Αφότου οι Ταξιαρχίες είχαν "χωρίσει", ο Τζίμης Πανούσης όχι μόνο είχε βγάλει ήδη κανά-δυο προσωπικούς δίσκους, αλλά είχε αρχίσει και τα live. Πριν από τη δική του μουσική σεζόν του '90, είχε προλάβει να περάσει από τις σελίδες της μπασκετικής βίβλου της εποχής, του "Τριπόντου".

Σε μια ανατρεπτική συνέντευξη στον Σωτήρη Κακίση, ο αείμνηστος καλλιτέχνης ( έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 64 ετών από ανακοπή καρδιάς) αγκαλιά με μία μπάλα μπάσκετ, έβαζε τρίποντα στο καλάθι του σούπερ-μάρκετ και οι ατάκες ήταν -όπως πάντα- κοφτερές.

"Αισθάνομαι βαθύτατα έγχρωμος. Τα νέγρικα σόλα κάτω από τα καλάθια δεν φυλακίζονται στις παρτιτούρες των λευκών προπονητών. Το μπάσκετ είναι ο θρίαμβος των κατατρεγμένων όπως τα μπλουζ. Ο Γκάλης παραδείγματος χάρη είναι μαύρος. Γι’αυτό και είναι δυσκολοχώνευτος από τους διάφορους ρατσιστές", είχε πει μεταξύ άλλων.

Όπως πολύ εύστοχα είχε παρατηρήσει στο editorial "Δίχως Μαλλιά στη Γλώσσα" ο Φίλιππος Συρίγος "ο Τζιμάκος είναι ένας αναρχικός που τείνει να μπει στο σύστημα γιατί σε αυτό μοιάζει πολύ με το μπάσκετ, το μπάσκετ που από τα χρόνια του ρομαντισμού και της αναρχίας πέρασε ολοκληρωτικά σχεδόν στον επαγγελματισμό και βαδίζει σύμφωνα με τα πρότυπα του σταρ-σύστεμ".