Eίναι η Γερμανία μια δίκαιη πρωταθλήτρια κόσμου; Αναμφιβόλως. Θα ήταν η Αργεντινή μια… άδικη πρωταθλήτρια κόσμου; Όχι βέβαια. Ένα, όμως, από τα πολλά μαθήματα ζωής που δίνει το ποδόσφαιρο είναι το «μη χάνεις την ευκαιρία όταν σου παρουσιάζεται».

Ευκαιρία ήταν και για τους Γερμανούς, σύμφωνοι. Μα αυτούς που τους σιχαίνονται πολλοί και τους αντιπαθούν οι περισσότεροι, τους… ξέρουμε. Στο χειρότερό τους, θα φτάσουν στον προημιτελικό. Στα… «μέτρια» ή στα καλά τους, θα φτάσουν στον ημιτελικό ή στον τελικό κι αν τους βοηθήσουν οι συγκυρίες, θα το πάρουν.

Είναι «εκεί». Σχεδόν πάντα. Και θα συνεχίσουν να είναι «εκεί» για πολλές δεκαετίες. Στους «8», στους «4», στον τελικό. Για την Αργεντινή, δεν ισχύει το ίδιο. Και ειλικρινά, από το 1982 που με… θυμάμαι να παρακολουθώ την τελική φάση των Παγκοσμίων Κυπέλλων, δεν θυμάμαι άλλο τελικό με τόσες σπουδαίες χαμένες ευκαιρίες από τον ηττημένο. Δεν μπορεί παρά να καταλογίζει την ευθύνη στον εαυτό του.

Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, η Αργεντινή για μένα έκανε χθες το καλύτερο παιχνίδι της στο τουρνουά. Και ο Σαμπέλα ήταν στην καλύτερη βραδιά του. Τουλάχιστον στην προετοιμασία του τελικού, όχι κατά τη διάρκειά του. Όταν όμως σε τελικό και μάλιστα εναντίον των Γερμανών, δημιουργούνται έξι (!) φορές οι προϋποθέσεις για γκολ και τα χάνεις, είσαι άξιος της μοίρας σου. Στα δικά μου μάτια επί 70 λεπτά οι Γερμανοί «χάριζαν» το ματς στην Αργεντινή και εκείνη έδινε κι άλλα «κανονάκια», κι άλλες «ζωές» στην Nationalmannscaft, η οποία συμπεριφέρθηκε ποδοσφαιρικά, σύμφωνα με ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του λαού της. Με υπεροψία. Η’, αν θέλετε πιο «ευγενικά», με υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων της.

Θυμηθείτε πώς αντιμετώπισε τη Γαλλία και πώς έπαιξε χθες στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των 120 λεπτών. Δεν ξέρω, ίσως να έπαιξε ρόλο και το 7-1 επί των Βραζιλιάνων στην υπερβάλλουσα αυτοπεποίθηση των Γερμανών, οι οποίοι χθες σε όλο το πρώτο ημίχρονο «αυτοκτονούσαν» χωρίς το δηλητήριο να ποτίσει το δίχτυ του κορυφαίου γκολκίπερ παγκοσμίως. Αυτοκτονούσαν σε δόσεις οι Γερμανοί. Επιμένοντας να παίζουν με τη γραμμή της άμυνας έξι – επτά μέτρα πιο «ψηλά» συγκριτικά με τον προημιτελικό εναντίον της Γαλλίας. Αυτοκτονούσαν με το «εμείς θα πάμε να το πάρουμε με τον τρόπο μας». Με την επίθεσή μας, με τις κάθετές μας, με το «άπλωμά» μας στον Εζίλ και στον Μίλερ, με τα σουτ μας, με την κατοχή και την κυκλοφορία μπάλας: «επειδή είμαστε η καλύτερη ομάδα».

Επιτρέποντας στην Αργεντινή να χτυπά αδιαλείπτως από τη δεξιά πτέρυγα, εκμεταλλευόμενη τα παράλογα ανεβάσματα του φιλότιμου Χέβεντες και την ανυπαρξία (και σ΄ αυτόν τον τομέα) του Εζίλ. Ενός παίκτη που άξιζε αυτό το Mundial συγκριτικά με τον Λαμ, τον Σβαϊνστάιγκερ, τον Μίλερ και τον Κρόος όσο άξιζαν τα «επτά» ο Αμανατίδης και ο Ανατολάκης συγκριτικά με τον Τζόρτζεβιτς.

Δυο φορές στο πρώτο δεκάλεπτο, με Μέσι και Σαμπαλέτα. Τρίτη στο 30’ με την ασίστ του Λαβέτσι στον ευρισκόμενο σε θέση οφσάιντ Ιγουαϊν. Κίτρινη ο Σβαϊνστάιγκερ πάνω στον Λαβέτσι. Κίτρινη ο Χέβεντες στον Σαμπαλέτα. Πάλι «πλάτη» ο Μέσι με τον Χέβεντες στο 40’, διείσδυση, ασίστ, λάθος (μοναδικό) του Νόιερ, το «βγάζουν» επί της γραμμής. Και για… αλλαγή, ενδιάμεσα, η λανθασμένη κρίση δευτερολέπτου του Μέσι στο 35’, όταν αντί να πασάρει στα δυο μέτρα αριστερά προς τον ολομόναχο Λαβέτσι που είχε «οπλίσει», κάνει την εσφαλμένη – «θολωμένη» επιλογή προς τον Ιγουαϊν.

Κι όλα αυτά χωρίς το απίστευτο τετ α τετ του φορ της Νάπολι από τη γκάφα του Κρόος στο 20’ όταν δεν πήρε την άμεση απόφαση στο μυαλό του και έκανε την «ενδιάμεση»… ανοησία: ούτε τόσο δυνατή κεφαλιά ώστε να φτάσει στον Νόιερ, ούτε τόσο υπολογισμένη ώστε να μετατραπεί σε πάσα προς τον Χούμελς. Ασίστ – «προϊόν» ατομικού και όχι ομαδικού γερμανικού σφάλματος, όπως επί παραδείγματι ακόμη μια «πλάτη», στο 47’. Σταγόνα – σταγόνα, σαν το εκατοστό του οφσάιντ που αναζητούσε η Αργεντινή, οι Γερμανοί εξακολουθούσαν να χαρίζουν γκολ.

Στο 47’ λοιπόν: η φάση του αγώνα. Ο «ψαρωμένος» με τον Νόιερ, Λιονέλ Μέσι, έχει στο μυαλό του ότι για να κατεδαφίσει τον γίγαντα χρειάζεται το τέλειο. Πρέπει να τη στείλει απαραιτήτως στο μόνο σημείο όπου… δεν μπορεί. Γι’ αυτό σημαδεύει. Δεν «μπουμπουνάει». Σημαδεύει στην απέναντι γωνία. Με τη μπάλα στρωμένη. Στην ταχύτητα που θέλει. Στο «καλό» πόδι του. Και αστοχεί. Και από εκείνο το σημείο και έπειτα, εξαφανίζεται.

«Περιπατητής» στο αμυντικό transition, μα κινούμενος σωστά μεταξύ των δυο πρώτων γραμμών των Γερμανών, ο Μέσι έκανε σπουδαία δουλειά για 50 λεπτά. Μετά άδειασε σχεδόν ολοκληρωτικά το ούτως ή άλλως κενό του ντεπόζιτο. Θα μπορούσε να κάνει ζημιά μόνο από στατική φάση. Το σώμα δεν υπάκουε στη θέληση. Ούτε τα πόδια στο μυαλό. Στο 120’, με οκτώ συμπαίκτες στην περιοχή των Γερμανών, τελευταία ζαριά στο φάουλ για το «όλα ή τίποτα» των πέναλτι, δεν υπάκουσε ούτε το μυαλό. Η εντολή ήταν «απευθείας» και η εκτέλεση επιπέδου Σούπερ Λίγκας.

Λίγο – λίγο «έλιωναν» μετά το 70’ οι Αργεντινοί. Οι Γερμανοί άρχισαν να παίζουν πιο ώριμα. Με μεγαλύτερες «ασφάλειες» λόγω Ιγουαϊν – Αγουέρο. Στον ίδιο, μονότονα πιεστικό ρυθμό. Εκατοστό το εκατοστό, μέτρο το μέτρο, μονομαχία με τη μονομαχία. Επιβραβεύθηκαν χάρη στην επιμονή τους και μπράβο τους. Η γενιά του Κλόζε, του Λαμ του Κεντίρα, του Σβαϊσντάιγκερ , του Ποντόλσκι και του Μετερζάκερ αποτίναξε οριστικά την ηττοπάθεια.

Τέσσερα χαμένα τρόπαια, δυο από Ιταλούς και δυο από Ισπανούς, μέσα σε έξι χρόνια. Ηταν πάρα πολλά για… Γερμανία. Και το χειρότερο για τους… υπόλοιπους είναι ότι με εξαίρεση τους Γάλλους και τους Ολλανδούς, όλοι οι άλλοι φαίνεται πως… φεύγουν, ενώ εκείνοι έρχονται. Με τη γενιά του Μίλερ, του Γκέτσε, του άτυχου Ρόις, του Κρόος, του Ντράξλερ, του Χούμελς, του Γκροσκρόιτς. Και leader τον Νόιερ.

Οι Ελληνες ήθελαν Αργεντινή. Οι Ευρωπαίοι ήθελαν Αργεντινή. Οι Λατινοαμερικάνοι -πλην Βραζιλιάνων- ήθελαν Αργεντινή. Οι ποδοσφαιριστές ήθελαν Αργεντινή. Και ο Θεός του ποδοσφαίρου ήθελε να το πάρει η Αργεντινή αυτό το Μουντιάλ. Με γκολ στο 119’ του Ντι Μαρία εναντίον της Ελβετίας. Με «ταμπούρι» για 40 λεπτά εναντίον του Βελγίου.

Στα πέναλτι με τους Ολλανδούς μετά από άρνηση (σύμφωνα με τις δηλώσεις του Φαν Χάαλ) δύο παικτών να εκτελέσουν το πρώτο του Φλάαρ. Χθες, με δύο «πάρ’τε – βάλ’τε» του Κρόος στον Ιγουαϊν και του Χούμελς στον Παλάσιο για το 0-1 που θα οδηγούσε κατ εμέ στην κούπα.

Μα τελικά, οι Γερμανοί επιβεβαίωσαν και στον ημιτελικό και στον τελικό τους Κινέζους που λένε πως «Η επιβίωση εξαρτάται από τις δικές μας ενέργειες, η ευκαιρία για θρίαμβο εξαρτάται από τις ενέργειες των άλλων».

Y.Γ. Οι απουσίες ήταν ισορροπημένες. Του Κεντίρα από την προθέρμανση, τόσο κοστοβόρα όσο του Λαβέτσι στο ημίχρονο. Του Ρόις λίγες ημέρες πριν από την προετοιμασία, όσο του Ντι Μαρία. Η ιστορία γράφεται πάντα από τους παρόντες.

Follow me on Twitter: Seretinio