Ο Βασίλης Γεωργίου έζησε πριν από 50 χρόνια το απόλυτο όνειρο ενός δημοσιογράφου: Να μεταδώσει την πρώτη τεράστια επιτυχία στην ιστορία ενός αθλήματος. Ήταν ο άνθρωπος που άκουσε όλη η Ελλάδα να περιγράφει την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1968 από την ΑΕΚ.

Ο Βασίλης Γεωργίου αποτελεί ένα Τοτέμ της ελληνικής δημοσιογραφίας, αλλά και του αθλητισμού γενικότερα Είναι ο άνθρωπος που έβγαλε το προσωνύμιο “Βασίλισσα” στην ΑΕΚ πριν από 50 χρόνια. Αυτός που έζησε από κοντά όλη την τρελή πορεία της τρομερής ΑΕΚ του Αμερικάνου, του Τρόντζου, του Ζούπα, του Λαρεντζάκη, του Βασιλειάδη, του Τσάβα, του Χρηστέα, του Πετράκη, του Δημητριάδη, του Νεσιάδη μέχρι την κατάκτηση του τίτλου. Το πρώτου τίτλου σε συλλογικό επίπεδο, με μία ομάδα αμιγώς ελληνική. Μία ομάδα που τίμησε η τωρινή ΑΕΚ με τον καλύτερο τρόπο με την δημιουργία της ταινίας “1968” σε σκηνοθεσία Τάσου Μπουλμέτη.

Το Sport24.gr είχε την τύχη να μιλήσει με τον γλυκύτατο Βασίλη Γεωργίου, ο οποίος μοιράστηκε μερικές υπέροχες ιστορίες για εκείνη τη μεγάλη ΑΕΚ. Από την ατμόσφαιρα του τελικού, μέχρι το κλίμα της εποχής και τα παιχνίδια που έμειναν στην ιστορία, με το καλύτερο να το αφήνουμε για το τέλος: Ένα είδους... scouting report των παικτών της “Ένωσης”, των ανθρώπων που την έφτασαν τόσο ψηλά. Αρκετά με τους προλόγους όμως. Ας ξεκινήσουμε:

Κύριε Γεωργίου θα σας γυρίσουμε 50 χρόνια πίσω. Μπορείτε να μας πείτε ποια ήταν η ατμόσφαιρά στην χώρα την ημέρα του τελικού της ΑΕΚ με την Σλάβια Πράγας;

Η ΑΕΚ είχε πάει στον τελικό και είχε δημιουργηθεί σε όλο τον κόσμο η αίσθηση ότι η ΑΕΚ μπορεί να κερδίσει την Σλάβια Πράγας. Δεν είχε φανταστεί κανείς ότι θα είχε 80.000 κόσμο το γήπεδο, αλλά ο κόσμος είχε αγαπήσει την ΑΕΚ από τον ημιτελικό με την Ίνις Βαρέζε. Γιατί και σε εκείνο το παιχνίδι είχε κόσμο. Υπήρχαν πολλοί φίλαθλοι που δεν ήταν της ΑΕΚ και ήρθαν να δουν την ΑΕΚ της Ελλάδος να παίζει με την Σλάβια Πράγας. Ήταν κάτι το φανταστικό. Ούτε εγώ δεν φανταζόμουν ότι θα είχαμε τόσο κόσμο, αφού λόγω διαμόρφωσης του χώρου σε αυτό το γήπεδο βλέπουν τι γίνεται οι 8 χιλιάδες και οι άλλοι δεν βλέπουν καθαρά. Είχαμε βάλει λοιπόν έναν πίνακα που έδειχνε το σκορ και γινόταν πανικός στο γήπεδο όλο όποτε πρόσθεταν πόντους. Η ψυχολογία του κόσμου ήταν να δει την ΑΕΚ να κερδίζει.

Για να καταλάβεις τι γινόταν: Tο παιχνίδι ήταν 20:15 με 20:30. Ο κόσμος ήρθε στο Καλλιμάρμαρο από τις 18:30. Εγώ που πήγαινα 1 1/2 ώρα νωρίτερα πήγα να μπω από τα προπύλαια και μου λένε “που πάτε κύριε. Δεν πέφτει ούτε καρφίτσα” και τελικά μπήκα από την κεντρική πόρτα, από τους επίσημους για να πάω επάνω”.

Γνωρίζετε αν λόγω του κλίματος της εποχής, δεδομένου ότι είχαμε δικτατορία, πλησίασε κάποιος από την χούντα την ΑΕΚ;

“ Η Χούντα γενικά δεν ασχολήθηκε με την ομάδα. Επειδή η ΑΕΚ ήταν μία ομάδα που πήγε να γράψει την ιστορία της που ξεκίνησε από το 66', το 67' και τέλος στο 68' που έφτασε σε αυτό τον τελικό. Δεν υπήρχαν προβλήματα. Παίζαμε κανονικά τα παιχνίδια μας. Έτυχε να είναι όλοι οι παίκτες Έλληνες με εξαίρεση τον “Παγκόσμιο” Γιώργο Αμερικάνο (γέλια)”.

Υπάρχει κάποια στιγμή που δεν θα ξεχάσετε ποτέ από το παιχνίδι; Ή ίσως κάποια στιγμή που σκεφτήκατε ότι αυτό το παιχνίδι δεν χάνεται;

“ Θέλαμε να νικήσουμε, είχαμε φτιάξει το όνειρο και θα παίξουμε όπου μας βγάλει. Το γήπεδο ήταν ανοιχτό και αυτοί είχαν συνηθίσει παρκέ. Πιστεύαμε ότι και με την βοήθεια του κόσμου θα κερδίσουμε. Εκεί που πιστέψαμε όλοι στη νίκη ήταν με 3 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα για την λήξη. Ήμασταν μπροστά με 3-4 πόντους και αφού έβαλε ένα καλάθι ο Τρόντζος είπα ότι “αφού έβαλε και αυτό το καλάθι ο γιγαντιαίος ο Τρόντζος δεν χάνουμε σήμερα”.

Εμείς το πιστέψαμε μετά το ημίχρονο όταν μπλοκαρίστηκε ο Ζίντεκ και οι κοντοί τους. Είχαμε παίκτες που μπορούσαν να τους κυνηγάνε. Τότε δεν υπήρχε πικ ε ρολ. Παίζαμε ένας με έναν και στην άμυνα μόνο μαν το μαν, όχι ζώνη. Η ΑΕΚ δεν έπαιζε ζώνη γιατί ο Μήλας ήθελε να παίζει γρήγορα και να βγαίνει στον αιφνιδιασμό. Μετά το ημίχρονο υπήρχε μία πίστη στην ομάδα σε όλα τα παιδιά ότι θα τους σκίσουμε, θα κερδίσουμε με το πνεύμα το ελληνικό. Βρεθήκαμε σε μία μεγάλη μέρα, αλλά με εκείνη την ατμόσφαιρα πέταξε η ομάδα και ο Νίκος Μήλας έδεσε την ομάδα σαν οικογένεια και όλα τα παιδιά ήταν παιδιά του. Έτσι έγινε μεγάλη η ΑΕΚ”.

Εσείς παρακολουθήσατε όλη την πορεία της ομάδας. Υπάρχει κάποιο παιχνίδι που σας έχει μείνει περισσότερο εκτός του τελικού;

“ Μου έχει μείνει ιδιαίτερα η ημιτελική σειρά με την Βαρέζε, Εκεί χάσαμε με 18 πόντους με κακή διαιτησία και μάλιστα εγώ επειδή όποτε έπαιζαν ελληνικές με ξένες ομάδες έβλεπα ότι μας αδικούσαν έλεγα “δεν θα έρθετε στην Αθήνα; Θα θυμηθείτε το αλβανικό έπος”! Και για αυτό και δεν στο κρύβω ότι επειδή δεν υπήρχε τηλεόραση παρά μόνο τρανζίστορ, ο κόσμος άρχισε να καταλαβαίνει πως πρέπει να βοηθήσει την ΑΕΚ. Και πραγματικά πήγαν 40.000 φίλαθλοι στο δεύτερο παιχνίδι.

Όταν ετοιμαζόμασταν λοιπόν να βγούμε στο γήπεδο για την ρεβάνς με ρωτούσε ο Αμερικάνος τι έχει γίνει και του έλεγα “πάμε να καθαρίσουμε, να κερδίσουμε με 20 πόντους να τελειώνουμε”. Η Βαρέζε είχε καλή ομάδα με καλούς παίκτες, αλλά πήγαν να μας την κάνουν στο Βαρέζε και να χάσουμε με 30 πόντους. Από όπου πετάγαμε τη μπάλα όμως έμπαινε και έτσι αντί να χάσουμε με 25 πόντους χάσαμε με 18. Τότε είπαμε ότι αφού περάσαμε την ζούγκλα της Βαρέζε μπορούμε να πολεμήσουμε”.

Αυτή η σπουδαία πορεία έγινε δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Γιώργου Μόσχου, ο οποίος ήταν κεφάλαιο για την ομάδα σωστά;

“ Ο Γιώργος Μόσχος ήταν λιοντάρι και με μεγάλη προσφορά στην ΑΕΚ και είχε μία ψυχή που συμπαρέσυρε τους πάντες. Ήταν άρρωστος, αλλά το έκρυβε και φάνηκε το 1966 όταν πήγαμε στο Final Four στο Μιλάνο. Αν υπήρχε και ο Μόσχος θα ήμασταν ακόμα καλύτεροι σε ακτινοβολία”.

Πώς διαχειρίστηκε η ΑΕΚ την απώλεια του; Γιατί φαντάζομαι ότι η απώλειά του συνετέλεσε στην απώλεια του πρωταθλήματος το 1967. Τι άλλαξε λοιπόν την σεζόν 1967/68;

“ Άλλαξε το εξής το 1967/68. Άλλαξε η ψυχολογία. Ο Αμερικάνος είχε την ίδια φιλοσοφία με τον Μόσχο και έβγαζε πάθος. Φώναζε “πάμε δυνατά, θα παίζουμε όπως μας παίζουν”. Με τον Γιώργο μπροστάρη, αλλά και τον Ζούπα και τους άλλους καλύφθηκε το κενό. Η ομάδα έλεγε ότι πρέπει να παίζει και για αυτόν. Το ότι χάθηκε το πρωτάθλημα βοήθησε να δέσει η ομάδα περισσότερο και πήταν όλα κατ' ευχήν”.

Η ειρωνεία βέβαια είναι ότι αν η ΑΕΚ δεν έχανε το πρωτάθλημα το 1967 δεν θα είχε κάνει αυτή την σπουδαία πορεία που οδήγησε στον τίτλο το 1968. Σαν να της βγήκε σε καλό όλο αυτό...

“ Βγήκε σε καλό γιατί αστραπιαία φτάσαμε στη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ. Όλες οι ομάδες εκείνη την εποχή με επικεφαλής την Γιουγκοσλαβία ήταν μεγάλες δυνάμεις, αχτύπητες. Ήταν όλα αλλιώς τότε τα πράγματα αλλά κι εμείς είχαμε πολύ καλούς παίκτες, όπως ο Τρόντζος, ο Αμερικάνος, ο Ζούπας, ο Βασιλειάδης, ο Χρηστέας, ο Λαρεντζάκης, ο Πετράκης. Η ΑΕΚ ήταν μία μεγάλη οικογένεια και όπου υπάρχει τέτοιο κλίμα όλα πηγαίνουν καλά”.

Δύο χρόνια πριν από τον τελικό η ΑΕΚ είχε ηττηθεί στον ημιτελικό του 1966 στο Μιλάνο με 20 πόντους διαφορά από την Σλάβια Πράγας. Πιστεύετε ότι το είχαν αυτό στο μυαλό τους οι Τσέχοι όταν ήρθαν στην Αθήνα;

“ Οι Τσέχοι που ήρθαν νόμιζαν ότι θα μας κέρδιζαν εύκολα. Είχαν μία σπουδαία ομάδα και είχαν έρθει για να κερδίσουν, επειδή θυμόντουσαν ότι μας είχαν κερδίσει και πριν από 2 χρόνια. Έπεσαν όμως πάνω σε μία καλή ομάδα. Και το γήπεδο ήταν τόσο γεμάτο που άλλαξε τα δεδομένα. Ο κόσμος βοηθάει τους παίκτες ψυχολογικά. Η ιαχή “ΑΕΚ, ΑΕΚ, Ένωση” από 80.000 κόσμο... έπρεπε να το ζήσεις για να καταλάβεις τι γινόταν και πώς αισθανόντουσαν οι παίκτες.

Για να καταλάβεις, έβαζε καλάθι ο Γιώργος Αμερικάνος με μπάσιμο και είχε μία ταχύτητα πάνω από τους άλλους και μετά γυρνούσε σε εμένα, που καθόμουν κοντά στην γραμμή για τη μετάδοση και μου φώναζε “θα τους νικήσουμε Βασιλάρα”! Ήταν μία ομάδα δεμένη, με καλό προπονητή, δύναμη και πάθος. Υπήρχε όμως παλμός και ψυχολογία. Κάθε παίκτης έδινε και κάτι”.

Πιστεύετε ότι οι παίκτες είχαν συνειδητοποιήσει εκείνη την στιγμή ότι έγραφαν ιστορία;

“ Κανείς δεν κατάλαβε ότι γραφόταν ιστορία. Εγώ ένιωθα απλώς περήφανος Έλληνας που μετέδιδα τον αγώνα και θα πάρει η ΑΕΚάρα το Κύπελλο. Στο ραδιόφωνο δεν υπάρχει γραπτό, αλλά λες απλώς αυτό που σκέφτεσαι. Να φανταστείς ότι όταν τελείωσε ο αγώνας και πήγα να κλείσω στο τέλος λέω έτσι όρθιος που ήμουν και έχει μείνει “σήμερα είναι μία μεγάλη μέρα και το μεγάλο παιχνίδι τέλειωσε, 89-82 και το τρίπτυχο που γράφεται, είναι ΑΕΚ-Ελλάς-Ευρώπη”. Αυτό μου ήρθε εκείνη την ώρα.

Μετά καταλάβαμε τι έκανε η ΑΕΚ. Τις πρώτες 3-4 μέρες δεν καταλάβαμε τι είχε γίνει. Αυτό το αισθάνεσαι αρκετό καιρό αφού το έχεις πετύχει. Δεν μπορούσες να φανταστείς ποτέ αυτό που θα γινόταν. Υπήρξε ένας ενθουσιασμός και μετά καταλάβαμε ότι το πρώτο τρόπαιο σε συλλογικό επίπεδο έρχεται στην Ελλάδα και το πήρε η ΑΕΚ. Η “Βασίλισσα ΑΕΚ” όπως την έλεγα από το καλάθι του Τρόντζου με 3 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα για την λήξη του αγώνα, λέγοντας “μετά από 3 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα η ΑΕΚ θα είναι η Βασίλισσα της Ευρώπης”.

Μπορείτε να σκεφτείτε κάποια τρελή ιστορία από εκείνη την εποχή στην πορεία προς τον τίτλο;

“ Το 1966 στην φάση των ομίλων είχαμε παίξει με την ΤΣΣΚΑ στον δρόμο για το Final Four στο Μιλάνο και έστειλαν την ομάδα να μείνει στο αεροδρόμιο και οι παίκτες δεν μπορούσαν να κοιμηθούν επειδή περνούσαν αεροπλάνα όλη την ώρα! Το μεγάλο σοκ όμως ήταν που οι παίκτες μπήκαν να παίξουν στο παρκέ, ενώ είχαν συνηθίσει να παίζουν στην άσφαλτο και στο τσιμέντο.

Αυτό που μας έκαναν επίσης, κυρίως στο Βέλγιο το 1968 στον αγώνα με την Ρουαγιάλ Κατρ στα προημιτελικά, ήταν ότι μας είχαν φλομώσει στα... φλας οι φωτογράφοι σε κάθε προσπάθεια της ομάδας. Και όταν ήρθαν στην Αθήνα οι δικοί μας φωτογράφοι έκαναν το ίδιο, αλλά χωρίς να ξέρουν τι είχαμε ζήσει. Υπήρχαν ωραίες ιστορίες και τότε.

Θυμάμαι επίσης ότι με την Βαρέζε στην ρεβάνς ο Τρόντζος έπαιζε με πρησμένο αστράγαλο με διάστρεμμα. Τώρα κάποιος με διάστρεμμα μένει έξω 15-20 μέρες, αλλά αυτός έπαιζε και έβαλε το καλάθι που έδωσε την πρόκριση στον τελικό. Ο Μήλας είπε “θα δώσετε την μπάλα στον Τρόντζο”, αυτός έκανε μία ραβέρσα πάει στο +20 η διαφορά (είχαμε χάσει με 18 πόντους στο πρώτο παιχνίδι) και με άμυνα στο τέλος κρατήσουμε τη νίκη”.

Ποια είναι η κληρονομιά αυτής της ομάδας;

“ Η ΑΕΚ έφερε το πρώτο κύπελλο και έκτοτε ακολούθησαν όλες οι υπόλοιπες ομάδες. Ειδικά από το το 87' και μετά το μπάσκετ... πέταξε. Το μπάσκετ έχει γράψει την δική του ιστορία. Από τότε έλεγα ότι “το μπάσκετ είναι στα μέτρα του Έλληνα”. Αυτή είναι η κληρονομιά. Ανά 10ετία έβγαινε και ένας παίκτης. Κάποτε είχαμε τον Κολοκυθά, μετά ο Γκάλης, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης και οι υπόλοιποι. Είναι μία ωραία αλυσίδα και χαίρεσαι να την διαβάζεις”.

Το γεγονός ότι η δική σας μετάδοση έχει μείνει στην ιστορία είναι η δική σας κληρονομιά;

“ Περάσανε 50 χρόνια και όλος ο κόσμος θυμάται την φωνή του Βασίλη Γεωργίου και αυτή είναι η μεγαλύτερή μου χαρά και αυτό που εισέπραξα από τον κόσμο. Μεγάλο πράγμα να περνούν τα χρόνια και να σε θυμούνται. Αυτή είναι η κληρονομιά της ομάδας. Οι γονείς των παιδιών που είναι 22-25 ετών μου λένε ότι “ο πατέρας μου είχε πάρει το δισκάκι κύριε Βασίλη”. Πήγα σε πολλές μεγάλες διοργανώσεις στο εξωτερικό και ερχόντουσαν φίλαθλοι με το δισκάκι της μετάδοσης για να το υπογράψω. Ήμουν στο Τορόντο για το Μουντομπάσκετ του 1994 και με πλησίαζαν και μου έλεγαν ότι “έχω αυτό το δισκάκι γιατί η ΑΕΚ είναι η ΑΕΚ της Ελλάδος”.

ΤΟ... SCOUTING REPORT ΤΗΣ ΑΕΚ ΤΟΥ 1968

Αντί επιλόγου: Ζητήσαμε από τον Βασίλη Γεωργίου να μας περιγράψει με μερικές ατάκες τους παίκτες που βοήθησαν την ΑΕΚ να γράψει ιστορία πριν από 50 χρόνια. Έτσι, για να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι τι παίκτες αποτελούσαν το ρόστερ εκείνης της ομάδας.

Γιώργος Αμερικάνος: “ Ηταν... πάρτα όλα τι να λέμε τώρα. Τον είχαμε βγάλει “παγκόσμιο γίγαντα”. Όλες οι ξένες ομάδες ξεκινούσαν από αυτόν και προσάρμοζαν την άμυνά τους πάνω του. Όταν έκανε μπάσιμο δεν πιανόταν με τίποτα. Ήταν ο σκόρερ και ηγέτης μας”.

Γιώργος Τρόντζος: “ Δεν μαρκαριζόταν γιατί ήταν 2.15 και ήταν δύσκολο να τον μαρκάρει ο αντίπαλος σέντερ. Είχε καλά πλασαρίσματα κοντά στην ρακέτα και είχε ωραία ραβέρσα”.

Χρήστος Ζούπας: “ Ένας πολύ ωραίος χειριστής της μπάλας. Αυτό που τώρα λέμε πλέι-μέικερ. Ο Ζούπας έκανε την διαχείριση της ομάδες. Είχε ωραίες μεταβιβάσεις, αυτό που τώρα λέμε ασίστ, πέρναγε την μπάλα στους συμπαίκτες του και έβαζε τις βολές”.

Αίας Λαρεντζάκης: “ Ήταν το λιοντάρι μας. Έτσι τον φώναζαν. Ήταν πολύ καλός αμυντικός και όποιον έπιανε τον... βίδωνε. Μπορούσε να εξουδετερώσει οποιονδήποτε αντίπαλο”.

Στέλιος Βασιλειάδης: “ Ήταν το “πουλί”. Τον λέγαμε έτσι επειδή συνέχεια έκανε άλματα και έπαιζε και δεύτερος σέντερ όταν χρειαζόταν να ξεκουραστεί ο Τρόντζος. Το λέγαμε τότε Α/Β και είχε ωραίες κινήσεις”.

Αντώνης Χρηστέας: “ Ήταν χαμογελαστός και ήρεμος,. Είχε και το σουτάκι του και ήταν μαχητής”.

Λάκης Τσάβας: “ Ήταν ώριμος και έδινε πάντα ωραίες οδηγίες. Πολύ καλός χειριστής της μπάλας, έπαιζε και μαζί με τον Ζούπα και μόνος του”.

Νίκος Νεσιάδης: “ Ήταν μαχητής, είχε δύναμη και προσπαθούσε πάντα να βοηθήσει”.

Πέτρος Πετράκης: “ Ήταν ένα δυνατό παιδί από την Θεσσαλονίκη. Πρόσφερε στην ομάδα έπαιζε 3-4 λεπτά και βοηθούσε”.

Νίκος Μήλας (προπονητής): “ Πραγματικά δούλεψε με το δικό του στυλ και έφτασε να πάρει το κύπελλο. Ήταν ένας ώριμος και ψύχραιμος προπονητής”.

Photo Credit:ΑνδρέαςΠαπακωνσταντίνου/ tourettephoto.com

Photo Αρχείου: Eurokinissi