Η είδηση της επίθεσης προς τον δημοσιογράφο Σωτήρη Βετάκη, καθώς και ο ξυλοδαρμός του, δεν είναι η είδηση της χρονιάς. Δεν αποτελεί breaking news για την αθλητική δημοσιογραφία, ώστε να πέσουν τα στυλό κάτω και να πάρουν φωτιά τα πληκτρολόγια. Όχι, φυσικά, επειδή το να γρονθοκοπείται ένας συνάδελφος μέσα στο αυτοκινήτο του μέρα μεσημέρι και με μάρτυρα τον γιο του στο πίσω κάθισμα δεν είναι κάτι που δεν προκαλεί θυμό και αγανάκτηση, αλλά διότι δεν ήταν ο πρώτος και όπως δείχνουν τα προηγούμενα γεγονότα και στοιχεία (και πάντα αυτά καθορίζουν μια εκτίμηση ή ένα συμπέρασμα) δεν θα είναι ο τελευταίος.

Η αθλητική δημοσιογραφία δεν έχει πια πλάκα, όπως είχε τα χρόνια που το να υπηρετείς το συγκεκριμένο επάγγελμα ήταν μεν μια έντονη εργασία, αλλά ήταν όμορφη, ευχάριστη και κυρίως για τους περισσότερους η πραγματοποίηση ενός ονείρου. Έχει γίνει (η αθλητική δημοσιογραφία) μια εκφοβισμένη δουλειά, επηρεασμένη από μια διαρκώς αυξανόμενη ένταση σε όλον τον περιβάλλοντα αθλητικό χώρο και με τα περιστατικά που αφορούν από προσωπικές απειλές, τραμπουκισμούς με το γάντι, λογοκρισία μέχρι και ξυλοδαρμούς και προπηλακισμούς να βρίσκονται σε μια περίοδο "ανάπτυξης", αντιστρόφως ανάλογη με την ανάπτυξη του ελληνικού επαγγελματικού (και όχι μόνο) αθλητισμού. Η αθλητική δημοσιογραφία αντί για πλάκα, έχει πλέον φόβο.

Το άγρια όμορφο κυνήγι της είδησης έχει δώσει τη θέση του στην αποφυγή της προσωπικής έκθεσης, η ελευθερία της άποψης έχει κάνει πίσω για να βγει μπροστά η επιβολή της κατευθυνόμενης γνώμης και παρότι ο κόσμος (φίλαθλοι, αναγνώστες, τηλεθεατές, ακροατές) δεν είναι υποχρεωμένος να νιώθει αυτήν την κατάσταση ή να τον αφορά (αφού για εκείνον, προέχει η ενημέρωση και τίποτα παραπάνω), ο αθλητικός δημοσιογραφικός χώρος προσπαθεί να βρει το δρόμο του, σε μια εποχή που την καθορίζουν αλλαγές σε κάθε επαγγελματικό επίπεδο. Την ίδια ώρα, η ασφάλεια του νόμου, δηλαδή υπουργεία με χαρτοφυλάκια τη Δικαιοσύνη, τη Δημόσια Τάξη και τα ΜΜΕ είναι προκλητικά παρατηρητές σε όλα αυτά που συμβαίνουν ή έστω διαφαίνεται πώς υπάρχουν, ενώ οι δημοσιογραφικές ενώσεις επιβεβαιώνουν την απαρχαιωμένη πια αξία τους.

Η αλήθεια είναι πως συμπάθεια από την κοινωνία ο δημοσιογράφος δεν περιμένει πλέον και ίσως δεν είναι το ζητούμενο. Η δουλειά του δεν είναι να γίνεται "συμπαθής". Το ξέρουμε καλά. Αυτό που περιμένουν προφανώς όλοι, είναι να πούμε το "ποιος" απειλεί, επιτίθεται και χτυπάει. Με μια κουτσομπολίστικη όμως διάθεση, όχι γιατι ανησυχούν πραγματικά. Δεν αποκλείεται πολλοί να μπουν και "μπράβο" στον μάγκα που έδωσε την εντολή για τις ψιλές. Συγχωρέστε μας αλλά πλεον αυτό, που δεν έπρεπε να είναι κουτσομπολιό αλλά αστυνομική έρευνα, αφορά ανθρώπινες ζωές. Τις δικές μας και των συναδέλφων μας. Όσων τουλάχιστον θέλουν να λέγονται ακόμα δημοσιογράφοι και όχι υπάλληλοι-μεταφορείς, αφού αν σε κάτι έχει δίκιο ο υγιώς σκεπτόμενος αναγνώστης/φίλαθλος είναι το σημαντικό μερίδιο ευθύνης που έχει ο κλάδος των ΜΜΕ, με συνέπεια η κανονική δημοσιογραφία, όταν και από όπου προέρχεται, να ενοχλεί σε βαθμό ξυλοδαρμού.

Το Sport24.gr στα 9 χρόνια λειτουργίας του έχει ως βασικό άξονα της φιλοσοφίας του, τον επαγγελματικό, αθλητικό και δημοσιογραφικό πολιτισμό και την αγάπη για τα σπορ, την δια βίου σχέση με την ενημέρωση, την είδηση και την αξία όλων αυτών που φαίνονται δεδομένα, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν και ούτε θα είναι ποτέ. Με τη δύναμη που έχει κερδίσει, αλλά και του έχουν δώσει οι εκατομμύρια αναγνώστες του, εξακολουθεί να πιστεύει ότι η αθλητική δημοσιογραφία είναι κάτι όμορφο, κάτι υγιές, μακριά από οπαδισμούς, κιτρινισμούς και συνδρόμων κατωτερότητας. Πάνω από όλα, όμως, το Sport24.gr εξακολουθεί να πιστεύει ότι η αθλητική δημοσιογραφία έχει υγεία, πλάκα και έναν ανοιχτό ορίζοντα για να αφήσει όλα και όλους όσοι δεν ταιριάζουν σε αυτό το κάδρο, πίσω της.

Με σεβασμό,

Η δημοσιογραφική ομάδα του Sport24.gr