Είναι από τις περιπτώσεις που δικαιώνουν όσους πιστεύουν πως το όνομα μας δεν είναι τυχαίο. Ότι το "κουβαλάμε" και ανά τακτά χρονιά διαστήματα καλούμαστε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες που δημιουργεί. Στα 19 του, ο Gonçalo Mendes Paciência είχε να αντιμετωπίσει μια ρήξη χιαστού, ένα καρδιακό πρόβλημα που του είπαν πως μπορεί να διακόψει την καριέρα του και μια ρήξη μηνίσκου. Όλα αυτά του συνέβησαν σε διάστημα μηνών. Θα μπορούσε να 'χει παραιτηθεί της προσπάθειας. Αυτό που έγινε ήταν "να ωριμάσω ως παίκτης και ως άνθρωπος, να αποδείξω πως είμαι δυνατός". Διάβασε ποιος είναι ο παίκτης που στέλνουν οι Πορτογάλοι στον Ολυμπιακό .

O πατέρας του είναι ο Domingos José Paciência Oliveira. Ενδεχομένως να τον ξέρεις απλά ως Domingos. Είχε πάει στην FC Porto στα 13 του (το 1982) και έμεινε εκεί έως το 1997, πριν κάνει ένα διάλειμμα δύο χρόνων στην Tenerife και επιστρέψει... σπίτι του για να κλείσει την καριέρα του, ως επιθετικός το 2001. Είχε πάρει επτά πρωταθλήματα, πέντε κύπελλα και έξι Supercup στην Πορτογαλία, είχε αναδειχθεί "καλύτερος Πορτογάλος παίκτης" το 1990 και πρώτος σκόρερ της λίγκας, το 1996. Μάλιστα, τη σεζόν 1995-96 είχε τεθεί αντιμέτωπος με τον Παναθηναϊκό στους ομίλους του Champions League. Ήταν και διεθνής από τα 17 και με την ανδρών είχε 34 συμμετοχές και εννέα γκολ, από το 1989 έως το 1998. Ένα από τα γκολ ήταν εναντίον της Κροατίας, στο Euro 1996 που έστειλε την παρέα του στα προημιτελικά.

Στους "Dragões" εν τω μεταξύ, "άνοιξε" και την καριέρα του προπονητή, που το Μάιο του 2015 τον βρήκε στο ΑΠΟΕΛ, για μια guest star εμφάνιση, διάρκειας τριών μηνών. Απολύθηκε όταν η ομάδα δεν μπήκε στους ομίλους του Champions League και έχασε από την ΑΕΛ το Super Cup. Αλλά δεν είναι ο Domingos το θέμα μας. Είναι ο Gonçalo. Προφανώς όμως, και μέσω της σύντομης αναφοράς στα όσα έκανε ο πατέρας του, καταλαβαίνεις πως το παιδί είχε αποφασίσει να παίξει ποδόσφαιρο, πριν το καταλάβει -ότι το 'χει αποφασίσει. Ο παίκτης στον οποίον ήθελε να μοιάσει " είναι ο Zlatan Ibrahimović" είχε ενημερώσει από πολύ μικρός, " άρχισα να τον παρακολουθώ στη Juventus και από τότε δεν τον χάνω. Βέβαια, έχω ως ίνδαλμα και τον πατέρα μου (γελάει). Θέλω να κάνω ό,τι έκαναν και εκείνοι: να γίνω μέλος επιθετικής ομάδας και ο κόσμος να ξέρει πότε είμαι στον αγωνιστικό χώρο".

Γεννήθηκε εκεί όπου μεγαλούργησε ο μπαμπάς του (στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Πορτογαλίας, ευρύτερα γνωστή ως Porto) και εντάχθηκε στις ακαδημίες της ομάδας σε ηλικία μόλις 6 χρόνων. " Ακόμα θυμάμαι την πρώτη ημέρα. Ήμασταν εκατοντάδες παιδιά και κάναμε τη δεύτερη προπόνηση στο μεγάλο γήπεδο, με τον Alvaro Silva, μια μυθική φιγούρα του συλλόγου. Δεν ήμουν αρκετά μεγάλος για να παίξω. Είχα πάει μόνο για προπονήσεις". Ανάλογη ήταν η εκκίνηση και των δυο αδελφών του.

Βέβαια, ο Luis Miguel προπονητής της U15 είχε εστιάσει στις ικανότητες του Gonçalo, σε συνέντευξη που είχε δώσει τον Αύγουστο του 2011 στην maisfutebol.iol. Τι είχε πει; "Είναι από τους καλύτερους παίκτες που έχω προπονήσει ποτέ. Έχει μεγάλο ταλέντο, πολύ καλή τεχνική και μπορεί να παίξει ως 9αρι και ως 10αρι. Είναι εξαιρετικός στη μικρή περιοχή και έχει καλά "τελειώματα" και με τα δυο πόδια. Είναι πάνω από το μέσο όρο". Και παρ' όλα αυτά " ποτέ δεν έδειξε έστω ένα ψήγμα υπεροψίας".

Στο μυαλό του μικρού " ο πατέρας μου ήταν πιο γρήγορος και είχε καλύτερη, διαφορετική, τεχνική. Ήταν συνέχεια σε κίνηση. Εγώ ελέγχω το χώρο καλύτερα, παίζω περισσότερο με την μπάλα. Είμαι πιο ψηλός και πιο δυνατός. Εκείνος ήταν αδύνατος... αν και τώρα τα 'χει πάρει τα κιλά του. Θα ήθελα ωστόσο, να έχω την ταχύτητα που είχε ως παίκτης". Ένα πράγμα που δεν μπορούσε να καταλάβει ήταν " πώς υπάρχουν παιδιά που δεν μπορούν να συνδυάσουν το ποδόσφαιρο με το σχολείο, μέχρι τα 18".

Ο Miguel ήξερε τον Gonçalo, από όταν ήταν 12 χρόνων και τον είχε δει να προοδεύει. Στα 17 άρχισε να κάνει προπονήσεις με την πρώτη ομάδα (" ένιωθα... πεταλούδες στο στομάχι μου, που ήμουν δίπλα σε τόσο μεγάλα ονόματα"), ενώ στις 21 Ιανουαρίου του 2015 έκανε την πρώτη του εμφάνιση, ως βασικός, σε επίσημο ματς: στο 1-1 με τη SC Braga, για το League Cup της Πορτογαλίας. Μια εβδομάδα αργότερα, στο πλαίσιο της ίδιας διοργάνωσης, έβαλε και το πρώτο του γκολ. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους δόθηκε ως δανεικός στην Académica, στην οποία πρόσφερε 3 γκολ σε 27 ματς. Τον Δεκέμβριο του 2015 εξήγησε πως αυτό που θέλει " είναι να γυρίσω στην FC Porto το 2016 και να παίξω στην εθνική ανδρών, ιδανικά στο Euro της Γαλλίας". Η συνέντευξη στην maisfutebol.iol.pt δόθηκε με αφορμή την επέτειο ενός χρόνου, χωρίς τραυματισμούς.

Έγινε περιουσιακό στοιχείο

Είχαν ήδη αρχίσει οι συγκρίσεις με τον πατέρα του και τα σχόλια περί ποδοσφαιρικού DNA. Ο Eduardo Luis, πρώην παίκτης των "Δράκων" έσπευσε να διευκρινίσει ότι " ο Gonçalo έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά, ως ποδοσφαιριστής, από τον πατέρα του. Είναι πολύ πιο δυνατός, ξέρει πώς να κρατά την μπάλα και έχει καλή τεχνική. Πιστεύω ότι είναι περιουσιακό στοιχείο της Porto και της εθνικής". Τώρα, που είπα "εθνικής", να σε ενημερώσω πως ο 22χρονος επιθετικός μέτρησε 51 συμμετοχές με τις "μικρές", ξεκινώντας από το 2009 και την U16.

Tο ένα γκολ σε οκτώ παιχνίδια, έγινε 5 γκολ σε 17 συμμετοχές με την U17 (2010-11), 2 γκολ σε 4 ματς με την U18 (2011-12), 7 γκολ σε 9 αγώνες με την U19, το 2013, οπότε έπαιξε δυο φορές και με την U20 (δεν σκόραρε και δεν πήγε στο Παγκόσμιο Κύπελλο... λόγω προβλήματος που θα σου πω στη συνέχεια), ενώ το 2014 μετακινήθηκε στην U21 στην οποία πρόσφερε πέντε τέρματα σε 11 συμμετοχές. Φέτος πήγε στην U23 και έκανε το 3/4: έβαλε τρία γκολ σε 4 παιχνίδια, στη φάση των ομίλων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όπου οι Πορτογάλοι έφτασαν έως τους "8".

Η ρήξη χιαστού και η προβληματική καρδιά που απείλησε την καριέρα του

Σου λείπει κάτι από την πορεία του στις εθνικές. Ένα μέρος του 2013 και κάτι από το 2014. Δεν τα ξέχασα. Εκείνος τα "έχασε". Κατ' αρχάς έπαθε ρήξη χιαστού στο δεξί γόνατο -σε ματς με τη Benfica, σε προσγείωση έπειτα από κεφαλιά. Μόλις συνήλθε έγινε ο πρώτος σκόρερ των εφήβων (U19). Επρόκειτο να πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο U20, αλλά... τον πρόλαβαν οι εξελίξεις. Τον Ιούνιο του 2013, οι καθιερωμένες εξετάσεις έδειξαν πως κάτι δεν πάει καλά με την καρδιά του.

Αντίστοιχο πρόβλημα είχε αντιμετωπίσει και ο πατέρας του, χρόνια νωρίτερα. Όλοι φοβούνταν πως επρόκειτο για κάτι κληρονομικό, μη αντιμετωπίσιμο. Ανησύχησαν τόσο που του ζήτησαν να αρχίσει να σκέφτεται τη ζωή του, χωρίς ποδόσφαιρο. Έπαθε σοκ και μετά απόγνωση. Ρωτούσε " και τι θα κάνω τώρα; Το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να παίζω ποδόσφαιρο". Έπειτα από πολλές εξετάσεις, ταξίδια στο Λονδίνο και σε σπεσιαλίστες, διαπιστώθηκε πως η ανωμαλία που εμφανιζόταν στη λειτουργία της καρδιάς του δεν οφειλόταν σε κάποιον σοβαρό λόγο. Δεν μπορούσε να περιγράψει τη χαρά του με λόγια.

Related content

Επέστρεψε αμέσως στα γήπεδα... για να πάθει μηνίσκο στο αριστερό γόνατο. Το μυαλό του θα μπορούσε να 'χει "πειραχτεί" από τα απανωτά "χτυπήματα". Αλλά τότε... δεν θα τον έλεγαν Paciência! Τον Γενάρη του 2014 ήταν πίσω στα γήπεδα και διεκδικούσε τη θέση του στη δεύτερη ομάδα της Porto. " Οι τραυματισμοί τον ώθησαν να ωριμάσει", απεφάνθησαν όσοι τον ήξεραν από παιδί. Ο ίδιος κατέληξε στο " αν παίζω σήμερα ποδόσφαιρο, το χρωστώ στους ανθρώπους της FC Porto", που του στάθηκαν με ό,τι τρόπο διέθεταν.

"Δεν αφήνει τα συναισθήματα να τον κυριεύσουν"

Στο Euro U21, το 2015, σκόραρε στα δίχτυα της Σουηδίας, στο τελευταίο ματς των ομίλων. Τέρμα που έδωσε στους Πορτογάλους την πρόκριση στους "8". Τέρμα " που χρειαζόμουν όσο τίποτα, μετά τις απουσίες μου από το Euro U19 και World Cup U20, λόγω προβλημάτων υγείας. Με το που έβαλα το γκολ, όλα όσα είχαν προηγηθεί πέρασαν σαν... φλας από το μυαλό μου. Κατάλαβα πως είμαι δυνατός που τα είχα αφήσει πίσω μου". Δες όμως, τι έκανε με τους Σουηδούς.

Ο υπερήφανος πατέρας θύμισε ωστόσο, σε συνέντευξη που έδωσε στις 25 Ιουνίου, στο TSF ότι " στο ποδόσφαιρο είσαι όσο καλή είναι η τελευταία σου εμφάνιση. Σίγουρα χρειάζεται στιγμές σαν και αυτή του γκολ με τη Σουηδία, στο τελευταίο ματς του ομίλου, για να εξελιχθεί και να κερδίσει αυτοπεποίθηση. Έχω πει εδώ και καιρό πως μπορεί να γίνει δεινός σκόρερ, άποψη που δεν στηρίζεται στο γεγονός ότι είμαι πατέρας του, αλλά στην πραγματικότητα. Οφείλει να 'χει συνέπεια και συνέχεια, ώστε να σκοράρει περισσότερο και να "φτιάξει" την καριέρα του και το εισόδημα του. Του 'χουν συμβεί πολλά. Πριν δυο μήνες είχε μυϊκό τραυματισμό που έθεσε σε αμφιβολία τη συμμετοχή του στο Euro. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά".

Ξεκαθάρισε ότι δεν είναι δεσποτικός " γιατί έχει περάσει πολλά και έχει αντέξει. Ανταποκρίθηκε στο βάρος που είχε από παιδί στην πλάτη του, να είναι γιος μου. Αλλά μιλάμε πάντα μετά τα παιχνίδια, για το τι έκανε ή τι έπρεπε να κάνει". Ο γιος του είχε να προσθέσει επ' αυτού πως "από καιρού εις καιρόν με διορθώνει. Ξέρει περισσότερα από εμένα και το βέβαιο είναι ότι δεν μου δίνει... πολύ αέρα".

Οι Πορτογάλοι αντιμετώπισαν στα ημιτελικά τη Γερμανία, την οποία συνέτριψαν (5-0) και έστειλαν τη χώρα σε τελικό της εν λόγω διοργάνωσης, για πρώτη φορά από το 1994 (όταν υπήρχαν στο ρόστερ οι Luis Figo και Rui Costa). Σημειωτέον, παρέμεναν αήττητοι. Αυτό άλλαξε τη χειρότερη δυνατή στιγμή, καθώς στον τελικό της Πράγας έχασαν από τη Σουηδία, στα πέναλτι (4-3). Εκείνος είχε κάνει το χρέος του. Εκτέλεσε πρώτος και βρήκε στόχο. Όπως είχε διευκρινίσει ο πατέρας του " το καλύτερο στοιχείο που διαθέτει είναι ότι δεν αγχώνεται. Δεν αφήνει τα συναισθήματα να τον κυριεύσουν. Προσεγγίζει κάθε αποστολή με συγκέντρωση. Έτσι είναι και ως άνθρωπος. Όχι μόνο ως παίκτης".

Κοινώς, είναι όνομα και πράγμα: συνώνυμο της υπομονής. Αν και ο ίδιος λέει " στα δύσκολα, τα ιδιαίτερα παιχνίδια είναι που νιώθω ζωντανός, που είμαι περισσότερο συγκεντρωμένος. Το κίνητρο μου είναι στα ύψη. Μεγάλωσα, παίζοντας με τη Sporting και τη Benfica στους τελικούς των μικρών πρωταθλημάτων. Αυτά τα παιχνίδια ήταν που λάτρευα περισσότερο". Λάτρευε πάντα και τις προπονήσεις " την ιεροτελεστία πριν ξεκινήσουν, τη διαδικασία του να μαθαίνω. Ομολογώ ωστόσο, πως περισσότερο μου άρεσε ό,τι είχε μπάλα".

Ο δανεισμός του στην Académica ήταν " ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Με ωρίμασε ως παίκτη και ως άνθρωπο. Ήθελα να φύγω από τη ζώνη ασφαλείας που βρισκόμουν και να δω τι είναι το ποδόσφαιρο μακριά από την Porto". Εκεί διαπίστωσε πως " κάνω την καλύτερη δουλειά στον κόσμο. Αυτό που θέλω. Ζω μια φανταστική ζωή που είναι καλή και σε ό,τι αφορά τις απολαβές. Δεν είναι όμως, αυτός ο λόγος που παίζω. Το κάνω γιατί λατρεύω το ποδόσφαιρο και θέλω όσο τίποτα άλλο να γνωρίσω κάποια στιγμή την αναγνώριση".

Στις 14 Αυγούστου, ο πατέρας του δήλωσε στην O Jogo πως δεν ξέρει ποιο είναι το μέλλον του παιδιού του. Είχε διαρρεύσει η πληροφορία ότι είχε προτάσεις από δυο ομάδες της Ιταλίας (η μια ήταν η Udinese), ενώ η FC Porto δεν είχε αποκλείσει νέο δανεισμό σε ομάδα της Πορτογαλίας. Ο Domingos τόνισε ότι " όπου και αν πάει, το όνειρο του θα παραμείνει να γυρίσει στο σύλλογο που αγαπά. Αν δεν υπάρχει χώρος εκεί, θεωρώ δεδομένο ότι θα υπάρχει κάπου, όπου θα νιώθει ευτυχισμένος". Στις 23/8 ο Gonçalo "ανέβασε" στο λογαριασμό που έχει στο Instagram και έναν άλλο λόγο που τον κάνει ευτυχισμένο: την επί τριετίας κοπέλα του, Nelminha, πτυχιούχο επικοινωνίας, η οποία έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος και μοντέλο για μαγιό, όπως ενημέρωσαν οι Πορτογάλοι. Εξυπακούεται πως θα τον ακολουθήσει, στην Ελλάδα.