Ο Γκούρτζινερ Σινγκ είναι το νέο πρόσωπο στις αποστολές του Πλατανιά από τότε που ανέλαβε την τεχνική ηγεσία των "ερυθρόλευκων" των Χανίων ο Μανουέλ Ρόκα. Ο δρόμος που διένυσε δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Το αντίθετο! Αγκάθια στο διάβα του, πολλά.

Μπορεί να γεννήθηκε στην Ελλάδα, αλλά οι γονείς του είναι Ινδοί. Ήλθαν στην Ελλάδα από την ασιατική χώρα στην αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Και τα κατάφεραν. Μαζί τους, τα κατάφερε κι ο γιος τους.

Σε ηλικία 20 ετών μπήκε στην αποστολή και περιμένει την ευκαιρία του. Ο ίδιος μιλά στο Sport24.gr κι εξιστορεί τη διαδρομή του. Από τον Πειραιά και τον Ολυμπιακό, στην Ιταλία και την Έμπολι, στη Σπάρτη και τελικά στα Χανιά και τον Πλατανιά.

"Η οικογένειά μου ζει στον Πειραιά. Οι γονείς μου είναι από την Ινδία. Εγώ γεννήθηκα στην Ελλάδα. Αρχικά, ήλθε ο πατέρας μου, βρήκε δουλειά, έπειτα ήλθε η μάνα μου, παντρεύτηκαν κι αποφάσισαν να ζήσουν εδώ.

Ξεκίνησα από την ακαδημία του Ολυμπιακού. Αποχώρησα και πήγα σε μια ομάδα του τοπικού, έπειτα πήγα στην Ιταλία. Ήμουν στις ακαδημίες της Έμπολι.

Έμεινα ένα χρόνο στη γειτονική χώρα κι επέστρεψα στην Ελλάδα. Πήγα στη Σπάρτη για προετοιμασία, είχα κάποια προβλήματα με την ταυτότητα. Γενικά, είχα θέμα με την ταυτότητα. Και στον Ολυμπιακό και στην Ιταλία. Ήμουν ξένος και δεν μπορούσαν να με κρατήσουν στην ομάδα. Για παράδειγμα στην Ιταλία, μπορούσα να μείνω έξι μήνες. Αν μου έκαναν συμβόλαιο, έπιανα θέση ξένου και δεν τους συνέφερε. Μετά τη Σπάρτη, ήλθα στον Πλατανιά".

Στην Κρήτη βρήκε την... Ιθάκη του (ποιητική αδεία). Ο Νίκος Μαναρώλης τον πίστεψε, του έδωσε την ευκαιρία στην Κ20 και ο μικρός τον δικαίωσε. Δεν βιάζεται, όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του. Αναγνωρίζει ότι βρίσκεται πίσω σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας και θεωρεί ότι θα πάρει την ευκαιρία που αξίζει.

"Ούτε εδώ είχα ταυτότητα. Αλλά, μου έδιναν τα πάντα έξι-επτά μήνες χωρίς να αγωνίζομαι. Μου πλήρωναν τα πάντα και με βοήθησαν να βγάλω την ταυτότητα πιο σύντομα. Αυτός που με πίστεψε ήταν ο Νίκος Μαναρώλης.

Έπαιξα πέντε-έξι ματς προς τον Απρίλη κι έγινα επαγγελματίας. Είμαι στις αποστολές, αλλά έχω έλλειψη ρυθμού, είμαι πίσω σε τακτική και δεν αγωνίζομαι πλέον. Πιστεύω ότι όλα θα γίνουν με την πάροδο του χρόνου".

Η ινδική υπηκοότητα μάλλον στάθηκε ως εμπόδιο στη μέχρι τώρα διαδρομή. Τα γραφειοκρατικά προβλήματα πολλά, στις ομάδες δεν υπήρχε χώρος για κάποιον ξένο (μη κοινοτικό). Οι προτάσεις για δοκιμές πολλές, η απάντηση συνηθισμένα αρνητική. Η διάκριση λόγω καταγωγής πάντα παρούσα. Πώς την αντιμετώπισε ο ίδιος, ωστόσο;

"Είχα πολλές προτάσεις στην καριέρα μου, αλλά πάντα υπήρχε αυτό το πρόβλημα με την ταυτότητα. Για παράδειγμα, είχα πάει δοκιμαστικά στην Ισπανία και τη Ράγιο Βαγιεκάνο, αλλά δεν με κράτησαν.

Ένιωσα τη διάκριση. Η λογική κάποιων προπονητών είναι γιατί να βάλουμε αυτόν τον ξένο; Ας παίξει ένας Έλληνας. Δυστυχώς, αλλά έτσι είναι στην Ελλάδα. Ευτυχώς τα πράγματα έχουν αλλάξει και στις μεγάλες κατηγορίες συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τη διάκριση την ένιωσα στις μικρότερες κατηγορίες".

Αρωγός στις προσπάθειές του, η στήριξη των γονιών του. Μετανάστες που ήλθαν στην Ελλάδα, δούλεψαν σκληρά και βλέπουν το γιο τους να προοδεύει.

"Οι γονείς μου με συμβούλευσαν να προσπαθήσω στο ποδόσφαιρο. Η μάνα μου, δε, ήταν σίγουρη ότι θα τα κατάφερνα. Το πίστευε κι έπεισε και τον πατέρα μου. Τώρα που είναι στην Αθήνα (ο πατέρας εργάζεται σε εργοστάσιο, η μητέρα είναι άνεργη) χαίρονται. Ξέρουν τη στεναχώρια που πέρασα, γιατί είχα πολλά να περάσω. Ειδικά στο εξωτερικό ήταν πιο δύσκολα, υπήρχε κι αυτό το πρόβλημα με την ταυτότητα".

Είχε προτάσεις από ομάδες από την Ινδία; Εάν είχε να επιλέξει ανάμεσα στις δύο εθνικές ομάδες (Ελλάδας - Ινδίας), ποια θα επέλεγε; Ο ίδιος δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει δίλημμα:

"Ναι είχα προτάσεις. Δεν πηγαίνω Ινδία συχνά. Έχω πάει μικρός με τους γονείς μου. Εάν μπορούσα να διαλέξω μεταξύ Ελλάδας και Ινδίας σε εθνικό επίπεδο, θα διάλεγα την πρώτη. Χωρίς δεύτερη σκέψη".