ΣΤΗΛΕΣ

Τζέραρντ ή Λάμπαρντ;

Τζέραρντ ή Λάμπαρντ;

Η απόσυρση του Φρανκ Λάμπαρντ από τη δράση "γέννησε" την ερώτηση αυτής της εβδομάδας. Πρόκειται για το δίλημμα Στίβεν Τζέραρντ ή Φρανκ Λάμπαρντ, το οποίο έθεσε ο Θέμης Καίσαρης και απαντούν οκτώ συντάκτες του Sport24.gr. Ψηφίστε κι εσείς...

Τέλος στην ποδοσφαιρική του καριέρα έβαλε ο Φρανκ Λάμπαρντ την περασμένη Πέμπτη (02/02), μέσω ανακοίνωσής του στο Facebook. Με αφορμή το... κρέμασμα των παπουτσιών του Άγγλου μέσου, ο Θέμης Καίσαρης αναρωτήθηκε στο γραφείο, απευθυνόμενος προς την ομήγυρη: "Λάμπαρντ ή Τζέραρντ;".

Κι έτσι προέκυψε η ερώτηση αυτής της εβδομάδας, όπου οκτώ (που είναι και ο αριθμός φανέλας με τον οποίο αμφότεροι έκαναν καριέρα) συντάκτες του Sport24.gr επιλέγουν ποιον από τους δύο προτιμούν.

There's only one Steven Gerrard, λέει ο Γιώργος Περπερίδης

" Να εξηγήσετε τη θέση σας με αμιγώς ποδοσφαιρικά κριτήρια", μας προέτρεψε ο Θέμης αλλά συγνώμη, δεν γίνεται! Και όχι, συναισθηματισμούς δεν βάζω αφού είμαι οπαδός των "Spurs". Μιλώντας εντελώς ποδοσφαιρικά, στα δικά μου μάτια οι διαφορές τους αγωνιστικά ήταν τόσο μικρές που δεν θα δικαιολογούσαν ένα debate σχετικά με το "ποιος είναι καλύτερος". Αυτός πιστεύω ήταν και ο λόγος που στα χρόνια που αγωνίστηκαν μαζί στον άξονα της μεσαίας γραμμής στην Εθνική Αγγλίας, το έκαναν χωρίς ξεχωριστή επιτυχία. Παίκτες που πάνω - κάτω τους άρεσε να κάνουν τα ίδια πράγματα στο γήπεδο. Και με το ίδιο καλό αποτέλεσμα. Μέσοι που έδιναν και γκολ (ο Λάμπαρντ λίγο περισσότερο μέσα από το "κουτί", ο Τζέραρντ με ειδικότητα να εκτελεί εκτός περιοχής) και δημιουργία - ο Φρανκ μάλλον καλύτερος στο open play και ο Στίβεν με τα στημένα. Χωρίς να τους λείπει η σκληράδα όταν το απαιτούσαν οι συνθήκες. Δεν θα μπορούσα ποτέ όμως να τους βάλω στο ίδιο σκαλί, γιατί αυτό το ρημάδι το ποδόσφαιρο καμιά φορά είναι κάτι παραπάνω από τίτλους και δόξα. Είναι η αφοσίωση. Ο Λάμπαρντ είχε όλα όσα χρειαζόταν ένας παίκτης για να κατακτήσει τίτλους στο "Stamford Bridge", το έκανε αλλά πήγε και στην Μάντσεστερ Σίτι. Επιπλέον προερχόταν από την Γουέστ Χαμ. Ο Τζέραρντ πάλι δεν απόλαυσε τις ίδιες ανέσεις με τον Λάμπαρντ. Και είχε την ευκαιρία να πάει σε ένα κάρο ομάδες να το κάνει. Έμεινε όμως πιστός στη Λίβερπουλ και πάλεψε με όσα είχε. Δεν πέτυχε και λίγα. Σίγουρα αποτελεί "ποδοσφαιρικό παράδοξο" που δεν πήρε έναν τίτλο πρωταθλητή. Ήταν όμως ένας από τους τελευταίους πραγματικούς ηγέτες, όπως οι Χαβιέρ Σανέτι, Τότι, Μπουφόν, Πουγιόλ. There's only one Steven Gerrard.

There's only one Steven Gerrard Vol. II, συμφωνεί ο Θοδωρής Κουνάδης

Θα συμφωνήσω απόλυτα με όσα έγραψε περί αφοσίωσης ο Γιώργος. Θα προσθέσω όμως στην κουβέντα και ένα αμιγώς ποδοσφαιρικό κριτήριο, για να κάνω και το χατήρι του Θέμη. Αλλάξτε τους ομάδες. Βάλτε τον Λάμπαρντ στις Λίβερπουλ του Τζέραρντ και το ανάποδο. Θα μπορούσε με αυτούς τους συμπαίκτες ο Φρανκ να οδηγήσει τους κόκκινους σε ευρωπαϊκές κούπες; Και να σφραγίσει ανεξίτηλα την ιστορία τους; Κατηγορηματικά όχι. Αντίθετα, αν ο Στίβεν είχε τους συμπαίκτες του Λάμπαρντ στους μπλε, θα είχε σηκώσει ένα σωρό κούπες. Έχοντας ταυτόχρονα και την προσωπικότητα να τους επισκιάσει όλους και να γίνει θρύλος της Τσέλσι. Ποδοσφαιρικά ο Τζέραρντ είναι μεγαλύτερο μέγεθος και γι' αυτό κράτησε σε τόσο υψηλό επίπεδο τη Λίβερπουλ- σε ένα βαθμό ολομόναχος... Και όχι, δεν έμεινε χωρίς πρωτάθλημα επειδή γλίστρησε. Αλλά γιατί είχε ως στόπερ, αντί τον Τέρι, τους Κυργιάκους αυτού του κόσμου.

Υπόδειγμα κεντρικών μέσων, τονίζει ο Γιάννης Φιλέρης

Δεν είμαι αντικειμενικός. Ακόμη και τώρα, όταν η τηλεόραση δείχνει αγώνες της Λίβερπουλ σκέφτομαι τι θα κάνει ο Τζέραρντ κι ας λείπει από το Άνφιλντ, δυο χρόνια τώρα. Αλλά όσο κι αν αγαπάει κανείς τον Στίβεν Τζέραρντ δεν μπορεί παρά να μη βγάλει το καπέλο στον Φρανκ Λάμπαρντ. Αν ο Τζέραρντ αντιπαραθέτει το Λίβερπουλ: 504 αγώνες- 120 γκολ, το αντίστοιχο του Λάμπαρντ, δεν είναι αμελητέο, καθώς με την Τσέλσι ο δυο χρόνια μεγαλύτερος Φράνκι έχει 489 συμμετοχές και 147 γκολ. Συν τρία πρωταθλήματα, που κατέκτησε με την Τσέλσι και πολύ θα ήθελε (και θα θέλαμε) να έχει στο παλμαρέ του ο Στίβεν.

Μιλάμε όμως για δυο κορυφαίους κεντρικούς μέσους, box to box όπως λέμε, με ικανότητα στο σκοράρισμα (μεγαλύτερη έφεση ο Λάμπαρντ) καλά στημένα και ηγετικές προσωπικότητες. Αν ο Λάμπαρντ έβαζε περισσότερα γκολ, ο Τζέραρντ που έχει παίξει σχεδόν σε όλες τις θέσεις, ενδεχομένως να ήταν πιο χρήσιμος για την ομάδα του. Αν ρωτήσετε ένα προπονητή, τι σημαίνει κεντρικός μέσος, θα σας ζωγραφίσουν κάλλιστα τα προσόντα των δυο ποδοσφαιριστών.

Από την άλλη, είναι απορίας άξιον πως με τόσο δυο καλούς μέσους, που μάλιστα συνυπήρξαν η Εθνική Αγγλίας το μόνο που κατάφερε είναι να μας προκαλεί, κάθε φορά, τον... οίκτο!

Αν θέλεις ηγέτη, θέλεις Τζέραρντ, λέει ο Πάνος Βόγλης

Φαινομενικά η σύγκριση είναι λογική και το αποτέλεσμα αμφίβολο. Ίδια γενιά, ας πούμε ίδια θέση, ίδιο πρωτάθλημα, περίπου ίδιο στυλ και κάποια στιγμή σημαίες στις ομάδες του. Μόνο που ποδοσφαιρικά ο Λάμπαρντ έχει προβάδισμα και βάση αριθμών και βάση τίτλων. Αλλά όπως και αν το δεις, όπως και αν το γράψεις, το ποδόσφαιρο δεν είναι αριθμοί. Όχι μόνο τουλάχιστον.

Μεγαλύτερη επιρροή σε ομάδα από τον Στίβεν Τζέραρντ, δε θυμάμαι και δε νομίζω να υπάρχει. Ούτε ο Μέσι, ούτε ο Κριστιάνο, ούτε ο Ζλάταν. Κάποιες σεζόν ένιωθες πως δεν παίζει ο Τζέραρντ για τη Λίβερπουλ, αλλά η Λίβερπουλ υπήρχε για να παίζει αυτός ο τεράστιος παίκτης. Ταλέντο του 7, ψυχή στο 10, ηγετικότητα στο 10, αγάπη για το κλαμπ και το άθλημα στο 100!!!

Ο Λάμπαρντ ήταν τυχερός γιατί πέτυχε την αναγέννηση της Τσέλσι με Μουρίνιο στα ντουζένια τους. Δε λέω πως δεν άξιζε να πάρει τίτλους, αλλά υποθέτω πως αν ήταν στην Λίβερπουλ, θα ήταν ένας καλός παίκτης και ποτέ σταρ. Ο Τζέραρντ σε ομάδα που δεν έπαιρνε τίτλους ούτε και αν τους χάριζαν σε αυτούς, έγραψε ιστορία, έγινε σημαία, λατρεύτηκε, δεν έφυγε ποτέ για άλλη αγγλική ομάδα. Έμεινε εκεί γιατί πολύ απλά δε μπορούσε να ζήσει κάπου αλλού.

Ποδοσφαιρικά μοιάζουν ισοδύναμοι (μάλιστα ο Λάμπαρντ πέτυχε 70 γκολ παραπάνω από τον Τζέραρντ), ίσως υπερτερεί και σε άλλους τομείς, μόνο που στη γενική εικόνα ο αστέρας της Λίβερπουλ δεν έχει αντίπαλο, πουθενά στον κόσμο στο πλήρες πακέτο. Δεν είναι τυχαίο πως τον πρώην Κόκκινο, τον ήθελαν μεγάλοι προπονητές, όπως ο Μουρίνιο στη Ρεάλ.

Οι συγκρίσεις δεν μου άρεσαν ποτέ πολύ. Θα ήθελα και τους δύο στην ομάδα μου, αλλά αν έπρεπε να επιλέξω έναν, Τζέραρντ και ξερό ψωμί.

Στην τελική μένει η βραδιά της Πόλης, για τον Γιάννη Σερέτη

Έπαιξε με καλύτερους συμπαίκτες ο Λάμπαρντ. Βρήκε καλύτερες “Τσέλσι” από τις καλύτερες “Λίβερπουλ” στα χρόνια του Τζέραρντ. Έχω την εντύπωση πως ήταν κατά τι ανώτερος ποδοσφαιρικά του Στίβι. Δεν μπορώ να το αναλύσω και να το συγκεκριμενοποιήσω. Ίσως επειδή μου έμοιαζε να έχει ισχυρότερο αισθητήριο σκόρερ και καλύτερη πάσα. Σίγουρα ο Τζέραρντ είχε ισχυρότερη προσωπικότητα και μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό εγωισμό. Ίσως το πιο ενδιαφέρον που πρέπει να αναλογιστούμε για δύο καταπληκτικούς χαφ της ίδιας γενιάς που έχουν καλύψει τις ίδιες (πάμπολλες) θέσεις είναι το εξής: γιατί θεωρείται (και είναι) ισχυρότερη η υστεροφημία του Τζέραρντ; Δεν νομίζω επειδή ο Λάμπαρντ ξεκίνησε από τη Γουέστ Χαμ και τερμάτισε την καριέρα του στην Αγγλία προτού φύγει στις ΗΠΑ, παίζοντας μόνο για ένα χρόνο με τη φανέλα της Σίτι. Νομίζω πως είναι η φανέλα και το βάρος της Λίβερπουλ έναντι της Τσέλσι, παρότι οι Λονδρέζοι κατέκτησαν περισσότερους τίτλους επί Λάμπαρντ. Και ειδικά εκείνη η βραδιά στην Πόλη, ως κατάληξη του “what a hit son, what a hit”,στην εστία του Αντώνη Νικοπολίδη. Εκείνη η βραδιά με ψηλά τα χέρια του μαχητή προς την κερκίδα στο 3-1 έκανε πολλούς "ουδέτερους" να στεναχωρηθούν αληθινά στο "γλίστρημα του αιώνα" και το χαμένο πρωτάθλημα του Τζέραρντ. Στην τελική, είναι οι στιγμές που κάνουν τη διαφορά. Και στις στιγμές ήταν πρωταγωνιστής ο Τζέραρντ.

Τζέραρντ, ο Θέμης Καίσαρης

Φαινομενικά ίδιοι. Ίδια θέση, το οκτώ στην πλάτη, ακόμα και ταιριαστά επίθετα. Box to box, σουτ που "σκοτώνει", πολλά χιλιόμετρα, πολλά γκολ απ' το κέντρο, πάθος, ηγεσία. Κι όμως τόσο διαφορετικοί.

Ο ένας στο κέντρο της ρωσικής επανάστασης του Αμπράμοβιτς, να βλέπει γύρω του να χτίζεται μια ομάδα με τα περισσότερα λεφτά που έχουν δοθεί (μέχρι) τότε στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο άλλος να ελπίζει σε υπερβάσεις, να προσπαθεί με μονή κουβέρτα να σκεπάσει διπλό στρώμα, καταδικασμένος να αποχαιρετά τους καλύτερους συμπαίκτες όταν έφευγαν για άλλα λιμάνια.

Ο ένας σταθερός: στο οκτώ, προσηλωμένος στο να γίνει συνώνυμο του "έρχομαι από πίσω, πατάω περιοχή και το κολλάω". Ο άλλος παντού: οκτάρι με γκολ, δεξί εξτρέμ με γκολ, δεύτερος επιθετικός με γκολ, δεξί μπακ σε δύο ευρωπαϊκούς τελικούς. Ο Λάμπαρντ έκανε λίγα, τα έκανε τέλεια και ανταμειβόταν γι' αυτό, ο Τζέραρντ έκανε τα πάντα και έμοιαζαν (σχεδόν ποτέ) να μην είναι αρκετά.

Ο Λάμπαρντ πέτυχε περισσότερα, ο Τζέραρντ έκανε πολλά περισσότερα. Ατομικά θεωρώ πως δεν υπάρχει σύγκριση.

Τζέραρντ, ο Νίκος Συριώδης

Είναι άδικο για τον Φρανκ Λάμπαρντ το γεγονός ότι βγαίνει 100-0 το δίλημμα υπέρ του Στίβεν Τζέραρντ. Δεν είναι δα και τόσο τρομακτικές οι διαφορές τους, ώστε να μην βλέπει ούτε την ψήφο του, που λέει ο λόγος. Θα πάω όμως και εγώ με τον Στίβι και ας μην είμαι Λίβερπουλ και ας μην τον θεωρώ τον πληρέστερο όλων και αυτόν που μπορούσε να κάνει τα πάντα στο χορτάρι, όπως έχει γράψει και ο Θέμης σε παλαιότερο κείμενό του για την ποδοσφαιρική αρτιότητα του εμβληματικού αρχηγού των ρεντς. Ρίχνω μονοκούκι Τζέραρντ για τον λόγο ότι είχε πιο πλήρες πακέτο από τον Λάμπαρντ και έκανε περισσότερα πράγματα στο χορτάρι. Μπορούσε να πασάρει με όλους τους τρόπους, σούταρε και με τα δυο πόδια και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και το ακόμα πιο σημαντικό ήταν αυτός που μπορούσε να παίξει σε πολλές διαφορετικές θέσεις και να είναι ακόμα χρησιμότερος για την ομάδα του απ' ό,τι παίζοντας εκεί που τον έχουμε όλοι στο μυαλό μας, δηλαδή στη μεσαία γραμμή. Έχει παίξει ως αμυντικός μέσος, ως εξτρέμ, ως δεκάρι, ως δεύτερος επιθετικός. Δεν υπήρχε σημείο στο χορτάρι που να μην το είχε πατήσει και το έκανε πάντα το ίδιο καλά, λες και ήταν η φυσική του θέση. Αν μιλούσαμε για πιο επιτυχημένη καριέρα, θα επέλεγα το τοτέμ της Τσέλσι. Ποδοσφαιρικά όμως, δεν θα έλεγα ότι είναι η μέρα με τη νύχτα, αλλά σε κάθε περίπτωση θεωρώ υπερέχει ο Τζέραρντ. Ίσως να συμφωνούσε και ο Λάμπαρντ.

Φράνκι Λάμπαρντ, ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Έρχομαι να χαλάσω το πάρτι των... Τζεραρντικών και θα ψηφίσω τον Λάμπαρντ για τον ίδιο ακριβώς λόγο που κάποιοι εκ των υπολοίπων ψηφίζουν τον Τζέραρντ. Είναι τρομερά άδικο να μην θεωρείται εξίσου καλός και πλήρης ποδοσφαιριστής με τον Τζέραρντ, μόνο και μόνο επειδή είχε καλύτερους συμπαίκτες στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του. Μίας καριέρας που διήρκεσε 20 γεμάτα χρόνια, με περισσότερα από 900 παιχνίδια. Μιλάμε για έναν παίκτη, ο οποίος στη χειρότερή του βραδιά δεν απέδιδε κάτω από 7, ενώ στην καλύτερή του, μπορούσε να σκοτώσει μόνος του τον αντίπαλο, είτε δημιουργώντας είτε σκοράροντας. Το γεγονός όμως ότι δεν βρέθηκε σε μία ομάδα ιδιαίτερα δημοφιλή όπως η Λίβερπουλ ή η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (ή έστω η Άρσεναλ) είναι που του στέρησε το δικαίωμα να θεωρηθεί τόσο σταρ όσο ήταν ο Τζέραρντ. Ο οποίος μπορεί να μην σήκωσε στα χέρια του το τρόπαιο της Premier League, αλλά όντας αρχηγός αυτής της Λίβερπουλ, όπου ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα, γιγάντωσε ακόμα περισσότερο το μύθο του (σε σχέση με τον Φράνκι).

Ψηφίστε κι εσείς στο δίλημμα
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ