Έχουν ενδιαφέρον τα play-offs του Champions League. Έχει κάτι γοητευτικό αυτό το περίεργο, συχνά εξωτικό μείγμα ομάδων Europa League και ομάδων που θα αποκλειστούν νωρίς από το Champions League. Εντάξει υπάρχουν συνήθως και 2-3 που θα μπουν στους ομίλους έχοντας ως στόχο την πρόκριση (στο Europa League). Λάθος, 3-4 είναι. Ξέχασα την Arsenal.

Η Arsenal και οι νόμοι της φύσης

Δηλαδή δεν την ξέχασα, απλά την έχω δεδομένη. Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει την τελευταία δεκαετία με την ομάδα του Wenger. Θα τερματίσει τέταρτη στην Premier League, θα μπει στους ομίλους της κορυφαίας διοργάνωσης μέσω των προκριματικών, θα αποκλειστεί στους 16 (εντάξει, το τελευταίο συμβαίνει εδώ και 4 σεζόν). Το έχω συνηθίσει τόσο, που τις φορές που δε συμμετέχει στα προκριματικά μπερδεύομαι.

Οπότε φέτος όλα είναι φυσιολογικά. Η Arsenal διεκδικεί την είσοδό της στους ομίλους μέσω προκριματικών. Και παρότι στην Τουρκία, απέναντι στη Besiktas δυσκολεύτηκε, δεν έπαιξε καλά κι έφτασε κοντά στο να χάσει, μάλλον θα περάσει. Πρώτα από όλα γιατί δε γίνεται Champions League χωρίς την Arsenal. Έχουμε κάποιες σταθερές σε αυτή τη ζωή, δε γίνεται να μας στερούν πράγματα που σχεδόν έχουν μετατραπεί σε νόμους της φύσης. Επιπλέον οι Κανονιέρηδες δεν έχουν απλά περισσότερους ποιοτικούς παίκτες, αλλά και καλύτερο σύνολο.

Η ομάδα του αγαπημένου Slaven Bilic και του Veli Kavlak, του παίκτη που έχει μια θέση στην 11άδα των ονείρων μας (παρεμπιπτόντως, ήταν καλός στην αναμέτρηση με την Arsenal) φαίνεται πως αυτή τη στιγμή έχει συγκεκριμένο ταβάνι, που είναι αρκετά πιο κάτω από του αντιπάλου της. Βέβαια το 0-0 είναι «πονηρό αποτέλεσμα». Σε κάθε περίπτωση το θετικό για την Besiktas είναι πως πλέον στηρίζεται σε αρκετούς νεαρούς παίκτες, φαίνεται να λειτουργεί με πιο σωστό πλάνο και δεν ψάχνει να κάνει ανούσια μπαμ στις μεταγραφές.

Τώρα που είπα μεταγραφές, ο Calum Chambers πρέπει να είναι καλύτερος από όσο νομίζαμε. Όσοι τον είδαν πέρυσι στη Southampton (ως δεξί μπακ) λογικά είχαν καταλάβει πως πρόκειται για παίκτη που έχει προοπτικές. Εδώ όμως μιλάμε για κάτι άλλο. Ο 19χρονος αμυντικός έχει κάνει το 3 στα 3 με τη φανέλα της Arsenal παίζοντας ως στόπερ. Σε όλα τα ματς ήταν από τους καλύτερους της ομάδας του, σε όλα τα ματς έχει παίξει σαν να μην είναι 19, σαν μην πήρε φέτος μεταγραφή. (Η Arsenal χρειάζεται αμυντικό χαφ, ο Sanchez παίζει καλά παντού, αλλά το καλύτερό του θα το πάρεις όταν έχει ρόλο ανάλογο με αυτόν που είχε στη Χιλή).

Η Porto και το Football Manager

Την αγαπάω την ομάδα του Wenger, αλλά δεν είναι καν η αγαπημένη μου στα play-offs του Champions League. Έχω δηλώσει και δηλώνω και πάλι πως φέτος στηρίζω Porto με τρέλα. Αξίζει ένα κείμενο για πάρτη της και θα το έχει κάποια στιγμή, αλλά στα αλήθεια τώρα, γουστάρω πολύ το φετινό project. Πήρε προπονητή τον Lopetegui, που δούλευε στις μικρές εθνικές της Ισπανίας. Πήρε παίκτη από την Barcelona (Tello, δανεικός), από τη Real Madrid (Casemiro, δανεικός), πήρε δύο παίκτες από την Atletico Madrid (δανεικό τον Torres, με κανονική μεταγραφή τον Adrian), πήρε τον μουντιαλικό Indi της τρίτης Ολλανδίας, πήρε τον μουντιαλικό Brahimi, της εντυπωσιακής Αλγερίας, πήρε ακόμα και τον Ivan Marcano.

Και είχε ήδη Diego Reyes, Danilo, Sandro, Herrera, Quintero, Jackson Martinez και τον Quaresma που είναι μια κατηγορία μόνος του. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, στο πρώτο ματς στην Πορτογαλία έβαλε βασικό έναν 17χρονο χαφ, τον Ruben Neves. Και ο τύπος έπαιξε λες και ήταν 27. Εκτός του ότι με αναγκάζει φέτος να βλέπω όλα τα ματς της (θα το έκανα ακόμα κι αν έπαιρνε μόνο τον Oliver Torres. Παρεμπιπτόντως αν σε λίγα χρόνια στο κέντρο της Ισπανίας δεν παίζουν Torres – Thiago θα αγαπάω λιγότερο το ποδόσφαιρο), ίσως με αναγκάσει να ξαναπιάσω το Football Manager.

Red Bull, Schmidt, Dortmund και Soriano

Κι αν το κάνω, θα προσπαθήσω να εφαρμόσω μερικές από τις ιδέες του Roger Schmidt. Προπονητής της Leverkusen είναι ο κύριος. Δούλευε για μια δεκαετία στις μικρές κατηγορίες της Γερμανίας. Το 2012 ανέλαβε την Red Bull Salzburg, μέσα σε μια διετία έφτιαξε ένα εξαιρετικό σύνολο, που είχε αρκετά στοιχεία από Dortmund. Είχε επίσης και τον πρώην προπονητή φυσικής κατάστασης της Dortmund. Και πρέσαρε ίσως καλύτερα από κάθε άλλη ομάδα.

Για την Red Bull Salzburg, που την έλεγαν μέχρι το 2005 SV Austria Salzburg, θα επανέλθουμε κάποια στιγμή. Έχει ενδιαφέρον κι αγωνιστικά (με υπεύθυνους σε αυτό το κομμάτι τους Rangnick και Houllier), αλλά κι εξωαγωνιστικά. Εξάλλου, η αυστριακή εταιρεία έχει πλέον 5 ποδοσφαιρικές ομάδες και καλές πιθανότητες η μία να μπει στους ομίλους του Champions League. Επίσης συνεχίζει να παίζει παρόμοιο ποδόσφαιρο με αυτό που της έμαθε ο Schmidt, ενώ έχει βασικό επιθετικό τον εξαιρετικό Soriano. Για τον οποίο δεν ξέρω γιατί δεν έχει ακόμα κινηθεί μεγαλύτερη ομάδα.

Όσοι πάντως δεν είδατε πέρυσι τη Salzburg, αξίζει να δείτε φέτος τη Leverkusen. Απέναντι στην Copenhagen υπέφερε στα στημένα, αλλά κατάφερε να πάρει τη νίκη και παρουσίασε αρκετές από τις ιδέες του προπονητή της. Επίσης αγόρασε τον Calhanoglu (μάλλον το μεγαλύτερο ταλέντο της Τουρκίας) και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο και θέλει να παίξει σαν την Dortmund.

Η Athletic και οι Γάλλοι

Μιας κι έκανα αναφορά σε Έλληνα, ας περάσω στην ομάδα του… Valverde. Την αγαπάω την Athletic του. Πέρυσι έπαιξε πολύ καλό ποδόσφαιρο και για ένα μήνα καλύτερα από όλους στην Ισπανία. Επίσης, όταν ξεκινήσω πάλι το Manager και πάρω την Porto, θα αγοράσω τον Laporte. Όπως και ο Chambers είναι κι αυτός αμυντικός που παίζει σαν να μην ακόμα στα πρώτα χρόνια της καριέρας του. Απέναντι στη Napoli, απέναντι στον Higuain (έβαλε γκολάρα, δύο μέρες αφού είχε σκοράρει και ο Aguero και στην Αργεντινή πρέπει να τράβαγαν τα μαλλιά τους) έκανε ακόμα ένα σπουδαίο ματς. Εν τω μεταξύ έβλεπα (για πρώτη φορά) και τον Koulibaly να είναι από τους κορυφαίους της Napoli, συνειδητοποιούσα πως είναι κι αυτός Γάλλος και σκεφτόμουν πως οι Γάλλοι θα είναι βασικός λόγος που κάποια στιγμή θα ανέβει το επίπεδο των στόπερ (έχουν τουλάχιστον 6 καλούς).

Σε ό,τι έχει να κάνει με το ματς, η Athletic Bilbao, με εξαίρεση τα πρώτα 10 λεπτά και το τελευταίο 25λεπτο, ήταν καλύτερη. Η Napoli έκανε δυναμικό τελείωμα κι ανέβηκε μετά την είσοδο του Mertens. Επίσης, ελπίζω φέτος να δούμε τον καλό Beñat (το πρώτο δείγμα ήταν θετικό), χρειάζεται ειδικά τώρα που δε θα υπάρχει ο Herrera. *Σημειώνει να αγοράσει κι αυτόν στο Manager –τέτοια χτυπήματα δεν έχουν πολλοί*. Τέλος, ποτέ δεν ήμουν fan του Muniain, αλλά από πέρυσι έχει αρχίσει να δείχνει πως μπορεί να γίνει πραγματικά παίκτης που θα ξεχωρίζει. Κι αυτόν τον έχει βελτιώσει ο Valverde.

Lucian και Δώνης

Τι άλλο; Α, ναι. Συγκινήθηκα βλέποντας μετά από αρκετό καιρό, τον 34χρονο, ώριμο Lucian Sanmartean. Από όσα είδα από το Steaua – Ludogorets ήταν ο καλύτερος και ο πιο μαχητικός. Γενικά, μόνο αγάπη για Lucian. Αυτά. Σήμερα εκτός από Porto βλέπουμε ΑΠΟΕΛ του Γιώργου Δώνη (ρε ‘σεις, είναι καλός προπονητής, στα αλήθεια –απλά ασχολείται πολύ με πράγματα που λένε για αυτόν και το χάνει κάποιες φορές) και Zenit, για να λέμε όταν γίνει η πρώτη ομάδα της Ρωσίας με συμμετοχή στους 4, πως την παρακολουθούσαμε από το ξεκίνημα (γελάστε ελεύθερα κι εγώ το ίδιο κάνω). Για να λέμε πως στηρίζαμε Villas-Boas, έστω κι αν περιμέναμε χρόνια για να κάνει δεύτερη καλή δουλειά (εδώ δε γελάω ακόμα, έχω υπομονή).

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside