Ο “Καίσαρας” του ΠΑΟΚ, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, ξετύλιξε το κουβάρι των αναμνήσεων από όλα όσα έζησε φορώντας της φανέλα του Δικεφάλου του βορρά. Μεταξύ άλλων, στην συνέντευξη που παραχώρησε, ο Σταύρος Σαράφης ανέφερε:

“Τα 100 χρόνια θέλω να με βρουν εκεί ακριβώς που είμαι τώρα και τον ΠΑΟΚ στην πρώτη θέση. Απαιτείται μεγάλη προσπάθεια και σωστές κινήσεις από τους υπευθύνους για να δημιουργηθεί μία ομάδα με μέλλον. Με την στήριξη του κόσμου η ομάδα μπορεί να φτάσει στην κορυφή και ο ΠΑΟΚ να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ της Ευρώπης.

Με την παρουσία του κ. Σαββίδη ο σύλλογος είναι δυνατός οικονομικά και έχει τις βάσεις για να χτίσει σταδιακά μία ομάδα που θα παίζει καλό ποδόσφαιρο και θα κερδίζει κάθε αντίπαλο, φέρνοντας πίσω στο γήπεδο τον κόσμο, ο οποίος θα βλέπει ευχάριστο θέαμα, επιτυχίες και τον ΠΑΟΚ πάντα νικητή.

Οι ποδοσφαιριστές πλέον δεν είναι εύκολο να δεθούν συναισθηματικά με την ομάδα γιατί αλλάζουν συνεχώς και δεν αποκτάται η απαραίτητη χημεία. Στην εποχή μου ήμασταν υποχρεωμένοι να παραμείνουμε για μια οκταετία. Βρεθήκαμε πολλοί ποιοτικοί παίκτες μαζί και πέρα από την ομάδα που είχαμε φτιάξει, είχαμε και ένα τρομερό δέσιμο μεταξύ μας. Ήμασταν σαν αδέρφια. Ο ένας κάλυπτε τον άλλον. Δεν μπορούσαμε να έχουμε δέκα Σαράφηδες ή δέκα Κούδες.

Τότε ήμασταν πιο σκληροί. Οι σημερινοί παίκτες είναι λίγο καλοπερασάκηδες. Ίσως να φταίει ότι τώρα ένας ποδοσφαιριστής έχει τα πάντα. Πλήθος από καταρτισμένο προσωπικό να τον στηρίζει και να δουλεύει μαζί του, εξαιρετικές εγκαταστάσεις και φυσικά αψεγάδιαστα γήπεδα. Εμείς έπρεπε να προβλέπουμε τα γκελ που θα κάνει η μπάλα στο χορτάρι. Τώρα θα έπαιζα και ξυπόλητος. Τους βλέπω και τους ζηλεύω. Μπήκα στα αποδυτήρια της Τούμπας και ζήλεψα. Τότε είχαμε τρεις φανέλες για όλη την σεζόν και την μία την κρατούσε κρυμμένη ο συγχωρεμένος ο Τσαρπανάς, μην τύχει και την χρειαστούμε.

Η μακρά αποχή από τους τίτλους δημιουργεί πίεση. Αυτό ίσχυε και στα δικά μας χρόνια. Είχε τύχει πολλές φορές να αναγκαστούμε να φύγουμε από τις θύρες του γηπέδου. Όχι γιατί χάσαμε! Αρκούσε να κερδίσουμε μόνο με 1-0 για να μας κυνηγήσουν.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του Γκιούλα Λόραντ, όταν ο κόσμος στο γήπεδο αντέδρασε εναντίον μας. Ήμασταν όλοι σκυμμένοι και προβληματισμένοι στα αποδυτήρια και έρχεται και μας λέει: «Να στεναχωριέστε όταν δεν ασχολούνται μαζί σας. Το ότι ασχολούνται σημαίνει ότι έχετε αξία και περιμένουν πολλά από εσάς».

Η μέρα που υπέγραψα στον ΠΑΟΚ σε ηλικία 17 ετών ήταν καλύτερη στιγμή μου στην ομάδα. Πριν ολοκληρωθεί η μεταγραφή με είχε δει ο Μίμης Παπαϊωάννου σε ένα ματς της Αναγέννησης Επανομής και με ρώτησε αν θέλω να παίξω στην ΑΕΚ. Ο ΠΑΟΚ, όμως, είχε προετοιμάσει ήδη το έδαφος για να με εντάξει στο δυναμικό του. Όταν ήμουν 14 έκανα μία επέμβαση και είχε καλύψει πλήρως τα έξοδα. Με παρακολουθούσε από μικρή ηλικία. Βέβαια η μεταγραφή μου είχε περιπέτεια και παρασκήνιο. Μετά από μερικές ιδιαίτερες διαπραγματεύσεις μεταξύ της Επανομής και του ΠΑΟΚ, και 100.000 δραχμές κρυμμένες μέσα σε σταφύλια, το σίριαλ είχε αίσιο τέλος.

Δε θα άλλαζα τίποτα στην καριέρα μου. Το 1976 μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, η ΑΕΚ μου προσέφερε πέντε εκατομμύρια. Πήγα αμέσως στον Παντελάκη και του είπα ότι δεν θέλω να φύγω και του ζήτησα να μην αδικήσει στο οικονομικό. Τότε, άνοιξε ένα χρηματοκιβώτιο, έβγαλε ένα εκατομμύριο και μου είπε αυτό έχω και ίσως μπορώ να σου δώσω και μερικές χιλιάδες ακόμα. Αποφάσισα να μείνω και δεν βγήκα χαμένος. Το αντίθετο. Φέτος συμπληρώνω 40 χρόνια στην ομάδα.

Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μακριά από τον ΠΑΟΚ. Έχω κάνει τα πάντα γι αυτή την ομάδα. Κούρευα το γκαζόν, κουβαλούσα, ήμουν φροντιστής. Από μικρό παιδί αυτός ο σύλλογος με έκανε να αισθανθώ κομμάτι του.

Είχα μιλήσει με τον Λόραντ για να συνεχίσω στον ΠΑΟΚ σαν λίμπερο, λόγω και της ηλικίας μου, αλλά μετά τον θάνατό του ήμουν σε κακή ψυχολογική κατάσταση και δεν ήθελα να συνεχίσω. Σταμάτησα το ποδόσφαιρο στα 31.Ο Μακεδονικός του Βουλινού μου έδινε τρία εκατομμύρια για να παίξω, αλλά δεν ήθελα να τους κοροϊδέψω.

Ο αετός στο στήθος είναι σαν τον σταυρό. Τον φοράς και είσαι προσηλωμένος σε αυτόν. Γίνεσαι ένα με αυτόν. Με την φανέλα του ΠΑΟΚ κουβαλάς πάνω σου και όλες τις αξίες που πρεσβεύει ο Σύλλογος.

Έγινα αμέσως βασικός. Έπαιξα με παίκτες όπως ο Λέανδρος. Πήγα στην Εθνική στα 22 μου και μοιραζόμουν το γήπεδο με θρύλους όπως ο Δομάζος κι ο Παπαϊωάννου. Ήταν όλοι 30άρηδες και εγώ σχεδόν δέκα χρόνια νεότερος. Μάλιστα επί Χούντας σε ένα φιλικό στην Αυστραλία έγινα ο μικρότερος ηλικιακά αρχηγός της Εθνικής Ομάδας. Υπάρχουν πολλές στιγμές που δεν θα ξεχάσω.

Τα κατορθώματά μας δεν πρόκειται να ξεχαστούν, αλλά θέλουμε όλοι να ξεπεραστούν. Είμαι ο πρώτος που το εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου. Και εκείνο που θα με χαροποιήσει περισσότερο είναι να σπάσει κάποιος το δικό μου ρεκόρ. Μακάρι να βγει ένας τέτοιος παίκτης.

Δεν έπαιξα ποτέ φορ, αλλά είμαι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας. Νομίζω πως το σημείο κλειδί ήταν οι τοποθετήσεις μου. Ήξερα πως πρέπει να κινηθώ στο γήπεδο και να είμαι στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Υπήρχε μία καταπληκτική τριπλέτα μπροστά με τους Παρίδη, Ασλανίδη και φυσικά τον Κούδα και έτσι μπορούσα κι εγώ να κάνω τα σωστά πράγματα”.

Η συνέντευξη του Σταύρου Σαράφηδημοσιεύτηκε στο τέταρτο τεύχος του Toumba Magazine. Μπορείτε να προμηθευτείτε και τα έξι τεύχη του Toumba Magazine από το store.paokfc.gr, με δωρεάν έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα.