Επέλεξαν να βαδίσουν ένα δρόμο δύσβατο, δύσκολα προσπελάσιμο. Κολύμπησαν σε βαθιά, ενίοτε βρώμικα, νερά και πέρασαν στην απέναντι όχθη. Τους λάτρεψαν, τους μίσησαν και τους... λάτρεψαν αυτοί που τους μίσησαν. Θεοί, με διαφορετικούς πιστούς, λατρεμένοι σε διαφορετικούς ναούς. Προδότες ή απλά επαγγελματίες;

Με αφορμή τα 45α γενέθλια του Λουίς Φίγκο, ο οποίος... δίχασε την ποδοσφαιρική Ισπανία πριν από 17 χρόνια, όταν αποφάσισε να φύγει από την Μπαρτσελόνα για τη μισητή αντίπαλό της, τη Ρεάλ Μαδρίτης, το Sport24.gr θυμίζει παρόμοιες μετακινήσεις που προκάλεσαν αίσθηση όταν πραγματοποίηθηκαν.

Λουίς Φίγκο (Μπαρτσελόνα - Ρεάλ)

Πριν από 17 χρόνια, στις 24 Ιουλίου 2000, πραγματοποιήθηκε η πιο πολυσυζητημένη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, με τον Πορτογάλο, Λουίς Φίγκο, να αφήνει την Μπαρτσελόνα για την Ρεάλ που κάλυψε τη ρήτρα του (62.000.000 ευρώ) και τον έφερε στην ισπανική πρωτεύουσα.

Στις 23 Οκτωβρίου 2000 η Μπαρτσελόνα υποδέχτηκε την Ρεάλ Μαδρίτης στο "Καμπ Νόου", ήταν η ώρα της επιστροφής του "προδότη", Λουίς Φίγκο, εκεί που λατρεύτηκε.

Ο ήχος ήταν εκκωφαντικός, ενώ παντού υπήρχαν πανό στα οποία αναγράφονταν χαρακτηρισμοί όπως... προδότης, Ιούδας, αλήτης, κάθαρμα, πεσετέρο (από τα πέσος τουτέστιν φιλοχρήματος).

Όταν ο Φίγκο βρήκε στον αγωνιστικό χώρο 98.000 οπαδοί φώναζαν τόσο δυνατά που τον σόκαραν και τον έκαναν να πιάνει τα αυτιά του. Στο γήπεδο έπεφταν πορτοκάλια, σάντουιτς, αναπτήρες, κινητά τηλέφωνα και άλλα πολλά, με τον Φίγκο να μην εκτελεί κανένα κόρνερ, να είναι η Ρεάλ γενικά φανερά επηρεασμένη και τελικά να χάνει με 0-2. Ακόμη χειρότερη η δεύτερη, στις 23 Νοεμβρίου του 2002, όπου την εμφάνισή της στον αγωνιστικό χώρο έκανε μία γουρουνοκεφαλή.

Ο Λουίς Φίγκο, πλέον, έχει βάλει τη σφραγίδα του σε αυτή την κατηγορία. Τόσο το χρηματικό ποσό, αλλά περισσότερο τα ιδεώδη που πρεσβεύουν Ρεάλ και Μπαρτσελόνα και η συνεχής πάλη μεταξύ τους, έχουν ως αποτέλεσμα κάθε μετακίνηση ποδοσφαιριστή στο αντίπαλο στρατόπεδο του "αιώνιου εχθρού" να έχει ως σημείο αναφοράς τον Πορτογάλο. Διαβάστε για το παρασκήνιο της μεταγραφής του Λουίς Φίγκο στο αφιέρωμα του Φώντα Σέμπρου.

Ούγκο Σάντσες (Ατλέτικο - Ρεάλ)

Ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος του ποδοσφαίρου του Μεξικού. Ξεκίνησε την καριέρα του από την ομάδα της χώρας του, Πούμας, και το 1981 πέρασε την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, προκειμένου να υπογράψει την Ατλέτικο Μαδρίτης, η οποία κέρδισε τη μάχη για να τον αποκτήσει. Περνώντας το αρχικό και απαραίτητο στάδιο προσαρμογής, βρήκε το ρυθμό του με τους "κολτσονέρος" με αποκορύφωμα τη σεζόν 1984-85, όταν κατέκτησε το Κόπα δελ Ρέι, ήρθε δεύτερος με την Ατλέτικο στην Πριμέρα Ντιβισιόν και κατέκτησε και το Σούπερκοπα της χώρας, όντας πρώτος σκόρερ. Αυτή η σεζόν θα ήταν και η τελευταία του στο 'Vicente Calderon'' (από τις τέσσερις, έχοντας 11 γκολ σε 54 συμμετοχές), καθώς παρέμεινε κάτοικος Μαδρίτης, αλλά μετακόμισε στο "Santiago Bernabeu".

Στο "Bernabeu" συνέδεσε το όνομά του, με τους "μερένγκες" και τους τίτλους. Πέντε διαδοχικά πρωταθλήματα Ισπανίας, ένα Κόπα δελ Ρέι, τρία Σουπερκόπας και ένα UEFA.

Η "ροχιμπλάνκο" οικογένεια ποτέ δεν του το συγχώρησε, τον θεώρησε μέγιστο προδότη. Ο ίδιος ο Σάντσες είχε εξηγήσει τότε, τους λόγους της απόφασής του.

"Η πρώτη μου επιλογή είναι να πάω στη Ρεάλ. Οι στόχοι στην Ατλέτικο έχουν ήδη εκπληρωθεί. Τώρα με εμπνέουν, στόχοι υψηλότεροι. Με κέρδισε το να φορέσω τη φανέλα της Ρεάλ. Το τι έχω περάσει, είναι θέμα δικό μου. Θα μπορούσα να είχα πάει για περισσότερα λεφτά στην Ιταλία, ή στην Μπαρτσελόνα, αλλά ξέρω τι κάνω."

Μπατιστούτα - Ρουτζέρι (Ρίβερ Πλέιτ - Μπόκα Τζούνιορς)

Ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα ξεκίνησε την καριέρα του από το Ροσάριο και τη Νιούελς Ολντ Μπόις, αλλά με το ταλέντο που είχε δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητος, από τους παραδοσιακά μεγάλους της Αρχεντίνα.

Αφήνοντας τον Μπιέλσα και τη Νιούελς θα κατηφορίσει / επιστρέψει στην πρωτεύουσα για να φορέσει τη φανέλα της Ρίβερ Πλέιτ, αλλά θα πέσει πάνω στον ιδιόρρυθμο Πασαρέλα.

Δεν τον υπολογίζει καθόλου, ο Μπατιγκόλ, θυμώνει, αλλά ταυτόχρονα γνωρίζει ότι το μέλλον του στο "Μomumental" είναι βραχύ. Σχεδόν απορριφθείς από τους "Μιγιονάριος" δεν θα διστάσει να φορέσει τη φανέλα της μεγάλης αντιπάλου, Μπόκα Τζούνιορς. Στο "Bombonera" θα καθίσει μόλις μία σεζόν, αλλά τα θαύματα που τέλεσε υπό της οδηγίες του Όσκαρ Ταμπάρες, ήταν αρκετά να συγκεντρώσουν πολλά ιταλικά μάτια πάνω του.

Το αντίθετο εσωτερικό δρομολόγιο του Μπουένος Άιρες είχε κάνει πρωτύτερα, ο Όσκαρ Ρουτζέρι. Γέννημα - θρέμμα "xeineze", ξεκινώντας από τις ακαδημίες της ομάδας, προβιβάστηκε στην ανδρική αυτής το 1980.

Σε μία τετραετία στο "Bombonera" ο Αργεντινός αμυντικός που είχε το παρατσούκλι "καμπεσόν", πέτυχε 11 γκολ σε 147 συμμετοχές. Μετά την απεργία των ποδοσφαιριστών στις αρχές του 1985 αποφάσισε να φύγει μαζί με τον Γκαρέκα, για τους "εκατομμυριούχους" της Ρίβερ Πλέιτ, με τη φανέλα της οποίας σημείωσε πέντε γκολ σε 94 επίσημες συμμετοχές.

Χοσέμπα Ετσεμπερία (Σοθιεδάδ - Μπιλμπάο)

Μπορεί σε μία κοινωνία που βασιλεύει η "ομερτά", να υπάρξει προδοσία ; Ο Χοσέμπα Ετσεμπερία ξεκίνησε την καριέρα του από τη Ρεάλ Σοθιεδάδ με την οποία έκανε το ντεμπούτο του, το 1994, στην Πριμέρα Ντιβισιόν.

Την επόμενη χρονιά, σε ηλικία 18 ετών, 550.000 πεσέτες, έκριναν τη μεταγραφή του στην Αθλέτικ Μπιλμπάο. Ο Ετσεμπερία μπορεί να θεωρείται - και όχι άδικα - μία από τις σημαίες της Μπιλμπάο, αλλά τότε θεωρήθηκε προδότης για τους "γκιπιθκουάνος", καθώς με τη μεταγραφή αυτή, πρόδωσε τα ιδανικά της ομάδας τους για να εξελίξει την καριέρα του.

Γιόχαν Κρόιφ (Άγιαξ - Φέγενοορντ)

Ο μεγαλύτερος Ολλανδός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών συνέδεσε το όνομά του, την καριέρα του, με τον Άγιαξ. Προς τη δύση όμως αυτής φόρεσε τη φανέλα της μισητής για τον "Αίαντα" εγχώριας αντιπάλου, Φέγενοορντ. Σε ηλικία 37 ετών - και αφού είχε κατακτήσει ο,τι υπήρχε και δεν υπήρχε με τον Άγιαξ - μαζί με το νεαρό τότε Γκούλιτ, έφεραν στο Ρότερνταμ το νταμπλ.

Σολ Κάμπελ (Τότεναμ - Άρσεναλ)

Μία από τις πιο πολυσυζητημένες μετακινήσεις στο Λονδίνο, στο Νησί ολόκληρο. Από την Τότεναμ στην Άρσεναλ. Ο Άγγλος κεντρικός αμυντικός. Μετά από 10 χρόνια στο White Hart Lane και ενώ το συμβόλαιό του με τους Spurs έληγε, θα του γίνει πρόταση για ανανέωση, η οποία με βάση τα οικονομικά δεδομένα της Τότεναμ θα τον μετέτρεπε στον πιο υψηλόμισθο ποδοσφαιριστή της ομάδας. Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων και προσεγγίσεων από ομάδες της ελίτ της Ευρώπης (Μπαρτσελόνα, Άρσεναλ) θα αρνηθεί την πρόταση, θα μείνει ελεύθερος και θα υπογράψει στην Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ.

'Ήθελα να είμαι εδώ. Είναι μία μεγάλη απόφαση, μετά από χρόνια στην Τοτέναμ, όπου έδωσα το 100% τον δυνατοτήτων μου και αγωνίστηκα με την καρδιά μου. Είμαι φιλόδοξος. Θέλω να παίξω σε μεγαλύτερο στάδιο, στο ύψιστο επίπεδο και να γιατί ήρθα εδώ", είχε πει κατά την παρουσίασή του ως gunner.Για την Τότεναμ από ήταν και παρέμεινε ένας... Ιούδας. Τα χρόνια περνούσαν αλλά το μίσος δεν έσβηνε Το 2009 τέσσερις οπαδοί της Τότεναμ αποκλείστηκαν από κάθε γηπεδο της Αγγλίας και της Ουαλίας,επειδή τραγουδούσαν υβριστικά συνθήματα με στόχο τον Σολ Κάμπελ. Το 2014 ο παλαίμαχος Άγγλος αμυντικός θα "ξεκαθαρίσει" λίγο τα πράγματα:

"Λυπάμαι για την κατάσταση και ο,τι συνέβη. Δεν πρόκειται να απολογηθώ για τη μετακίνησή μου στην Άρσεναλ, γιατί η θητεία μου εκεί ήταν επιτυχημένη. 'Οσο ήμουν στην Τότεναμ, προσπάθησαν να ανεβάσω το σύλλογο. Ήμουν στα 25-26 χρονών και είχα φιλοδοξίες. Μιλάμε ακόμη για κάτι που έγινε 15 χρόνια πριν. Είμαι σίγουρος ότι και η Τότεναμ έχει προχωρήσει σαν σύλλογος."

Μάρκο Ταρντέλι (Γιουβέντους - 'Ιντερ)

Μπορεί να τον ήθελαν Φιορεντίνα και Ίντερ, αλλά η Γιουβέντους τον ήθελε πιο πολύ και τον απέκτησε από την Κόμο το 1975. Με δυσκολίες προσαρμογής στην αρχή, δε δυσκολεύτηκε στο βάθος του χρόνου να γίνει ο ηγέτης της άμυνας της "Γηραιάς Κυρίας", τελευταίο παιχνίδι με τη φανέλα της οποίας, ήταν ο τελικός του Χέιζελ.

Ως μπιανκονέρο συνδύασε την ποδοσφαιρική του καριέρα με τίτλους (πέντε πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα,ένα UEFA, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων και ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών).Ό,τι δεν έγινε εξαιτίας των χρημάτων της Γιούβε το 1975, έγινε δέκα χρόνια αργότερα. Ο Ταρντέλι από μπιανκονέρο, γίνεται νερατζούρο. Εξάλλου ποτέ δεν είχε κρύψει την "αγάπη του για την Ίντερ από μωρό.", αν και η καριέρα του στην ομάδα του Μιλάνου δεν ήταν ποτέ τόσο λαμπρή όσο σε αυτή του Τορίνου.

Μίκαελ Λάουντρουπ (Μπαρτσελόνα - Ρεάλ)

Μετά τον Σούστερ και πριν τον Φίγκο, υπήρξε άλλη μία μετακίνηση από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Μέρες μετά τον τελικό της Αθήνας και με τη σχέση του με τον τεχνικό των "μπλαουγκράνα", Γιόχαν Κρόιφ, εντελώς διηρηγμένη οι 20.000 υπογραφές (αριθμός ασύλληπτος δεδομένου ότι δεν υπήρχε η δύναμη του Διαδικτύου) που συγκεντρώθηκαν στη Βαρκελώνη, δεν αποδείχθηκαν ικανές να κρατήσουν τον Δανό άσο στην Καταλονία. Κανείς όμως δεν φανταζόταν ότι θα πήγαινε στη Ρεάλ Μαδρίτης. Εξάλλου και ο ίδιος ο Μίκαελ Λάουντρουπ το απέκλειε.

" Μετά τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, δεν μπορώ να φανταστώ με φανέλα άλλης ισπανικής ομάδας." . Και όμως τα φαινόμενα απατούν. Ντύνεται μερένγκες και οριοθετεί νέους στόχους. "Είμαι πολύ ενθουσιασμένος με τη νέα μου ομάδα και θέλω να ξαναφέρω το πρωτάθλημα στη Μαδρίτη". Τα "enjoy Michael" του Camp Nou - αληθινή απόδειξη της στενής σχέσης του Δανού με τους μπλαουγκράνα οπαδούς, κατέπεσαν και ο Λάουντρουπ έγινε χειρότερος από τον Σούστερ. Φρόντιζε και ο ίδιος να ρίχνει λάδι στη φωτιά με κατά καιρούς δηλώσεις του: "Εδώ στη Μαδρίτη, νιώθω πρωταγωνιστής".

Μπορεί να άφησε πληγωμένο τον "μπαρσελονίσμο" για το "μαδριδίσμο", αλλά η ιστορία και οι οπαδοί της Μπάρτσα τον είδαν να φορά ξανά τη φανέλα της ομάδας, σε φιλικό προς τιμή του Κρόιφ το 1999, και αφού ο Λάουντρουπ είχε ζητήσει συγνώμη μέσω του Τύπου της πόλης.

Μπερντ Σούστερ (Μπαρτσελόνα - Ρεάλ)

Μετά από μία οκταετία στην Μπαρτσελόνα, έκανε και αυτός το δρομολόγιο με προορισμό την ισπανική πρωτεύουσα και τη μεγάλη αντίπαλο Ρεάλ. Δύσκολος χαρακτήρας, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, αλλά αναμφίβολα μεγάλος ποδοσφαιριστής ο Γερμανός με τη μετακίνησή του, έβαλε φωτιά στο μεταγραφικό και όχι μόνο σκηνικό της Ισπανίας, λόγω της αντιπαλότητας των δύο μεγάλων ομάδων της χώρας.

Όταν ο Φίγκο θα κάνει και αυτός το ίδιο δρομολόγιο ο Γερμανός προειδοποίησε με δηλώσεις στον Τύπο, το πως θα ένιωθε με την επιστροφή στα... παλαιά εδάφη, προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί η δική του περίπτωση ήταν λίγο διαφορετική.

"Ο Φίγκο θα αισθανθεί πολύ άσχημα. Θα είναι δύσκολο γι' αυτόν, όπως και για εμένα. Μόνο που στη δική μου περίπτωση, τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Εγώ έφυγα λόγω διαφωνιών με τη διοίκηση, μου έδωσε λευκή επιταγή να διαπραγματευτώ το μέλλον μου. Ο Φίγκο δεν είχε κίνητρα, λόγους. Έπρεπε να μείνει στην Μπαρτσελόνα."

Μο Τζόνστον (Σέλτικ - Ρέιντζερς)

Η 10η Ιουλίου του 1989 είναι μία ημερομηνία σταθμός στο ποδόσφαιρο της Σκωτία, με την πολυσυζητημένη μετακίνηση παίκτη ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες ομάδες της χώρας, το μίσος της μία για την άλλη παραμένει άσβεστο, για αγωνιστικούς και όχι μόνο λόγους. Φορώντας τη φανέλα της Σέλτικ από το 1984 έως το 1987, μετά το πέρασμα από τη Γαλλία και τη Ναντ επέστρεψε στη Σκωτία για να φορέσει το 1989 αυτή της Ρέιντζερς. Η ζωή του έγινε δύσκολη, περίπλοκη αυτομάτως.

"Μετά από τη μεταγραφή, υπήρχε ασφάλεια έξω από το σπίτι μας, 24 ώρες την ημέρα, για έξι μήνες και ο Μο(ρις) είχε πάντα έναν άνθρωπο κοντά του. Δεν ξέρω εάν πραγματικά χρειαζόταν, αλλά η Ρέιντζερς είχε πραγματικά εμμονή με αυτή την κατάσταση και όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί."

Ο Γρκέιαμ Σούνες, τότε τεχνικός της Ρέιντζερς και βασικός συντελεστής της πολύκροτης μετακίνησης, δεδομένου ότι ήθελε σαν τρελός τον Τζόνστον είχε εξηγήσει το σκπετικό του. ν "Τον πήρα γιατί πρώτα είναι φανταστικός ποδοσφαιριστής και δεύτερον γιατί με αυτόν η Σέλτικ δεν θα σηκώσει ξανά κεφάλι για τα επόμενα δέκα χρόνια."

Ενδεικτικό της αναστάτωσης που είχε δημιουργηθεί είναι ότι τότε οπαδοί της νέας ομάδας του Τζόνστον, απειλούσαν ότι θα επιστρέψουν τα εισιτήρια διαρκείας πίσω, από το να αναγκαστούν να χειροκροτήσουν ένα "καθολικό" στην ομάδα τους". Ο Τζόνστον ζει στο Τορόντο πλ΄ρομ, δεν έχει μιλήσει από τότε ποτέ ανοιχτά για το θέμα, που σίγουρα 28 χρόνια μετά συνεχίζει να απασχολεί την ποδοσφαιρική κοινή γνώμη στη Σκωτία.

Ρομπέρτο Μπάτζιο (Φιορεντίνα - Γιουβέντους)

Η μετακίνηση από τη Φλωρεντία στο Τορίνο, έδωσε και αυτό το δικό της χρώμα και τόνο στην κόντρα της Φιορεντίνα με τη Γιουβέντους. Στη Φλωρεντία η φυγή του Μπάτζο από τους "βιόλα" για τους "μπιονκονέρι", δεδομένης κόντρας των δύο ομάδων από το "κλεμμένο σκουντέτο" του 1982, προκάλεσε αναστάτωση και επεισόδια στην πόλη. O Ρομπέρτο Μπάτζο θα λυτρωθεί για την απόφασή του, όταν κατά την επιστροφή του στο "Αρτέμιο Φράνκι", και αφού αποχωρούσε από τον αγωνιστικό χώρο ως αλλαγή, κάποιος οπαδός της Φιορεντίνα πέταξε από την εξέδρα μία φανέλα της (πρώην του) ομάδας με το όνομά του.

Εκείνος έσκυψε την πήρε, και χειροκροτήθηκε από το κοινό των "βιόλα". Ουσιαστικά αυτή η κίνηση, αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό από τους Τορινέζους, ενώ η Φλωρεντία έστω και αν πληγώθηκε, πάντα λάτρευε τον Ρομπέρτο Μπάτζιο.

Λουίς Ενρίκε (Ρεάλ - Μπαρτσελόνα)

Το αντίθετο "αμαρτωλό" δρομολόγιο αυτής της δύσκολης πορείας. Ο πρώην τεχνικός της Μπαρτσελόνα ήταν πρώτα "μερένγκες", πριν να γίνει "μπλαουγκράνα".H Ρεάλ Μαδρίτης τον απέκτησε το καλοκαίρι του 1991 πληρώνοντας 1.5 εκατομμύριο ευρώ σημερινά χρήματα. Από τη σεζόν 1995/96 ο τεχνικός της Ρεάλ Μαδρίτης, Βαλντάνο, έπαψε να χρησιμοποιεί τόσο συχνά τον Λουίς Ενρίκε, ο οποίος τον Οκτώβριο του 1995 δήλωσε ανοιχτά στους δημοσιογράφους πως έβλεπε το μέλλον του μακριά από τη Ρεάλ.

Η Μπαρτσελόνα είχε εκφράσει ανεπίσημα το ενδιαφέρον της και στο τέλος εκείνης της περιόδου, το καλοκαίρι του 1996, ο παίκτης έμεινε ελεύθερος, η Ρεάλ δεν έδειξε και μεγάλο ενδιαφέρον να τον ανανεώσει και κάπως έτσι ο Λούτσο κατέληξε στη Βαρκελώνη. Από εκεί και πέρα συνέδεσε την ποδοσφαιρική και προσωπική του διαδρομή με την Μπαρτσελόνα, της οποίας αποτέλεσε και πρώτος προπονητής, ενώ σίγουρα δεν είναι καθόλου επιθυμητός στη Μαδρίτη. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε εδώ, στο αφιέρωμα του Θανάση Κρεκούκια για τα clasicos του Λουίς Ενρίκε.