" Ρούλα πες του Γιάννη να αφήσει αυτά τα κακόγουστα πρωταπριλιάτικα αστεία και να σηκωθεί από το κρεβάτι". Η τρεμάμενη φωνή του Πέτρου Καραβίτη προς την γυναίκα του Γιάννη Κυράστα εκείνη την αποφράδα πρωταπριλιά του 2004, ουσιαστικά «πρόδιδε» το θλιβερό μαντάτο, που όλη η Ελλάδα ευχόταν να αποδειχθεί ένα κακόγουστο πρωταπριλιάτικο αστείο.

Δυστυχώς δεν ήταν αστείο και στη θλιβερή επέτειο των δέκα χρόνων από το θάνατο του Γιάννη Κυράστα, το Sport24.gr δίνει το λόγο σε δύο ανθρώπους που τον ήξεραν τόσο καλά, τον συμπαίκτη του (και συγκάτοικο στα δωμάτια στις αποστολές για χρόνια) Πέτρο Καραβίτη και στον καλό συνάδελφο, από τους καλύτερους ρεπόρτερ της εποχής και όχι μόνο, τον Κώστα το Μυλωνά.

" Δεν έχασα ένα φίλο, έχασα τον αδελφό μου. Ναι ήταν σαν αδελφός μου, αφού πιο πολλές φορές είχαμε κοιμηθεί μαζί παρά με τον πραγματικό αδελφό μου" λέει ο Πέτρος Καραβίτης, που είχε βρεθεί με τον Γιάννη Κυράστα από πολύ νεαρή ηλικία στα 15 τους χρόνια στην εφηβική ομάδα του Ολυμπιακού.

" Είχαμε δημιουργήσει τρομερή φιλία και είχαμε και οικογενειακές σχέσεις. Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος και ξεχωριστός, ενώ από νεαρή ηλικία έδειχνε πως είναι έξυπνο παιδί. Άκουγε τον άλλο, και θα σας πω για παράδειγμα ότι ζητούσε τη συμβουλή μου πολλές φορές, που την ακολουθούσε και βγήκε κερδισμένος. Τον είχα συμβουλέψει για τις επαγγελματικές του κατευθύνσεις και στο χώρο του ποδοσφαίρου" λέει ο παλαίμαχος μεγάλος άσος του ελληνικού ποδοσφαίρου, που θυμάται με νοσταλγία τον φίλο του Γιάννη.

" Με ρώτησε κάποια φορά γιατί ξυρίζομαι πάντα πριν τον αγώνα και του απάντησα ότι αυτό είναι το γούρι μου. Από τότε άρχισε και αυτός να ξυρίζεται παρά το γεγονός ότι του άρεσαν τα γένια.

Ένα άλλο περιστατικό, ήταν ότι ο πατέρας του ο Παναγιώτης ήταν ελαιοχρωματιστής και είχε αναλάβει να βάφει τα αποδυτήρια στου Ρέντη. Η εξοικείωση του με την ομάδα, αφού δούλευε κοντά μας, τον έκανε να έχει άποψη και να θέλει να είναι πάντα δίπλα για να βλέπει από πρώτο χέρι και την εξέλιξη του γιού του. Ατύχησε όμως γιατί τότε ο Λάκης Πετρόπουλος ήταν «κέρβερος» και του είχε θέσει βέτο να φύγει από τα αποδυτήρια όταν είναι παρούσα η ομάδα".

Αν και ο Γιάννης Κυράστας δενόταν με τις ομάδες που αγωνιζόταν, ήταν ασυμβίβαστος σαν χαρακτήρας και όταν κάτι δεν του άρεσε έπαιρνε το… καπελάκι του.

" Στον Ολυμπιακό έφυγε ένα χρόνο μετά από εμένα το 1981. Είχε πληγωθεί από τη συμπεριφορά του προέδρου του Σταύρου Νταϊφά. Τεράστιος παράγοντας, αλλά δυστυχώς είχε δίπλα του κακούς συμβούλους. Ο Γιάννης μου είχε μιλήσει ότι θα φύγει και εξέταζε την περίπτωση να έρθει και στην ΑΕΚ, αλλά η κατάσταση στη μετά Μπάρλου εποχή δεν ήταν και η πιο ιδανική και προτίμησε τον Παναθηναϊκό στον οποίο έκανε μεγάλη καριέρα επίσης.

Ήταν αδιανόητο, αλλά ο Ολυμπιακός ουσιαστικά έτρωγε τα παιδιά του τότε, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να φτιάξει μια ομάδα εξαιρετική από παίκτες του Ολυμπιακού" συνέχισε ο Πέτρος Καραβίτης που δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτή τη μεγάλη απώλεια.

" Μου λείπει πάρα πολύ όπως σε όλους και κοιτάω καμιά φορά τις φωτογραφίες τις παλιές και μελαγχολώ, Εχουν φύγει τόσοι πολλοί από την ομάδα επί εποχής του Νίκου Γουλανδρή. Κρητικόπουλος, Περσίδης, Βασιλόπουλος, Δαβουρλής, Κυράστας, αλλά και ο Λάκης Πετρόπουλος. Δεν τους ξεχνώ ποτέ" καταλήγει ο Πέτρος Καραβίτης.

Μας είχε αποκαλύψει τη μεταγραφή του

Ο Κώστας Μυλωνάς, επί χρόνια ρεπόρτερ Ολυμπιακού, είχε γνωρίσει από πολύ κοντά τον Γιάννη Κυράστα. " Τότε δεν υπήρχαν μάνατζερ και τέτοια πράγματα. Ήταν πιο ρομαντικές οι εποχές και οι άνθρωποι πιο ειλικρινείς. Οι παίκτες έβγαιναν με τους δημοσιογράφους και ήξεραν ότι δεν θα διαρρεύσει κάτι, όχι όπως σήμερα που πριν φύγει ο άλλος από κάπου έχουν ανέβει ακόμα και φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ένα βράδυ στα μπουζούκια, όπου ήμασταν μαζί με τον συνάδελφο Γιάννη Αργυρίου, ο οποίος αργότερα βάφτισε τη μία του κόρη του Κυράστα και ήταν κουμπάροι, ο Γιάννης ήταν σκεπτικός έχοντας δίπλα του τη γυναίκα του τη Ρούλα. Τελικά μας είπε την απόφασή του να μετακομίσει στον Παναθηναϊκό. Τη μεταγραφή είχε κλείσει ο τότε πρόεδρος του ΟΑΕΔ και παράγοντας του Παναθηναϊκού Αχιλλέας Μπουντουβής. Αν θυμάμαι καλά ο Ολυμπιακός του πρόσφερε 5.000.000 δραχμές και ο Παναθηναϊκός του έδωσε 8.000.000. Ήταν σημαντική διαφορά για την εποχή εκείνη αλλά έγινε χαμός γιατί παράλληλα είχε φύγει και ο Γαλάκος" λέει ο Κώστας Μυλωνάς που περιγράφει και ποδοσφαιρικά τον Γιάννη Κυράστα.

" Πάστα μεγάλου ποδοσφαιριστή είχε δείξει από μικρή ηλικία το ταλέντο του, παίζοντας στην εφηβική ομάδα. Ένας τραυματισμός του Γιάννη Γκαϊτατζή έδωσε την αφορμή. Ο Λάκης Πετρόπουλος τον έριξε στη μάχη κατευθείαν στα βαθιά σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και μάλιστα πάνω στο Δομάζο. Τα πήγε περίφημα και καθιερώθηκε.

Θυμάμαι τον αείμνηστο Νίκο Γουλανδρή που του είχε δώσει το παρατσούκλι ο «τσουλήθρας» επειδή ο Γιάννης έπεφτε για τάκλιν και με τα δύο πόδια. Είχε περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια. Ήταν από φτωχή οικογένεια και βοηθούσε τον πατέρα του όταν ο τελευταίος είχε αναλάβει κάποια μαστορέματα στις εγκαταστάσεις του Ρέντη.

Εξελίχθηκε σε μεγάλο ποδοσφαιριστή παίζοντας δεξί μπάκ στον Ολυμπιακό αλλά στη συνέχεια στον Παναθηναϊκό ήταν σέντερ μπάκ, περισσότερο κλασσικός λίμπερο. Έφτασε μέχρι και την εθνική ομάδα όπου και εκεί διακρίθηκε. Θα τον θυμόμαστε πάντα με νοσταλγία" κλείνει τις αναμνήσεις του ο καλός συνάδελφος.

Ασυμβίβαστος - Ηγέτης - Οικογενειάρχης

Η αγωνιστική του πειθαρχία αλλά και η ταχύτητα με την οποία αντιλαμβανόταν την εξέλιξη κάθε φάσης ήταν το μεγάλο του προσόν. Ουσιαστικά ήταν ένας προπονητής μέσα στο γήπεδο και είχε δείξει ότι μπορεί να κάνει καριέρα και από τους πάγκους, αλλά η μοίρα δυστυχώς δεν τον άφησε να ολοκληρώσει το έργο του και το κυριότερο να χαρεί την αγαπημένη του οικογένεια και τις γυναίκες της ζωής του, την σύζυγό του Ρούλα και τις κόρες του Εβελίνα (παντρεύτηκε τον Μιχάλη Κωνσταντίνου) και Βέρα.

Πεισματάρης από μικρός δεν το έβαζε κάτω και μάλιστα από την ηλικία των 19 ετών έπαιζε χωρίς πρόσθιο χιαστό στο αριστερό γόνατο (!) ο οποίος του είχε κοπεί σε μια αλάνα της Νέας Φιλαδέλφειας, όπου έπαιζε ποδόσφαιρο. Με βάρη και συνεχή γυμναστική δυνάμωσε τον τετρακέφαλο που ουσιαστικά του κρατούσε όλο το πόδι. Ένα άλλο δείγμα της αυταπάρνησης ήταν στο περιβόητο ντέρμπι της Λεωφόρου, στον νόκ άουτ αγώνα κυπέλλου με τον Ολυμπιακό (ο Παναθηναϊκός επικράτησε με 3-2, με τον Ολυμπιακό να έχει πολλά παράπονα από τη διαιτησία τόσο για το ακυρωθέν γκολ όσο και για τα τρία πέναλτι εις βάρος του), όταν στο ημίχρονο έφτυνε αίμα από ένα χτύπημα που είχε δεχτεί στα πλευρά πάνω στη φάση από τον Βαμβακούλα. Δεν σκέφτηκε λεπτό να μην ξαναμπεί στο γήπεδο παρά την προτροπή του γιατρού του Παναθηναϊκού Φραγκίσκου Σούρπη.

Δύο παράγοντες είχε πολύ ψηλά. Τον Νίκο τον Γουλανδρή που τον θεωρούσε τον κορυφαίο όλων και τον Βαρδή Βαρδινογιάννη. Είχε πίκρα για τον Σταύρο Νταϊφά, θεωρώντας ότι δεν του αναγνώρισε την αγωνιστική του αξία αφήνοντάς τον όλα τα χρόνια στον Ολυμπιακό με ελάχιστα χρήματα και τελικά έφυγε το 1981 για τη Λεωφόρο. Πικραμένος αποχώρησε και από τον Παναθηναϊκό το 1986, βγάζοντας μάλιστα ο ίδιος την ανακοίνωση που μοιράστηκε στον Τύπο της εποχής και έκανε λόγο για το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας.

Η οποία έκλεισε με έξι πρωταθλήματα (τέσσερα με Ολυμπιακό και δύο με τον Παναθηναϊκό) και πέντε κύπελλα (3-2).

Σαν προπονητής άφησε εξαιρετικά δείγματα επίσης, με αποκορύφωμα στον Παναθηναϊκό. Μια μέρα όμως απογοητευμένος από την εικόνα που επικρατούσε στο ελληνικό ποδόσφαιρο αποφάσισε όπως είπε να πάει για….ψάρεμα και όλα τελείωσαν, αφού εγκατέλειψε και το όνειρο της προπονητικής και μετακόμισε στην περιοχή της Κακιάς Σκάλας για να αγναντεύει την αγαπημένη του θάλασσα.. Δεν πρόλαβε δυστυχώς να χαρεί αυτές τις μικρές απολαύσεις και έφυγε πολύ νωρίς από τη ζωή.

Κάθε τέτοια μέρα, πρωταπριλιά όπως σήμερα, όλοι ευχόμασταν να είναι ένα κακόγουστο αστείο η είδηση του θανάτου του από μία σπάνια ασθένεια και ο Γιάννης να εμφανιστεί μπροστά μας. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε ποτέ.