CHAMPIONS LEAGUE

Το μόνιμο δώρο του Σιμεόνε

Το μόνιμο δώρο του Σιμεόνε

Ο Αλέξανδρος Λοθάνο αναλύει το φαινόμενο Ατλέτικο επισημαίνοντας το μεγαλύτερο επίτευγμα του Σιμεόνε στους "ροχιμπλάνκος" και προσπαθεί να "διαβάσει" αυτό που θα δούμε στη ρεβάνς του Μονάχου.

Όταν ήταν (πιο) μικρός, ο 27χρονος εδώ και λίγα 24ωρα Ααρόν Νίγεθ (από τις 26/04, πολύχρονος!) πρόσθεσε στο βιογραφικό του την εμπειρία της συμμετοχής στο ελληνικό πρωτάθλημα, με την φανέλα του Ηρακλή. Εδώ και λίγες ώρες, ο νυν μέσος της πορτογαλικής Μπράγκα μπορεί να καμαρώνει πως του αφιέρωσαν ένα από τα πιο ωραία γκολ που έχουν επιτευχθεί ποτέ σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ .

Ο μικρός αδελφός του, ο 21χρονος Σαούλ, «χόρεψε» τρεις παίκτες της Μπάγερν Μονάχου, έδωσε προβάδισμα πρόκρισης στην Ατλέτικο Μαδρίτης και έσπευσε να αφιερώσει την γκολάρα στον αδελφό του, ο οποίος έχει γενέθλια δύο ημέρες πριν από τον Ντιέγκο Σιμεόνε.

Ο Αργεντινός σίγουρα θα ξύπνησε σήμερα Πέμπτη (28/04) με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Όχι απαραίτητα γιατί «πάτησε» αισίως τα 46 και απέχει τέσσερα από τα πρώτα -ήντα (και οι άνδρες έχουν θέμα με την ηλικία, μην νομίζετε), αλλά γιατί μετά από κάθε παιχνίδι της Ατλέτικο, είναι περήφανος για τα παιδιά του. Για τους στρατιώτες του.

Το μόνιμο δώρο του Σιμεόνε
-

«Τους πολέμους δεν τους κερδίζουν όσοι έχουν περισσότερους στρατιώτες, αλλά αυτοί που ξέρουν να τους χρησιμοποιούν καλύτερα» ήταν το μήνυμα που έστειλε ο «Τσόλο» στον Πεπ Γκουαρδιόλα, παραμονές του πρώτου ημιτελικού. Ο Καταλανός, παρ' ότι έχει πάντα ανοιχτά μάτια και αυτιά, δεν το παρέλαβε. Και το πλήρωσε.

Η Ατλέτικο, αναμφίβολα, δεν έχει περισσότερους στρατιώτες από την Μπάγερν. Αλλά ενδεχομένως να έχει καλύτερους. Στρατιώτες. Ποδοσφαιριστές που ξέρουν ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να κάνουν μέσα στο γήπεδο, που λειτουργούν ως ένας και, κυρίως, είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν (ποδοσφαιρικά μιλώντας) για να κάνουν περήφανο τον στρατηγό τους.

Δεν μου αρέσει η ποδοσφαιρική φιλοσοφία της Ατλέτικο. Όπως δεν μου άρεσε αυτή της Τσέλσι ή της Ίντερ επί Ζοσέ Μουρίνιο, της Ρεάλ επί «Special One» όταν αντιμετώπιζε την Μπαρτσελόνα ή ακόμα και της Εθνικής Ελλάδας επί Ότο Ρεχάγκελ, έστω και αν πανηγύρισα με την ψυχή μου την κατάκτηση του Euro2004.

Ο καθένας παλεύει με τα όπλα που διαθέτει. Και ο Σιμεόνε φροντίζει τα δικά του να είναι πάντα «ακονισμένα» και έτοιμα για την μάχη. Κόντρα στο «θηρίο» που λέγεται Μπάγερν, ο «Τσόλο» δεν είχε τον καλύτερο στόπερ του, την κολόνα της άμυνας που ακούει στο όνομα Ντιέγκο Γκοδίν. Ε και;

Με την δουλειά που κάνει, οι παίκτες του ανεβάζουν το επίπεδο που πραγματικά έχουν. Ο Στέφαν Σάβιτς με τον Χοσέ Μαρία Χιμένες, εν τη απουσία του Γκοδίν, συνέθεσαν ένα δίδυμο κεντρικών αμυντικών που έτρωγε σίδερα. Ο Χουάνφραν, ο οποίος για χρόνια ήταν ένας μέτριος δεξιός χαφ, έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο, ολοκληρωμένο δεξί φουλ μπακ.

Ο Φιλίπε Λουίς, ο οποίος πέρασε και δεν ακούμπησε από την Τσέλσι, είναι αυτή την στιγμή ένα αριστερό μπακ - υπόδειγμα, ικανό να «κλειδώσει» τον αντίπαλο που θα επιχειρήσει να κάνει παιχνίδι από την πλευρά του, αλλά και να κάνει κούρσες που προκαλούν ανισορροπία, ακόμα και μετά από 90 λεπτά με διαρκές τρέξιμο.

Ο Αουγούστο Φερνάντες, τον οποίο κάποτε ο Παναθηναϊκός ήθελε ως έναν πολλά υποσχόμενο μεσοεπιθετικό, έχει μετατραπεί (ήρθε έτσι από την Θέλτα) σε έναν ιδανικό κεντρικό μέσο, άψογο από τακτικής άποψης, όπως έδειξε κόντρα σε Τσάμπι Αλόνσο, Αρτούρο Βιδάλ και Σία.

Ο Σαούλ Νίγεθ έχει δεκαπλασιάσει την αξία του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο, παίρνοντας τις ευκαιρίες που του έδωσε ο προπονητής του για να δείξει ότι είναι εξίσου αποτελεσματικός, τόσο ως κεντρικός αμυντικός, όσο και ως box to box χαφ που «οργώνει» όλο το γήπεδο, συμπληρώνοντας ιδανικά την τετράδα της μεσαίας γραμμής.

Το μόνιμο δώρο του Σιμεόνε
REUTERS

Το μεγαλύτερο επίτευγμα του «Τσόλο» στην φετινή Ατλέτικο, όμως, είναι αναμφίβολα ο Φερνάντο Τόρες. Όταν πέρυσι ο «Νίνιο» επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς του, πολλοί θεώρησαν πως του έγινε «χάρη», αφού είχε πάψει να θυμίζει ποδοσφαιριστή από την στιγμή που έφυγε από την Λίβερπουλ, με προορισμό την Τσέλσι.

Η παραλίγο γκολάρα του που κατέληξε σε δοκάρι, αφού πρώτα «άδειασε» τον Νταβίδ Άλαμπα, ήταν ένα ακόμα δείγμα της μεταμόρφωσης ενός ποδοσφαιριστή που, υπό τις οδηγίες του Σιμεόνε, βρήκε ξανά μέρος του καλού του εαυτού, καλύπτοντας και με το παραπάνω την απουσία του βασικού σέντερ φορ. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι τον Ιανουάριο ο Τζάκσον Μαρτίνες των 36 εκατομμυρίων ευρώ αποχώρησε για κινεζικές πολιτείες. Ο Σιμεόνε δεν ζήτησε άλλον επιθετικό, αλλά στήριξε τον Τόρες. Και αυτός του το ανταπέδωσε.

Παρτενέρ του στην γραμμή κρούσης, ο άνθρωπος που «καθάρισε» μόνος του την Μπαρτσελόνα στα προημιτελικά και, στο πρώτο ημίχρονο του πρώτου ημιτελικού, ήταν ο ποδοσφαιριστής με τα περισσότερα κλεψίματα (προσοχή, μιλάμε για επιθετικό). Υπό την καθοδήγηση του Σιμεόνε, ο Αντουάν Γκριεζμάν ωρίμασε, είναι αναμφίβολα πιο ολοκληρωμένος παίκτης και το καλοκαίρι θα ηγηθεί της πιο φιλόδοξης και ταλαντούχας Εθνικής Γαλλίας από την εποχή των «Τρικολόρ» του Ζινεντίν Ζιντάν.

Το μόνιμο δώρο του Σιμεόνε

Μιας και έγραψα «Ζιζού», είναι ξεκάθαρο ότι ο Γάλλος (πρωτάρης προπονητής, μην ξεχνιόμαστε), βαδίζει στα χνάρια του Κάρλο Αντσελότι, στο πλευρό του οποίου θήτευσε την σεζόν που η Ρεάλ κατέκτησε το δέκατο. Φρόντισε να «δέσει» τα μετόπισθεν, παίρνει τα λιγότερα δυνατά ρίσκα και επαφίεται στην δεδομένη ποιότητα που έχουν οι επιθετικοί του, ώστε να πάρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Το έκανε πριν από δύο χρόνια ο «Καρλέτο», το κάνει και τώρα ο Ζιντάν, έστω και αν οι τραυματισμοί δεν τον βοηθούν. Στο 0-0 του «Ετιχάντ», θα μπορούσε κάλλιστα να είχε πάρει και τη νίκη , αλλά ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν έπαιξε ούτε λεπτό και ο Καρίμ Μπενζεμά βγήκε με ενοχλήσεις (ξανά).

Ανεξαρτήτως με το αν θα παίξουν αμφότεροι στην ρεβάνς, η Ρεάλ έχει τον πρώτο λόγο, κόντρα σε μια Μάντσεστερ Σίτι που δείχνει να την σέβεται υπερβολικά και η οποία, χωρίς τον Νταβίδ Σίλβα, χάνει πολύ μεγάλο μέρος από την δημιουργικότητά της.

Η Ρεάλ, λοιπόν, έχει τον πρώτο λόγο για να περάσει στον τελικό του Μιλάνου (28 Μαΐου). Και ποια θα βρει απέναντί της; Αν και δεν μου αρέσουν οι «εμφύλιοι» τελικοί, αφού έτσι χάνεται η έννοια του «διεθνούς» παιχνιδιού, θα ήθελα να δω την Ατλέτικο στο μεγάλο ραντεβού του «Τζουσέπε Μεάτσα».

Η Μπάγερν, η οποία έχασε ευκαιρίες για να ισοφαρίσει (αλλά και κινδύνευσε με δεύτερο γκολ), είναι βέβαιο πως θα την πιέσει μέχρι εξαντλήσεως, έστω και αν ο Γκουαρδιόλα δεν πρόκειται να κάνει το προ διετίας λάθος, όταν στην ρεβάνς με την Ρεάλ έπαιξε ουσιαστικά 4-2-4, γνωρίζοντας τον διασυρμό με 0-4. Η Ατλέτικο, όμως, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με την πίεση, με το να περιμένει την αντίπαλό της με διπλή και τριπλή ζώνη άμυνας, χωρίς μάλιστα να χρειάζεται να καταφύγει στα φάουλ (στο δεύτερο ημίχρονο του «Βιθέντε Καλδερόν» έκανε μόλις ένα!).

Ο τρόπος που έχασε το Τσάμπιονς Λιγκ προ διετίας στο «Λουζ» της Λισσαβόνας ακόμα τριβελίζει το μυαλό του «Τσόλο». Εφόσον φτάσει, δεν πρόκειται να κάνει τραγικά λάθη όπως η χρησιμοποίηση του τραυματία Ντιέγκο Κόστα, με αποτέλεσμα να χάσει νωρίς έναν βασικό παίκτη, αλλά και μια πολύτιμη αλλαγή. Φέτος, δείχνει πιο έτοιμος. Και ξέρει ότι κοιμάται ήσυχος, αφού έχει στο πλευρό του στρατιώτες (χωρίς εισαγωγικά), αποφασισμένοι να πεθάνουν για να τον κάνουν περήφανο.

Το μόνιμο δώρο του Σιμεόνε
TAGS CHAMPIONS LEAGUE
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ