Το περιθώριο για εκπλήξεις είναι μικρό, αλλά και πάλι το debate έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Τι εννοεί ο καθένας ως μεγαλύτερη επιτυχία και ποια τα κριτήρια του; Διαβάστε την εβδομαδιαία στήλη με τις απαντήσεις της συντακτικής ομάδας του Sport24.gr που προσπαθούν να βάλουν σε μια σειρά τα πράγματα.

Εύκολα το 2004 επιλέγει ο Γιάννης Λαμπίρης

Από εκείνο το βράδι της 4ης Ιουλίου του 2004 στη Λισαβόνα κάθε ανάλογη ερώτηση δεν έχει πλέον βαθμό δυσκολίας. Είναι σαν να έχεις γραμμένη την απάντηση και απλά να την εκφωνείς. Προσωπική άποψη, είναι πως το επίτευμα του 2004 όχι μόνο αποτελεί και με διαφορά την κορυφαία επιτυχία σε εθνικό επίπεδο, αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να ξεπεραστει στο μέλλον και εξηγούμαστε. Αν η εθνική ποδοσφαίρου για παράδειγμα κατακτήσει του χρόνου το Παγκόσμιο κύπελλο στη Βραζιλία, θα το έχει κάνει ως πρώην Πρωταθλήτρια Ευρώπης και ώς μια από τις κορυφαίες εθνικές του κόσμου με σταθερή θέση μέσα στην πρώτη 12άδα με 16αδα της παγκόσμιας κατάταξης την τελευταία δεκαετία.

Αντίθετα το 2004 πέτυχε κάτι ασύλληπτο προερχόμενη από το πουθενά και με ανυπόληπτο παρελθόν ως εθνική (με εξαίρεση κάποιες εκλάμψεις). Και μάλιστα το έκανε όχι μόνο σε ένα νοκ άουτ ματς, αλλά σε μια σειρά αγώνων με αποκορύφωμα τον τελικό όπου για δεύτερη φορά νίκησε την διοργανώτρια (και σαφώς πιο ψυλιασμένη σε εκείνο το ματς μετά το πατατράκ της πρεμιέρας) Πορτογαλία. Ολα αυτά θυμίζουμε με την εθνική μας να μην υπάρχει στο χάρτη.

Ετσι δικαιολογημένα έμειναν πιο πίσω ο άθλος της εθνικής μπάσκετ του 1987, τα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια της Πατουλίδου (1992) του Κεντέρη (2000) και τόσα πολλά άλλα.

1987+2006+Πατουλίδου+Δήμας+Κεντέρης=... 2004 υπολογίζει ο Βαγγέλης Κατσαΐτης

Η ερώτηση είναι τόσο ξεκάθαρη, όσο και η απάντηση. "Μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού". ΟΚ. Δηλαδή όταν η Ελλάδα έφτασε στην κορυφή, με τους ηττημένους του εκάστοτε αθλήματος, να εκτοξεύουν την αξία του θριάμβου. Σε ατομικό επίπεδο θα έλεγα πως είναι ο Κεντέρης (βγάζω έξω το θέμα ντόπινγκ στον κλασικό αθλητισμό, γιατί αν το αναφέρω ο Μπολτ είναι το μεγαλύτερο πείραμα της ιατρικής μετά τον Ντράγκο στο Ρόκι 4), γιατί έγινε ο πιο γρήγορος άνθρωπος στον κόσμο, με την μικρή λεπτομέρεια ότι ήταν... λευκός!

Στον ομαδικό αθλητισμό όμως, όταν κάνουμε το παραπάνω ερώτημα, λες ένα νούμερο και τελειώνει η υπόθεση. 2004! Καταλαβαίνω το 1987 και νιώθω υπερήφανος για κάθε δέκατο του δευτερολέπτου εκείνης της ιερής στιγμής για το μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό, καταλαβαίνω και το 2006 όταν το NBA κατάλαβε ότι αν τρως πολύ souvlaki, tzatziki, mousaka, πίνεις retsina και κάνεις προπόνηση υπό τους ήχους του Ζορμπά φωνάζοντας ΟΠΑ, βάζεις κατοστάρες για πλάκα!

Καταλαβαίνω όποια ελληνική διάκριση μου φέρετε ως παράδειγμα, αλλά όταν μιλάμε για την Μεγαλύτερη, τότε μιλάμε για το ευρωπαϊκό του 2004. Μάνο αν το 1987 ήμασταν μια κουκίδα στον παγκόσμιο χάρτη, το 2004 ήμασταν απλή αναφορά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Αν το 2006 οι Αμερικανοί μείνανε με το... Dream, το 2004 οι Άγγλοι ξεκίνησαν τους εφιάλτες. Αν ο Κεντέρης νίκησε σε ένα αγώνισμα που κυριαρχούν οι μαύροι, στην Πορτογαλία η Ελλάδα έτρεχε απέναντι σε "άλογα".

Ότι και να λέμε, ότι και να γίνει, κάθε φορά την 4η Ιουλίου θα... γεννιόμαστε ξανά και θα θυμόμαστε το τεράστιο επίτευγμα της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Προσωπικά δεν θα ξεχάσω ποτέ, να τρέχω να προλάβω να γράψω τα πάντα με δηλώσεις, αντιδράσεις, κόσμο και να περιμένω μέχρι τις 3 τα ξημερώματα για να φύγω από το γραφείο και να πάω στην Ομόνοια να πανηγυρίσω σαν μικρό παιδί. Για αυτό το συναίσθημα θα ευχαριστώ για πάντα τον Αρχηγό, τον Κολοσσό, τον Άγγελο και τα άλλα παιδιά...

Χωρίς ερώτημα το 2004 λέει ο Βαγγέλης Σταματόπουλος

Ερώτημα για τη μεγαλύτερη επιτυχία σε εθνικό επίπεδο ανήμερα της 4ης Ιουλίου και περιμένετε άλλη απάντηση πέρα από το έπος στην Πορτογαλία το 2004; Ξεχάστε το κύριοι αρχισυντάκτες...

Έχουμε και γράφουμε λοιπόν. Η κατάκτηση του Euro 2004 από την Εθνική Ελλάδας είναι η κορυφαία επιτυχία: 1) Γιατί πρόκειται για το μεγαλύτερο θαύμα στην 53χρονη ιστορία του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος που έκανε την επιτυχία των Δανών το 1992 να μοιάζει με κάτι το εντελώς φυσιολογικό, 2) γιατί ένωσε ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες και έβγαλε εκατομμύρια στους δρόμους μετά τις νίκες σε προημιτελικό, ημιτελικό και τελικό που έκαναν την νύχτα μέρα, 3) γιατί επετεύχθη στο ποδόσφαιρο που είναι ο "βασιλιάς των σπορ" και που οι χώρες που πρωταγωνιστούν είναι αμέτρητες, 4) γιατί ολόκληρη Αγγλία που γέννησε το ποδόσφαιρο δεν έχει γευτεί ποτέ το συγκεκριμένο νέκταρ της ευτυχίας και γιατί ένα Euro έχουν σηκώσει χώρες-κολοσσοί στο ποδόσφαιρο όπως η Ιταλία και η Ολλανδία, 5) Γιατί ο θρίαμβος έγινε σε ξένο έδαφος, 6) Γιατί χρειάστηκε προηγουμένως ένα μίνι-θαύμα (πρώτη νίκη στην ιστορία μας μέσα στην Ισπανία) για να κλείσουμε εισιτήριο για τα γήπεδα της Πορτογαλίας, 7) γιατί το σύνθημα "Σήκωσέ το, το τιμημένο" ακούγεται σε αυτή την περίπτωση λιγότερο... αθυρόστομο από κάθε άλλη φορά, 8) Γιατί αποδείξαμε σε όλο τον κόσμο ότι δεν ξέρουμε να παίρνουμε μόνο Ολυμπιακούς Αγώνες αλλα και... Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, 9) Γιατί ο Άγγελος Χαριστέας που έχει δεχτεί τόνους κριτικής όλα αυτά τα χρόνια είναι ο άνθρωπος που μας έστειλε στα ουράνια με τα γκολ του κόντρα σε Γαλλία και Πορτογαλία, 10) Γιατί μας έκανε να πιστεύουμε πλέον ότι τα ακόμα και τα πιο τρελά όνειρα μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά...

ΥΓ: Ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις παίδες!

Η κληρονομιά της προηγούμενης μεγαλύτερης επιτυχίας (2006) για τον Μάνο Μίχαλο

Μέχρι το καλοκαίρι του 2006 και παρότι βγήκα, όπως όλοι, στους δρόμους για να πανηγυρίσω τα γκολ του Χαριστέα και τις απανωτές νίκες της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στο Euro 2004, είχα στην κορυφή των αθλητικών στιγμών και αναμνήσεων με γαλανόλευκο χρώμα, το Ευρωμπάσκετ του 1987. Πολύ απλά, επειδή τότε, όταν ακόμη τα σορτσάκια στο μπάσκετ ήταν πολύ κοντά και οι κάλτσες πολύ ψηλές, η χώρα μας ήταν μια πολύ μικρή κουκίδα στον παγκόσμιο χάρτη των σπορ. Εκείνες, όμως, οι βολές του Αργύρη Καμπούρη άλλαξαν τα πάντα και κυρίως το πως οι Έλληνες άρχισαν να βλέπουν στο εξής τον αθλητισμό.

Όμως, εκείνο το καλοκαίρι του 2006, όταν η Εθνική ομάδα μπάσκετ, συνάντησε στον ημιτελικό το "τέρας" που αποκαλείται ΗΠΑ, USA Team, ακόμη και (λανθασμένα, αφού μία ήταν) Dream Team, το σοκ ήταν πολύ μεγάλο. Και για τους Αμερικανούς και για τους Ιάπωνες και για τους Ευρωπαίους και για τους Έλληνες. Και για μένα τον ίδιο, που μου έλαχε να γράφω το Live εκείνου του παιχνιδιού και να μην μπορώ να κρατήσω την ανατριχίλα και τα δάκρυα συγκίνησης στις τελευταίες φάσεις.

Εκείνη η ομάδα, ένα κράμα της προηγούμενης γενιάς (Κακιούζης, Ντικούδης, Χατζηβρέττας) με την τότε νυν (Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Φώτσης) και την επόμενη (Σπανούλης, Ζήσης, Σχορτσανίτης) και με τον Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο, ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη ότι το έπος του 1987 δεν πήγε χαμένο. Και γι' αυτό, αυτή η 2η θέση στον κόσμο (επειδή πανηγυρίζαμε ακόμη στον τελικό με τους Ισπανούς) είναι πιο σημαντική από κάθε άλλη πρώτη.

Δεν τα βάζει με την παράνοια του 2004 ο Ηλίας Αναστασιάδης

Αν και ξεκάθαρα μπασκετικός, μπαίνω λίγο στη θέση του Δέλλα, του Χαριστέα, του Ζαγοράκη, του Ντέμη, του Νικοπολίδη και κάθε παίκτη της πρωταθλήτριας Ευρώπης του '04 και δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα, διαβάζοντας οποιαδήποτε άλλη απάντηση για το μεγαλύτερο έπος του ελληνικού αθλητισμού.
Θες από άποψη πιθανοτήτων; Θες από άποψη τρομακτικού μομέντουμ που δεν σταμάτησε ακόμη κι όταν όλος ο κόσμος έλεγε 'μομέντουμ είναι, τώρα θα αλλάξει χέρια';

Από μέγεθος impact στον υπόλοιπο ποδοσφαιρικό και μη κόσμο; Οι μεγαλύτερες επιτυχίες δεν μετρώνται βάσει τον απόλυτο αριθμό χειροκροτημάτων που εισέπραξαν ούτε βάσει της απόδοσης της ομάδας που τις κατάφερε, Μεγαλύτερη επιτυχία, ειδικά σε εθνικό και όχι συλλογικό επίπεδο, είναι αυτή που περίμενες λιγότερο. Κι επειδή τα παιδιά του μπάσκετ μας έχουν κακομάθει σε υπερβολικό και υπερ-βολικό βαθμό, το σοκ και το δέος για το σενάριο του 2004 στην Πορτογαλία μεγαλώνει σταθερά, όσο απομακρυνόμαστε από την ελληνική 4η Ιουλίου.

Και μόνο η σκέψη ότι οι πιθανότητες είναι συντριπτικά υπέρ του να μην ξαναζήσεις τίποτα κοντά σε αυτό, ούτε εσύ ούτε τα παιδιά σου, αρκεί για να υποκλιθείς σε όποιο σύμπαν, διαστρική συνωμοσία ή ικανότητα έφερε το Ευρωπαϊκό του '04.

Φυσικά EURO 2004 υπογραμμίζει ο Φώντας Σέμπρος

Όταν η Ελλάδα έχει κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, τότε η μεγαλύτερη εθνική επιτυχία δεν θα μπορούσε να προέρχεται από οποιοδήποτε άλλο άθλημα.

Η εθνική ομάδα μπάσκετ λοιπόν έχει δύο ευρωπαϊκά και μία σπουδαία νίκη επί των ΗΠΑ, όμως δεν γίνεται να πεις πως κάτι από αυτά μπορεί να θεωρηθεί μεγαλύτερη επιτυχία από το EURO 2004.

Σε συλλογικό επίπεδο η Ελλάδα έχει 9 ευρωπαϊκά στο μπάσκετ. Για φανταστείτε όμως να έπαιρνε μία ελληνική ομάδα το Champions League...

Δεν μπορεί να συγκριθεί λοιπόν η επιτυχία της κατάκτησης του EURO 2004 με τίποτα άλλο και όσα χρόνια και αν περάσουν αυτή θα είναι η μεγαλύτερη. Το μόνο που θα μπορούσε να την ξεπεράσει είναι η κατάκτηση του Μουντιάλ ή έστω η κατάκτηση χρυσού ολυμπιακού μεταλλίου στο μπάσκετ με νίκη στον τελικό επί της Dream Team.

Το πρώτο αίμα (1987) και δεν είναι καλά ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Αν δεν υπήρχε το σκάνδαλο με το ντόπινγκ και τα όσα ακολούθησαν θα υποστήριζα ξεκάθαρα ότι το κατόρθωμα του Κώστα Κεντέρη το 2000 θα ήταν ότι σπουδαιότερο έχει επιδείξει ο ελληνικός αθλητικός. Έλληνας σπρίντερ να παίρνει χρυσό μετάλλιο; Απίστευτο, αλλά τελικά όχι αληθινό. Οπότε πάμε παρακάτω. Βάζω αρκετά ψηλά την εκπληκτική τριετία της Εθνικής μπάσκετ (2005-2007) με χρυσό μετάλλιο στο Βελιγράδι, ασημένιο μετάλλιο στην Ιαπωνία και μερικές επικές ανατροπές: με Γαλλία, Αυστραλία και Σλοβενία. Νόμιζες ότι εκείνη η ομάδα απλά δεν γινόταν να χάσει.

Ακόμη πιο ψηλά το έπος του 2004 διότι απλά ήταν μια τεράστια επιτυχία βάσει της δυναμικότητας της Ελλάδας. Ένα παραμύθι. Τόσο απρόσμενο που ακόμη και τώρα δεν έχει γίνει συνείδηση. Είναι σαν γλυκιά ανάμνηση, σαν όνειρο, σαν ψευδαίσθηση. Η Ελλάδα να παίρνει το ευρωπαϊκό; Όχι, όχι... Αυτά δεν γίνονται.

Δεν γίνεται, όμως, να μην επιλέξω το '87. Α) Γιατί ήταν ο πρώτος τίτλος σε εθνικό επίπεδο σε οποιοδήποτε ομαδικό σπορ Β) γιατί επιτεύχθηκε απέναντι σε αληθινές υπερδυνάμεις όπως η Σοβιετική Ένωση και η Γιουγκοσλαβία, οι δύο παγκόσμιες πρωταθλήτριες της εποχής (1986 και 1990) Γ) είχε τεράστιο αντίκτυπο σε πανελλήνιο επίπεδο: ήταν η αρχή για κάτι σπουδαίο... Η 14η Ιουνίου του '87 ήταν η "D Day" του ελληνικού μπάσκετ. Τα γήπεδα γέμισαν ντρίμπλες και σουτ, η χώρα ομάδες και οι τροπαιοθήκες με έπαθλα και τιμητικες διακρίσεις. Η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων έκτοτε συναγωνίζεται τα μεγαθήρια σε παγκόσμιο επίπεδο και συνεχίζει... Εν αντιθέσει με το έπος του 2004 που αποδείχτηκε πυροτέχνημα. Λαμπερό, μοναδικό, φανταχερό, αλλά πυροτέχνημα.

Μισό-μισό (και με το ζόρι... 87) ο Γιάννης Φιλέρης

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Το Ευρωμπάσκετ 87 ήταν ένας άθλος, παρόμοιος με εκείνον του 2004, όσον αφορά στην δυσκολία, στο "μπακγκράουντ" της ομάδας και το πανηγύρι που στήθηκε για τον θρίαμβο. Σίγουρα η επιτυχία της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου το 2004 παραμένει ένα θαύμα. Κανείς δεν το περίμενε, κανείς δεν το πίστευε, κανείς δεν πιστεύει πως μπορεί να ... ξαναγίνει. Ως εκ τούτου, σε μέγεθος παραμένει η μεγαλύτερη επιτυχία όλων των εποχών, σε οποιοδήποτε σπορ.

Ειδικά στο ποδόσφαιρο, το οποίο οι Έλληνες το αγαπάνε υπέρμετρα (ή μάλλον αγαπάνε τις ομάδες τους) αλλά δεν περίμεναν ποτέ πως θα τους χάριζε τέτοιες στιγμές, επί εθνικού επιπέδου.Τυχεροί όσοι το έζησαν από κοντά (το ταξίδι πήγαινε έλα με τη Vodafone, πρώτα στον ημιτελικό και μετά στον τελικό μένει αξέχαστο όσα χρόνια κι αν περάσουν) ή το είδαν από την τηλεόραση, γιατί θα έχουν να το διηγούνται στα εγγόνια τους, εξιστορώντας το κατόρθωμα μιας ανεπανάληπτης σταχτομπούτας.Αλλά, ειλικρινά μη με βάζετε να διαλέξω. Το Ευρωμπάσκετ 87, παραμένει όπως η πρώτη αγάπη, η πρώτη φορά, το πρώτο φιλί, το πρώτο πάθος, ο πρώτος έρωτας. Και ήταν ένα ορόσημο, που ενέπνευσε όλους τους υπόλοιπους που ακολούθησαν σε κάθε σπορ. Μισό-μισό, λοιπόν...

Όταν οι "μικροί" του 87 έζησαν το δικό τους όνειρο λέει η Αντωνία Μαραγούσια

Το 1987 ήμουν πολύ μικρή και δεν με θυμάμαι να έχω καταλάβει τι συνέβη όταν ο Αργύρης Καμπούρης πέτυχε εκείνες τις βολές που έβαλαν την Ελλάδα στον μπασκετικό χάρτη. Μόνο τον μπαμπά μου να φωνάζει και τα αδέρφια μου να πανηγυρίζουν έξαλλα, ωστόσο ακόμα θυμάμαι εκείνες τις στιγμές. Το 2004 ήμουν ένας από τους χιλιάδες φιλάθλους που πανηγύρισαν έξαλλα την κατάκτηση του ανέλπιστου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος από τα παιδιά του Ότο Ρεχάγκελ κατεβαίνοντας στο κέντρο. Είναι όμως δύσκολο να επιλέξεις όταν μιλάμε για την εθνική μας ομάδα, γι' αυτό πάω σε μεσοβέζικη λύση και συγχωρέστε με.

Αν σώνει και καλά θα έπρεπε να επιλέξω κάτι θα αναφερόμουν στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου από την εθνική ανδρών το 2005 στο Βελιγράδι. Όταν οι παίκτες του Παναγιώτη Γιαννάκη έπαιξαν τόσο καλό μπάσκετ που έφτασαν διά περιπάτου στο χρυσό σκαλί του βάθρου (78-62 της Γερμανία), όταν γύρισαν το παιχνίδι με τη Γαλλία με ψυχή και χαρακτήρα, όταν φώναξαν ξανά "παρών" στην Ευρώπη μετά από 18 χρόνια. Τα ίδια παιδιά που είχαν μείνει έκθαμβα από τα επιτεύγματα των Γκάλη, Γιαννάκη, Χριστοδούλου, Φασούλα και όλων των υπολοίπων, έζησαν το δικό τους όνειρο το 2005 και γι' αυτό τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο.

Με κλήρωση έβγαλε τη Βούλα Πατουλίδου ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Αρρωσταίνω με τις εθνικές μας ομάδες, αρρωσταίνω με τους Έλληνες αθλητές και είμαι από εκείνους που θέλουν διαρκώς επιτυχίες σε εθνικό επίπεδο. Και, ευτυχώς, είμαι από τους τυχερούς, που έχουν ζήσει πάμπολλες επιτυχίες της Ελλάδας σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο επίπεδο. Χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια σαν του Πύρρου, της Βούλας, του Κεντέρη, του Ηλιάδη, αλλά και τόσων άλλων, με έχουν κάνει να πανηγυρίσω σαν τρελός. Το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο μπάσκετ το 2005 με έχει κάνει να ουρλιάζω από τη χαρά μου.

Του 1987 δεν το θυμάμαι, αλλά είναι το πρώτο, κάτι που το κάνει ιδιαίτερα σημαντικό. Η (τόσο εύκολη) νίκη επί των ΗΠΑ το 2006 με έχει κάνει να χοροπηδάω αγκαλιασμένος με τους κολλητούς μου. Το έπος του 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας με έχει βγάλει στους δρόμους να γιορτάζω. Το χρυσό μετάλλιο της εθνικής γυναικών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα πόλο του 2011 είναι η μεγαλύτερη ελληνική επιτυχία σε ομαδικό άθλημα. Ωστόσο, δεν θέλω να διαλέξω κανένα από αυτά. Με συγκινούν και με ανατριχιάζουν όλα εξίσου. Γιατί είναι όλα ελληνικά...

Euro 2004: Να, κάτι που θα διηγιέται στα εγγόνια του ο Θοδωρής Κουνάδης

Αν ψάξουμε τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που έμαθαν για επιτυχία της Ελλάδας στον αθλητισμό, η απάντηση βρίσκεται στο Euro 2004. Μόνο μια κατάκτηση του Μουντιάλ μπορεί να την ξεπεράσει. Μόνο. Αν ψάξουμε για την μεγαλύτερη "γαλανόλευκη" έκπληξη σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο, πάλι εκεί θα καταλήξουμε. Συμφωνώ ότι η νίκη επί της (όχι αήττητης) USΑ Team ήταν τρομακτική. Αλλά έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι, όπου η Ελλάδα έφτασε σε αυτό αναμενόμενα. Συν ότι δεν εξαργύρωσε με το "χρυσό" αυτό το 101-95. Προσθέστε το γεγονός ότι δεν θα αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας αν επαναληφθεί. Όπως καλή ώρα και το 1987, που το ξανακάναμε το 2005.

Αντίθετα, όσο απομακρύνομαι από το 2004, τόσο απομακρύνεται από την... πραγματικότητα αυτός ο άθλος. Τον έζησα δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Και όμως αρχίζω να αμφιβάλλω ότι συνέβη! Και φυσικά δεν μιλάμε απλά για μια νίκη. Όλη η διαδρομή έμοιαζε σαν παραμύθι που θα έχω να λέω στα εγγόνια μου. Και θα ξεκινά κάπως έτσι: ''Στο ημίχρονο της πρεμιέρας με την Πορτογαλία, βγάζαμε φωτογραφίες με τον θείο σας, με φόντο την οθόνη της τηλεόρασης που έγγραφε 1-0 υπέρ της Ελλάδας. Μας έμοιαζε απίστευτο που ήμασταν μπροστά και θέλαμε να κρατήσουμε αυτή τη στιγμή..."