Η Daily Star -του Bangladesh- βρήκε μια φωτογραφία του Adriano, στην οποία κρατά όπλο, τη δημοσίευσε και μας έδωσε την ασίστ, ώστε να επαναφέρουμε στο προσκήνιο μια από τις πιο ενδεικτικές ιστορίες αυτοκαταστροφής εξόχως ταλαντούχων αθλητών. Βλέπεις, αυτό ακριβώς ήταν ο 34χρονος -σήμερα- επιθετικός που έχασε κάθε προσανατολισμό και επαφή με την πραγματικότητα, όταν "έχασε" τον πατέρα του. Αυτό έγινε αφότου από παιδί που μεγάλωσε στην πιο επικίνδυνη favela, εξελίχθηκε σε επαγγελματία που "έβγαζε" 95.000 ευρώ την εβδομάδα. Πριν κρίνεις, σκέψου πώς θα είχες αντιδράσει εσύ στη θέση του. Και μετά διάβασε γιατί χαρακτηρίστηκε ως "η μεγαλύτερη "αυτοκτονία" παίκτη, μετά τον Garrincha". Δηλαδή, του καλύτερου dribbler στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Δεν είναι ένας και δυο οι άνθρωποι που έχουν πετάξει στα σκουπίδια εξωπραγματικό χάρισμα που συνόδευσε την άφιξη τους, σε αυτόν τον κόσμο. Είναι χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια. Λίγοι όμως, είχαν την ευλογία ταλέντου, ανάλογου με εκείνου του Adriano Leite Ribeiro. Του τύπου που είχε χαρακτηριστεί διάδοχος του Ronaldo, χάριν της εξαιρετικής τεχνικής που διέθετε, μα κυρίως λόγω της αξεπέραστης δύναμης. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν, γιατί του κόλλησαν το παρατσούκλι "αυτοκράτορας".

Ο ίδιος άνθρωπος ήταν κατηγορούμενος σε δίκη για διακίνηση ναρκωτικών, μια γυναίκα δολοφονήθηκε στο αυτοκίνητο του και τα τελευταία χρόνια ζει στη favela που μεγάλωσε, (Vila Cruzeiro), μια από τις πιο επικίνδυνες περιοχές του Rio de Janeiro, ως μέλος συμμορίας που πουλά -και- ναρκωτικά με το σήμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Εκεί όπου κατά το World Cup του 2002 δημοσιογράφος συνελήφθη να κινηματογραφεί με κρυφή κάμερα, δολοφονήθηκε με σπαθί samurai και μετά έγινε παρανάλωμα πυρός. Οι κάτοικοι της συγκεκριμένης περιοχής έγιναν κόκκινο πανί. Έχασαν δουλειές, δεν μπορούσαν να βρουν μεροκάματο και η κοινωνία άρχισε να συνδέει την κοινότητα με τους εγκληματίες.

H επόμενη φορά που εμφανίστηκαν στην περιοχή δημοσιογράφοι από όλον τον κόσμο, ήλθε τέσσερα χρόνια μετά. Αυτή τη φορά, ο λόγος ήταν καλός: το καμάρι της περιοχής, ο 24χρονος "Pipoca" (ή "Popcorn", όπως ήταν γνωστός στη γειτονιά), ο οποίος είχε γίνει μέλος της "μαγικής τετράδας" της Seleção. Ήταν και υποψήφιος για το "χρυσό παπούτσι".

Όπως είχε γράψει η Guardian, μέσο που ήταν μεταξύ εκείνων που είχαν απεσταλμένο στη γενέτειρα του 34χρονου Βραζιλιάνου για την περίσταση " ως παιδί, τον χαρακτήριζαν δυο πράγματα: το εκπληκτικό αριστερό πόδι και την ντροπαλότητα του", είχε εξηγήσει η παιδική του φίλη, Sandra Vieira, " σε εμάς μιλά γιατί μας ξέρει. Με τους ανθρώπους που δεν γνωρίζει, αγχώνεται και "κλείνεται". Ήταν ένας από τους ελάχιστους που κατάφεραν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα της favela.

Η ιστορία του ξεκίνησε στο δωμάτιο του, διαστάσεων δύο επί δύο στο δεύτερο όροφο του σπιτιού με το Νο19, στο δρόμο Νο7. Από το παράθυρο, κατ' αρχάς έβλεπε σίδερα (προορισμένα για την ασφάλεια) και μετά έναν μουχλιασμένο τοίχο, με δεκάδες καλώδια που παρείχαν ηλεκτρική ενέργεια στις χιλιάδες παράγκες. Αν γύριζε το κεφάλι του 90 μοίρες πλάγια, έβλεπε και ένα δείγμα -μια... υποψία- του ουρανού.

Αν ανέβαινε στην ταράτσα, είχε οπτική επαφή με το γήπεδο της Hang Football Club, της ομάδας που δημιούργησε ο πατέρας του, Almir Leite Ribeiro και όταν "έφυγε" εκείνος -το 2003, αδύναμος να επανέλθει πλήρως από την "αδέσποτη" σφαίρα που τον είχε "βρει" στο κεφάλι-, εξαφανίστηκε και ο σύλλογος από τον ποδοσφαιρικό χάρτη. Ο Bruno Lopez, πρώην παίκτης της Fluminense, ο οποίος δημιούργησε ακαδημία για τους μη έχοντες, είχε διαβεβαιώσει ότι " εκεί όπου μεγάλωσε ο Adriano υπήρχαν πολλά άλλα ικανά παιδιά, που χρειάζονταν μια ευκαιρία. Δείτε τους, προπονούνται κάτω από τον ήλιο, στην ανυπόφορη ζέστη. Κάποιοι δεν έχουν καν παπούτσια. Έχουν όμως, τεράστια θέληση και ικανότητες".

Η δύναμη ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του Adriano. Ο τρόπος που τελείωνε τις φάσεις, τον έβαλε μεταξύ των πιο επικίνδυνων παικτών. Η Flamengo τον κάλεσε το 1997, για να γίνει μέλος της εφηβικής ομάδας. Παράλληλα, κλήθηκε και στην U17. Εκεί τον είδε ο ατζέντης, Flavio Pinto και δεν άφησε την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη. "Ήταν το πιο δυνατό παιδί, με "αχτύπητο" αριστερό πόδι και πάνω από όλα τη διάθεση να νικά, να γίνει επαγγελματίας". Η "Mengão" τον προώθησε στην ανδρική ομάδα τη σεζόν 1999-2000. Η πρώτη του εμφάνιση ήταν στο Torneio Rio-São Paulo. Ξεκίνησε με την Botafogo. Σκόραρε για πρώτη φορά με τη São Paulo, στις 6/2.

Τον Ιούνιο του 2000 του έδωσε διετές συμβόλαιο. Δεν το εξάντλησε, γιατί μετά τις εμφανίσεις του με την U20 της Βραζιλίας στο World Cup του 2000, τον τον φώναξαν στην ανδρών, για το παιχνίδι με την Colombia (15/11), στο πλαίσιο των προκριματικών του World Cup. Τότε ξεκίνησαν και οι συγκρίσεις με τον Ronaldo. Τότε μπήκε στις λίστες κάποιων εκ των μεγαλύτερων οργανισμών ποδοσφαίρου της Ευρώπης. Στις αρχές του Αυγούστου, το 2001 τον πήρε η Internazionale, για 13.189.000 ευρώ. Ο Massimo Moratti είχε δώσει την εντολή να τον πάρουν, όποιο και αν είναι το κόστος. Ήταν 19 χρόνων.

Οι Ιταλοί είχαν πουλήσει Vampeta στην Paris Saint Germain...που μετά τον πούλησε στη Flamengo, με αντάλλαγμα τον Adriano. Σκόραρε για πρώτη φορά σε φιλικό με τη Real Madrid, στις 15/8. Είχε μπει ως αλλαγή του Christian Vieri και έξι λεπτά μετά, έβαλε το γκολ που διαμόρφωσε αποτέλεσμα (2-1). Το αφεντικό τον προόριζε για ηγέτη και για αυτό του εξήγησε πως καλύτερο για όλους ήταν να δοθεί ως δανεικός, για να κερδίσει εμπειρίες.

Οι "Nerazzurri" επέλεξαν τη Fiorentina, για το δανεισμό, εκείνος μέτρησε 16 συμμετοχές, με τον προπονητή του να μην μένει ευχαριστημένος από τις ευκαιρίες που είχε πάρει (ομολόγησε πως υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός). Για αυτό τον έστειλε στην Parma. Για την ακρίβεια, η Parma πήρε το 50% του παίκτη για δυο χρόνια, στην τιμή των 8.8 εκατ. ευρώ. Tην αντίθετη διαδρομή ακολούθησε ο Fabio Cannavaro. Ο Adriano βρήκε το ταίρι του, στο πρόσωπο του Andrian Mutu και έφτασε τα 22 γκολ σε 36 ματς των σεζόν 2003-04. Σημείωση: τον Νοέμβριο του 2003 τραυματίστηκε και έμεινε εκτός όλο το μήνα. Σε αυτή τη διετία απέκτησε και ως trademark το "bullet shot". Τον Αύγουστο του 2004 "έχασε" τον πατέρα του -σε ηλικία 44 χρόνων- και άρχισε να παίρνει κιλά.

Επέστρεψε στο San Siro το 2004 (αφότου είχε πάρει το Copa América και είχε αναδειχθεί καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης και πρώτος σκόρερ), με συμβόλαιο διάρκειας 4 1/2 χρόνων, έναντι του ποσού των 23.4 εκατ. δολ. Σε 16 ματς, έβαλε 15 γκολ, για να φτάσει στο ύψιστο επίπεδο της απόδοσης του από τον Ιούνιο εκείνου του έτους, έως τον Ιούνιο του 2005. Αυτό μεταφράστηκε σε 40 γκολ, με το σύλλογο και την εθνική, με την οποία πήρε και το Condederations Cup, για να φύγει με άλλα δύο βραβεία (του πολυτιμότερου και του πρώτου σκόρερ). Τον Σεπτέμβριο η Inter τον επιβράβευσε με νέο βελτιωμένο συμβόλαιο, που έληγε πια στις 30/6 του 2010. Πήρε τρία πρωταθλήματα (2006, 2007, 2008, 2009), δυο κύπελλα (2005, 2006) και δυο Supercoppa (2005, 2006).

Είχε χαρακτηριστεί ως "αδάμαστο θηρίο", με το Pro Evolution Soccer 5 να προσπαθεί να περιγράψει ενδελεχώς τα χαρακτηριστικά του, όταν πια είχε φτάσει στο peak του. Στην κατηγορία "επίθεση" έγραψε "έχει εξαιρετική αίσθηση της θέσης και αντιδρά καλά στα ριμπάουντ και τις χαμένες μπάλες, εντός της μεγάλης περιοχής, με το ποσοστό να είναι στο 90%". Στο " ισορροπία" διαβάσαμε "αυτή είναι η ουσία. Το 98% που έχει σημαίνει πως μπορεί να διατηρήσει μια ντρίμπλα, σε full speed, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως μπορεί να προσποιηθεί πως σουτάρει, κινούμενος γρήγορα και "δολοφονικά".

Απείλησε το ανθρώπινο όριο

Στο " ανώτατη ταχύτητα" είχε μετρηθεί πως φτάνει στο 88% "που δεν είναι κακό, πολλώ δε αν το σκεφτείτε πως το συνδυάζει με το 98% της ισορροπίας, όπως περνά τους αμυντικούς σαν να μην ήταν καν μπροστά του". Η επιτάχυνση ήταν στο 90% "πράγμα που σημαίνει ότι ουδείς αμυντικός έχει την πολυτέλεια να τον μαρκάρει στενά". Το ποσοστό επιτυχίας ήταν 89% και αυτό της δύναμης των σουτ του κατεγράφη ως 99%. Το σχόλιο στη σχετική κατηγορία, ήταν πως "για 1 τοις εκατό δεν είναι τέλειος, για 1 τοις εκατό δεν έφτασε τη μεγαλύτερη δύναμη που μπορεί να "πιάσει" ένας άνθρωπος. Ποιος τερματοφύλακας θα 'χει την παραμικρή τύχη αντίδρασης, όταν η μπάλα έρχεται προς το μέρος του σαν βλήμα που ρίχνει κανόνι;".

Οι άνθρωποι που τον ήξεραν, επέμεναν πως η επιτυχία δεν τον είχε αλλάξει ως άνθρωπο. " Δεν έχασε την απλότητα του, παρέμεινε ο καλόκαρδος τύπος που ξέραμε", είχε πει και ο ατζέντης του. Ενδεχομένως και αυτή να ήταν η αλήθεια, για όσους ένιωθε ως φίλους του. Γιατί γενικά, έριξε την πιο δυνατή κλωτσιά που διέθετε στην καρδάρα με το γάλα.

Μετά την υπογραφή της νέας συμφωνίας με την Internazionale παρουσίασε προβλήματα, σε κάθε επίπεδο. Στην απόδοση, τη συμπεριφορά. Παντού. Άρχισαν λοιπόν, να τον αμφισβητούν για τη διάθεση που είχε να δουλέψει, να τιμήσει το ταλέντο του, όπως τον έβλεπαν να παρτάρει ατελείωτα και να ζει τη ζωή ανθρώπου που δεν είχε σχέση με τον αθλητισμό.

Ο Dunga δεν τον κάλεσε στην Seleção, για το φιλικό με το Ecuador, στις 10/10 του 2006 (είχε προηγηθεί ο αποκλεισμός στο World Cup, στα προημιτελικά), εξηγώντας πως η απόφαση του ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη " με την αλλαγή στη συμπεριφορά και τη συγκέντρωση που δεν έχει πια, ως ποδοσφαιριστής". Το καμπανάκι είχε χτυπήσει. Ο Adriano έκλεισε τα αυτιά του και απογείωσε τα τερτίπια του, όταν στις 18/2 του 2007 δεν πήγε στην προπόνηση... γιατί είχε δώσει τα ρέστα του την προηγούμενη νύχτα, κατά τον εορτασμό των γενεθλίων του. Ο Roberto Mancini έγινε έξαλλος, τον καθήλωσε στον πάγκο στο ματς με τη Valencia, για το Champions League, αλλά και για το επόμενο της λίγκας, με την Catania.

Τον Νοέμβριο του 2007 πήρε αναγκαστική (άνευ αποδοχών) άδεια από τον Moratti. Ήταν η δεύτερη φορά, που γινόταν αυτό, σε 18 μήνες. Πήγε στη Βραζιλία και στο προπονητικό κέντρο της São Paulo, για να δουλέψει στη χαμένη φυσική κατάσταση και επί της ψυχολογίας του -ώστε να σταματήσει και το αλκοόλ. Στόχος ήταν να βρει συμβόλαιο, στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Έψαχνε για ομάδα που θα του έδινε λεπτά συμμετοχής.

Οι West Ham και Manchester City έσπευσαν να ενημερώσουν πως ενδιαφέρονται. Η τελευταία ειδοποίησε και την Inter, τον Δεκέμβριο, με τον ιδιοκτήτη της, Thaksin Shinawatra να σχολιάζει πως " ήταν κορυφαίος παίκτης, αλλά έχασε τη φόρμα του όταν πέθανε ο πατέρας του και πήρε κιλά. Θέλουμε να τον βοηθήσουμε να ξαναβρεί το δρόμο του". Ο Moratti αρνήθηκε το deal, εξηγώντας στις 9/12 ότι " θέλουμε να επιστρέψει σε εμάς και μάλιστα, εκπρόσωπος μας θα πάει στη Βραζιλία να δει την πρόοδο που έχει κάνει".

Μάλλον δεν ξετρελάθηκαν και στις 19/12 ενημέρωσαν πως θα τον αφήσουν στη São Paulo, για το υπόλοιπο της αγωνιστικής περιόδου, προκειμένου να παίξει και στο Copa Libertadores του 2008. Μια ημέρα αργότερα, η φανέλα με το όνομα του και το Νο10 στην πλάτη είχε ξεπουλήσει. Σκόραρε και τα δυο γκολ στο 2-1 επί της Guaratinguetá, στην πρεμιέρα του τουρνουά Paulista. Στις 11/2 και στο ματς με τη Santos... έριξε κεφαλιά στον Domingos αποβλήθηκε και τιμωρήθηκε με δυο αγωνιστικές -γλιτώνοντας το μάξιμουμ της ποινής που ήταν οι 18 μήνες.

Τον ρώτησαν... προς τι το μίσος. Απάντησε " δεν έχω ιδέα τι είδε ο διαιτητής. Εκείνος έβαλε το χέρι του στο πρόσωπο μου και το μόνο που έκανα ήταν να τον ρωτήσω τι έγινε". Ακολούθησε πρόστιμο για καθυστερημένη άφιξη στην προπόνηση (μόλις 30 λεπτών). Εκείνη την ημέρα έφυγε νωρίτερα από το γήπεδο ("γιατί έτσι ήθελε" όπως είπε ο αθλητικός διευθυντής, Marco Aurélio Cunha) και τσακώθηκε με έναν φωτογράφο.

Οι διοικούντες τον ενημέρωσαν πως αν δεν είναι ευτυχισμένος μπορεί να φύγει. Αυτό και έκανε. Στις 17/6 επέστρεψε στην Ιnter. Εμφανίστηκε μάλιστα, νωρίτερα του προγραμματισμένου και έγινε τακτικός σκόρερ τη σεζόν 2008-09! Χαρακτηριστικά, έφτασε τα 100 γκολ της καριέρας του. Το 1-0 επί της Ανόρθωσης, στις 22/10 του 2008, ήταν το υπ αριθμόν 18 που είχε βάλει ποτέ στο Champions League και το 70ο, για την ομάδα. Η... σκληρή αγάπη που του έδειχνε ο José Mourinho φαινόταν να αποδίδει καρπούς.

Στις 4 Απριλίου οι Ιταλοί ενημέρωσαν πως δεν είχε επιστρέψει μετά τα ματς της εθνικής με το Ecuador και το Peru, μαζί και ότι δεν είχε συμβόλαιο μαζί τους. Πρώτα κυκλοφόρησε η φήμη πως τον έχουν απαγάγει -συνδυάστηκε με το γεγονός ότι δεν απαντούσε στο τηλέφωνο σε όσους προσπαθούσαν να μάθουν πού έχει χαθεί αυτή η ψυχή. Για παράδειγμα, στη μητέρα του Rosilda. Μετά τα media έγραψαν ότι είχε συλληφθεί, για κατοχή όπλων και ναρκωτικών. Ούτε αυτό ήταν αλήθεια. Η τρίτη... πληροφόρηση του κίτρινου Τύπου ήταν ότι είχε ξεχαστεί σε κάποιο πάρτι. Ούτε αυτό επιβεβαιώθηκε. Ώσπου κάποια στιγμή επικοινώνησε ο ίδιος, είπε πως ζει και ότι... θα επιστρέψει.

Ο Mourinho είχε δηλώσει στο Sky Sport Italia ότι " δεν πιστεύω πως ο ποδοσφαιριστής Adriano θα επιστρέψει κοντά μας τους δυο προσεχείς μήνες. Κάνουμε προσπάθειες για να γυρίσει ο Adriano, ο άνθρωπος". Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που δεν ήταν δεικτικός ή είρωνας ο Πορτογάλος. Είπε πως "δεν είμαι εκνευρισμένος μαζί του. Ανησυχώ. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να μιλάμε πολύ για αυτήν την κατάσταση, γιατί δεν είναι εύκολη. Τουναντίον, είναι πολύ σοβαρή. Δεν αφορά την έλλειψη πειθαρχίας. Είμαι λυπημένος. Ανησυχώ για τον άνθρωπο, όχι για τον παίκτη". Τι εννοούσε; Οι δικοί του πως έχει σοβαρή κατάθλιψη και ότι χρειαζόταν βοήθεια. Η Inter ήταν διατεθειμένη να βοηθήσει. Δεν μπορούσε όμως, να λύσει εκείνη το πρόβλημα.

Όταν γύρισε ομολόγησε πως " δεν είμαι ευτυχισμένος στην Ιταλία και θέλω να πάω κοντά στους φίλους μου, στους ανθρώπους με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί". Επί των όσων ακούγονταν, ότι υποφέρει από κατάθλιψη, απάντησε πως " περνώ μια πολύ δύσκολη περίοδο, αλλά ως εκεί". Στις 24 Απριλίου "βγήκε" το διαζύγιο με την "Beneamata" και εκείνος άφησε να εννοηθεί πως κάπου εκεί τελειώνει και η διαδρομή του, ως ποδοσφαιριστή. Αυτό δεν συνέβη, διότι αποδέχθηκε την πρόκληση της Flamengo, στις 6/5 του 2009. Σκόραρε από την πρεμιέρα, έκανε και hat-trick και εν πολλοίς οδήγησε την... πρώτη του αγάπη στο πρωτάθλημα (το πρώτο μετά το 1992), με 27 γκολ σε 48 ματς. Η επιτυχία δεν ήλθε "αναίμακτα".

"Adriano, η μεγαλύτερη αυτοκτονία παίκτη"

Στις 7 Μαρτίου του 2010, ο γενικός διευθυντής της Flamengo, Marcos Braz αποκάλυψε σε ραδιοφωνική συνέντευξη (στο Rádio Bandeirantes) το λόγο που ο Adriano είχε τεθεί εκτός ομάδας. " Αντιμετώπισε ένα προσωπικό πρόβλημα και το έριξε στο αλκοόλ. Όταν ξεκινά να πίνει, δεν μπορεί να σταματήσει" και μετά έχανε τις προπονήσεις. Τον ρώτησαν αν ο παίκτης παίρνει ναρκωτικά. Απάντησε κατηγορηματικά πως " όχι", πριν προσθέσει " θα ήταν τεράστιο ψέμα να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Το αλκοόλ προκαλεί εθισμό, αλλά υπάρχει διακριτή διαφορά".

Στις 11 Μαΐου, ο Dunga ανακοίνωσε τους 22 που θα έπαιρνε μαζί του στο Παγκόσμιο Κύπελλο -ξεκινούσε ένα μήνα αργότερα, στη Νότιο Αφρική. Στη λίστα δεν ήταν ο Ronaldo. Ήταν ο Adriano, ο οποίος στις 18/5 δημοσίευσε blog στο Globo.com, όπου έγραφε " το όνομα μου είναι Adriano, aka Emperor. Έχω βρεθεί στο στόχαστρο των tabloids και των φιλάθλων που δεν τους άρεσε η αγαπημένη μου ομάδα, η Flamengo. Πέρασα κάποια προβλήματα στην προσωπική μου ζωή και παρ' όλα αυτά δεν σε λιγότερο από έξι μήνες βοήθησα το σύλλογο μου να πάρει το έκτο πρωτάθλημα στη Βραζιλία.

Παρά τα όσα λένε πολλοί, ποτέ δεν ήμουν ανεπιθύμητος. Ήμουν ο καλύτερος παίκτης αυτή τη χρονιά και στο ματς με τη Fluminense έδωσα όλον μου τον εαυτό. Αλλά είμαι ο Adriano, o Εmperor. Και οι αυτοκράτορες δεν επιβιώνουν πάντα, χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς να προσπαθούν τα ΜΜΕ να τους "ρίξουν". Έχω "καεί" πολλές φορές. Έχουν γράψει για εμένα τα πάντα, πως έχασα το στόχο μου εξαιτίας μιας γυναίκας, ότι παίρνω ναρκωτικά.

Τι να πω; Εδώ φέρθηκαν παρανοϊκά άσχημα στον Ronaldo. Αλλά το moto παικτών σαν και του λόγου του, σαν και εμένα είναι πως "μπορώ να κλείσω τα στόματα. Σήμερα γράφω για την αγάπη που έχω στην ομάδα μου, για τις συνθήκες που οδήγησαν στη μη κλήση μου από την εθνική, για τη "σταύρωση" μου από τα media και τους Βραζιλιάνους, εξαιρουμένων των φιλάθλων της Flamengo που για το μεγαλύτερο διάστημα ήταν δίπλα μου. Αρχικά δεν ήταν να πάω στο World Cup γιατί αυτό ήθελαν να γίνει τα ΜΜΕ. Άλλοι παίκτες, που είναι αναπληρωματικοί στις ομάδες του, αλλά χαίρουν της αγάπης των δημοσιογράφων είχαν κληθεί. Ο "Emperor" όμως, είναι αυτός που εκθέτουν σε κάθε ευκαιρία. Ο μόνος που έχει προβλήματα. Να θυμίσω ότι παρά τα προβλήματα μου έγινα επαγγελματίας και πήρα τίτλους.

Ο τελευταίος τίτλος έντυπου που με αφορούσε ήταν το "ο Adriano είναι η μεγαλύτερη αυτοκτονία, μετά τον Garrincha". Ανήκει στο So Foot. Αν στενοχωριέμαι; Όχι, γιατί θα τους κάνω να σκάσουν. Θέλω αυτή η διοργάνωση να έχει την υπογραφή μου. Οι συμπαίκτες μου είναι δίπλα μου και θα δείξουμε πώς συμπεριφέρεται μια ομάδα με έναν "αυτόχειρα" στην επίθεση.

Είμαι ο Adriano και δεν έχω να χάσω κάτι".

Αυτό δεν ήταν ακριβές, γιατί είχε να χάσει την ελευθερία του: το 2007 είχε αγοράσει μια μηχανή που μεταβίβασε στη μητέρα του Pauolo Rogerio de Souza Paz. Αυτός, πέρα από παιδικός του φίλος ήταν και έμπορος ναρκωτικών, μέλος της πιο δυνατής εγκληματικής συμμορίας με το όνομα Comando Vermelho. Σε μια καταδίωξη το 2010, τον σταμάτησαν και βρήκαν στο δίκυκλο μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών. Στον έλεγχο διαπίστωσαν πως αγοραστής ήταν ο Adriano. Του απαγόρευσαν την έξοδο από τη χώρα και τον ενημέρωσαν πως αντιμετωπίζει τον κίνδυνο δεκαετούς ποινής φυλάκισης. Η υπόθεση τελείωσε τον Νοέμβριο του 2014, οπότε η δικαστής Maria Tereza Donatti έκρινε πως δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία που να αποδεικνύουν ανάμειξη του Adriano, ώστε να καταδικαστεί.

Το θέμα είναι πως εκείνη την περίοδο συζητούσε με τη Harve, για να επιστρέψει στα γήπεδα, έπειτα από πολύμηνη απουσία. Είχε αρκεστεί σε λίγες εμφανίσεις στην αρχή του χρόνου, με την Atletico Paranaense, έπειτα από αποχή δυο χρόνων λόγω προσωπικών προβλημάτων και τραυματισμών. Μάλιστα, είχε ταξιδέψει στη Γαλλία και είχε συναντηθεί με εκπροσώπους του συλλόγου. Αλλά δεν σου είπα γιατί έφυγε από την Atletico: του ακύρωσαν το συμβόλαιο, αφού έχασε δυο διαδοχικές προπονήσεις χωρίς να δώσει την παραμικρή εξήγηση.

Μετά το δικαστήριο, οι Γάλλοι απέσυραν το ενδιαφέρον. Αυτός, σύμφωνα με τα ΜΜΕ της Βραζιλίας... έπνιξε τον καημό του σε έναν οίκο ανοχής στην Copacabana, όπου πλήρωσε 18 γυναίκες για ένα βράδυ, ποσό που έφτασε τα 18.000 ευρώ. Τον Φλεβάρη του 2015 τον είχαν σταματήσει στους δρόμους του Rio de Janeiro, γιατί... του έλειπε η μπροστινή πινακίδα. Μετά το καλοκαίρι υποβλήθηκε σε αλκοτέστ, αποδείχθηκε πως είχε ξεπεράσει το όριο και του αφαίρεσαν το δίπλωμα. Στις 4 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους τον σταμάτησαν ξανά για αλκοτέστ. Αρνήθηκε να υποβληθεί στη διαδικασία και συνελήφθη, όπως είχε συμβεί και το 2011 για ανάλογο παράπτωμα, ενώ του πήραν το δίπλωμα για ένα χρόνο και πλήρωσε πρόστιμο 420 ευρώ.

Δεν σου είπα πως μετά το πρωτάθλημα με τη Flamengo (2010) όχι μόνο τον ζήτησε η Roma του Claudio Ranieri, αλλά του έδωσε και 3.5 εκατ. ευρώ για τρία χρόνια. Επέστρεφε στην Ιταλία "στην πόλη των αυτοκρατόρων" όπως είπε ο ίδιος. Στο συμβόλαιο του υπήρχε ειδική ρήτρα που έδινε στους "Ρωμαίους" το δικαίωμα να διακόψουν τη συνεργασία "για αντιεπαγγελματική συμπεριφορά εντός ή εκτός γηπέδων". Δηλαδή, μπορούσαν να τον διώξουν ακόμα και αν έπαιρνε κιλά. Δήλωσε πως " δεν νιώθω αντάξιος των παικτών που έχει η ομάδα και ειδικά του Totti. Δεν μπορώ να συγκριθώ μαζί του. Αυτό που θέλω είναι να συνεισφέρω στο να κάνουμε τη Roma τη μεγάλη ομάδα που ήταν πάντα".

Ο Ranieri είχε εκφράσει τη βεβαιότητα πως ο Βραζιλιάνος θα βοηθήσει και θύμισε ότι " ανέκαθεν έλεγχα τους παίκτες μου στο γήπεδο και τους έδινα απόλυτη ελευθερία εκτός. Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να τους τηλεφωνήσω το βράδυ, για να δω αν είναι σπίτι ή σε μπαρ. Ο Adriano είναι 28 χρόνων και μπορεί να διαχειριστεί την προσωπική του ζωή. Εμείς θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, ώστε να αναγεννηθεί".

Η συνεργασία έληξε τον Μάρτιο του 2011 και ενώ εκείνος είχε προλάβει να παίξει σε πέντε ματς -και να διαβάσει ότι έχει τσακωθεί με όλους στο Stadio Olimpico. "Έβγαλε" τον ώμο τον Γενάρη, στο ματς με τη Lazio, για το κύπελλο) και ζήτησε να πάει στη χώρα του, για το πρώτο στάδιο της αποθεραπείας... απ' όπου δεν γύρισε στην ώρα του, με τους ιθύνοντες της ιταλικής ομάδας να τον καλούν να υπογράψει την αποδέσμευση του.

Η φωτογραφία είναι από την επιστροφή του στους Corinthians, με τους οποίους υπέγραψε στις 25/3 του 2011, αλλά στις 19/4 "έκοψε" τον αχίλλειο τένοντα, έκανε επέμβαση και χρειάστηκε έξι μήνες για να γίνει καλά. Έπαιξε σε τέσσερα ματς και σκόραρε μια φορά, πριν εκδιωχθεί ως αδιάφορος. Το αποκορύφωμα ήταν ότι αρνείτο να ακολουθήσει πιστά το πρόγραμμα αποθεραπείας. Η επόμενη φορά που το όνομα του θα συνδεόταν με ομάδα -και όχι με φάκελο της αστυνομίας- ήταν στις 29/1 του 2016, όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία του με τη Miami United FC.

Ο πρόεδρος του συλλόγου, Roberto Sacca είχε πει πως αυτή η κίνηση έγινε στο πλαίσιο της προσπάθειας που έκανε η ομάδα για να πάρει πρόσκληση για τη Major League Soccer -από την τέταρτη κατηγορία.¨Είπε και κάτι ακόμα: " Η μητέρα του και η οικογένεια του, τον θέλουν μακριά από τη Βραζιλία, μακριά από τους ανθρώπους που τον βγάζουν εκτός πορείας και του κάνουν κακό. Για αυτό και εκείνος σκέφτηκε πως η Miami United θα του ταιριάξει. Επιπροσθέτως, του άρεσε το γεγονός ότι στις ΗΠΑ δεν υπάρχει πίεση. Είναι ακόμα νέος, 33 χρόνων και θα μας είναι αρκετό αν φτάσει το 25% αυτού που ήταν. Έχει χάσει κιλά και είναι έτοιμος να παίξει". Όντως είχε αδυνατίσει, ενώ στην παρουσίαση του βρισκόταν και ο Cafu, του οποίου ο γιος (Wellington) είχε υπογράψει επίσης, στο Miami.

Τέσσερις μήνες αργότερα (έπειτα από δυο ματς και ένα γκολ), είπε πως δεν νιώθει ευτυχισμένος και γύρισε στη Βραζιλία. Και μάλλον δεν νιώθεις το παραμικρό σοκ, σωστά; Να σου προκαλέσω λοιπόν, ένα: το Miami του είχε δώσει το 50% των μετοχών του οργανισμού και τώρα προσπαθεί να το πάρει πίσω.