Πέρασαν αρκετοί μήνες από την τελευταία δημόσια τοποθέτηση του Γιάννη Αλαφούζου για θέμα που αφορά στο ποδόσφαιρο και όχι σε ζήτημα εξωποδοσφαιρικό. Για την ακρίβεια, τέσσερις μήνες, από την παρουσίαση του Αντρέα Στραματσόνι, όπου είχε πει μεταξύ άλλων πως “το πρωτάθλημα θα κριθεί στα δικαστήρια”. Τώρα, κρίνει πως έχει έρθει η στιγμή. Όπως, άλλωστε, έχει πει μια – δυο φορές, κρίνει ορθό να μιλά στα δύσκολα για την ομάδα του και όχι μετά από επιτυχίες.

Τα δύσκολα έχουν έρθει πολλάκις για τον Παναθηναϊκό εφέτος, μα ο Αλαφούζος αποφάσισε πως τώρα ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσει δημοσίως. Όχι για να ξεκαθαρίσει ότι δεν τίθεται “θέμα Στραματσόνι”. Αυτό το θεωρεί ο ίδιος... αυτονόητο για έναν προπονητή τριών μηνών, ο οποίος ανέλαβε στο μέσον της αγωνιστικής περιόδου. Αλλά επειδή θεωρεί επικίνδυνο για την ομάδα του να θεωρηθεί πως... έχει τελειώσει η σεζόν μετά την αποτυχία στην Ευρώπη, τον γρήγορο εκτροχιασμό από τη διεκδίκηση του τίτλου, τον αποκλεισμό στο Κύπελλο και την αλλαγή προπονητή.

Θεωρεί πως πρέπει να παρέμβει δημοσίως για να περάσει μήνυμα και “εσωτερικά” και στο κοινό του Παναθηναϊκού. Είτε με συνέντευξη Τύπου, είτε με γραπτή δήλωση. Αν προτιμηθεί ο δεύτερος δρόμος, την γραπτής ανακοίνωσης, θα δούμε αν θα εμπεριέχει και στοιχεία αυτοκριτικής... Το δεδομένο είναι πως ο Αλαφούζος (σωστά) κρίνει πως στα πολύ δύσκολα και σε κρίσιμη καμπή πρέπει να “βγει μπροστά”. Και είναι αυτό μια ανάγκη για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος εδώ και αρκετοί καιρό δεν διαθέτει ούτε διευθυντή ποδοσφαίρου, ούτε τεχνικό διευθυντή.

Αρα, το “πρόσωπο” του κλαμπ προς τα έξω, είναι ο πρόεδρος της ΠΑΕ, που έχει και την σχεδόν αποκλειστική ευθύνη πια για τα τεκταινόμενα στην ομάδα του. Και όχι ο προπονητής, ο οποίος στηρίζεται απόλυτα στην προσπάθεια του, αλλά είναι ολοφάνερο στις τελευταίες δηλώσεις του (την Πέμπτη στη Nova και την Κυριακή, μετά την ήττα από την ΑΕΚ), ότι “παίζει άμυνα”.

Διότι όσο αληθινό είναι το “όταν ο Παναθηναϊκός με φώναξε, δεν μου είπαν ότι θα κριθώ τον Μάρτιο, μου είπαν να φτιάξω μια καλή ομάδα και αυτό με ενδιαφέρει, προσπαθώ να βρω τον τρόπο”, άλλο τόσο επικίνδυνο μοιάζει για μια ομάδα της οποίας οι παίκτες συχνά – πυκνά βρίσκουν μέσα τους “δικαιολογίες” και “άλλοθι” για να μην βάζουν επιπρόσθετες απαιτήσεις και πίεση στους εαυτούς τους.