« Η σκηνή των Ελλήνων πίσω από την εστία και η στιγμή που βγήκαμε για ζέσταμα στον τελικό, δεν θα τα ξεχάσω σε όλη μου τη ζωή. Είναι αναμνήσεις ανεξίτηλες». Ο Κώστας Κατσουράνης, μέλος εκείνης της ομάδας-θαύμα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και από τους λίγους που συνεχίζει ακόμα απτόητος μέχρι και σήμερα στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, μοιράζεται αυτές τις απίθανες στιγμές μέσω του SPORT24.gr και μας ξαναβάζει σε κλίμα Euro 2004.

Διαβάστε επίσης: Το alter ego του Οτο Ρεχάγκελ, ο Γιάννης Τοπαλίδης αποκαλύπτει στο Sport24.gr πως είχε πει στη γυναίκα του πριν από λίγα χρόνια πως θα πρέπει κάθε 4 Ιουλίου να του παίρνει ένα δώρο για να γιορτάζουν την επέτειο της κατάκτησης του EURO 2004. - Τα πρωτοσέλιδα του θριάμβου και της ντροπής.

« Θεωρώ πως και για τους 23 ποδοσφαιριστές που βρεθήκαμε τότε στην Πορτογαλία αυτές είναι οι καλύτερες αναμνήσεις που έχουμε από το ποδόσφαιρο. Σίγουρα και η πρόκριση και η παρουσία στο Μουντιάλ για όσους το ζήσαμε ήταν μεγάλη υπόθεση, όπως και οι επιτυχίες που έχει κάνει αυτή η ομάδα, αλλά εκείνο το καλοκαίρι στην Πορτογαλία είναι ανεπανάληπτο» τονίσει ο διεθνής μέσος του Παναθηναϊκού, που δεν διστάζει να πει αυτό που όλοι έχουμε σκεφτεί αυτά τα χρόνια.

« Ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτή η εθνική του 2004 αλλά και των υπόλοιπων χρόνων έχει καταργήσει τη λογική. Διότι με το ποδόσφαιρο που έχουμε ως χώρα γενικότερα, δεν ήταν φυσιολογική η πορεία αυτής της ομάδας. Η λογική έλεγε πως με βάση το ποδόσφαιρό μας και κυρίως την δομή του, θα έπρεπε η εθνική ομάδα να δίνει το παρών σε μεγάλη διοργάνωση με συχνότητα περίπου κάθε είκοσι χρόνια και αυτή η ομάδα με εξαίρεση το Μουντιάλ του 2006, δεν έχει λείψει από την τελική φάση κάποιας μεγάλης διοργάνωσης».

Όσο για το πώς εξηγεί ο ίδιος αυτό το…παράλογο της υπόθεσης, πολύ απλό:

« Στην εθνική ομάδα εδώ και χρόνια λειτουργούμε κυρίως ως σύνολο χωρίς την τρομερή πίεση για το αποτέλεσμα. Πρωτίστως μας ενδιαφέρει να παίζουμε όλοι για το σύνολο και αυτό βγαίνει μέσα από το παιχνίδι. Η προίκα της Πορτογαλίας, έδωσε σε αυτή την ομάδα τεράστια αυτοπεποίθηση και μπολιάζει αυτόματα και τα νέα παιδιά που μπαίνουν στην εθνική. Γνωρίζουν με το καλημέρα ότι είναι μέλη μιας ομάδας στην οποία οι απαιτήσεις είναι πλέον μεγάλες και ανταποκρίνονται άμεσα. Δεν είναι τυχαία η διάρκεια που δείχνει αυτή η ομάδα» τονίζει ο έμπειρος άσος, που παραδέχεται ότι ακόμα και σήμερα, ανήμερα την 4 Ιουλίου, ανταλλάσει τηλεφωνήματα με συμπαίκτες του και συζητάνε για εκείνη τη μεγάλη στιγμή.

«Δεν λέμε και…χρόνια πολλά, αλλά δεν παύει να είναι μια σημαντική επέτειος που μας αρέσει να την θυμόμαστε» λέει και ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων:

« Θυμάμαι πως όταν ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι για το EURO 2004, ήμασταν εξαιρετικά ευδιάθετοι και πηγαίναμε με στόχο να διασκεδάσουμε τη συμμετοχή μας μετά από χρόνια και πάλι σε μια μεγάλη διοργάνωση. Σαφώς και ήταν ένα ταξίδι στο άγνωστο, αλλά ήταν μεγάλη υπόθεση το γεγονός ότι δεν είχαμε την πίεση του αποτελέσματος. Ίσως από τα βασικότερα «κλειδιά» για την επιτυχία. Αυτό δεν το ζούμε στην Ελλάδα, όπου ιδιαίτερα στις μεγάλες ομάδες το αποτέλεσμα είναι αυτοσκοπός και η πίεση είναι τεράστια, από τον κόσμο, τις εφημερίδες, όλους».

Η νίκη επί της Πορτογαλίας στην πρεμιέρα ήταν η αρχή, αλλά το ματς στο οποίο όλοι άρχισαν να πιστεύουν πως θα προκύψει κάτι καλό ήταν:

« Το παιχνίδι με την Τσεχία. Παίζαμε με την καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, μαζί με εμάς φυσικά, και μετά από ένα δύσκολο πρώτο εικοσάλεπτο όπου πιεστήκαμε πολύ, ισορροπήσαμε τον αγώνα και φτάσαμε στη μεγάλη νίκη-πρόκριση. Ευνοηθήκαμε και από τον κανονισμό του «ασημένιου» γκολ στη λήξη του ημιχρόνου της παράτασης, αλλά θεωρώ πως και το δεύτερο ημίχρονο να παιζόταν γκολ δεν τρώγαμε. Το θέμα ήταν να σκοράρουμε και μετά είχαμε τον τρόπο να το κρατήσουμε.

Επίσης μεγάλο ματς, ίσως το καλύτερό μας, κάναμε και με την Γαλλία στον προημιτελικό. Μπορεί να μας ισοφάριζε στο τέλος και να χάναμε στην παράταση, αλλά επιμένω στην εμφάνιση που κάναμε. Είχαμε κλείσει όλους τους διαδρόμους, πιέζαμε σε όλο το γήπεδο και τους δημιουργήσαμε πρόβλημα στην ανάπτυξη. Ίσως μας βόλευε περισσότερο και σαν ομάδα, σε σχέση με την Τσεχία, αλλά μην ξεχνάμε πως ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης» λέει ο Κώστας Κατσουράνης, που θυμάται και την κουβέντα με τους συμπαίκτες του και το προπονητικό τιμ μετά τον θρίαμβο επί της Τσεχίας.

« Εκεί πλέον είπαμε πως πάμε για κάτι καλό στον τελικό. Ήμασταν σίγουροι όχι για το αποτέλεσμα, αλλά ότι θα πάει καλά το παιχνίδι. Υπήρχε σιγουριά γι’ αυτό. Όταν έχεις αποκλείσει το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο, είναι λογικό να νοιώθεις ακόμα πιο δυνατός» επισημαίνει ο διεθνής άσος που δεν θα ξεχάσει μια ακόμα σκηνή από το Euro 2004:

« Όταν μπήκαμε στο γήπεδο της Μποαβίστα για να παίξουμε με την Ισπανία, ήταν όλα στο κόκκινο. Γεμάτο Ισπανούς και με τον ήλιο να πέφτει στις κερκίδες, όλα ήταν κατακόκκινα. Οι Ισπανοί φίλαθλοι είχαν δημιουργήσει ένα γήπεδο «φωτιά» και το ένοιωθες «καυτό». Εκεί δείξαμε επίσης χαρακτήρα και καταφέραμε να ισοφαρίσουμε. Ένα ακόμα ματς που τόνωσε ιδιαίτερα την αυτοπεποίθησή μας. Θυμηθείτε από τότε την πορεία που έχει κάνει αυτή η μεγάλη ποδοσφαιρικά χώρα. Με βάση της εθνικής την Μπαρτσελόνα, η Ισπανία παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στον κόσμο τα τελευταία 4-5 χρόνια, δεν είναι τυχαίο».

Το μυστικό της εθνικής ήταν πως δεν είχε άγχος στην Πορτογαλία, αν και αυτή η πίεση επέστρεψε μόνο σε ένα παιχνίδι όπου ήταν ίσως το χειρότερό μας στη διοργάνωση.

« Ναι το ματς με τη Ρωσία. Εκεί πλέον γνωρίζαμε πόσο κοντά είμαστε σε μια επική πρόκριση στα προημιτελικά και υπήρχε πίεση, η οποία έγινε ακόμα μεγαλύτερη μετά τα δύο γρήγορα γκολ που δεχτήκαμε. Αυτό μας άγχωσε περισσότερο και θα μπορούσαμε να είχαμε δεχτεί και τρίτο γκολ. Όμως στο δεύτερο ημίχρονο ισορροπήσαμε και πετύχαμε και το γκολ της πρόκρισης παρά την ήττα.

Σε όλα τα παιχνίδια, καταφέραμε να πάμε την ροή του αγώνα εκεί που μας εξυπηρετούσε, εκτός από το πρώτο ημίχρονο με τους Ρώσους. Επίσης δεν θα ξεχάσω τα παιχνίδια με την Πορτογαλία, μια εξαιρετικά προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα, που έχει αφήσει τη δική της σφραγίδα για χρόνια στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Και την νικήσαμε δύο φορές μέσα στην έδρα της, μεγάλη υπόθεση. Μου έκανε εντύπωση το πώς όταν πηγαίναμε στον τελικό το πούλμαν μας ήταν πίσω από της Πορτογαλίας και σε όλα τα σπίτια έβλεπες κρεμασμένες σημαίες της χώρας και τον κόσμο να τους ξεπροβοδίζει. Ένα έθνος ολόκληρο περίμενε αυτή τη στιγμή».

Ο αρχιτέκτονας της επιτυχίας, ο Οτο Ρεχάγκελ ήταν επίσης ο ακρογωνιαίος λίθος και ο Κώστας Κατσουράνης το επισημαίνει: « Ο άνθρωπος αυτός είχε μια φιλοσοφία που μας την πέρασε από την πρώτη στιγμή και μας κέρδισε. Δεν είναι τυχαίο ότι πέτυχε ένα τέτοιο ρεκόρ μακροβιότητας στον πάγκο της εθνικής. Ήδη έχει μείνει στην ιστορία ο Ρεχάγκελ. Το κλίμα που είχαμε τότε στα αποδυτήρια ήταν το μυστικό, αφού υπήρχε οικογενειακή ατμόσφαιρα από την πρώτη στιγμή.

Ουσιαστικά δείξαμε το πόσα πολλά μπορούμε να πετύχουμε οι Έλληνες όταν είμαστε ενωμένοι, όπως δηλαδή θα έπρεπε να είμαστε σε καθημερινή βάση σε όλους τους τομείς. Όσον αφορά το ποδόσφαιρο δεν θα έπρεπε νομίζω στη χώρα μας να υπάρχει τόσο φανατισμός με το αποτέλεσμα, κάτι που συμβαίνει σε ελάχιστες χώρες. Επίσης αυτοί που κρατούν τις τύχες του ποδοσφαίρου στα χέρια τους, δεν σκέφτονται πολλές φορές όπως πρέπει και το να βάλουν τις βάσεις για ένα καλύτερο αύριο.

Η έλλειψη υποδομών, ακαδημιών και γενικών θεμάτων που είναι αυτονόητα για ένα σύγχρονο ποδόσφαιρο, κάνουν σαφώς πιο δύσκολο το έργο και για τα νέα παιδιά που δεν βρίσκουν εύκολα θέση στις ομάδες. Δυστυχώς δεν εξαργυρώσαμε ποδοσφαιρικά την επιτυχία της Πορτογαλίας και όπως είπαμε απλά αυτή η ομάδα, η εθνική, έχει καταργήσει τη λογική» επισημαίνει ο Κώστας Κατσουράνης που έχει μπει στη νέα σελίδα της εθνικής με τον Φερνάντο Σάντος:

« Έχει άλλη φιλοσοφία, όπου θα δώσει ευκαιρία σε πολλούς παίκτες, ενώ ο Ρεχάγκελ επέμενε περισσότερο σε έναν βασικό κορμό. Θεωρώ ότι και βάση αποτελεσμάτων και οι δύο φιλοσοφίες είναι σωστές, αφού ο κάθε προπονητής κρατά τη δική του. Ο στόχος πλέον είναι να δίνει το παρών η εθνική σε κάθε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, να ζει το ταξίδι και με εξαίρεση το 2006, τα έχουμε καταφέρει και πιστεύω να είμαστε και του χρόνου στα γήπεδα της Πολωνίας και της Ουκρανίας. Να θυμίσω ότι το 2004 παίζαμε μέχρι τα μέσα Ιουλίου σχεδόν μπάλα, πρωτόγνωρο για μας, που το πληρώσαμε με πολλές θλάσεις και τραυματισμούς στη συνέχεια. Σε συνδυασμό και με το πρώτο παιχνίδι των προκριματικών του Μουντιάλ του 2006, στην Αλβανία, σε ιδιαίτερες συνθήκες, όπου είχαμε άσχημο ξεκίνημα, στοίχισε την μοναδική πρόκριση που δεν πήραμε αυτά τα χρόνια. Το μέλλον πιστεύω ανήκει σε αυτή την ομάδα που φυσικά αξίζει να ζει και με τις αναμνήσεις της, όπως αυτό το υπέροχο ταξίδι στην Πορτογαλία» καταλήγει ο Κώστας Κατσουράνης.