Οι μεταγραφές είναι ένα από τα επικρατέστερα ψέμματα της ημέρας, αλλά εμείς επιλέξαμε να γράψουμε κάτι που θα επιθυμούσαμε να μην είναι ψέμα. Το ΟΑΚΑ είναι ένα όμορφο σύγχρονο στάδιο, αλλά στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και της έλλειψης χρημάτων σε ομοσπονδίες και ΠΑΕ θεωρείται δεδομένο πως το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας θα περάσει δύσκολες ημέρες, δυσκολότερες από αυτές που είχε το καλοκαίρι του 2013, όταν το περίφημο στέγαστρο Καλατράβα, το οποίο δεν είχε συντηρηθεί από την ημέρα κατασκευής του, κινδύνευε με κατάρρευση! Το στολίδι των Ολυμπιακών Αγώνων που κόστισε σχεδόν 5.000.000.000 δραχμές στο Ελληνικό Δημόσιο είναι ένα στάδιο που κανείς δεν θέλει να μείνει εξαιτίας του υψηλού κόστους συντήρησης και της αδυναμίας του να γίνει έδρα για την εκάστοτε ομάδα, εκτός αν είναι γεμάτο.

Παραδεχόμαστε πως το εντυπωσιακό "Athens Arena" στα πρότυπα του γηπέδου της Μπάγερν, χωρίς κουλουάρ και με ένα κλειστό στέγαστρο, είναι ένα ψέμα που γράψαμε για να τιμήσουμε την ημέρα και το έθιμο. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Μας άρεσε η ιδέα ενός αμιγώς ποδοσφαιρικού γηπέδου που θα στεγάσει τον Παναθηναϊκό (ή και την ΑΕΚ). Μία έδρα που τόσο αναζητούν όλα αυτά τα χρόνια οι πράσινοι και οι κίτρινοι, όπως έκαναν τη δεκαετία του '90 οι κόκκινοι. Τότε που το Καραϊσκάκη είχε φθαρεί τόσο από το χρόνο που ήταν ακατάλληλο να φιλοξενήσει οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα. Την εποχή που κανείς δεν ήθελε να φύγει το κουλουάρ και κανείς δεν σκεφτόταν πως με τα συνεχόμενα "όχι" στην τότε διοίκηση του Ολυμπιακού το Φαληρικό Στάδιο θα θύμιζε με τον καιρό περισσότερο τα αρχαία στην πλατεία της Παλαιάς Αγορά στην Πλάκα, παρά έναν αθλητικό χώρο.

Δυστυχώς ο φόβος να συμβεί το ίδιο με το ΟΑΚΑ είναι ορατός. Αν όχι στα επόμενα κοντινά χρόνια, τότε σίγουρα στο μέλλον. Είναι απλή λογική πως ένα αθλητικό κέντρο που κανείς δεν χρησιμοποιεί κάποια στιγμή θα καταρρεύσει. Παναθηναϊκό και κυρίως η ΑΕΚ συντήρησαν όπως μπορούσαν το Στάδιο, αλλά με την Ένωση να επιστρέφει σπίτι της, είναι δεδομένο πως το Ολυμπιακό Στάδιο θα μείνει άδειο και θ αρχίσει να θυμίζει τις υπόλοιπες αθλητικές εγκαταστάσεις φαντάσματα των Ολυμπιακών Αγώνων.

Αυτή τη στιγμή ελάχιστες εγκαταστάσεις έχουν κάποια χρήση τόσο για αθλητικούς σκοπούς όσο και για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Από το 2005 όταν και ξεκίνησε ουσιαστικά η προσπάθεια για την εκμετάλλευσή τους μέχρι και σήμερα οι περισσότερες προσπάθειες δεν ευοδώθηκαν.

Οι πληγές που παραμένουν ανοικτές

Άλλες φορές δεν βρέθηκαν ενδιαφερόμενοι και άλλες προέκυπταν ανυπέρβλητα εμπόδια. Ένα από τα παραδείγματα είναι το κλειστό του Γαλατσίου. Το 2007 ο Δήμος προσέφυγε κατά της απόφασης που έδινε το κλειστό σε ιδιώτες για τη δημιουργία εμπορικού κέντρου για 40 χρόνια και η υπόθεση τότε πάγωσε. Την ίδια ώρα βέβαια υπάρχουν σύλλογοι που παραμένουν άστεγοι και αθλητές που κάνουν προπονήσεις σε άθλιες συνθήκες.

Το τελευταίο που θέλουμε να δούμε είναι το Ολυμπιακό Στάδιο Αθηνών "Σπύρος Λούης", να έχει την ίδια μοίρα. Ίσως το ψέμα που γράψαμε να είναι η λύση του προβλήματος. Ίσως να έχουν σκεφτεί κάτι άλλο, αλλά όλα δείχνουν πως το ΟΑΚΑ θα εγκαταλειφθεί και θα συνεχίσει να κοστίζει εκατομμύρια. Κλείνοντας την ενότητα Athens Arena και αφού διάβασα τα μηνύματά σας που είδαν με θετικό μάτι το ψέμα- πρόταση να συμπληρώσω πως οι φωνές που ακούγονται για απαξίωση του κλασικού αθλητισμού και των αθλητών του στίβου είναι ολίγον υπερβολικές. Υπάρχουν πολλές εγκαταστάσεις για να τους φιλοξενήσουν, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί πως το ΟΑΚΑ μπορεί να είναι υπερσύγχρονο και βολικό για όλους αλλά δεν είναι μία βιώσιμη λύση καθώς είναι υπερβολικά ακριβό να συντηρεί τον κλασικό αθλητισμό που δεν έχει λεφτά στα ταμεία του, στο μεγαλύτερο Στάδιο της χώρας.

Αν υπήρχε η διάθεση θα μπορούσε να βρεθεί λύση. Είτε αυτή ήταν το Athens Arena, είτε κάτι άλλο. Απλά εμάς μας άρεσε η ιδέα ενός καθαρά ποδοσφαιρικού γηπέδου 60.000 θέσεων. Ένα τεράστιο κλουβί που θα είχε χρησιμότητα, θα το χαιρόμασταν και δεν θα άνοιγε μόνο για την Γκάγκα. Η παραχώρηση δημόσιας περιουσία σε ιδιώτες (ΠΑΕ) με κάποιες δικλείδες ασφαλείας θα ήταν για το καλό του Σταδίου και όχι εκμετάλλευση και πολιτικό σκάνδαλο. Αντίθετα θα είναι ντροπή για όλους μας να δούμε το στολίδι των Ολυμπιακών Αγώνων να παραδίνεται στο χρόνο και την φθορά.

Καλό μήνα σε όλους

Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από την Ευρώπη. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό. Δύο από αυτές, όμως, είναι οι επικρατέστερες. Το έθιμο αυτό ήρθε και στην Ελλάδα και διαφοροποιήθηκε αποκτώντας μια ελληνική χροιά. Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια. Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το "θύμα" μας. Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά.

Από τους Κέλτες

Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, το έθιμο ξεκίνησε από τους Κέλτες. Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και να ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο "κώδικας δεοντολογίας" των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια, έγινε με το πέρασμα του χρόνου έθιμο.

Από τη Γαλλία

Η δεύτερη εκδοχή, που θεωρείται και πιο βάσιμη ιστορικά, θέλει γενέτειρα του εθίμου την Γαλλία του 16ου αιώνα. Μέχρι το 1564 η πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η "1η Απριλίου". Την χρονιά αυτή όμως, και επί βασιλείας Καρόλου του 9ου, αυτό άλλαξε και Πρωτοχρονιά θεωρούνταν πλέον η 1η Ιανουαρίου. Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. Οι αντιδραστικοί συνέχιζαν να γιορτάζουν, την παλαιά πλέον, πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου, ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο.

Οι φάρσες στα ΜΜΕ

Τον προηγούμενο αιώνα, η τεχνολογία βοήθησε κάποιους να ξεγελάσουν χιλιάδες άτομα την ημέρα αυτή. Για παράδειγμα μια Αμερικάνικη εφημερίδα δημοσίευσε ένα άρθρο (στις αρχές του 20ού αιώνα), στο οποίο αναφερόταν ότι ο Τόμας Έντισον είχε εφεύρει μια μηχανή, η οποία μετέτρεπε το νερό σε κρασί. Οι μετοχές των εταιριών παρασκευής και διακίνησης οίνου, σημείωσαν κατακόρυφη πτώση στο χρηματιστήριο.

Ένα άλλο παράδειγμα μεγάλης πρωταπριλιάτικης φάρσας, είναι αυτή του δικτύου BBC το 1957. Τότε προβλήθηκε από το δίκτυο αυτό ένα ρεπορτάζ, στο οποίο Ιταλοί γεωργοί μάζευαν μακαρόνια από τα δέντρα που υποτίθεται ότι τα παράγουν. Παρόμοια ρεπορτάζ συνεχίζονται όμως μέχρι και σήμερα σχεδόν από το σύνολο των ΜΜΕ, που τις περισσότερες φορές αγγίζουν σημαντικά θέματα οικονομίας, διασκέδασης, κ.λπ.