Δεν είχε κλείσει καν τα 21 του χρόνια, όταν, αλλάζοντας ήπειρο για πρώτη φορά στη ζωή του, έφτασε στην Αθήνα πνιγμένος από το μαλλί και το άγχος. Βουτηγμένος στην αμηχανία και προσπαθώντας να κρύψει ένα μικρό τρέμουλο, o Xουάν Χοσέ Μπορέλι έμοιαζε με ήρωα του Νίκου Καββαδία, εκεί στο Kuro Siwo.

Εκείνη την Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 1991, όταν έφτασε στο Ανατολικό Αεροδρόμιο, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος είδε μπροστά του ένα "παιδάκι" κι αναρωτήθηκε αν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης είναι τόσο τρελός. Είχε δώσει 600 εκατομμύρια δραχμές για να φέρει έναν "κοντορεβιθούλη"που έδειχνε να φοβάται τη σκιά του. Και κοιτούσε με δέος τον Μάνο Μαυροκουκουλάκη που ανέλαβε να τον φυγαδεύσει με μια θηριώδη Mercedes, περικυκλωμένη από τρεις χιλιάδες οπαδούς που παραληρούσαν.

Ερχόταν από τη Ρίβερ Πλέιτ κι έτσι φούντωνε τα όνειρά τους. Τον φαντάζονταν ως τον επόμενο ηγέτη της ομάδας, αυτόν που θα κάνει 'παπάδες' και θα διαλύσει τους αντιπάλους. Πριν φύγει από το αεροδρόμιο, πρόλαβε να πει δυο λέξεις. Τρεμάμενος, έτσι; "Μη με συγκρίνετε με τον Μαραντόνα. Δεν είμαι". Το ίδιο μας συμβούλευσε και ο Mr Manos, που έσπευσε να μας κουνήσει το δάχτυλο: "Μην αρχίσετε τίποτα μπούρδες και υπερβολές. Αφήστε πρώτα να παίξει ο νεαρός κύριος. Παιδί δηλαδή".

Λες και το μάντεψε. Γιατί το πρώτο ταξίδι που έτυχε ναύλος για το νότο, ήταν εφιαλτικό για τον νεαρό κύριο, αγαπημένη φράση του Μάνου Μαυροκουκουλάκη. Πού να φανταστεί ο Χότα-Χότα, όπως τον αποκαλούσαν, ότι θα δυσκολευτεί τόσο πολύ να προσαρμοστεί; Ο Βασίλης Δανιήλ, προπονητής στην ομάδα, δυσκολευόταν να τον χωρέσει στην ενδεκάδα, βλέποντας ότι και αδύναμος είναι και δεν έχει φυσική κατάσταση.

Η δήλωσή του ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στον κόσμο που ανυπομονούσε να δει τον μάγο του. "Πώς να τον βάλω όταν πέφτει κάτω με το παραμικρό ακούμπημα; Γίνεται να μη βάλω τον Χριστοδούλου και τον Καλαντζή που τρώνε το χορτάρι;"

Ο μικρός κύριος, παντρεμένος από τα είκοσι (!), ζούσε το δικό του μαρτύριο. Ολομόναχος σε ένα διαμέρισμα της Αγίας Παρασκευής, δίχως τη γυναίκα του, χωρίς φίλους, με χάλια ψυχολογία, έκανε κάτι αδιανόητο, όπως μου εκμυστηρεύτηκε σε μια συνέντευξη που έσπαγε κόκκαλα.

Καθόταν στο μπαλκόνι και για να περάσει η ώρα του μετά την προπόνηση, είχε ένα μπλοκάκι και σημείωνε τις μάρκες αυτοκινήτων -και τα χρώματα- που περνούσαν από κάτω. "Νιώθω διαλυμένος κι επίσης πιστεύω ότι αδικούμαι. Κι επιπλέον, κάποιοι μέσα στην ομάδα μου κάνουν πόλεμο".

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το αφιέρωμα στον Χουάν Χοσέ Μπορέλι απ' το Oneman.gr