Δεν μπορώ να πω ότι δε γουστάρω τα θαύματα, τις επικές νίκες, τους ηρωισμούς. Όλα έχουν τη δική τους χάρη, το καθένα ξεχωριστή αξία. Προτιμώ όμως τα αποτελέσματα που έρχονται με πλάνο, δουλειά, λογική. Και όταν συμβαίνει αυτό, δεν μπορώ να ακούω και να διαβάζω επικολυρικά πράγματα. Για παλικάρια, ψυχές, θεϊκές παρεμβάσεις, υπερφυσικές δυνάμεις. Γενικά, με πιάνει κάτι όταν χωρίς λόγο πάμε στο απόλυτο άκρο.

Χρησιμοποιούμε υπερβολές και γραφικότητες σε μια προσπάθεια να μεγαλώσουμε κάτι, το οποίο από μόνο του είναι σπουδαίο. Δεν ασχολούμαστε με το πώς και το γιατί, μένουμε σε μια στείρα αποθέωση. Η οποία γίνεται άτσαλα και τελικά «μουτζουρώνει» σε ένα βαθμό την ίδια την επιτυχία. Ο Ολυμπιακός λοιπόν δεν έκανε θαύμα. Δε μάγεψε την Ευρώπη. Δε δίδαξε ποδόσφαιρο. Και κανείς δεν έχει την απαίτηση να το κάνει. Το ζητούμενο δεν είναι μεμονωμένες μαγικές βραδιές, τεράστιες υπερβάσεις, θαύματα που κάπως, κάποτε έκατσε και έγιναν.

Το ζητούμενο είναι να είσαι έτοιμος και να βρίσκεσαι σταθερά σε καλό επίπεδο. Όταν η τύχη σε ευνοεί να την εκμεταλλεύεσαι. Όταν βρεθεί η ευκαιρία να την αρπάζεις. Όταν απέναντί σου έχεις μια προβληματική Manchester United να σταθείς σωστά και να το κυνηγήσεις. Αυτό έχει σημασία. Να είσαι σωστός και δουλεμένος. Και χωρίς κόμπλεξ και ηττοπάθειες. Να πάρεις το 2-0 επειδή μπήκες στο γήπεδο και για 70-75 λεπτά ήσουν ανώτερος. Όχι επειδή έτυχε να είναι η βραδιά σου, αλλά επειδή είχες πλάνο κι αυτοπεποίθηση, είχες δουλέψει, ήσουν διαβασμένος. Επειδή παρουσίασες στο χορτάρι μια καλή ομάδα, όχι επειδή οι ήρωες του 21’ έκαναν το θαύμα.

Έτσι μεγαλώνεις σταθερά και σωστά. Όχι με πυροτεχνήματα. Έγραψα πυροτεχνήματα και θυμήθηκα το κείμενο που είχα ανεβάσει μετά το ματς με την PSG. Πιθανότατα εκείνη ήταν μια φανταχτερή εμφάνιση. Ένα εντυπωσιακό ημίχρονο/ημίωρο. Το οποίο προσωπικά δε μου λέει τίποτα. Με εξαίρεση ίσως ότι στον πάγκο κάθεται ένας προπονητής με πίστη και τόλμη. Τα ωραία ματς όμως, αυτά που χαίρομαι είναι σαν αυτά με την Benfica εκτός ή σαν αυτό με την United. Με τους Γάλλους, είχαμε γιούρια και κατάρρευση. Εκεί ίσως πήρε κι ένα μάθημα ο Michel, που ακόμα μαθαίνει και ουσιαστικά η φετινή θα είναι η πρώτη του πετυχημένη δουλειά.

Έτσι, με τους Άγγλους είχαμε πραγματική ποιότητα ομάδας. Ένα ώριμο σύνολο. Κανένας φόβος, αλλά χωρίς τρέλες. Πίεση, αλλά με έλεγχο. Επιθετικότητα, αλλά με σύνεση και προσοχή στην άμυνα και σωστή κατανομή δυνάμεων. Μελετημένο τρέξιμο. Αφήστε το 2-0. Ας μιλήσουμε για μια άλλη νίκη του Ολυμπιακού. Τον συνδυασμό τόλμης και εξυπνάδας. Πηγαίνετε λίγες μέρες πίσω. Manchester City – Barcelona. Το πρόβλημα για τους Άγγλους δεν ήταν ότι άφησαν την μπάλα, αλλά ότι τη στιγμή που την έπαιρναν, όταν έπρεπε να επιτεθούν, δεν είχαν θράσος. Κι η ένταση του παιχνιδιού τους σε όλα κομμάτια ήταν μικρή.

Στην πραγματικότητα, ο Ολυμπιακός δεν έγινε απλά η πρώτη ομάδα που έπαιξε εντός και νίκησε και δε δέχτηκε γκολ. Ήταν η πρώτη γηπεδούχος ομάδα που ήταν ξεκάθαρα ανώτερη. Από την αρχή η δυναμική ήταν υπέρ της. Μπήκε και η Arsenal δυνατά, αλλά πέρα από το γεγονός ότι μετά την κόκκινη σχεδόν εξαφανίστηκε, η Bayern ακόμα και στο καλό διάστημά της την προβλημάτισε. Και με την πάροδο του χρόνου, άρχισε να ισορροπεί. Πριν την κόκκινη. Η Milan είναι η μόνη από τις υπόλοιπες που μπορεί να ισχυριστεί πως έπαιξε καλύτερα. Και στο Μιλάνο όμως τα πρώτα 10 λεπτά ήταν της Atletico και το τελευταίο 20λεπτο επίσης.

Ο Ολυμπιακός είχε τον έλεγχο από την αρχή. Μαζεμένα αρχικά. Να δει πόσο τον παίρνει. Με λίγες μικρές ανορθογραφίες. Αργές επιθέσεις σε αρκετές περιπτώσεις. Απουσία παίκτη που θα κρατήσει ψηλά την μπάλα. «Αγκάλιασμα» της γραμμής από τους Perez και Campbell (κυρίως από αυτόν) περισσότερο από ό,τι έπρεπε, συν ότι δεν κινήθηκαν πολύ στον χώρο στην πλάτη της άμυνας της United. Λίγες κινήσεις στην περιοχή από τους παίκτες της δεύτερης γραμμής. Τα βρήκε σχεδόν όλα στη διάρκεια του 90λεπτου. Όπως στο πρώτο γκολ, όταν είχε κοντά/μέσα στην περιοχή αρκετούς παίκτες. Ή στο 2-0, όταν ο Campbell κινήθηκε κεντρικά.

Κατά τα άλλα, ήταν σταθερός, συμπαγής και οργανωμένος στην άμυνα. Ήρεμος, αν και με κάμποσα λάθη, όταν είχε την μπάλα. Συγκεντρωμένος, πειθαρχημένος και με ενέργεια όταν δεν την είχε. Πίεσε αρκετά και κυρίως σωστά και στοχευόμενα, αχρηστεύοντας την κατοχή της United. Ήξερε τι ζητούσε επιθετικά. Δεν έκανε πολλές και μεγάλες φάσεις (δεν πάτησε αρκετά την αντίπαλη περιοχή), αλλά ταλαιπώρησε την αντίπαλη άμυνα και βρήκε δύο γκολ. Αν στα τελευταία 10-15 λεπτά δεν είχε μαζευτεί λίγο (αποτέλεσμα και των αλλαγών του Michel), θέλοντας να μη δεχτεί το γκολ και περιμένοντας αντίδραση από την ομάδα του Moyes, μπορεί να είχε κάνει και το 3-0.

Αλλά προφανώς δε θα σταθεί κανείς εκεί και δεν υπάρχει λόγος. Ίσως μόνο για να σημειώσουμε ότι στην Αγγλία δε θα πρέπει να είναι παθητικός και πολύ συγκρατημένος. Όταν αυτό συνέβη στο πρώτο ματς, η United βρήκε φάσεις. Προφανώς ο ρυθμός και οι απαιτήσεις του παιχνιδιού περιμένουμε να είναι λίγο διαφορετικά και είναι πολύ πιθανό οι Ερυθρόλευκοι να χρειαστεί να κλειστούν, να μείνουν πολύ πίσω σε αρκετά διαστήματα. Αυτό που λέω είναι πως η ένταση και η τόλμη πρέπει να υπάρχουν και στο Old Trafford.

Η ευκαιρία για πρόκριση πλέον είναι σημαντική, αλλά είτε περάσει είτε αποκλειστεί, η βραδιά του 2-0 θα μείνει. Ένα ακόμα κομμάτι για να μεγαλώσει έχει μπει. Πάνω σε αυτό θέλω να παραθέσω μερικά tweets. Κάποια ίσως φαίνονται λίγο χαζά, ορισμένα είναι υπερβολικά, άλλα έχουν γραφικότητα, αρκετά δεν έχουν σε πρώτο πλάνο τον Ολυμπιακό, αλλά όλα μαζί συν αρκετά ακόμα στοιχεία, βοηθάνε να ακουστεί το όνομά του. Να αποκτήσει δυναμική.

Ακόμα και η ιστορία με το μουστάκι του Machado, με τον τρόπο της, καλό έκανε στον Ολυμπιακό.

Για μένα εκεί που Ολυμπιακός στάθηκε πάνω από όλα τυχερός ήταν σε αυτό που σημείωσα πριν το ματς.

Το εκμεταλλεύτηκε η ομάδα. Και κάπως έτσι με τη συμβολή του Ολυμπιακού, από τα πρώτα 6 ζευγάρια, το συγκεκριμένο είναι το πιο ενδιαφέρον. Αυτό που έχει το περισσότερο ζουμί. Εντάξει, προφανώς σε πρώτο πλάνο είναι η United. Μια ομάδα που δεν έχει κατεύθυνση στο χορτάρι. Όχι σε ένα ματς. Όλη τη σεζόν. Κι ένας προπονητής που πλέον φαίνεται πως έχει χάσει και τους παίκτες. Με τον Van Persie να κάνει δηλώσεις-παράπονα για αγωνιστικά-τακτικά ζητήματα. Με τους παίκτες να αγωνίζονται χωρίς αυτοπεποίθηση. Στο Καραϊσκάκης, οι Άγγλοι μάλλον έκαναν τη χειρότερή τους φετινή εμφάνιση. Κι έχουν κάνει πολλά κακά παιχνίδια φέτος.

Το έργο ήταν το γνωστό: παθητική ομάδα, προβλέψιμη επιθετικά, αργό τέμπο, πανικός στην άμυνα, περιορισμένη ποιότητα, ρευστότητα και δημιουργία, σχεδόν ανύπαρκτο παιχνίδι από τον άξονα, πολλά κενά κι αδυναμίες, ελάχιστες βοήθειες από τον προπονητή, παίκτες που δεν ευχαριστιούνται αυτό που κάνουν. Η United πέρα από όλα τα άλλα, ήταν μια ομάδα που δεν είχε ιδέα τι παίζει. Και βρέθηκε απέναντι σε ένα σύνολο που ήξερε τι έκανε, τι ζητούσε.

Η ομάδα του Moyes άφησε λιγότερα θετικά κι από τη Zenit. Κι αυτό, πιστέψτε με, είναι μεγάλο κατόρθωμα. Πριν πάω για φινάλε, μιας και έκανα έμμεση αναφορά στο ματς της Ρωσίας, μια σημείωση για την Dortmund. Την έχω ξανακάνει, αλλά θα το λέω μέχρι μην υπάρχει λόγος να το αναφέρω. Η BVB ήταν καλή. Με κάποια κενά στην άμυνα, αλλά είχε ένταση, πίεσε σωστά, επιτέθηκε καλά, πήρε διπλό πρόκρισης και όλα καλά. Πραγματικά όμως κάποια στιγμή πρέπει να μάθει να «σκοτώνει» ματς. Αν δεν μπορεί να το κάνει ούτε με τη Zenit, υπάρχει θέμα.

Όχι βέβαια πιο σημαντικό θέμα από ό,τι υπάρχει στην United. Γνωστά είναι τα προβλήματα φυσικά. Προπονητής που δεν κάνει για αυτή την ομάδα. Πέρα από το γεγονός ότι βρίσκεται σε επίπεδο που δεν είναι για αυτόν, η αγωνιστική του κοσμοθεωρία (η οποία έτσι κι αλλιώς είναι περιορισμένη) δεν ταιριάζει στους Κόκκινους Διαβόλους. Πέρα από τον Moyes όμως, υπάρχουν παίκτες που απλά έχουν… λήξει ή δεν κάνουν για αυτό το επίπεδο. Και μια διοίκηση με περιορισμένες φιλοδοξίες, με προβληματικές κι ελεγχόμενες πρακτικές.

Κι όπως λέει και παρακάτω ο προπονητής στο tweet του, ευρωπαϊκά η United δε βρίσκεται σε top επίπεδο κάμποσα χρονάκια. Στην Αγγλία φέτος (λογικά) θα χάσει και την 4άδα. Κι εκεί μπαίνεις δύσκολα αν βγεις. Είτε πρέπει να βάλεις πολλά λεφτά, είτε κάποιος να πέσει πολύ και εκείνη τη στιγμή εσύ να ανεβαίνεις.

Κι αν η σεζόν που διανύουμε μειώνει σημαντικά τη δυναμική της United (ελπίζω να καταλαβαίνετε, προφανώς δε λέω ότι θα εξαφανιστεί και μιλάω αγωνιστικά. Σκεφτείτε το κάπως σαν τη Liverpool και το 2009-2010/2010-2011), μεγαλώνει αυτή του Ολυμπιακού. Σε συνδυασμό πάντα με την κυριαρχία του εντός συνόρων, τις καλές ευρωπαϊκές παρουσίες προηγούμενων ετών και διάφορα άλλα, όπως για παράδειγμα τη συμμετοχή στο τουρνουά με Real, City, Liverpool, Milan κτλ. ή ακόμα και τις καλές πωλήσεις (κι αγορές) παικτών. Ακόμα κι αν δεν περάσει, μια νίκη θα την έχει πετύχει. Δεν εννοώ το 2-0. Δε θα το εξηγήσω με άλλα λόγια. Θα αφήσω τον καλλιτέχνη ( @r4six ) να μιλήσει.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside