Αγάπη μου, συρρίκνωσα την Εθνική...
Η Εθνική των αρνητικών ρεκόρ, η Εθνική των χειρότερων εφιαλτών μας, η Εθνική της παρακμής, η Εθνική που αποτελεί πεδίο για την καλύτερη διαδικτυακή εξυπνάδα, η Εθνική που κάνει (δυστυχώς) πολλούς να σπάνε πλάκα, η Εθνική που συρρικνώνεται.
Έχουν στερέψει τα λόγια. Κάθε φορά νομίζεις ότι δεν πάει πιο κάτω, ότι είδες τα χειρότερα και την αμέσως επόμενη φορά έρχεται η νέα κατραπακιά, ένα καινούργιο χαστούκι για να σε προσγειώσει και να σου πει "μεγάλε, ηρέμησε, πάντα υπάρχει πιο κάτω". Κάθε φορά πονάει και παραπάνω, βλέποντας μια ομάδα παιχνίδι με το παιχνίδι να μικραίνει. Λες και βλέπουμε την ταινία με πρωταγωνιστή τον Ρικ Μοράνις (ονόματι Γουέιν Ζαλίνσκι), το "Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα παιδιά", όπου στην προσπάθειά του να το παίξει μεγάλος εφευρέτης, έκανε με μια απόρρητη συσκευή... τοσοδούλικα τα παιδιά του και εκείνα των γειτόνων, με αποτέλεσμα να περιφέρονται μέσα στην ίδια τους την αυλή, λες και ήταν στον Αμαζόνιο.
Δυστυχώς, στα μάτια των Ελλήνων φιλάθλων ως... Ρικ Μοράνις μοιάζουν και αυτοί που ορίζουν τη μοίρα της Εθνικής, μιας ομάδας-κόσμημα την προηγούμενη δεκαετία, που αποτελεί πλέον αντικείμενο για την καλύτερη εξυπνάδα στο Facebook και στο twitter. Το ακόμα χειρότερο είναι πως όντως προκύπτουν καλά αστεία γι' αυτή την ομάδα, διότι παρέχει άφθονο υλικό με τα "επιτεύγματά" της. Ναι, ως τέτοια φαντάζουν τα όσα έχει κάνει ως τώρα στα προκριματικά του EURO 2016, που λες και το έχει βάλει στόχο να σπάσει κάθε αρνητικό ρεκόρ που υπάρχει. Κάθε ματς και ένα "πάρτι" στο διαδίκτυο για την καλύτερη ατάκα, την καλύτερη φωτογραφία για μοντάζ και όλα τα συναφή.
Έχουμε και λέμε... Τέσσερις σερί ήττες εντός έδρας στην ίδια προκριματική φάση, με μηδέν γκολ μπροστά, έχοντας δεχτεί πέντε. Καμία νίκη ως τώρα σε επτά αγώνες δυο ήττες από τα... Νησιά Φερόε και τελευταία (και καταϊδρωμένη) θέση σε έναν όμιλο-λουκούμι, όπου οι δυο πρώτες θέσεις έδιναν απευθείας πρόκριση στα τελικά και η τρίτη έστελνε μπαράζ. Ούτε καν πλησιάσαμε, ούτε καν ενοχλήσαμε κάποιον από τους αντιπάλους μας, αποτελώντας την καλύτερη συγκυρία για κάθε ομάδα που ήθελε βαθμούς.
Μια ομάδα μικραίνει όταν η ήττα αρχίζει να φαντάζει ως κάτι φυσιολογικό και αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Τα προηγούμενα δέκα χρόνια, υπήρχε γκρίνια απλά και μόνο για την εικόνα στο χορτάρι και όλη η συζήτηση γινόταν σχετικά με το γιατί δεν παίζουμε καλύτερα, έχοντας ως δεδομένες τις νίκες. Έβλεπες την γαλανόλευκη και ήξερες ότι είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλον θα κατάφερνε να νικήσει. Ναι, παίζοντας... τσούκου-τσούκου μπολ, που τώρα στο μυαλό μας φαίνεται τόσο ωραίο, λες και αναφερόμαστε στην Βραζιλία του Ριβάλντο, του Ρονάλντο και του Ροναλντίνιο.
Άλλαξαν προπονητές, ήρθε ο Καραγκούνης, έφυγε ο Καραγκούνης, ήρθαν νέοι παίκτες, χρησιμοποιήθηκαν διαφορετικά συστήματα, σε κάθε αγώνα λεγόταν πως "είναι η απαρχή για ένα καινούργιο ξεκίνημα" και μετά τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Με την Φινλανδία, όντως δεν αξίζαμε να χάσουμε, αλλά χάσαμε. Υπήρξαν και άλλα παιχνίδια που η Εθνική μπορούσε να πάρει κάτι παραπάνω, αλλά δεν το πήρε. Γιατί; Γιατί δεν ξέρει τον τρόπο να το κάνει. Δεν γνωρίζουν αυτοί οι παίκτες πως είναι να μαζεύονται στις αρχές της εβδομάδας, να προπονούνται μερικές μέρες όλοι μαζί, να παίζουν δυο ματς μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, να τα κερδίζουν και μετά να επιστρέφουν στους συλλόγους του. Οι περισσότεροι δεν το έχουν κάνει ποτέ τους. Για τους προηγούμενους είχε καταντήσει μια ακόμη μέρα στη δουλειά. Είπαμε όμως, ήταν... βαρετοί.
Ποια είναι η επόμενη μέρα; Αλήθεια, ακόμα και αν δοθεί μια απάντηση, ποιος μπορεί να τη λάβει σοβαρά υπόψιν; Πόσα δεν έχουν γραφτεί εδώ και ένα χρόνο, τα οποία στην πράξη αποδείχτηκαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Καλύτερα να μην ειπωθεί το παραμικρό, ας γίνει ό,τι είναι να γίνει και ας κριθεί το όποιο καινούργιο πρότζεκτ στην πράξη. Ναι, θα έρθει νέος προπονητής από το εξωτερικό, θα υπάρξει προσπάθεια για ριζική αλλαγή σε όλα μέσα στην Εθνική, θα προσπαθήσουν άπαντες να φτιάξουν αυτό που διέλυσαν. Το πώς ας το βρουν αυτοί που αποφασίζουν. Από λόγια χόρτασαν όλοι, ας περάσουμε επιτέλους στις πράξεις. Πάντα σε αυτές χώλαινε τούτη η χώρα...
