Θα ξεκινήσω από τον τίτλο του βιβλίου. Στην Θεσσαλονίκη, το “αφού” μπαίνει στο τέλος της πρότασης. Δε το ήξερα ούτε εγώ, μέχρι που ανηφόρισα στη πόλη για σπουδές. Όταν άκουσα το “θα με πας κάπου να φάμε; Πείνασα αφού” που μου είχε πει μια κοπέλα, γέλασα. Μη σας πω ότι με ξένισε κιόλας. Μου φάνηκε τραβηγμένο. Άντε το “με”, το ήξερα και το αποδέχτηκα εύκολα, ηχητικά. Όμως το “αφού” στο τέλος της πρότασης , μου φάνηκε στο μυαλό μου ως μια κίνηση του στυλ “δε μας φτάνει αυτό το “με“, θέλουμε να έχουμε και άλλα “δικά μας” στοιχεία στη γλώσσα”.

Το “ΠΑΟΚ αφού” είναι η σφραγίδα όλων. Και εκεί που με το “αφού” περιμένεις να ξεκινήσει η πρόταση, εκεί τελειώνει. Και με το “ΠΑΟΚ αφού” είναι σα να βάζεις σε μια πρόταση τελεία και παύλα.

Λοιπόν, τώρα που το σκέφτηκα, ο Χρήστος Ζαμπούνης θα μπορούσε να βγάλει αυτό το βιβλίο με ένα ασπρόμαυρο εξώφυλλο και να βάλει στο οπισθόφυλλο τον τίτλο.

Διότι, όταν ολοκληρώσεις το διάβασμα του συγκεκριμένου βιβλίου, λες μια “ΠΑΟΚ αφού”, κουνάς το κεφάλι σου και περιμένεις την επόμενη αφορμή που θα σου δοθεί για να το ξεφυλλίσεις. Είναι ένα βιβλίο που θα μπαινοβγαίνει συχνά από την βιβλιοθήκη. Όπως τα βιβλία μαγειρικής, που τα συμβουλεύεσαι συχνά - πυκνά, είτε για να πάρεις μια ιδέα τη μέρα, είτε για να θυμηθείς κάτι, είτε για να δώσεις μια συμβουλή μέσα από αυτό…

Πολλοί στο μυαλό τους μπορεί να σταθούν στη χαοτική διαφορά που έχει η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο άκουσμα του ονόματος του Χρήστου Ζαμπούνη και σε αυτή που σου γεννάται στο άκουσμα των ΠΑΟΚτσήδων. Ακόμα και σε αυτό, η απάντηση είναι το «ΠΑΟΚ αφού». Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να εγγυηθεί την καταγραφή όλων αυτών των συναισθημάτων και των ιστοριών που έχουν γεννηθεί μέσα από τον ΠΑΟΚ, με τέτοιο τρόπο ώστε οι στιγμές αυτές να βρουν το δρόμο τους ακόμα και στα σαλόνια.

Οταν ένας φίλος του ΠΑΟΚ το πάρει στα χέρια του και το διαβάσει, θα διαπιστώσει πως το μόνο που του λείπει είναι μερικές (δεκάδες ή εκατοντάδες) λευκές σελίδες ανά τομέα, για να συμπληρώνει και εκείνος όσα παρατηρεί, ακούει, μαθαίνει, θυμάται, ζει…

Αν βρεθεί στα χέρια φιλάθλου άλλης ομάδας, εκείνος θα πάρει μια γεύση από την ασπρόμαυρη κοσμοθεωρία. Εκείνων των ανθρώπων που είναι υπερβολικά εκδηλωτικοί σε όλες τις εκφάνσεις τους. Στους πανηγυρισμούς, στις αντιδράσεις, στη λατρεία, στο μίσος, στη γκρίνια, στην αποθέωση. Και, αυτό το “ΠΑΟΚ αφού” αυτό που τρέφει και ταυτόχρονα σκοτώνει τον Δικέφαλο. Είναι το “expect the unexpected” μεταφρασμένο στα… ΠΑΟΚτσίδικα. Προσοχή, έτσι. Δεν είναι ΠΑΟΚτζής, αλλά ΠΑΟΚτσής. Όχι ζήτα. Σίγμα. Τι γιατί; ΠΑΟΚ αφού…