερ. Σε ένα από αυτά είχαν και μια κεφαλιά με τον Schweinsteiger. Από καλό σημείο, αλλά αδύναμη και κατέληξε πάνω στον Casillas. Είχαν κι ένα καλό σουτ του Robben έξω από την περιοχή. Και το σουτ του αμαρκάριστου Kroos μέσα από την περιοχή, που το μπλόκαρε ο Pepe, ακριβώς πριν το 1-0. Η καλύτερη φάση. Σε αυτό το διάστημα το βασικό πρόβλημα ήταν πως δεν γινόταν η κατάλληλη επιλογή στο τέλος.

Γενικά η Bayern σέντραρε κι έψαξε τον Mandzukic περισσότερο από όσο χρειαζόταν. Έπαιξε αρκετά από τα άκρα, αλλά έπρεπε να το κάνει περισσότερο με overlap και κυρίως έπρεπε να πάει σε περισσότερες συνεργασίες. Ακόμα περισσότερο από τη στιγμή που ο Ribery ήταν σε κακή βραδιά (γενικά τελευταία δεν είναι καλά, δεν έχει βρει ρυθμό μετά τον τραυματισμό) και η Real είχε ένα πολύ καλό σχέδιο αντιμετώπισης του Robben. Επίσης, ο Guardiola αφού αποφάσισε να έχει τον έναν από τους 3 χαφ πιο ψηλά, θα έπρεπε να επιλέξει αυτός να είναι ο Kroos και όχι ο Schweinsteiger.

Ο τελευταίος έτσι κι αλλιώς δεν ήταν καλός. Δε βοήθησε ούτε να βγουν συνεργασίες και δε στήριξε όσο έπρεπε τον Mandzukic. Ο Kroos είμαι πεπεισμένος πως θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα ψηλά και δεν πιστεύω πως θα έχανε κάτι η Bayern αν απλά αυτοί οι δύο άλλαζαν θέση. Αν ο Guardiola ήθελε απαραίτητα τον Kroos κοντά στον Lahm, θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει τον Müller πιο μπροστά τους, ειδικά από τη στιγμή που πήγαν σε πολλές σέντρες (δε βάζω στην εξίσωση τον Martinez γιατί από ό,τι καταλαβαίνω δεν ήταν έτοιμος να παίξει πολλά λεπτά).

Ήταν φανερό πως έλειψε δημιουργικότητα και φαντασία κοντά στην περιοχή. Ακόμα κι αν το πλάνο ήταν να πάνε συντηρητικά στην αρχή, στο ημίχρονο θα έπρεπε να γίνουν αλλαγές. Το διάστημα που έπαιζε ο Thiago η Bayern είχε περισσότερο κάθετο παιχνίδι, ρίσκαρε πιο πολύ. Ο Ισπανός έκανε και μια ντρίμπλα παραπάνω, έπαιζε λίγο πιο άμεσα, πιο γρήγορα, το παιχνίδι είχε καλύτερη ροή. Με Kroos και Schweinsteiger στην ίδια 11άδα, στη λογική του ποδοσφαίρου του Guardiola, όλα κινούνται πιο αργά. Από τη στιγμή που τα ρίσκα δεν τα παίρνει κάποιος από τους παίκτες, πρέπει να τα πάρει ο προπονητής.

Ακόμα κι αν έχει δεύτερες σκέψεις, επειδή η ομάδα ακόμα δε λειτουργεί όπως θέλει. Ισχύει αυτό. Ένα από τα προβλήματα είναι οι τοποθετήσεις. Συχνά είναι εκτός θέσης αρκετοί παίκτες κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα η πίεση να είναι πολύ κακή. Το οποίο οδηγεί σε επικίνδυνες αντεπιθέσεις του αντιπάλου. Το άλλο θέμα είναι πως ειδικά μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος χάθηκε ο ρυθμός (κι αυτό είναι λάθος του Guardiola, το έχει παραδεχτεί εξάλλου). Ο οποίος λείπει πολύ από την Bayern εδώ κι αρκετά ματς. Το ίδιο και η ένταση. Ο Sacchi είπε πως «ξέρουν τι να κάνουν, αλλά το κάνουν στη μισή ταχύτητα από αυτή που απαιτείται». Ο Guardiola πως «μπορούμε, πρέπει να ανεβάσουμε 1-2 ταχύτητες στο δεύτερο ματς».

Συμφωνώ προφανώς στο κομμάτι της ταχύτητας, προσθέτω όμως πως υπάρχουν θέματα και σε ό,τι έχει να κάνει με τη γνώση (κι εκεί έκανε τη διαφορά ο Thiago). Οι αντιδράσεις και οι αποφάσεις συχνά είναι αργές. Κι αυτό έχει να κάνει σε σημαντικό βαθμό με το γεγονός πως η ομάδα ακόμα μαθαίνει. Οι κινήσεις δεν είναι άμεσες κι αυτοματοποιημένες, υπάρχουν δεύτερες σκέψεις σύγκρουση αυτών που ήξεραν κι αυτών που μαθαίνουν.

Τελικά, όπως είπε και ο Ancelotti, ο μεγάλος νικητής του διημέρου, «έχουμε μικρό προβάδισμα, αλλά θα πρέπει να υποφέρουμε, να παλέψουμε, να δώσουμε τα πάντα». Και όπως είπε ο Guardiola «ήμασταν και τυχεροί», που σημαίνει πως θα πρέπει να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία ανεβάζοντας ταχύτητα. Το θέμα είναι πως δεν πιστεύω ότι μπορούν να το κάνουν τόσο απότομα κι ακόμα κι αν το καταφέρουν, ίσως τους κοστίσει ότι πήγαιναν αργά εδώ κι αρκετό καιρό. Σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι πάμε για μεγάλες ρεβάνς.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside