Η 21ετής πορεία του Άλβαρο Ρεκόμπα στα γήπεδα, έφθασε στο τέλος της. Στο γήπεδο που λάτρεψε κι από το οποίο λατρεύτηκε, το "Γραν Πάρκε Σεντράλ" του Μοντεβιδέο (έδρα της Νασιονάλ), ο "Τσίνο" θα πατήσει για τελευταία φορά το χορτάρι με πλήθος αστέρων και πρώην συμπαικτών του, να τον αποχαιρετούν, την Πέμπτη 31 Μαρτίου.

Λίγες ώρες πριν το σπουδαίο γεγονός, το Sport24.gr επικοινώνησε - με βοήθεια του ατζέντη του Δημήτρη Καγιόγλου, ο οποίος βρίσκεται στην πρωτεύουσα της Ουρουγουάης - με τον πρώην επιθετικό του Πανιώνιου και της Ίντερ, θέλοντας να μάθει τις σκέψεις του για όσα έζησε αυτά τα χρόνια μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.

Ο Ρεκόμπα, άλλωστε, αποφεύγει τις συνεντεύξεις. Δύσκολα απαντά στις κλήσεις στο κινητό του, ελάχιστες οι φορές που έχει μιλήσει σε ιταλικά ΜΜΕ, οι περισσότερες από αυτές που το έχει κάνει είναι σε Μέσα της πατρίδας του.

Ο Κάρλος Βαλντεράμα, ο Ιβάν Ζαμοράνο, ο Σεμπαστιάν Βερόν, ο πρώην τεχνικός του στη Νασιονάλ και νυν προπονητής της Ρίβερ Πλέιτ, Μαρσέλο Γιαγιάρδο, ο Μαρτίν Παλέρμο, ο Αντρές Ντ' Αλεσάντρο, ο Χαβιέρ Σανέτι και ο Κρίστιαν Βιέρι, ο Καφού και ο Φερνάντο Ιέρο είναι μερικοί από τους "αστέρες" που θα δώσουν το παρών στο "Γραν Πάρκε Σεντράλ" του Μοντεβιδέο.

Από τα 10 λεπτά που είχαμε στη διάθεσή μας - μιας και οι (προ)ετοιμασίες ήταν στην κορύφωσή τους - το πρώτο πράγμα που ζητήσαμε από τον "Τσίνο", ήταν στο τέλος αυτής της διαδρομής να σταχυολογήσει την καλύτερη και τη χειρότερη ποδοσφαιρική στιγμή του, στη διάρκεια αυτών των 21 ετών.

"Το καλύτερο σημείο της καριέρας μου είναι το γκολ που έβαλα με την Νασιονάλ στο μεγαλύτερο ντέρμπι της Ουρουγουάης με την Πενιαρόλ. Ήταν ντέρμπι, θέλαμε τη νίκη και ήταν το τελευταίο από τα τέσσερα λεπτά των καθυστερήσεων. Είχα την μπάλα στημένη σε φάουλ που κέρδισε η ομάδα μου και ήξερα ότι ήταν μια μοναδική ευκαιρία. Από τη στιγμή που η μπάλα έφυγε από τα πόδια μου ήξερα ότι ήταν καλό το χτύπημα κι ευτυχώς κατέληξε στα δίχτυα. (σ.σ η Πενιαρόλ είχε προηγηθεί, η Νασιονάλ ισοφάρισε στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων (η φάση ξεκίνησε από εκτέλεση κόρνερ του Ρεκόμπα) και πήρε τη νίκη στο τελευταίο αυτών).

Τώρα η χειρότερη... Όταν δεν πήγαμε στο Μουντιάλ του 2006. Είχα πάει στο Μουντιάλ του 2002, αλλά εκείνη η ομάδα του 2006 ήταν καλύτερη από εκείνη από το 2002. Ήταν απίστευτη η λύπη μου όταν αποκλειστήκαμε από την Αυστραλία και δεν καταφέραμε να είμαστε στη Γερμανία. (σ.σ οι "socceroos" πήραν την πρόκριση εναντίον της "σελέστε" μετά από διπλά ματς στα πέναλτι)

Γκολ από απευθείας εκτελέσεις κόρνερ, γκολ με εκπληκτικά σουτ με το αριστερό, σπάνιες στιγμές ποδοσφαιρικής έμπνευσης. Το Sport24.gr ζήτησε από τον Ρεκόμπα να ξεχωρίσει το πιο όμορφο γκολ, από αυτά που έχει πετύχει. Όμορφο, σημαντικό, συνδυασμός και των δύο; Για τον ίδιο, δεν υπάρχει αμφιβολία...

"Θα επιμείνω ότι ήταν αυτό με τη Νασιονάλ. Έχω πετύχει πολλά όμορφα γκολ, αλλά αυτό έχει ειδική θέση στην καρδιά μου. Σου είπα ήταν ντέρμπι, τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Δεν ξέρω αν ήταν το πιο όμορφο, αλλά σίγουρα το πιο σημαντικό".

Το γκολ στο 3:12 του βίντεο

Γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου του 1976, στο Μοντεβιδέο. Θεωρήθηκε από μικρή ηλικία, "παιδί - θαύμα" στην Ουρουγουάη. Άλλωστε, έτσι εξηγείται το γεγονός ότι έκανε ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα, σε ηλικία μόλις 17 ετών. Ήταν η 11η ημέρα του 1994, όταν φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της Ντανούμπιο (στην οποία υπήρξε συμπαίκτης με τον Μαρσέλο Σαλαγιέτα), στο ματς με αντίπαλο την Ντεφενσόρ.

Φθάνει στην Νασιονάλ το 1996 και κατακτά το Κλαουσούρα εκείνης της χρονιάς, αλλά και το Απερτούρα της επόμενης (1997). Στο δεύτερο, μάλιστα, αναδεικνύεται και πρώτος σκόρερ του τουρνουά.

Όλοι στο "Γραν Πάρκε Σεντράλ" του Μοντεβιδέο, είναι πεπεισμένοι ότι πρόκειται για το νέο μεγάλο αστέρι της "σελέστε", της Ουρουγουάης. Και δεν έχουν άδικο. Πετυχαίνει γκολ, το ένα πιο όμορφο από το άλλο. Ειδικά το "γκολ μαραδονιάνο" κόντρα στους Ουάντερερς του Μοντεβιδέο, αλησμόνητο μέχρι και σήμερα. Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Ντιέγκο Μαραντόνα, πήρε την μπάλα πίσω από το κέντρο, πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του και σκόραρε.

Του ζητήσαμε να θυμηθεί εκείνο το σπάνιο γκολ που πέτυχε, να κάνει ο ίδιος τη σύγκριση με τον Μαραντόνα αλλά και να μας πει εάν πέρασε από το μυαλό του ότι εκείνη τι στιγμή θα μπορούσε να επαναλάβει ότι και ο Ντιέγκο, στο Μουντιάλ.

"Ήταν όταν έπαιζα με τη Νασιονάλ, απέναντι στους Ουάντερερς. Πήρα την μπάλα από τον γκολκίπερ, η αλήθεια είναι ότι δεν είχα αυτό στο μυαλό μου. Πέρασα τους αντιπάλους, έναν προς έναν, αλλά βρήκα κενά και το έκανα. Στην πραγματικότητα, όταν έφθασα απέναντι από τον τερματοφύλακα και τον πέρασα, τότε πίστεψα ότι ήμουν κοντά στο γκολ. Όταν είχα την μπάλα, ειλικρινά, δεν είχα στο μυαλό μου αυτό που έκανε ο Μαραντόνα.

Και η σύγκριση με εκείνο το γκολ, δεν είναι καλή. Ο Μαραντόνα έβαλε εκείνο το γκολ με τη φανέλα της εθνικής Αργεντινής, ήταν σε επίπεδο Μουντιάλ, παιζόταν μια πρόκριση. Άλλο το διακύβευμα. Οπότε ως προς τη σημασία, δεν έχουν σχέση εκείνα τα δύο γκολ".

Και από την Ουρουγουάη, στην Ευρώπη, την Ιταλία και την Ίντερ. Ο Άλβαρο περνά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και γίνεται "νερατζούρο", το 1997. Κάνει το ντεμπούτο του, τον Αύγουστο εκείνου του έτους, με αντίπαλο την Μπρέσια.

Η πρώτη εμφάνισή του, συμπίπτει με αυτή του Ρονάλντο. Αλλά είναι αυτός που κλέβει την παράσταση από το "φαινόμενο" σε εκείνο το ματς, πετυχαίνοντας δύο γκολ. Αμφότερα, πανέμορφα. Πως θυμάται το ντεμπούτο του, με την ομάδα που τον έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο;

"Ήταν την εποχή που όλα τα φώτα, δικαιολογημένα γιατί επρόκειτο για μεγάλο παίκτη, ήταν πάνω στον Ρονάλντο. Το φαινόμενο. Ήταν απέναντι στην Μπρέσια το 1997 και σκόραρα δυο πανέμορφα γκολ. Τι καλύτερο να ζητήσει κάποιος;

Σκόραρα σε ένα γεμάτο γήπεδο, με μια μεγάλη ομάδα στο πρώτο μου παιχνίδι. Κι από ο,τι θυμάμαι ήταν και όμορφα γκολ".

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Ουρουγουανού, ήταν να προσπαθεί να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, με απευθείας εκτέλεση κόρνερ. Άλλωστε το πόδι του μπορούσε να δώσει τόσα και τέτοια φάλτσα στην μπάλα, ώστε να της αλλάξει την πορεία και να προκαλέσει σύγχυση στον αντίπαλο γκολκίπερ. Αλήθεια, πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία με τα goles olímpicos;

"Είναι αλήθεια ότι το δοκίμαζα στις μικρές κατηγορίες, αλλά όσο ανέβαινα να παίζω στην Primera δεν ήταν εύκολο να το δοκιμάζω. Ήξερα από μικρός ότι είχα αυτή την ικανότητα, να εκτελώ τεχνικά και με φάλτσο τα κόρνερ, αλλά ήταν δύσκολο να το δοκιμάσεις και να ρισκάρεις σε παιχνίδια μεγάλης σημασία, όσο είσαι νέος, μικρός σε ηλικία. Όταν μεγαλώνεις κι έχεις την εμπειρία, είναι πιο εύκολο".

Εάν ακούσει κάποιος μια λατινοαμερικάνικη περιγραφή θα πέσει πάνω στο... Τσίνο, Τσίνο, Τσίνο, Τσίνο, γοοοοοοοοοοολ. Το Τσίνο (Κινέζος σε πιστή απόδοση) βγήκε από τα ασιατικά χαρακτηριστικά του προσώπου του. Πότε όμως "κληρονόμησε" αυτό το παρατσούκλι;

"Στην πραγματικότητα το κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Αυτόν έλεγαν Τσίνο. Εγώ, είμαι ο μικρός Τσίνο. Από εκεί κληρονόμησα το παρατσούκλι. Κι έμεινε".

Ρεκόμπα και Πανιώνιος

"Κυανέρυθρο" "βάφτηκε" στις 8 Σεπτεμβρίου του 2008, το "Ελ. Βενιζέλος" για χάρη του Αλβαρο Ρεκόμπα. Σχεδόν 1.000 οπαδοί του Πανιώνιου υποδέχτηκαν τον Ουρουγουανό ο οποίος έδειχνε κατάπληκτος από αυτά που έζησε, δηλώνοντας ότι "τέτοια υποδοχή θα την ήθελε κάθε άνθρωπος". Έχουν περάσει, σχεδόν, οκτώ χρόνια. Πώς θυμάται αυτή την υποδοχή ακόμη και σήμερα;

"Δεν το περίμενα, ούτε το φανταζόμουν. Δεν είχε περάσει από το μυαλό μου. Αλλά, ήταν κάτι το πολύ όμορφο, κάτι το οποίο δεν πρόκειται να το ξεχάσω. Δεν είναι μόνον η αγάπη κατά την υποδοχή μου, στο αεροδρόμιο. Ήταν και στο γήπεδο, στο δρόμο. Η αγάπη όλων των φιλάθλων, όχι μόνο του Πανιωνίου".

Ήρθε με θόρυβο και έφυγε με τον ίδιο τρόπο. Μαζί με το συμπατριώτη του, Φαμπιάν "Λόλο" Εστογιανόφ συνέθεσαν ένα από καλύτερα δίδυμα ξένων, τα οποία πέρασαν από την πατρίδα μας. Το Δεκέμβρη του 2009 αποχώρησε. Ο "Τσίνο" μέσα από το Sport24.gr ξεκαθαρίζει ότι ήθελε να παραμείνει στη Νέα Σμύρνη, ωστόσο ωθήθηκε στην πόρτα της εξόδου από τον τότε προπονητή του...

"Ήρθα στην Ελλάδα και στον Πανιώνιο. Κρίμα που έφυγα τότε από την Ελλάδα. Ήθελα να συνεχίσω στον Πανιώνιο. Αλλά έφυγα, λόγω του προπονητή μου τότε (σ.σ Εμίλιο Φερέρα). Ο προπονητής πήγε και είπε στον πρόεδρο ότι δεν ήξερε πώς να με χειριστεί μέσα στην ομάδα. Αλλά, εγώ δεν ήμουν ποτέ βεντέτα, ούτε σταρ. Όταν ήρθα στην Ελλάδα, οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές με γνώριζαν ως ποδοσφαιρική φυσιογνωμία και μπορούν ακόμη και σήμερα να επιβεβαιώσουν το χαρακτήρα μου.

Τότε πήγα και είπα στον πρόεδρο ότι φεύγω χωρίς αποζημίωση, ήθελα μόνο τα χρήματα μέχρι την ημέρα που ήμουν εκεί, γιατί δεν ήθελα να δημιουργήσω προβλήματα στην ομάδα. Δεν ήθελα να δημιουργήσω προβλήματα σε κανένα. Αλλά ακόμη και σήμερα, σου λέω ότι ήθελα να συνεχίσω στην Ελλάδα και τον Πανιώνιο. Αυτός ήταν ο λόγος που έφυγα".

Πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα. Ωστόσο, όπως ξεκαθάρισε στο Sport24.gr, ο Άλβαρο Ρεκόμπα συνεχίζει να παρακολουθεί το ποδόσφαιρο της χώρας μας, αλλά και τις δύσκολες στιγμές που περνά η πατρίδα μας τόσο με την οικονομική κρίση όσο και με το προσφυγικό ζήτημα.

"Συνεχίζω να παρακολουθώ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Για παράδειγμα, γνωρίζω ότι ο Ολυμπιακός φέτος έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα με μεγάλη διαφορά κι αρκετά γρήγορα. Για το θέμα της χώρας σας, γνωρίζω ότι περνά μια δύσκολη κατάσταση, με την οικονομική κρίση. Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, όπως είναι η Ουρουγουάη και είμαι σίγουρος ότι θα βρει το δρόμο για να προχωρήσει μπροστά. Για το θέμα των προσφύγων, βλέπουμε όλοι τι συμβαίνει και είναι ένα δυσάρεστο θέμα. Είναι θέμα κοινωνικό. Αλλά δεν κρίνω τον εαυτό μου επαρκή να μιλήσει ενδελεχώς γι' αυτό το θέμα, δεν το γνωρίζω σε βάθος".