Ενδεχομένως να τον θυμάσαι από τον προηγούμενο Αύγουστο. Από τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού με την Gabala, για τα playoffs του UEFA Europa League. Αν όχι, να σου θυμίσω ότι το πρώτο ματς της 20ης Αυγούστου, στο Αζερμπαϊτσάν είχε τελειώσει 0-0 . Ο επαναληπτικός στην κατάμεστη Λεωφόρο, ήταν το βατερλό των "πρασίνων", με το 2-2 να τους αφήνει εκτός Ευρώπης. Ε, ο πολυτιμότερος παίκτης αυτού του αγώνα ήταν ο Dodô, ο νέος παίκτης της ΑΕΛ . Μεταξύ αυτών που έκανε, στην πρόκριση των Αζέρων, ήταν αυτό.

Μια που κάναμε το ταξίδι στη λεωφόρο των αναμνήσεων, να σου πω και ότι δεν έπαιξε με τον ΠΑΟΚ, λόγω τραυματισμού, ενώ τον Απρίλιο του 2016 κυκλοφόρησε -στα μέσα του Αζερμπαϊτζάν- η πληροφορία πως ο Παναθηναϊκός είχε κινηθεί για την απόκτηση του, με το γεγονός ότι δεν είχε κοινοτικό διαβατήριο να είναι πρόβλημα. Ο Βραζιλιάνος είχε διαπληκτιστεί με τον προπονητή του και ήταν εκτός πλάνων, από τα μέσα Μαρτίου. Εν πάση περιπτώσει, δεν ήλθε στην Ελλάδα. Τότε. Έρχεται τώρα. Για αυτό και θα διαβάσεις την ιστορία της ζωής του Luiz Paulo Hilário, όπως είναι το όνομα του.

Η ιστορία του ξεκινά από το Rio de Janeiro, στις 16/10 του 1987. Για την ακρίβεια, από το Pavão-Pavãozinho, τη favela που βρίσκεται σε μεγάλο ύψος και έχει θέα τη Copacabana και την Ipanema. Όπως είχε γράψει στις 28/7 του 2015 το ESPN.com.br " η μυρωδιά των κρεβατιών από χαρτόκουτο στους δρόμους του Rio de Janeiro είναι πολύ πιο οικεία από εκείνη του κρεβατιού σε ένα ζεστό δωμάτιο. Πώς μπορείς να ονειρεύεσαι με τη φασαρία των αυτοκινήτων να διαπερνά στα σπίτια που δεν έχουν νούμερα, τοίχους, ηλεκτρικό ή πόσιμο νερό; Πώς να διαβάσεις; Πού; Αν καταφέρεις να πουλήσεις την πραμάτεια σου στην είσοδο του κινηματογράφου, θα καταφέρεις να βάλεις φαγητό στο τραπέζι. Διαφορετικά, πρέπει να στηθείς έξω από την αγορά της Copacabana, να περιμένεις να κλείσει και να πάρεις ό,τι έχει περισσέψει από τους εμπόρους και το έχουν πετάξει.

Μια συνηθισμένη ημέρα σε αυτήν την περιοχή, όταν είσαι μαύρος και φτωχός, είναι να παρακαλάς τους περαστικούς να σου δώσουν ό,τι τους περισσεύει. Αυτή ήταν η ζωή του Luiz Paulo Hilário, ενός εκ των 8 παιδιών που είχε τότε η ανύπαντρη μητέρα του, για μια δεκαετία έως ότου του δόθηκε μια ευκαιρία". Μη φανταστείς. Καμία σχέση με ό,τι έχεις διαβάσει για ταλαντούχα παιδιά που έπαιζαν στους δρόμους, έως ότου τους ανακάλυψε ένας ειδικός και τους πήγε σε ομάδα, πριν καν μπουν στην εφηβεία.

" Η ιστορία του θα μπορούσε να γίνει ταινία. Έχει όλα τα... απαραίτητα υλικά: εγκληματικότητα, προκατάληψη και επιβίωση". Οι πρώτες του αναμνήσεις είναι να στήνει ένα πάγκο έξω από κινηματογράφο και να πουλά γλυκά, για να βρει τα χρήματα που χρειαζόταν να φάει κάτι. Η μητέρα του, Maria da Graça είχε άλλα εννέα παιδιά. Κάποια τα είχε πάρει η πρόνοια, άλλα είχαν δοθεί σε διάφορες οικογένειες, γιατί εκείνη δεν μπορούσε να τους προσφέρει ούτε τα βασικά.

Κοιμόταν στο δρόμο

" Το πρώτο μου σπίτι ήταν ο δρόμος. Εκεί ζούσα με τη μητέρα μου και τα αδέλφια μου. Κοιμόμασταν σε χαρτόκουτα. Πουλούσαμε γλυκά, στις σκάλες ενός κινηματογράφου και στο τέλος της ημέρας, τρέχαμε στην αγορά της Copacabana για να μαζέψουμε ό,τι πετούσαν τα μαγαζιά. Η μάνα μου δεν είχε τελειώσει το σχολείο, δεν είχε σπίτι και δεν ήξερε τι είναι οικογένεια. Το μόνο που ήξερε ήταν να επιβιώνει. Οι δρόμοι ήταν το σχολείο της. Κάθε μέρα ξυπνούσαμε στη μέση του δρόμου και κάναμε ό,τι υπήρχε για να ζήσουμε. Από επαιτεία μέχρι να καθαρίζουμε αυτοκίνητα ή να πουλάμε γλυκά".

Λες και όλα αυτά δεν ήταν αρκετά, καθημερινά ζούσε και τις συνέπειες ρατσιστικής συμπεριφοράς. Η κοινότητα Pavão-Pavãozinho έδωσε κάποια στιγμή στη Maria da Graça και τα παιδιά της, μια παράγκα. Ήταν η πρώτη φορά που κάτι καλό συνέβαινε στη ζωή του Dodô. Δεν κράτησε για πολύ. Λίγους μήνες αργότερα, η μητέρα του συνελήφθη, κατηγορούμενη για κλοπή. Εκείνος και τα αδέλφια του μοιράστηκαν σε σπίτια φίλων, στη favela, για την επόμενη τριετία.

" Μια μέρα ζήτησα από τη μαμά μου να μου αγοράσει ένα παγωτό. Σταματήσαμε μπροστά από τον πάγκο. Είχαμε μπροστά μας μια κυρία, η οποία είχε πάρει στα χέρια της διάφορα προϊόντα και όταν πέρασε από μπροστά ένα λεωφορείο, εξαφανίστηκε. Ο παγωτατζής ζήτησε από τη μητέρα μου να πληρώσει για όλα. Την κατηγόρησε ότι τον είχε κλέψει. Φώναξε την αστυνομία που συνέλαβε τη μάνα μου και πέρασε τρία χρόνια στη φυλακή".

Η κοινωνία είχε αποκλείσει το παιδί, από παντού. Όταν πλησίαζε σε καφετέριες, ο κόσμος τον κοιτούσε με καχυποψία. Δεν του επέτρεπαν την είσοδο σε κινηματογράφους, γιατί δεν ήταν ντυμένος κατάλληλα. Δεν είχε το κατάλληλο χτένισμα. Το μόνο που του είχε απομείνει, για να διασκεδάζει ήταν το ποδόσφαιρο στη γειτονιά.

Η ειρωνεία της τύχης

Όταν η μητέρα του αποφυλακίστηκε, ήλθε ένα ακόμα σοκ: η παράγκα τους είχε πια νέους κατοίκους. Η κοινότητα είχε κάνει έξωση στον Dodô και την οικογένεια του. Κάποιο καιρό αργότερα, η μητέρα του παντρεύτηκε για δεύτερη φορά -απέκτησε άλλα τρία παιδιά- και όλοι μετακόμισαν στο Bangu, στη δυτική ζώνη της πόλης. Μια περιοχή μεσαίας τάξης. Κάπου εκεί η ζωή αποφάσισε να κάνει στον Βραζιλιάνο τη χάρη και να τον αφήσει στην ησυχία του. Είχε αρχίσει να ξεχωρίζει στη νέα γειτονιά, πήγε σε δωρεάν ακαδημία όπου επίσης τράβηξε τα βλέμματα και σε ηλικία 11 χρόνων, τον κάλεσαν στην Vasco da Gama. Δεν κατάφερε όμως, να περάσει τα δοκιμαστικά.

Δεν παραιτήθηκε της προσπάθειας. Συνέχιζε να παίζει ποδόσφαιρο, κυρίως γιατί ήταν κάτι που τον διασκέδαζε και ως έφηβος, όταν τελείωνε με τη δουλειά του στην παραλία έπαιζε στην άμμο της Copacabana. Εκεί τον είδε ένας scout και τον ρώτησε αν τον ενδιέφερε να πάει στην Ισπανία και να δοκιμάσει να βρει ομάδα. " Είχα κάνει καλή δουλειά και ήθελε να μου δώσει συμβόλαιο η Hércules CF. Ο εκπρόσωπος μου, όμως δεν έδωσε σημασία, γιατί πίστευε πως αυτή η ομάδα ήταν μικρή. Ήθελε να δοκιμάσω στη Barcelona B, αλλά εκεί δεν τα κατάφερα. Υπήρχαν πολλοί παίκτες που ήταν σαν και εμένα. Δεν χρειάζονταν έναν παραπάνω".

Τα ναρκωτικά, η εγκληματικότητα και το trafficking

Απογοητευμένος, επέστρεψε στη χώρα του. Λίγο καιρό αργότερα, πέθανε η μητέρα του. Δεν υπήρχε χώρος για εκείνον στο μικροσκοπικό σπίτι της αδελφής του, η οποία ανέλαβε την ανατροφή επτά άλλων παιδιών της οικογενείας και δεν είχε κάποια σχέση με άλλα μέλη της οικογένειας, για να ζητήσει φιλοξενία. Τότε εμφανίστηκε στο δρόμο του ένας dealer. Του είπε όλα τα σωστά λόγια. Για την ακρίβεια, του εγγυήθηκε ότι δεν θα πεινάει. Έτσι μπήκε στον κόσμο της εγκληματικότητας και των ναρκωτικών.

" Είδα πολλά, έκανα χρήση κάποιων ουσιών, όχι όμως ενεσίμων. Δεν μπλέχτηκα ποτέ στο trafficking, γεγονός που δεν λέει πολλά από τη στιγμή που δεν είχα το κουράγιο να κάνω κάτι για να το σταματήσω. Έπρεπε να σεβαστώ όσα ήθελαν τα αφεντικά. Έμενα αμέτοχος. Δυο φορές πήρα μέρος σε κλοπή και αυτό είναι κάτι που μετανιώνω κάθε μέρα. Ήταν ό,τι χειρότερο έχω κάνει στη ζωή μου. Ευχαριστώ το Θεό που κατάφερα να ξεφύγω".

Την περίοδο που πίστεψε πως δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας, ότι είναι καταδικασμένος σε αυτήν τη ζωή (είχε απορριφθεί και από τη Flamengo), εμφανίστηκε μπροστά του ο Bruno, αδελφός του Eduardo da Silva. Τον κάλεσε για δοκιμή στη Juventus Realengo (2007). Οι ιθύνοντες τον ήθελαν και πριν προλάβουν να ολοκληρώσουν την ερώτηση, εκείνος είχε πει ήδη "ναι". Εκεί γνώρισε τον Eduardo da Silva και τον Narley Lopes, εξάδελφο και εκπρόσωπο του του επιθετικού της Shakhtar Donetsk, ο οποίος τον πρότεινε στην NK Inter Zaprešić της Κροατίας.

Έφτιαξε τη βαλίτσα του και έφυγε. Σκόραρε 5 γκολ σε 13 συμμετοχές, συμπεριλαμβανομένου του hat trick με τη Rijeka, στην τελευταία αγωνιστική της σεζόν. Πρόσθεσε άλλα τέσσερα τέρματα, στο πρώτο μισό της αγωνιστικής περιόδου 2009-10, πριν πάρει μεταγραφή για τη Dinamo Zagreb. Πέρασε εκεί 12 μήνες. Έδωσε 3 φορές, σε 20 ματς, πριν δοθεί δανεικός στη NK Lokomotiva Zagreb, για το δεύτερο μισό της σεζόν. Έβαλε 2 γκολ σε 12 ματς και έμεινε ελεύθερος.

Το καλοκαίρι του 2011, τον προσέγγισε η Gabala FC. Την προτίμησε από τις 5 προσφορές που είχε (από Ρωσία, Βραζιλία και Κίνα). Του έδωσε το Νο77 και έκανε το ντεμπούτο στο 0-0 με τη Baku, στις 7/8 του 2011. Σκόραρε για πρώτη φορά στη δεύτερη συμμετοχή του, με τη Sumgayit (2-1). Τελείωσε την πρώτη σεζόν με 10 γκολ και μετά την έξοδο του Deon Burton από το σύλλογο, πήρε το Νο10. Σε 33 ματς είχε 4 γκολ. Από τα πόδια του ωστόσο, έφτασε η Gabala τα 400 γκολ, στις 13/9 του 2014, με επόμενη μεγάλη στιγμή να είναι το 2-2 με τον Παναθηναϊκό, στη Λεωφόρο. Στις 4/10 σκόραρε το πιο γρήγορο τέρμα, στην ιστορία της λίγκας στο Αζερμπαϊτζάν: διαμόρφωσε το 1-0 επί της Κhazar Lankaran, στα 8''.

Μετά ήλθαν τα προβλήματα, οι διαφωνίες με το νέο προπονητή και τον Ιούλιο του 2016 γύρισε στη Βραζιλία, αυτή τη φορά για δουλειά: για την Joinville. Στα 28 του έπαιζε πια ως επαγγελματίας στην πατρίδα του. " Είναι μια νέα εμπειρία, την οποία ονειρευόμουν πάντα! Ευχαριστώ την οικογένεια της JEC που άνοιξε την πόρτα της σε εμένα. Ελπίζω να κάνω καλή δουλειά, να δώσω καλά πράγματα". Διαπίστωσε πολλές διαφορές με τις λίγκες στις οποίες είχε ήδη αγωνιστεί, αλλά υποσχέθηκε να είναι έτοιμος. Τελικά, έπαιξε σε 3 ματς στο Campeonato Brazileiro Serie B, για 204', πριν αποφασίσει να επιστρέψει στην Ευρώπη, για τη Λάρισα και την ικανότητα να παίξει ως αριστερό εξτρέμ, κεντρικός επιθετικός και δεύτερος επιθετικός.

Το βέβαιο είναι πως ό,τι είχε να αποδείξει στον εαυτό του, το έχει αποδείξει. Και αυτό όσο να 'ναι απελευθερώνει έναν άνθρωπο -και σε επίπεδο καριέρας. Σε κάθε περίπτωση, συστήνεται ως "γρήγορος και δυνατός ποδοσφαιριστής, που έχω καλή τεχνική κατάρτιση. Μου αρέσει να βγαίνω μπροστά, όταν έχω την μπάλα. Συνήθως με σταματούν με φάουλ".