Για τον ίδιο αποτελούσε κάτι παραπάνω από ανάγκη να εξιλεωθεί και να δώσει τις δικές του (αποστομωτικές) απαντήσεις. Άλλωστε, όταν κάποιος είναι στο κλαμπ των κορυφαίων, αγωνίζεται σε τοπ επίπεδο και ξαφνικά μπαίνει στο στόχαστρο και αποτελεί αντικείμενο χλευασμού και περιπαικτικών σχολίων για μια κακή στιγμή (όπως το χαμένο πέναλτι με την Μπάγερν το 2012), θέλει να "μιλήσει" τελευταίος και να... κλείσει στόματα.

Η ποδοσφαιρική διαδρομή του Σέρχιο Ράμος δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, ούτε εύκολη και απλή. Ειδικά, δε, από την περίοδο που έκανε το μεγάλο άλμα για τη Ρεάλ Μαδρίτης το 2005, αποτελώντας τη μοναδική μετεγγραφή Ισπανού παίκτη από τον Φλορεντίνο Πέρεθ εκείνη την χρονιά έναντι 27.000.000 ευρώ, έπρεπε μονίμως να αποδεικνύει πράγματα και ότι μπορούσε να αποτελέσει τον άξιο διάδοχο του Φερνάντο Ιέρο.

Όταν κάποιος είναι στην... σκιά ενός "ιερού τοτέμ", όπως ο άλλοτε φυσικός ηγέτης της "Βασίλισσας" και της εθνικής Ισπανίας, οφείλει να προσπαθεί διπλά και τριπλά , ώστε να μπορεί να στέκεται όρθιος, δυνατός, ακμαίος. Το βράδυ της Τρίτης έζησε την δική του στιγμή... απογείωσης, ανάλογης ίσως με του ύψους που πήρε η μπάλα σε εκείνο το αλήστου μνήμης πέναλτι με τους Βαυαρούς το 2012, που βρήκε στην "στρατόσφαιρα" ο Φέλιξ Μπάουμγκαρτνερ. Αυτή την φορά όμως ήταν ο ίδιος "καβάλα στ' άλογο".

Τα δυο γκολ που πέτυχε απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου μέσα στην "Allianz Arena" άνοιξα διάπλατα τον δρόμο της πρόκρισης για τη Ρέαλ Μαδρίτης στον τελικό του Champions League. Μια πρόκριση που φέρει... φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Ισπανού αμυντικού, ο οποίος το χάρηκε με την ψυχή του. Και ποιος μπορεί να του δώσει άδικο. Το περίμενε πολύ καιρό, το ήθελε όσο τίποτα, ήταν πάντα στο μυαλό του με τον ίδιο αντίπαλο να (απο)δείξει πως η "αφεντιά" του δεν πρέπει να ταυτιστεί με ένα κακό πέναλτι στα ουράνια, αλλά με στιγμές δόξας όπως η χθεσινοβραδυνή (29/4).

Για πολλούς είναι... ταυτισμένος με πολλές από τις κοκορομαχίες στα Clasico με την Μπαρτσελόνα (έπιασε τον Ιέρο στις 3 κόκκινες κάρτες) ή για τις πολλές κόκκινες που έχει δεχτεί (19 παρακαλώ!), που τον φέρνουν στην κορυφή της σχετικής λίστας στη La Liga. Είναι εκείνος που φέρνει διχόνοιες στην "φούρια ρόχα" και χαλάει το καλό κλίμα στις τάξεις της εθνικής ομάδας. Σαν... γαρνιτούρα έρχονται τα διάφορα καμώματα του κατά καιρούς, που έχουν να κάνουν με τον εκρηκτικό χαρακτήρα του και... δένει το γλυκό.

Ο Ράμος όμως είναι πολλά παραπάνω απ' όλα αυτά και δεν είναι τυχαία σε κορυφαίο επίπεδο όλα αυτά τα χρόνια, αποτελώντας "στυλοβάτη" της Ρεάλ και της κορυφαίας εθνικής ομάδας του πλανήτη, την Ισπανία. Παίκτης με πολλή δύναμη, αλτικότητα, με αντίληψη και με υψηλή τεχνική κατάρτιση. Στοιχεία ικανά να του προσφέρουν φανέλα βασικού σε ένα από τα τοπ κλαμπ του πλανήτη.

Αν τσεκάρει κάποιος τα νούμερά του, μπορεί να βγάλει ένα συμπέρασμα για το αγωνιστικό του επίπεδο. Είναι τέταρτος σε συμμετοχές με την εθνική του ομάδα (115 συνολικά), έχει προσπεράσει τον Ιέρο σε συμμετοχές στο Champions League κατά πέντε (έχει φτάσει τις 73) και μετράει 43 γκολ, αν και αμυντικός, ευρισκόμενος στην τρίτη θέση, πίσω μόνο από Ιέρο και Ρομπέρτο Κάρλος (127 και 68 αντίστοιχα). Όσο για τα ευρωπαϊκά τρόπαια που... κοσμούν την συλλογή του σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, μετράει επτά και φουλάρει για περισσότερα.

"Το Champions League μου χρωστούσε κάτι απέναντι στην Μπάγερν. Για εκείνη την ημέρα του πέναλτι, για εκείνη την ημέρα που μου ακυρώθηκε ένα γκολ", δήλωσε ο Ισπανός αμυντικός μετά το ματς με την Μπάγερν στο Μόναχο, δείχνοντας ότι πλέον είχε δώσει τις απαντήσεις που τόσο πολύ ήθελε.

Ο Ράμος είναι γνωστός και για τα πολλά τατουάζ που φέρει στο σώμα του και τα οποία αποτελούν για τον ίδιο κομμάτι της προσωπικότητάς του. Πάντα ήθελε να... εκφράζεται μέσα από τα τατουάζ και να περνάει τα μηνύματά του. Έχει τατουάζ για τρομοκρατικές επιθέσεις, όπως αυτές στη Νέα Υόρκη και στη Μαδρίτη, έχει τατουάζ που αναφέρεται στα θρησκευτικά του "πιστεύω" (στο αριστερό του χέρι έχει την Παναγία), στον αδικοχαμένο Αντόνιο Πουέρτα, στην οικογένειά του που τόσο πολύ αγαπάει. Έχει και κινέζικο, αλίμονο αν έλειπε από την... συλλογή του.

Όπως και να 'χει, το βράδυ της 29ης Απριλίου 2014 ήταν πολύ ιδιαίτερο για τον ίδιο, μοναδικό, ήταν η στιγμή της εξιλέωσής του για εκείνο το χαμένο πέναλτι δυο χρόνια πριν που σήμαινε και τον αποκλεισμό της Ρεάλ από το Champions League. Έκανε δυο εκπληκτικές εμφανίσεις απέναντι στους Βαυαρούς, όντας στο πλάι του Πέπε (συνθέτουν ένα κορυφαίο αμυντικό δίδυμο!) και μπήκε μπροστά στην προσπάθεια για πρόκριση στον τελικό. Λέτε να έφτασε η ώρα να σηκώσει και το "Αγιο Δισκοπότηρο"; Η απάντηση στις 24 Μαΐου στην πορτογαλική πρωτεύουσα...