Όταν άρχισε να ασχολείται με τη Δάφνη ήταν... αμούστακο παιδί. Ή κάπως έτσι. Από τότε πέρασαν περίπου τρεις δεκαετίες, στις όποιες έζησε τα πάντα. Τα πάντα! Από απίστευτες χαρές, μέχρι πίκρες που τον έκαναν να σκεφτεί το ενδεχόμενο να βάλει τέλος στη ζωή του. Από επιτυχίες που τον έκαναν να νιώθει δικαιωμένος για τον κόπο και τα χρήματα που δαπανούσε στην ομάδα, μέχρι αποτυχίες που του έδιναν ακόμη μεγαλύτερο κίνητρο για τη συνέχεια, για το επόμενο βήμα.

Το Sport24.gr κάθισε στο ίδιο τραπέζι με τον Κωνσταντίνο Τζιβελέκα. Σε εκείνο που καθόταν επί δύο και πλέον δεκαετίες, πριν πάρει την απόφαση να αποστασιοποιηθεί και να συναινέσει στη συγχώνευση με τον Αμύντα. Κάτι που όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, με τον ίδιο να επιστρέφει... δριμύτερος μετά από περίπου πέντε ανενεργά χρόνια. Με έναν στόχο: να επαναφέρει τη Δάφνη στον αφρό του ελληνικού μπάσκετ και να θυμίσει σε άπαντες πως σε μια περιοχή της Αττικής η "φλόγα" για την πορτοκαλί μπάλα δεν έσβησε ποτέ.

Η συνάντησή μας είχε οριστεί ένα πρωί, στο γραφείο του στο κλειστό "Μιχάλης Μουρούτσος". Την έδρα της αγαπημένης του Δάφνης. Τον βρήκαμε στο γραφείο που καθόταν από την εποχή που η Δάφνη μεσουρανούσε στα παρκέ της Α1, πριν από δύο και πλέον δεκαετίες. Η πρώτη ερώτηση που του κάναμε δεν ήταν άλλη από την προβλεπόμενη, προκειμένου να "σπάσει ο πάγος".

Ήρθα νέος επιχειρηματίας στη Δάφνη, αυτοδημιούργητος. Με πολλή προσωπική δουλειά έφτιαξα μια επιχείρηση και ο κόσμος της Δάφνης με στήριξε. Τότε εδώ ήταν Δήμαρχος η Ειρήνη Καρρά. Βοηθούσε την ομάδα, αλλά ήταν κάποιοι άνθρωποι δίπλα της που δεν ήταν ιδανικοί. Κι αυτό φάνηκε από το πως άφησαν την ιστορία σε μένα, όταν ανέλαβα. Στην αρχή μπήκα για να βοηθήσω ως χορηγός. Ξαφνικά η ομάδα έμεινε με τα προβλήματα που άφηναν αυτοί που πλαισίωναν την τότε Δήμαρχο. Μπήκα νέος, με αγάπη και την αίσθηση που έχει ένα παιδί της ηλικίας μου που ένιωθε την υποχρέωση να ανταποδώσει αυτή την αγάπη στον κόσμο της Δάφνης, ως ένα κομμάτι. Προσπάθησα, διόρθωσα κάποια πράγματα στην ομάδα", απάντησε.

"Γλίτωσα ανθρώπους από τη φυλακή"

Πριν αποκαλύψει πως " όταν μπήκα στην ομάδα, γλίτωσα κάποιους ανθρώπους από τη φυλακή! Στην κυριολεξία στο λέω αυτό. Η ομάδα δούλεψε σε υψηλά επίπεδα έκτοτε, με ψηλούς προϋπολογισμούς όλες τις χρονιές. Οι υποδομές ήταν πάντα σε υψηλό επίπεδο. Όταν ένας άνθρωπος μπαίνει σε ένα χώρο, στα 25, θα κάνεις και λάθη. Κι η ματαιοδοξία μου ίσως δεν είχε ικανοποιηθεί ακόμα. Έκανα και λάθη πολλά, αλλά οτιδήποτε έκανα, το έκανα με αγάπη. Κι ό,τι λάθος έκανα ήταν σε βάρος του εαυτού μου και όχι της Δάφνης".

Οι υψηλοί προϋπολογισμοί που αναφέρει βέβαια σημαίνουν ένα σωρό χαμένα λεφτά. Εντάξει, όχι ακριβώς χαμένα. Σίγουρα όμως δαπάνησε ένα (πολύ μεγάλο) ποσό για τη Δάφνη, την ώρα που θα μπορούσε πολύ απλά να εκμεταλλευτεί την επιχειρηματική του ευημερία για να φτιάξει ένα "χρυσό" μέλλον για τα παιδιά του. Αλήθεια, δεν σκέφτηκε ποτέ πόσα εκατομμύρια (δραχμές ή ευρώ) ξόδεψε από την ενασχόλησή του με το μπάσκετ; Πόσα εκατομμύρια έχει χαλάσει;

Το έχω σκεφτεί, ναι. Είναι φυσική εξέλιξη αυτό. Δεν θα ήταν φυσιολογικό να μην το έχω σκεφτεί", απαντά αρχικά πριν επισημάνει πως "ήμουν γενικά... large, το ξέρουν όλοι. Δεν ήμουν ποτέ φιλοχρήματος ή κάτι άλλο. Είναι γνωστό αυτό. Ήμουν αυτοδημιούργητος κι εκεί έδινα άλλοθι στον εαυτό μου. Νόμιζα ότι οι εποχές θα είναι πάντα ίδιες. Έφτιαξα μια επιχείρηση με τρία καταστήματα, που τότε πρέπει να ήμασταν πρώτοι σε τζίρο στη χώρα".

Όπως -πολύ σωστά- επισημαίνει βέβαια, " έρχεται κι η στιγμή που κάνεις την αυτοκριτική σου. Τότε ήμουν οδοστρωτήρας (σ.σ.: το τονίζει), έτσι ένιωθα. Τα έβλεπα διαφορετικά τα πράγματα. Σε πλησιάζουν κάποιοι επιτήδειοι, που μέχρι να μάθεις πληρώνεις. Θα έλεγα πως πέρασα ένα ακριβό πανεπιστήμιο, που είχε πολύ ακριβά δίδακτρα. Καμιά φορά με παρηγορεί ότι δεν είμαι ο μοναδικός που την έχει πατήσει, του δικού μου βεληνεκούς.

Σε αυτά τα μεγέθη υπάρχει ημερομηνία λήξης στην Α1, οτιδήποτε κι αν κάνεις υπάρχει αυτό. Είναι δύσκολο σε αυτά τα ποσά και τα νούμερα να κάνεις κάτι. Δεν καταλαβαίνεις κάποιες φορές τι προσπαθείς να κάνεις απέναντι σε ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός. Μπαίνεις σε μια κατάσταση που σε οδηγεί στο τέλος, δίχως να το καταλάβεις. Εκεί λοιπόν υπάρχει ένα ερωτηματικό που με προβληματίζει".

"Έχω στερήσει πράγματα στην οικογένειά μου"

Τι σημαίνει αυτό; " Σε αυτό πάνω άλλαξα φιλοσοφία αργότερα. Συνειδητοποίησα πως δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός η Α1 για ομάδες του βεληνεκούς της Δάφνης ή κάποιων άλλων ομάδων. Έχουμε δει και μεγαλύτερες ομάδες που έχουν πάθει αντίστοιχη καταστροφή. Αν το δεις, όλοι έχουν ημερομηνία λήξης. Υπάρχουν άνθρωποι που έφτασαν στο ίδιο σημείο με μένα, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο. Αυτό είναι ένα θέμα που είναι προς εξέταση και συζήτηση. Τώρα που έχουν περάσει τόσα χρόνια έχω οριοθετήσει τι είναι το καλύτερο για κάθε σωματείο, γιατί έμαθα από τα λάθη μου", παραδέχεται.

Έχω στερήσει πράγματα στην οικογένειά μου, αλλά σίγουρα -μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα- κατάφερα να προστατεύσω ένα κομμάτι της περιουσίας για να είναι σε καλή κατάσταση τα παιδιά μου. Ίσως να μπορούσε να είναι ακόμη καλύτερα, πάντως προστάτευσα. Είμαστε στην κρίση, παρακολουθώ τις εξελίξεις, αλλά ετοιμάζω ένα καινούργιο επιχειρηματικό εγχείρημα με το γνωστό brand name, έχοντας μπροστά τα παιδιά. Στον ίδιο κλάδο, με τα ζαχαροπλαστεία", σχολιάζει.

Μιας και η κουβέντα πήγε στα της οικογένειας και τα παιδιά του (τον Αποστόλη και τον Γιάννη), αναρωτηθήκαμε αν έχει καθόλου στο μυαλό του τη διάδοχη κατάσταση. Ήτοι, οι γιοι του να συνεχίσουν το... έργο του. Παραγοντικά και επιχειρηματικά: " Ο Γιάννης ήδη ασχολείται με το μπάσκετ (σ.σ.: παίζει στον Παπάγου). Εκείνου του κόστισε το γεγονός πως ήμουν μπλεγμένος με το μπάσκετ γιατί δεν ήθελε να τον χαρακτηρίζουν ως τον γιο του Τζιβελέκα, αλλά ως Γιάννη. Αυτό είναι μια δύσκολη ερώτηση. Δεν ξέρω τι θα γίνει, η ζωή κάνει κύκλους. Χαίρομαι που βλέπω τον Γιάννη να κάνει αυτό που του αρέσει, ο Αποστόλης δεν είναι τόσο του αθλητισμού, ασχολείται με άλλα πράγματα".

"Η Δάφνη ήταν η δεύτερη γυναίκα μου"

Περνώντας τόσες ώρες καθημερινά στο γήπεδο, δεν θα ήταν παράλογο να αναρωτηθεί κανείς πόσο εύκολο ήταν να κρατήσει την ομάδα... εκτός σπιτιού. Με τον Κωνσταντίνο Τζιβελέκα να απαντά πως " δεν ήταν πάντα εύκολο. Υπήρξαν στιγμές που δεν μπορούσα να τις κρατήσω εκτός σπιτιού. Η Δάφνη ερχόταν κι αυτή σπίτι μαζί μου. Είχα τη Θοδώρα κι είχα και τη Δάφνη (γελάει)".

Βάζοντας όμως την ομάδα μέσα στο σπίτι του, πόσο εύκολο ήταν να ξεπερνάει τη στεναχώρια μετά τις αποτυχίες; " Ήταν σημαντικό που έχω μια εξαίρετη σύζυγο, που με στήριξε πάρα πολλές φορές. Η συμβολή της γυναίκας μου ήταν πάρα πολύ σημαντική τόσο στην επιχείρηση όσο και στην ομάδα", λέει για να προσθέσει πως " όταν μπαίνεις σε αυτόν τον δρόμο είναι δύσκολο να κάνεις πίσω. Ίσως έπρεπε να είχα κόψει κάποια πράγματα, να ήμουν πιο συγκρατημένος. Κοιτάω όμως τα λάθη μου και μαθαίνω".

"Είχα πιάσει έναν προπονητή να... τσιλιμπουρδίζει ενώ είχαμε προετοιμασία"

Στη συνέχεια τον ρωτήσαμε, ποια ήταν η σχέση του με τους προπονητές, αναλογιζόμενοι πως είχε την... τάση να αλλάζει διαρκώς πρόσωπα στην άκρη του πάγκου της Δάφνης. "Σχεδόν με όλους είμαι φίλος. Πέρασαν πάρα πολλοί, έχοντας διαφορετικές αναμνήσεις. Όλοι είχαν τις καλές και τις κακές στιγμές. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες. Ήταν παρεξηγημένα εκείνα τα χρόνια από το πως έφευγαν οι προπονητές", σχολιάζει πριν μας πει δύο ανέκδοτες ιστορίες:

" Κάποτε ένας μεγάλος προπονητής έλειπε από την προετοιμασία που είχαμε στο Montana στο Καρπενήσι. Κι αυτός τσιλιμπούριδιζε και τον ψάχναμε. Τον βρήκα τελικά και μου λέει "πρόεδρε με συγχωρείς αλλά τσιλιμπουρδίζω, αλλά μην πεις κάτι γιατί θα με χωρίσει η γυναίκα μου". Όντως, δεν είπα κάτι, απλά τον απέλυσα. Την επόμενη ημέρα με είχαν πρωτοσέλιδο όλες οι εφημερίδες. Ο κόσμος δεν ήξερε".

Δεν θέλω να πω, γιατί μπορεί να είναι ακόμα παντρεμένος (γελάει). Υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες. Ένας άλλος είχε άλλου είδους προβλήματα, προσπάθησα να τον βοηθήσω κι εκτός από εδώ. Η αχαριστία υπάρχει σε ένα κομμάτι. Μπορώ να λέω πάρα πολλά πράγματα, για πολλούς. Το θέμα είναι ότι με αδίκησαν και τους αδίκησα, παίκτες και προπονητές. Είναι λογικό όταν δουλεύεις σε τόσο υψηλό επίπεδο. Τώρα που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου θέλω να ζητήσω συγγνώμη απ όσους αδίκησα και ότι συγχωρώ όσους με αδίκησαν. Είμαι πιο σοφός και πιο ώριμος. Εξάλλου με τους περισσότερους είμαι φίλος", απαντά για να συνεχίσει από εκεί που είχε μείνει αρχικά. Στο πως συμπεριφερόταν στη σχέση του με τους προπονητές:

" Όταν είσαι στην ηλικία που ήμουν εγώ, σε πλησιάζουν διάφοροι επιτήδειοι που σε βάζουν σε μια περίεργη κατάσταση. Κι όταν δεν γνωρίζεις, μπορεί να την πατήσεις. Οι αποφάσεις όσον αφορά τους παίκτες δεν ήταν πάντα 100% δικές μου. Πάνω στη θέληση και ότι τα χρήματα ήταν πολλά, προσπαθούσα να αλλάξω πράγματα. Ήταν φυσική εξέλιξη, ήμουν παρορμητικός πολύ. Να μην ξεχνάμε κάτι άλλο: τότε τα χρήματα τα έβγαζα μόνος μου, δεν τα είχα έτοιμα στην τράπεζα. Είναι εκατομμύρια τα εκλεράκια που πέρναγαν από τα χέρια μου και στη συνέχεια γίνονταν... παίκτες. Γι αυτό ήμουν πολύ απαιτητικός. Γι αυτό γίνονταν διάφορα μπερδέματα".

Οι αναμνήσεις ενός κόουτς

Στη συνέχεια του είπαμε τρία ονόματα. Στιβ Γιατζόγλου, Γιώργος Καλαφατάκης και Βλάντο Τζούροβιτς. " Αντράκι. Απίστευτες ατάκες. Έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου", απαντά για τον πρώτο, πριν προσθέσει για τον δεύτερο πως "κι αυτόν αντράκι θα τον χαρακτήριζα. Είχαμε φιλική σχέση". Όσο για τον τρίτο; " Γιουγκοσλάβος"! Τι σημαίνει αυτό; " Γιουγκοσλάβος. Αυτό μόνο. Δεν θα πω κάτι άλλο" (γελάει).

Ο τέταρτος που αναφέραμε, είχε πιο ισχυρό "δέσιμο" με τον ίδιο και τη Δάφνη. Κώστας Σορώτος του είπαμε, κι άρχισε να μιλάει δίχως να σκέφτεται πράγματα. Όλα του έβγαιναν αυθόρμητα. " Έχουν περάσει πολύ προπονητές από τη Δάφνη. Όταν ήρθε στην ομάδα, άρχισα να ωριμάζω κι εγώ. Φτάσαμε σε ένα σημείο και μπόρεσα να δω διαφορετικά το μπάσκετ. Είχα ωριμάσει, είχα φάει τα χαστούκια μου. Είδα τα λάθη και τα σωστά μου. Με τον Κώστα είδα διαφορετικά το μοντέλο του μπάσκετ, που ίσως έπρεπε να είχα ακολουθήσει νωρίτερα. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία χρόνια. Τον θεωρώ δάσκαλο. Κι η πρώτη κι η δεύτερη χρονιά ήταν πολύ ωραίες. Με στήριξε πολύ, τότε που έτρεχα στην ΕΕΑ και στη ΓΓΑ. Τότε που υποστήκαμε τη μεγαλύτερη αδικία, που μας στέρησαν αυτό που κερδίσαμε στο παρκέ".

"Έχω μετανιώσει που δεν κρεμάστηκα..."

Κάπου εδώ άρχισε να εξιστορεί όσα έγιναν το καλοκαίρι που η Δάφνη δεν προβιβάστηκε στην Α1: " Είχαμε απόλυτο δίκιο, κι αυτό φάνηκε από το γεγονός πως τα πούλμαν γύρισαν πίσω όταν ματαιώθηκε η έναρξη του πρωταθλήματος. Αυτός ο άνθρωπος, που δεν πρέπει να σχολιάζω βέβαια, είναι στα Διαβατά. Γέμισαν τις βαλίτσες λεφτά, ήρθαν πάλι στην Αθήνα, μόνταραν πάλι τα πράγματα και τη Δευτέρα παρουσίασαν διαφορετικά το σκηνικό. Η απογοήτευση, η ψυχική και οικονομική κούραση ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Οφείλω να πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στον Γιώργο Ευγενικό, τον Κώστα Σορώτο και όλα τα παιδιά που ήμασταν μαζί και ζήσαμε παρέα όλο αυτό (σ.σ.: τρέμει η φωνή του). Σταθήκαμε και βιώσαμε μια μεγάλη αδικία. Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο", για να συνεχίσει αποκαλύπτοντας πως τότε σκέφτηκε ακόμη και να βάλει τέλος στη ζωή του:

" Είπα τότε σε ένα μεγάλο παράγοντα που είχε θέσει στο Υπουργείο κι έρχονταν οι βουλευτές από την Καβάλα και έπιαναν τους διαδρόμους, κι εγώ με τον Γιώργο (Ευγενικό) ήμασταν μόνοι μας και παλεύαμε, του είπα "θα κρεμαστώ από το παράθυρο, εδώ στην Κηφισίας".

Η φωνή του τρέμει πάλι, σταματάει. Για να συνεχίσει λέγοντας πως " έχω μετανιώσει που δεν κρεμάστηκα από το παράθυρο. Ίσως τότε, να ήταν διαφορετική η εξέλιξη των πραγμάτων και ίσως να μην μέτραγαν τα κλεμμένα λεφτά από τον Δήμο Θεσσαλονίκης. Κι ίσως να είχαμε δικαιωθεί. Ίσως αυτός ήταν ο ύστατος τρόπος".

"Η Καβάλα ήταν ομάδα - μαϊμού"

Τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά; "Επειδή ήταν πολλά τα λεφτά από την άλλη πλευρά, και δεν ήταν από εκλεράκια. Ο Θεός βλέπει και τιμωρεί. Αυτοί που έπρεπε έχουν τιμωρηθεί, κι οι υπόλοιποι θα τιμωρηθούν. Η ζωή κάνει κύκλους και θα δεις ότι ένας ένας θα τιμωρηθούν. Τους ξέρω όλους έναν έναν ποιοι με αδίκησαν και πήραν χρήματα. Έχω κλείσει αυτό το κεφάλαιο και δεν θέλω να ασχοληθώ ποια με αυτό", απαντάει για να προσθέσει μετά από ερώτηση για το τι σκεφτόταν όταν έβλεπε την Καβάλα να συμμετέχει κανονικά στην Α1:

" Σκεφτόμουν ότι ήταν μια ομάδα - μαϊμού. Δεν έχω τίποτα με την πόλη, τους παίκτες ή τους προπονητές. Έχω πρόβλημα με τον τρόπο που έγινε. Ήταν παγκόσμιο σκάνδαλο αυτό που έγινε τότε. Οι θέσεις και οι κατηγορίες πρέπει να κερδίζονται μέσα στο παρκέ. Αυτή είναι η έννοια του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού. Όλα τα άλλα είναι μαϊμουδιές".

"Ο Γκαγκαλούδης μού θύμιζε Αμερικανό"

Έχοντας πει τόσα πολλά και... βαριά (σε κάποιες περιπτώσεις), ο επίλογος έπρεπε να γραφτεί με κάτι πιο ευχάριστο. Όπως τους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα της Δάφνης και δεν τους ξεχνάει -για διάφορους λόγους. Σαν τον Ντέρικ Τσίβιους ένα πράγματα. "Δεν τον πρόλαβα απόλυτα, γιατί ήμουν χορηγός όταν έπαιζε. Τρελοκομείο σκέτο. Ξέρω όλες τις ιστορίες με το ποδήλατο και τα τσιρότα" σχολιάζει για να κάνει αναδρομή στους παίκτες με τους οποίους συνεργάστηκε:

" Έχουν περάσει πάρα πολλοί παίκτες από εδώ, όπως ο Ντόουσον, ο Τζόνσον, ο Ναχάρ, ο Μπάρετ, ο Τάρπλεϊ, ο Μπλου Έντουαρντς. Ο Τάρπλεϊ, παρά την κατάστασή του όταν ήρθε εδώ, σου ενέπνεε ένα δέος. Παρότι ήταν σε παράξενη κατάσταση. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ με την κατάστασή του. Ο Μπλου Έντουαρντς όταν ήρθε, θυμάμαι ρώτησε ο Κόκκαλης τον Δελημπαλταδάκη πόσο πήραμε τον παίκτη.

Είναι πάρα πολλές οι ιστορίες που έχουμε ζήσει. Θυμάμαι είχαμε πάει σε ένα τουρνουά στο Ισραήλ, είχαμε πέσει στο εβραϊκό Σάββατο, κι απαγορευόταν να χρησιμοποιήσουμε ηλεκτρική ενέργεια. Οπότε έπρεπε να πάμε με τα πόδια στον έβδομο όροφο που μέναμε. Κι ύστερα πήγαμε να φάμε και ο μπουφές είχε μόνο νηστίσιμα. Τα βλέπει ο Τάρπλεϊ και λέει "τι να φάμε τώρα εδώ;". Και τελικά βρήκαμε ένα φαστ φουντάδικο. Ο εστιάτορας πρέπει να θυμάται ακόμη τον τζίρο που έκανε τότε ".

Μεταξύ αυτών κι ο Θοδωρής Παπαλουκάς, τον οποίο: " Σε αυτό το γραφείο, ήταν πιτσιρικάς και το θυμάμαι σαν τώρα. Μου έλεγε "κ. Κώστα μπορείτε να μου πάρετε ένα ζευγάρι παπούτσια;". Ένα πολύ καλό παιδί, χαίρομαι που προόδευσε τόσο πολύ", λέει και χαμογελάει, πριν αναφερθεί στον Γιάννη Γκαγκαλούδη, ο οποίος " μου θύμιζε Αμερικάνο. Ερχόταν το πρωί από τα Goodys του Φαλήρου. Ήταν με μια κόκα κόλα και δύο - τρία χάμπουργκερ. Τρελοκομείο σκέτο. Περάσαμε πολύ καλά τότε. Τον αγαπάω".

"Είμαι ακόμη οδοστρωτήρας..."

Για το τέλος, τον ρωτήσαμε αν νιώθει πως είναι ακόμη οδοστρωτήρας, όπως μας ανέφερε παραπάνω. Τι είπε; " Μα είμαι ακόμη (γελάει). Με διαφορετικές έννοιες. Τώρα είμαι οδοστρωτήρας με βούληση. Τότε ίσως πάταγα κι εκεί που δεν έπρεπε. Τώρα πατάω μόνο εκεί που πρέπει".

Για να γράψει τον επίλογο της συζήτησής μας με ένα χαμόγελο και την ευχή του να ξαναδεί τη Δάφνη να αποτελεί σημείο συζήτησης για όλη την Ελλάδα. Όπως τότε, πριν από δέκα και είκοσι χρόνια, όταν οι "κιτρινόμαυροι" ήταν ομάδα - φόβητρο στο ελληνικό μπάσκετ...