Η μαγική φράση που όλους μας ενώνει. "Πάμε για μπάλα;". Η' σε παραλλαγή: "Πάμε για μπάσκετ;". Γιατί οι περισσότεροι στα χρόνια τα φοιτητικά, στα χρόνια τα ανέμελα δεν είχαμε προτιμήσεις. Πάμε να παίξουμε! Είτε κλωτσώντας την μπάλα, είτε κρατώντας την στο χέρι. Γιατί σημασία είχε το παιχνίδι...

Το παιχνίδι που έχει μείνει αναλλοίωτο μέσα στο χρόνο, μέσα στις καρδιές μας. Γύρω από την ουσία του όμως, έχουν αλλάξει πολλά. Πάρα πολλά. Όπως ο τρόπος με τον οποίο κλείναμε έναν αγώνα με τους φίλους μας. Η τεχνολογία προοδεύει σχεδόν μέρα με τη μέρα, επηρεάζοντας και τη μαγική φράση "Πάμε για μπάλα;".

Το "πώς" καλούνται να το διηγηθούν τρεις δημοσιογράφοι του Sport24.gr. Ο (παλιός) Δημήτρης Κωνσταντινίδης, ο (ενδιάμεσος) Θοδωρής Κουνάδης και ο (νέος) Αλέξανδρος Τρίγκας.

Ο παλιός Δημήτρης Κωνσταντινίδης

Ανήκω στη γενιά που είχε σταθερό τηλέφωνο. Ούτε φαξ για να είμαι πιο συγκεκριμένος. Α είχαμε και...τέλεξ. Αλλά δεν το χρησιμοποιούσαμε για να κλείσουμε γήπεδο. Ούτε το τηλέφωνο. Οι βασικοί λόγοι ήταν δύο...

Ο πρώτος ότι δεν τα έκλεινες τα γήπεδα τότε. Μπούκαρες όπου παιζόταν ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, έφτιαχνες εξάδες, οκτάδες, ενδεκάδες ή τριάδες και τετράδες (στο μπάσκετ) και έπαιζες ή περίμενες να παίξεις. Ο δεύτερος ότι οι ώρες, ειδικά στο μπάσκετ, ήταν πάντα προκαθορισμένες. Συνήθως και οι μέρες ανάλογα με το πότε ήταν ανοιχτά τα υπαίθρια γήπεδα. Για τις αλάνες για να κλωτσήσουμε το τόπι (όπως τα "Χαλίκια" στις Τρεις Γέφυρες ή τα χωμάτινα πίσω από τον Ήφαιστο στα Πατήσια) δεν υπήρχε ωράριο. Όποιος προλάβαινε ή όποιος είχε τη μπάλα...

Να πω την αλήθεια. Καλά ήταν και τότε καλά είναι και τώρα. Το θέμα είναι να βρίσκεσαι, να επικοινωνείς με τον άλλον. Με τον φίλο, με την παρέα. Ό,τι σε βοηθάει να το κάνεις αυτό πραγματικά, είτε είναι ένα 5Χ5, είτε ένα δυνατό μόνο στο μπάσκετ, είτε ένα μήνυμα για να πας να πιεις ένα ποτάκι, είναι ωραία υπόθεση. Αυτό δεν αλλάζει με τα χρόνια. Μόνο τα μέσα αλλάζουν για να κάνουν τη ζωή σου ευκολότερη, και γι' αυτό φροντίζει το CU με τα Student Xclusive πακέτα για το κινητό. Αλλά στο φινάλε και τότε και τώρα να κερδίζουμε θέλουμε, μέσα στο γήπεδο, όσο μας κρατάνε τα πόδια μας.

Ο ενδιάμεσος Θοδωρής Κουνάδης

Ανήκω στη γενιά που ξεκίνησε να μαθαίνει να ζει τα φοιτητικά της χρόνια με το κινητό. Πέρασα το 1998 στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, όταν το να έχεις εκεί έξω ένα τηλέφωνο δεν ήταν πια πολυτέλεια. Στο τέλος εκείνης της χρονιάς μάλιστα ήταν αυτονόητο ότι κάθε φοιτητής είχε ένα κινητό μαζί του. Η αυτονόητη όμως σημερινή του χρήση άνηκε ακόμα σε κάποια σφαίρα φαντασίας. Το να έχεις δηλαδή το ίντερνετ μαζί σου και μέσα από εφαρμογές chat να κανονίζεις σε χρόνο-ρεκόρ να παίξεις μπαλίτσα, έμοιαζε από σενάρια της κατηγορίας αυτά δεν γίνονται. Τα πράγματα δεν ήταν όπως τώρα.

Να φανταστείτε ότι πολύ πιο απλά πράγματα δεν υπήρχαν στη διάθεσή μας, όπως καλή ώρα ο άπλετος δωρεάν χρόνος ομιλίας. Τότε η κάθε κλήση κόστιζε τόσο, όσο να το σκεφτείς πολύ καλά μέχρι να την πραγματοποιήσεις. Μην ξεχνάτε, ήμασταν φοιτητές και προσέχαμε πολύ το που θα ξοδέψουμε το όποιο μπάτζετ είχαμε στη διάθεσή μας. Δεν υπήρχαν τα Student Xclusive πακέτα από το CU για ατέλειωτο σερφάρισμα στο internet ή τα Student Xclusive πακέτα για το κινητό, όπως έχουν οι σημερινοί φοιτητές. Η κλήση από σταθερό ήταν η πρώτη προτίμηση, ενώ πάντα είχαμε και μία τηλεκάρτα στο πορτοφόλι. Τηλεκάρτα; Θεέ μου, πόσα χρόνια έχω να καλέσω από θάλαμο στον δρόμο!

Ήταν δε τόσο... επαναστατικό που η δικιά μου εταιρία άρχισε μετά από καιρό να δίνει κάθε Τετάρτη 100 δωρεάν μηνύματα, που τα εξαντλούσα από ενθουσιασμό σε χρόνο ρεκόρ. Φυσικά όμως δεν περιμέναμε να κανονίσουμε μπαλίτσα κάθε Τετάρτη. Η συνεννόηση γινόταν συνήθως παρουσία όλων μας στο πανεπιστήμιο. Με τον πιο "πλούσιο" να φροντίζει να βρει μέσω τηλεφώνου όσους δεν ήταν εκείνη τη στιγμή μαζί μας.

Και έρχεται η ώρα της μπαλίτσας. Και ως συνήθως κάποιος θα μας την κάνει τελευταία στιγμή. Κλασικά. Μόνο που τότε, αν δεν είχε μονάδες να μας ειδοποιήσει, το μαθαίναμε στη σέντρα του αγώνα. Κανένα περιθώριο αντικατάστασης. Μόνο αυτό το ξενέρωμα που η μία ομάδα θα παίξει με λιγότερο παίκτη. Και εκεί που έχεις πάει... καψωμένος για μπάλα, να παίζεις το ένα ημίχρονο με τη μία ομάδα και το άλλο με την άλλη.

Ο νέος Αλέξανδρος Τρίγκας

Το μεγαλύτερο κουσούρι που έχω είναι η ανάγκη μου να οργανώνω τα πάντα. Γι' αυτό συνήθως είχα τον ρόλο του σπαστικού που θα πάρει τους πάντες τηλέφωνο, θα στείλει μηνύματα, θα πιέσει, θα... τσακωθεί. Κι όλα αυτά για να γίνουν όλα σωστά και να είναι άπαντες εκεί που πρέπει, στην ώρα που πρέπει. Την ώρα του αγώνα!

Όπως καταλαβαίνετε, ο ρόλος μου μόνο εύκολος δεν είναι. Ο ένας θέλει να παίξουμε νωρίς για να βγει το βράδυ, ο άλλος αργά γιατί έχει κανονίσει καφέ νωρίτερα. Κοινός παρονομαστής: η έλλειψη συνεργασίας.

Να ναι καλά το CU με τα Student Xclusive πακέτα για το κινητό που μου δίνει αυτή τη δυνατότητα, όπως επίσης οι Student Xclusive προσφορές για ατέλειωτο σερφάρισμα στο internet και σταθερό τηλέφωνο. Τα καλά του να είσαι φοιτητής μετά το πέρας της (προβλεπόμενης) τετραετίας. Βασικά, γράψε λάθος. Το μοναδικό καλό του να παραμένεις φοιτητής, γιατί κατά τα λοιπά, παλεύω για το πτυχίο. Μάνα, θα το πάρω άμεσα. Στο υπόσχομαι...