Δέκα χρόνια πέρασαν ακριβώς από την μεγαλύτερη ανατροπή που έχει συμβεί ποτέ σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών και ο Ερνάν Κρέσπο δεν λέει ακόμα να ξεχάσει... Ο Αργεντινός φορ είχε πετύχει τα δύο από τα τρία γκολ της Μίλαν στο ημίχρονο του αγώνα με τη Λίβερπουλ και ετοιμαζόταν για μία μεγάλη γιορτή όμως όπως εξομολογείται σε σημερινή συνέντευξή του στον "Guardian"δεν μπορεί ακόμα να διανοηθεί πως έφυγε από το γήπεδο με άδεια χέρια και σκυμμένο κεφάλι.

Μαλντίνι: "Δεν κοιμήθηκα τρεις μήνες μετά την Κωνσταντινούπολη"

Διαβάστε μία απολαυστική συνέντευξη του Αργεντινού πρώην στράικερ στην "Guardian":

Πέτυχες δύο γκολ στον τελικό του Champions League και παρόλα αυτά σκέφτεσαι αυτό το ματς ως κάτι το καταστροφικό, έτσι είναι;

Νομίζω ότι αυτό είνα μέρος της ομορφιάς του ποδοσφαίρου. Αυτό το ματς ήταν κομμάτι της μοίρας, πραγμάτων που δεν μπορούν να εξηγηθούν. Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να δώσω κάποια εξήγηση.

Δεν ήταν και η καλύτερη Λίβερπουλ όλων των εποχών, κοιτώντας τώρα τα ονόματα που είχε εκείνη την εποχή. Τι πιστεύατε για εκείνη την ομάδα πριν την έναρξη του τελικού;

Στην πραγματικότητα μας νίκησαν μόνο στα πέναλτι! Ήξερα πολλά πάντως για τη Λίβερπουλ. Ο προπονητής μας μου είχε πει δύο εβδομάδες πριν τον τελικό ότι θα έπαιζα. Οπότε άρχισα να μελετώ πολλούς από τους αγώνες των "κόκκινων". Βασικά ήξερα τα πάντα. Θα μπορούσα να είχα φτιάξει φάκελο για τη Λίβερπουλ.

Το πρώτο ημίχρονο είχε λήξει 3-0 της Μίλαν; Ποιές ήταν οι σκέψεις σας εκείνη τη στιγμή;

Για μένα το να είμαι σε έναν τελικό Champions League παίζοντας για τη Μίλαν ήταν ήδη η καλύτερη εμπειρία που θα μπορούσες να φανταστείς. Μεγάλωσα βλέποντας τις μεγάλες ομάδες της Μίλαν με τους Ολλανδούς παίκτες. Αισθανόμουν ότι ζούσα ένα όνειρο: ήμουν βασικός, είχα πετύχει δύο γκολ και το άλλο τέρμα το είχε πετύχει ένας θρύλος όπως είναι ο Πάολο Μαλντίνι. Ήταν ένα από εκείνα τα βράδια όπου μπορούσες να κάνεις τα πράγματα εύκολα. Τα πάντα δούλευαν, η κάθε μπάλα πήγαινε εκεί που θέλαμε. Ήταν ένα υπέροχο αίσθημα.

Πώς αισθανόσουν όταν πήγαινες στα αποδυτήρια έχοντας σκοράρει δύο γκολ στον τελικό του Champions League;

Τα πόδια μου έτρεμαν. Προσπάθησα αμέσως να ηρεμήσω, λέγοντας στον εαυτό μου: "Eντάξει, είμαστε ακόμα 0-0, δεν έχει τελειώσει ακόμα τίποτα". Προσευχόμουν να πάνε όλα καλά, όπως όταν είχα κατακτήσει το Κύπελλο UEFA με την Πάρμα κόντρα στη Μαρσέιγ. Έλεγα στον εαυτό μου ότι μπορούσαν να συμβούν τα πάντα. Ναι, τα πάντα, όμως δεν περίμενα σε καμία περίπτωση να συμβεί αυτό που έγινε.

Και οι συμπαίκτες σου; Υπήρχαν κάποια δημοσιεύματα ότι υπήρχαν πανηγυρισμοί στα αποδυτήρια. Τι συνέβη πραγματικά;

Ουδείς πανηγύρισε στα αποδυτήρια, αυτές τις ιστορίες τις επινόησαν κάποιοι. Σε εκείνη την ομάδα της Μίλαν είχαμε παίκτες όπως οι Αλεσάντρο Νέστα, Μαλντίνι, Αντρέα Πίρλο, Τζενάρο Γκατούζο, Κλάρενς Ζέεντορφ, Αντρέι Σεβτσένκο και πολλοί άλλοι: πιστεύετε ότι θα γιόρταζαν μετά από ένα 45λεπτο; Ακριβώς το αντίθετο, υπήρχαν κάποιοι που έλεγαν πως έπρεπε να παίξουμε καλύτερα, παρά το γεγονός ότι νικούσαμε με 3-0.

Όλοι ήταν ήρεμοι λοιπόν. Τι σας είπε ο Αντσελότι στο ημίχρονο;

Ο Κάρλο δεν μας έδωσε συγκεκριμένες οδηγίες. Ήθελε να ηρεμήσουμε, ήθελε να σιγουρέψει ότι δεν θα ήμασταν ικανοποιημένοι με αυτά που είχαμε κάνει. Εγώ πάντως είχα επικεντρώσει την προσοχή μου στο πώς θα ελέγξω τον εαυτό μου και θα δώσω τον καλύτερο εαυτό μου.

Τι θυμάσαι από εκείνα τα περίφημα 6 λεπτά της κόλασης; Οι παίκτες της Μίλαν τι έλεγαν ανάμεσα στα γκολ;

Πιστέψτε με, δεν είχαμε το χρόνο να μιλήσουμε μεταξύ μας. Ήμασταν συγκεντρωμένοι στο παιχνίδι μας μέχρι που ο Ράφα Μπενίτεθ άλλαξε το ματς με μία κίνηση: ο Ντίμι Χάμαν πέρασε μπροστά από την άμυνα για να απελευθερώσει τον Στίβεν Τζέραρντ. Αυτή η αλλαγή μας έφερε σε δύσκολη θέση. Και τότε συνέβη κάτι που μόνο η μοίρα μπορεί να ελέγξει. Όπως ήταν το σπουδαίο γκολ με κεφαλιά από τον Τζέραρντ, το τρομερό σουτ του Σμίτσερ και μετά το πέναλτι που αρχικά αποκρούστηκε και ύστερα έγινε γκολ από τον Τσάμπι Αλόνσο. Το καλύτερο όμως το κράτησαν για το τέλος, μαντεύω.

Εννοείς τον Γέρζι Ντούντεκ;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απόκρουση του Ντούντεκ από την προσπάθεια του Σεβτσένκο, ήταν κάτι το εκπληκτικό. Είμαι σίγουρος πως μέχρι και αυτή την ημέρα ο Γέρζι εξακολουθεί να μην έχει την παραμικρή ιδέα για το πώς σταμάτησε αυτή την προσπάθεια. Ήταν κάτι το σουρεάλ να μη σκοράρει σε εκείνη τη φάση ο Σεβτσένκο.

Οπότε χάσατε το ματς αν και προηγηθήκατε 3-0. Πως αισθάνθηκες όταν έβγαινες από το γήπεδο;

Ήμουν σε κατάσταση σοκ. Όταν η Λίβερπουλ πέτυχε το τελευταίο γκολ στα πέναλτι ήμουν έτοιμος να πάω στα αποδυτήρια αλλά τότε σταμάτησα και είπα στον εαυτό μου: "Όχι, δεν μπορεί να είναι αλήθεια ότι θα πάω να κάνω μπάνιο χωρίς να έχω πάρει το Champions League έχοντας προβάδισμα τριών τερμάτων. Οπότε έκατσα κάτω, πίσω από τους φωτογράφους. Ήθελα να δω με τα μάτια μου τον Τζέραρντ να σηκώνει το τρόπαιο. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, δεν φαινόταν πραγματικό. Απίθανο. Όταν σήκωσε το τρόπαιο ο Στίβεν σκέφτηκα "Όντως συνέβη". Και έπειτα πήγα στα αποδυτήρια χωρίς λόγια.

Πώς ήταν η ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια;

Απλό: ήταν σαν κηδεία. Ήταν πολύ δύσκολες στιγμές, κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει ακόμα και όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Κάποιοι συμπαίκτες μου έκλαιγαν, άλλοι αγκάλιαζαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Πιστέψτε με, ήταν ένα πολύ δύσκολο βράδυ.

Πως αισθάνεσαι για αυτό το ματς 10 χρόνια μετά;

Σε μερικά ματς δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, δυστυχώς. Επειδή, με εξαίρεση εκείνα τα έξι λεπτά, ήμασταν βασικά η μοναδική ομάδα που έπαιζε. Όμως η μοίρα ήθελε να δώσει το Κύπελλο στη Λίβερπουλ.

Ο Τζέραρντ κατάφερε να φιλήσει το τρόπαιο του Champions League στην Κωνσταντινούπολη. Την Κυριακή έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι για τη Λίβερπουλ. Πώς σε αισθάνθηκες για αυτό;

Ήταν ένα χτύπημα στην καρδιά. Όταν ένας πρωταθλητής όπως ο Τζέραρντ αφήνει έναν σύλλογό όπως η Λίβερπουλ κάτι φεύγει από μέσα σου. Νομίζω πως ο τρόπος που είπε αντίο στο Anfield μαζί με τα παιδιά του ήταν μία όμορφη στιγμή, ένα κομμάτι ιστορίας που δυστυχώς φεύγει. Αισθάνομαι υπερήφανος που αντιμετώπισα τον Στίβεν, τόσο στον τελικό όσο και όταν ήμουν στην Τσέλσι.