Δεν ξέρω από πού να το πιάσω το τελευταίο Real Madrid – Barcelona. Ήταν έντονο, τρελό, διασκεδαστικό, δραματικό, γρήγορο, ανοιχτό, άναρχο, είχε μπόλικη επιθετική ποιότητα (σε ατομικό επίπεδο κυρίως), αλλά κακές άμυνες. Είχε ανατροπές στο σκορ και δύο ομάδες με διάθεση να πάρουν ρίσκα και να μην κλειστούν πίσω. Έληξε 3-4 κι έφερε αλλαγή στην κορυφή της βαθμολογίας. Έδωσε και υλικό στους λάτρεις της διαιτησίας.

Κοράκια

Ας βγάλουμε πρώτα από τη μέση το τελευταίο για να πάμε μετά σε αυτά που έχουν σημασία. Εκνευρίζομαι όταν κάνουν λάθη οι διαιτητές, αλλά μόνο εκείνη τη στιγμή και πλέον πολύ λιγότερο από ό,τι στο παρελθόν. Θα ήθελα να μην επηρεάζουν οι αποφάσεις τους το παιχνίδι. Μακάρι να έβρισκαν τρόπο να βάλουν ρομπότ, κάμερες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο και να είναι όλα άψογα. Γενικά μακάρι να ζούσαμε σε ιδανικό κόσμο (αν και θα ήταν λίγο βαρετά). Αλλά ξέρεις, αν ο όποιος Messi κάνει μια φανταστική πάσα, δε θα σταθώ στη βουτιά του όποιου Neymar. Από το να ασχοληθώ με το λάθος του διαιτητή προτιμώ να ασχοληθώ με το λάθος του όποιου Alves.

Αν ένα πράγμα έχει μια κάποια αξία στην κουβέντα περί διαιτησίας είναι μόνο το αν υπάρχει ξεκάθαρη διάθεση υπέρ/κατά μιας ομάδας. Ακόμα και τότε όμως θυμάμαι το «οι ηττημένοι βρίσκουν δικαιολογίες, οι νικητές βρίσκουν τρόπους» και ότι δε βλέπω ποδόσφαιρο για τον διαιτητή και τους βοηθούς του. Έχω κάνει το λάθος κι έχω απαντήσει σε σχόλια για το αν ευνοήθηκε/αδικήθηκε η τάδε ομάδα.

Επειδή από τα λάθη πρέπει να μαθαίνεις, επειδή με 10 ριπλέι είναι εύκολο να δει ο καθένας «αν είναι» (σε περίπτωση που δυσκολεύεσαι να βγάλεις άκρη από την τηλεόραση, τελειώνει η κουβέντα, εκτός αν το βρίσκεις λογικό να φωνάζεις για το… κοράκι ακόμα και τότε), επειδή δε θέλω να πάψω να απολαμβάνω αυτό που μου αρέσει (το ποδόσφαιρο δηλαδή) κι επειδή η κάθε πλευρά βλέπει συχνά ό,τι τη βολεύει, αφήνω το συγκεκριμένο κομμάτι πάνω σας.

Υπόσχομαι να μην ξανακάνω την παραμικρή αναφορά (ανάλογου τύπου εννοώ, ελπίζω να καταλαβαίνετε ότι τέτοιες κουβέντες είναι διαφορετικές). Το κλείνω σημειώνοντας ότι προσωπικά εκνευρίστηκα περισσότερο με τους Neymar (κυρίως με αυτόν) και Cristiano Ronaldo, που αν τους έλεγαν «συνέχισε αλλιώς σε σκοτώνω», δε θα έπεφταν και πιθανότατα θα σκόραραν. Αυτά γιατί βαρέθηκα και είχε και ζουμί το clasico.

Καλοί, κακοί, πρωταγωνιστές

Το οποίο ήταν λίγο ό,τι να ‘ναι όπως είδα να γράφει και κάποιος στο twitter. Όχι μόνο εξαιτίας των εναλλαγών στο προβάδισμα. Σε ένα ματς που αυτό που ξεχώρισε ήταν η ατομική ποιότητα, είχε πλάκα ότι οι Bale, Cristiano, Neymar ήταν από τους χειρότερους, ενώ μάλιστα υπήρχαν χώροι και πολλές τρύπες και στις δύο άμυνες. Ακόμα κι έτσι όμως ο Πορτογάλος κατάφερε να σκοράρει, ενώ και στα δύο πρώτα γκολ έχει παίξει τον ρόλο του βοηθώντας σε ένα βαθμό στο να προκληθεί τρικυμία στην άμυνα της Barcelona. Και φυσικά ο Βραζιλιάνος παρότι όταν έπαιρνε την μπάλα έκανε λάθος επιλογές και δεν έδινε βοήθειες αμυντικά με εξαίρεση ελάχιστες περιπτώσεις, βοήθησε στη δημιουργία δύο γκολ.

Έχει και συνέχεια αυτό το κομμάτι. Ο Alves ήταν κακός, αλλά μετά την αποβολή του Ramos βοήθησε σημαντικά την Barcelona επιθετικά. Το ίδιο και ο Xavi. Ο Modric είναι από τους κορυφαίους της Real φέτος, αλλά στο clasico ήταν υστέρησε σημαντικά κυρίως στο πρώτο ημίχρονο. Ο Benzema έκανε πολύ καλό παιχνίδι, σκόραρε δύο φορές, αλλά σπατάλησε τουλάχιστον άλλες τόσες μεγάλες φάσεις. Ακόμα και ο Messi που έβαλε τρία γκολ κι έδωσε μια ασίστ, έχασε μεγάλη ευκαιρία για το 0-2. Τέλος, και ο Di Maria που ήταν φανταστικός έπαιξε τον ρόλο του στο να έχουν κενά οι γηπεδούχοι.

Το βάρος στην επίθεση

Σε αντίθεση με το ματς του πρώτου γύρου και τα ντέρμπι της Μαδρίτης, ο Ancelotti δεν πείραξε την ομάδα του, πήγε με την καλή του 11άδα. Και βγήκε να παίξει επιθετικά, χωρίς ιδιαίτερες προσαρμογές στον αντίπαλο. Περίπου το ίδιο έκανε και η Barcelona. Με αποτέλεσμα να γίνει λίγο ροντέο το ματς και να έχει η κάθε μία από 10-20 καλά/πολύ καλά/εκρηκτικά λεπτά, πριν παραδώσει τη σκυτάλη στην άλλη. Και πάει λέγοντας. Η ομάδα του Martino έμπαζε σταθερά από δεξιά (είπαμε ότι ο Neymar δεν έδινε βοήθειες και ότι ο Alves ήταν σε κακή βραδιά, βάλτε και ότι ο Xavi ούτε στα καλύτερά του δεν ήταν καλός στο να κυνηγάει αντιπάλους που παίζουν δυναμικά), ενώ οι γηπεδούχοι ήταν πολύ ανοιχτοί στα χαφ. Γιατί ο Di Maria κινήθηκε περισσότερο από άλλες φορές ψηλά και κοντά στη γραμμή και γιατί οι άλλοι δύο χαφ δεν έκαναν καλό παιχνίδι.

Μπορεί κάποιος να τα βάλει και με τους δύο προπονητές. Όχι τόσο επειδή επέμειναν στο να ρίξουν το βάρος στα δυνατά τους σημεία κι εκεί που πονούσε ο αντίπαλος παρά στο να περιορίσουν τα κενά τους στο αμυντικό κομμάτι. Αν και οι τρύπες έβγαζαν μάτι, αυτά μπορούν να μπουν στην κατηγορία «κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις». Ο Ancelotti δεν έφερε τον Di Maria πιο χαμηλά γιατί ο Αργεντινός έβρισκε χώρους και ταλαιπωρούσε συνέχεια την άμυνα της Barcelona. Ο Martino δεν έδωσε παραπάνω αμυντικές αρμοδιότητες στον Neymar ή/και δεν έστειλε τον Xavi να παίζει κοντά στον Di Maria για να έχει ακόμα έναν επιθετικό κοντά στον Messsi και για να δημιουργήσει υπεραριθμία στον άξονα. Ο ένας φόρτωνε αριστερά, ο άλλος κεντρικά.

Προβλήματα κι ερωτηματικά

Εκεί όμως που μπορείς να ασκήσεις σίγουρα κριτική στους δύο τεχνικούς είναι στη συνολική δομή, στις συνεργασίες αμυντικά κι επιθετικά, στην έλλειψη συνοχής που παρουσίασαν και οι δύο ομάδες. Αμφότεροι βέβαια έχουν βάσιμες δικαιολογίες κι ελαφρυντικά. Ο μεν Ancelotti βρίσκεται στην πρώτη του σεζόν, άργησε να βρει την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει (αυτό φυσικά είναι και δική του ευθύνη) κι αλλάζει αρκετά πράγματα. Ο δε Martino ουσιαστικά δεν έκανε προετοιμασία με την ομάδα κι έχει ένα ρόστερ προβληματικό.

Είναι ο Ιταλός διατεθειμένος να συνεχίσει στην πορεία που χάραξε τους τελευταίους 3-4 μήνες; Έχει και η ίδια η Real την υπομονή; Γιατί η 3άδα των Xabi-Modric-Di Maria για να αντιμετωπίσει τον παράγοντα Messi, τη στιγμή μάλιστα που η ομάδα τους έχει επιθετική λογική, θα πρέπει να έχει δουλευτεί για πολύ περισσότερο καιρό. Θα πρέπει να κάνει και κάποιες προσαρμογές ο Ancelotti. Ίσως χρειάζεται να αλλάξει και ο ένας από τους 3 χαφ (ο αργός και χωρίς πολλές αντοχές πλέον Alonso, όπως έχει αποδειχτεί και στα ματς με Atletico και Bilbao ή να πάει ο Di Maria ψηλά).

Θέλω να πω ότι με αυτή την προσέγγιση που είδαμε, μέχρι να την τελειοποιήσεις, μπορείς να φας τα μούτρα σου ακόμα και χωρίς να είναι καλή η Barcelona (ή ακόμα και να σε ζορίσουν πολύ Bilbao κι Atletico). Ακριβώς επειδή για τον Messi έχει αποδειχθεί πως πολύ συχνά πρέπει να πάρεις ειδικά μέτρα. Αν η Real θέλει να κάνει άλλου είδους παιχνίδι από αυτό που έκανε στα ντέρμπι τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι λάθος ή σωστό, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως χρειάζεται υπομονή. Τη νίκη θα μπορούσε να την πάρει ακόμα κι έτσι πάντως. Αν έβρισκε αυτή και όχι οι Καταλανοί έναν πρωταγωνιστή παραπάνω ή/και δεν έμενε με δέκα ή τέλος πάντων ποδόσφαιρο είναι…

Μαγικά

Η Barcelona νίκησε με τον μόνο τρόπο που θεωρώ ότι μπορεί να πάρει φέτος μεγάλα ματς. Μαγικά 2-3 παικτών σε συνδυασμό με πράγματα που της επιτρέπει ο αντίπαλος να κάνει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση Iniesta, Messi, Pique και κενά της Real ανάμεσα στις γραμμές. Είχα σημειώσει ότι ο Iniesta το τελευταίο διάστημα άγγιζε god mode (ghost mode όπως λένε πολλοί για την περίπτωσή του), στο clasico ήταν πιο απολαυστικός από όσο είναι συνήθως και σε συνδυασμό με το πολύ κακό ματς του Carvajal (αρνητικός ήταν και ο Marcelo, οπότε μάλλον κάτι ήξερε ο Ancelotti όταν άλλαζε τα μπακ με την Atletico) έκανε φοβερή εμφάνιση, όπως και στο ματς του πρώτου γύρου. Δεύτερο καλό clasico φέτος και για τον Pique, που έμεινε όρθιος τη στιγμή που τα πάντα κατέρρεαν δίπλα του και φέτος φωνάζει δυνατά παρών σε κάθε σημαντική αναμέτρηση και όχι μόνο.

Και ο Messi σε αυτόν τον ακόμα πιο ελεύθερο ρόλο που έχει φέτος, βρήκε χώρους και ζωγράφισε. Ο Αργεντινός αν κάτι έχει μάθει να κάνει τελευταία είναι να κρύβεται σε κάποια διαστήματα του αγώνα. Εννοώ να μένει για λίγο ανενεργός, να μην παίρνει συνέχεια προσπάθειες. Αυτό για μένα ήταν ζητούμενο από καιρό. Είναι τρόπος για να υπνωτίζεις την άμυνα, να εξοικονομείς δυνάμεις κτλ.

Από εδώ και πέρα

Μετά το ματς του πρώτου γύρου έλεγα πως η Real απέχει από το να γίνει ομάδα, αφού δεν είχε ακόμα κατεύθυνση. Πλέον έχει. Και σιγά-σιγά μαθαίνει τις αδυναμίες της. Είχε την ευκαιρία να το κάνει με την Bilbao, την Atletico και την Barcelona. Οφείλει στο επόμενο δύσκολο τεστ να παρουσιαστεί πιο έτοιμη. Σε ό,τι έχει να κάνει με τη μάχη του τίτλου εξακολουθώ να τη θεωρώ φαβορί. Εκτός από πιο εύκολο πρόγραμμα, μου φαίνεται ότι μπορεί να καθαρίσει πιο άνετα τα ματς με τους υπόλοιπους πλην της πρώτης 4άδας. Μέσα στις επόμενες 3 αγωνιστικές έχει εκτός Sevilla και Sociedad. Αν πάρει 6 βαθμούς, νομίζω πως δύσκολα δε είναι πρώτη. Ένα ερωτηματικό είναι κάποια προβλήματα στη φυσική κατάσταση που έχουν παρουσιαστεί μέσα στον Μάρτιο. Μοιάζει να μην έχει τη φρεσκάδα και την ενέργεια προηγούμενων μηνών.

Για την Barcelona δεν υπάρχει κάτι άλλο να προσθέσω. Το βασικό πρόβλημα είναι πως δεν μπορεί να κοντρολάρει τα ματς χωρίς να αποδυναμώνει πολύ την επίθεσή της, που σημαίνει ότι ο Messi πρέπει πάντα να κάνει τη διαφορά. Από εκεί και πέρα είναι γνωστά τα πράγαμτα. Αν καταφέρουν οι παίκτες με τη βοήθεια του Martino να αντέξουν μέχρι το τέλος, ενώ εδώ και 3-4 χρόνια η διοίκηση δεν τους στηρίζει με (σωστές) μεταγραφές, προπονητές και πρόεδροι αλλάζουν, σημαντικοί παίκτες φεύγουν ή δεν είναι σε καλή κατάσταση, σκάνε σκάνδαλα, είναι σε εξέλιξη εμφύλιος, τους κράζουν και αμφισβητούν την αξία και την αφοσίωσή τους, τότε απλά θα τους υποκλιθώ για ακόμα μια φορά. Και να μην το κάνουν δηλαδή αξίζουν μπράβο. Έλα, φτάνει με τους δευτερότριτους. Ας χορέψουμε μαζί με τον προπονητή των πρωτοπόρων.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside