Eντάξει ο Ολυμπιακός έχασε, δεν κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα αήττητος, δημιούργησε παρά ταύτα μεγάλα ρεκόρ που θα μείνουν ακατάρριπτα και έχει ένα επιπλέον κίνητρο για τη νέα περίοδο, τη στιγμή που η... ζωή συνεχίζεται με μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Στον Πειραιά "βράζουν" με τον Καλογερόπουλο, που δεν ήθελε να γίνει νέος Δημητρόπουλος, για να τον κρεμάνε επί μια εβδομάδα στα μανταλάκια και να περνάνε μεροληπτικά από κόσκινο κάθε ενέργεια του. Την αποβολή των Μιλιβόγεβιτς, Μποτία ζητούσαν επί μια εβδομάδα και ο Καλογερόπουλος ικανοποίησε το αίσθημα δικαίου των απανταχού αντιολυμπιακών.

Σίγουρα υπάρχει στεναχώρια στον Πειραιά, καμία ήττα δεν είναι καλοδεχούμενη, υπάρχουν όμως ήττες και ήττες, αλλά και ευκαιρίες που μπορούν να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό στην Ελλάδα. Ο βαθμολογικός πίνακας είναι αμείλικτος και το ανέδειξε με τις δηλώσεις του ο σωστός Πογέτ, πρέπει όμως ο Ολυμπιακός να το αποδεικνύει κάθε παιχνίδι, κάθε εβδομάδα, με κάθε ευκαιρία. Και στο Ρέντη γνωρίζουν ότι έχουν αυτές τις ευκαιρίες στο Κύπελλο και στην Ευρώπη. Όπως είπε και ο Σάββας Θεοδωρίδης, ένα αντάμωμα με την ΑΕΚ θα ήταν ό,τι καλύτερο, είτε σε διπλά παιχνίδια σε ΟΑΚΑ και Καραϊσκάκη, είτε -ακόμα καλύτερα- σε έναν τελικό στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Πρόσφορο έδαφος και πεδίο δόξας λαμπρό υπάρχει και στην Ευρώπη, όπου ας μη ξεχνιόμαστε συνεχίζει μόνο ο Ολυμπιακός, με τους υπόλοιπους εκπροσώπους μας να καταρρέουν από νωρίς. Την Πέμπτη υπάρχει το πραγματικό παιχνίδι με την Άντερλεχτ, κι εκεί κρίνεται η ευρωπαϊκή πορεία και όχι το αήττητο.

Στον Πειραιά, εκτός από στεναχώρια και οργή, υπάρχει και υπερηφάνεια για τον τρόπο που παρουσιάστηκε ο Ολυμπιακός στο Ολυμπιακό Στάδιο. Όπως λένε, η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα ετών έπιασε τόπο, αλλά δεν λύγισαν οι παίκτες και ο Σίλβα. Οι πρώτοι έπαιζαν σαν τον... Ελ Σιντ. Ακόμη και δέκα, ακόμη και εννιά, τρόμαζαν τον αντίπαλο, που έπεφτε κάτω για να κρατήσει το εύθραυστο 1-0 με νύχια και με δόντια.

Και όπως ψέλλιζαν στο ΟΑΚΑ, μετά το γκολ του Βάργκας και τον ...λειψό Ολυμπιακό να πιέζει "φαντάσου να μη κερδίσουμε με δυο παίκτες περισσότερους. Τι ξεφτίλα". Αυτός ο φόβος φώλιαζε στις ψυχές των παικτών, των οπαδών, των προπονητών, των παραγόντων της ΑΕΚ. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι έφτασε η ώρα που θα πανηγύριζαν νίκη επί του Ολυμπιακού, έστω και των εννιά παικτών. Γι αυτό και διασκέδασαν λες και πήραν το πρωτάθλημα και τραγουδούσαν πολύ ώρα μετά το τέλος του αγώνα. Δεν ήθελαν να φύγουν από το γήπεδο, για να ρουφήξουν τις μεγάλες στιγμές. Τη νίκη επί του Ολυμπιακού, τη μεγάλη χίμαιρα, κι ας είναι 16 βαθμούς πίσω από την κορυφή. Και καλά έκαναν, αφού "τέτοιες νύχτες όμορφες πρέπει να γλεντάμε", όπως έλεγε και ο μεγαλωμένος στον Πειραιά, Απόστολος Χατζηχρήστος .

Νύχτες, στιγμές, όχι ολοκληρωμένες προσπάθειες. Αντέγραψαν τον άλλο "Δικέφαλο", που κέρδισε πέρυσι στο Καραϊσκάκης, ξέφυγε 5 βαθμούς και έπαθε παραζάλη από το αναπάντεχο γεγονός. Τη συνέχεια την ξέρετε, να μην την επαναλάβουμε.

Στον Πειραιά είναι υπερήφανοι και με τον Μάρκο Σίλβα, που πήγε στη συνέντευξη Τύπου και δεν κλάφτηκε όπως κάνουν οι αντίπαλοί του, ψάχνοντας δικαιολογίες και αναθεματίζοντας τον Καλογερόπουλο. Η ήττα αντιμετωπίσθηκε με γενναιότητα, κι ας έκανε δυο αναγκαστικές αλλαγές, με τον τραυματισμό του Πάρντο και την αποβολή του Μποτία. Έχασε τρεις σημαντικούς ποδοσφαιριστές (μετράμε και το αναγκαστικό πέρασμα στον πάγκο του Φορτούνη) και αργότερα και τέταρτο, αλλά ο Ολυμπιακός πίεζε ως το τελευταίο λεπτό, με τον Σιόβα να μετατρέπεται σε σέντερ φορ. Και ο Πορτογάλος προπονητής ξανακάθισε στην καρέκλα του, παρότι οι υπεύθυνοι κήρυξαν λήξασα τη συνέντευξη Τύπου. Ήθελε να απαντήσει στις απανωτές ερωτήσεις των δημοσιογράφων, όσες κι αν ήταν αυτές, όποιο κι αν ήταν το περιεχόμενο τους, που περιστρεφόταν όλες γύρω από τον διαιτητή. Δεν ειρωνεύτηκε , δεν κατήγγειλε, δεν έδωσε την πολυπόθητη ατάκα, αντιμετώπισε την πρώτη ήττα με νηφαλιότητα και σύνεση, αφού κάποτε θα ερχόταν. Και ήρθε με εννιά παίκτες και πέναλτι από τη δεύτερη της βαθμολογίας.

Υπερηφάνεια υπάρχει και για τους παίκτες, όπως εύστοχα έγραψε ο Παντελής Διαμαντόπουλος, αφού αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Σαν τη Λερναία Ύδρα. Του κόβουν και ένα και δυο κεφάλια , αλλά αυτός παλεύει, δεν λυγά, σηκώνεται όρθιος, γιατί ο Ηρακλής που θα τον αποτελειώσει δεν βρέθηκε ακόμη. Είναι μόνος πρώτος στην κορυφή με 16 βαθμούς διαφορά από την ΑΕΚ, 23 από τον Παναθηναϊκό, 27 από τον ΠΑΟΚ (χωρίς τα κυριακάτικα ματς), αήττητος στους ημιτελικούς του Κυπέλλου και στο δρόμο της δόξας του Europa League.

Και με τον κόσμο του συσπειρωμένο, αφού ακόμη κι αυτοί που μεμψιμοιρούσαν για ένα ανάποδο οφσάιντ υπερ της ομάδας τους, είδαν ότι κανένας δεν σου χαρίζεται, κι αν βρει την ευκαιρία θα σου πατήσει το κεφάλι. Οι ανώτεροι άνθρωποι υπομένουν έστω και με πικρία τα βαριά λόγια των κατωτέρων τους, παραμένουν ανώτεροι, αλλά στο ποδόσφαιρο τα ευγενή συναισθήματα δεν αντιμετωπίζονται με ευγένεια. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.