Η ιστορία την διαδρομής του Κάρλο Αντσελότι δεν είναι όσο απλή φαίνεται καθώς επιτυχίες και αποτυχίες ήταν (σχεδόν) όλες υπερθετικού βαθμού. Τις πιστώθηκε όλες προσωπικά και δέχτηκε να ξεκινήσει πολλές φορές από το ίδιο σημείο: την γραμμή εκκίνησης.

Γεννήθηκε στις 10 Ιουνίου του 1959 σε ένα μικρό χωριό της Βόρειας Ιταλίας. Το Ρετζίολο, ένα κυριολεκτικά χωριό μετά βίας 10,000 κατοίκων στην Εμίλια Ρομάνια δεν υπάρχει στον γεωγραφικό χάρτη, πόσο μάλλον στον ποδοσφαιρικό.

Το έβαλε στον ποδοσφαιρικό τουλάχιστον ένα Κάρολος. Ο Κάρλο Αντσελότι αποφάσισε να ακολουθήσει τον δικό του μοναχικό δρόμο. Δρόμο της επιτυχίας. Σαν ποδοσφαιριστής της γειτονικής Πάρμα αρχικά, ύστερα προαγωγή στην Ρόμα και μετά τα αστέρια και η άνοδος στην σκάλα του...Μιλάνου.

Το 1992 βγαίνει στους πίνακες συνταξιοδότησης με τα ένσημα που του δίνει ο Μπερλουσκόνι και τα άλλα (αυτά που δεν πληρώνονται σε Λιρέτες) από αυτά που του δίνει ο Καπέλο. Φεύγει από την κορυφή. Και σε αυτήν είναι αποφασισμένος να επιστρέψει. Μετ' εμποδίων όπως όλες οι μεγάλες επιστροφές.

Τον παίρνει μαζί του, υπό την προστασία του και την καθοδήγησή του, ένας "μαέστρο". Ο Αρίγκο Σάκι. Ο ίδιος δεν αρνείται ότι τα πρώτα ερείσματα δόθηκαν από έναν Σκανδιναβό, τον Σουηδό Νιλς Λιντχολμ που είχε προπονητή στην ιταλική πρωτεύουσα και την Ρόμα. Αλλά δεν χωράει αμφιβολία ότι ο Αρίγκο Σάκι τον γαλούχησε.

Αυτός του έδειξε πως να κάνει τα σχέδια επί χάρτου και επί χόρτου, αυτός τον πήρε μαζί του στις Η.Π.Α να ταξιδέψει στο Μουντιάλ. Εκεί σε ηλικία μόλις 34 χρονών παίρνει το βάπτισμα του πυρός. Το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο δεν ταλαιπωρούσε μόνο τον "μικρό Βούδα" για χρόνια, αλλά και τον ίδιο τον Αντσελότι.

Δεν θα ταξιδέψει πολύ μακριά από την γενέτειρά του για να διαπιστώσει τι σημαίνει προπονητής σε real-time συνθήκες. Η Ρετζιάνα στην δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας, σε ηλικία 36 χρονών είναι το πρώτο κολύμπι στα βαθιά και χωρίς...μπρατσάκια. Όχι και άσχημα. Η τέταρτη θέση μόνο άσχημη δεν θεωρείται. Σημαίνει άνοδο.

Η Πάρμα και το "Ένιο Ταρντίνι" είναι εντός περιφέρειας. Η Ρετζιάνα ανεβαίνει αλλά εκείνος προτιμά την Πάρμα. Κρέσμπο, Κιέζα, Τουράμ, Ααπρίγια, Μπουφόν ακούνε τον νεαρό Κάρλο. Δεύτερος στην πρώτη του σεζόν, έκτος στην δεύτερη αλλά η "Corriere" και η "Gazzetta" ξέρουν ότι πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Φυγείν σίγουρα πάντως...

Στο Τορίνο, η κλήση από την Γιουβέντους δεν μένει, δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Στα δύο πρώτα χρόνια χάνει τίτλους, αλλά κερδίζει ένα φίλο από την Αλγερία. Ο Ζινεντίν Ζιντάν δένεται μαζί του, γίνεται ο ηγέτης όταν αυτός είναι στον πάγκο και η χημεία τους είναι παροιμιώδης. Το Ιντερτότο του 1999 δεν πιάνει και περίοπτη θέση στο πάνθεον του.

Έρχεται Ελλάδα, ευχάριστα άλλοτε, εφιαλτικά άλλες φορές. Χάνει μια απίστευτη πρόκριση από τα χέρια του κόντρα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οι Ιταλοί τον ντύνουν με ταμπέλες, εκείνος τις ενδύεται και περιμένει το πλήρωμα του χρόνου. Και την τρίτη χρονιά χωρίς πρωτάθλημα.

Επιστρέφει σε ένα σπίτι. Το δεύτερο, ίσως και το πρώτο σημειολογικά. Το Μιλάνο, η "ροσονέρι" πλευρά αυτού, τον υποδέχεται. Και εκεί θα στεριώσει όπως και στην ενεργό ποδοσφαιρική του ζωή. Παίρνει μια ομάδα, κάνει το ξεσκαρτάρισμα, εμπιστεύεται αυτούς που κρίνει, τα ακούει από τον συνήθη ιντριγκαδόρικο ιταλικό Τύπο γι αυτούς που δεν (προ)κρίνει. Αυτούς που παίρνει μαζί του, θα τους εμπιστεύεται μέχρι το τέλος. Ίσως και να πληρώσει την επιλογή του.

Περιμένει υπομονετικά δυο χρόνια να σηκώσει μια κούπα. Δοκιμάζει τις αντοχές και τις ανοχές του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Πάιρνει τα πάντα στην δεύτερη σεζόν του. Τσάμπιονς Λίγκ κόντρα στην Γιουβέντους, Κόπα Ιτάλια κόντρα στην αγαπημένη του Ρόμα, Σούπερ Καπ. Το οξυγόνο το έχει πάρει. Φτάνει να αναπνεύσει για λίγο ακόμη. Είναι κάτι όπως που δεν έχει πάρει και τα χρόνια είναι πολλά. Όχι για την Μίλαν αλλά για τον ίδιο. Παίρνει το Καμπιονάτο την επόμενη σεζόν. Πλέον τον παραδέχονται.

Αλλά η (ποδοσφαιρική) μοίρα θα τον κυνηγήσει. Η Κωνσταντινούπολη το 2005 θα τον σημαδέψει. Θα ακυρώσει όλα τα προηγούμενα. Στην μνήμη του, των Ιταλών, του παγκοσμίου κοινού. Οι άνθρωποι που τον σκότωσαν τότε είναι σήμερα παίκτες του, όπως ο Τσάμπι Αλόνσο. Είναι ένα σοκ. Από αυτά που δύσκολα επαναλαμβάνονται αλλά το στίγμα τους, σε κατατρέχει χρόνια.

Η ρεβάνς θα αργήσει δύο χρόνια. Θα περάσει δια πυρός και σιδήρου να την διεκδικήσει απέναντι στην Λίβερπουλ. Ξεπερνάει τα συμπλεγματικά των Ιταλών, και βάζει το δεύτερο ιερό δισκοπότηρο στην τρόπαιοθήκη του πάλι με την Μίλαν.

Η ομάδα γερνάει, αυτός δεν μπορεί να διώξει αυτούς που τον "ψηλώσαν". Ο Μπερλουσκόνι όταν δεν ασχολείται με τα συναισθηματικά του, του βάζει χέρι, δεν αντιδρά όμως. Ο κύκλος του έχει τελειώσει. Ίσως αργεί να το αντιληφθεί Ίσως και να μην το θέλει. Τέλη Μαΐου του 2009 φεύγει από την Μίλαν. Αφήνει κληρονομιά και παρακαταθήκη ένα Σκουντέτο, ένα Κόπα και ένα Μουντιάλ συλλόγων.

Μια μέρα μετά ανακοινώνεται στη Τσέλσι, παίρνει τις λίρες του Αμπράμοβιτς γίνεται κάτοικος Λονδίνου αντικαθιστά τον Αβραάμ Γκραντ. Στην πραγματικότητα, αυτές οι (πολλές) λίρες, ή ρούβλια καλύτερα τον παίρνουν από τα χέρια του μέλλοντα εργοδότη του, Φλορεντίνο Πέρεθ.

Στην πρώτη χρονιά παίρνει την Πρέμιερ Λιγκ. Συν το κύπελλο. Συν το Κομιούνιτι Σιλντ. Στο Τσάμπιονς Λιγκ θα πέσει πάνω στην Ίντερ του Μουρίνιο. Στην δεύτερη τίποτα και θα δώσει τα χέρια με τον Ρόμπαν Αμπράμοβιτς. Θα πέσει πάνω στην Μάντσεστερ και μετά από ένα κακό βράδυ στο Λίβερπουλ με την Έβερτον θα αποχωρήσει.

Οι Άραβες στρώνουν τα λεφτά στο Παρίσι, εκείνος επαγγελματίας τα αποδέχεται και γίνεται Γάλλος. Την πρώτη χρονιά γίνεται θύμα της επανάστασης του Μονπελιέ. Ταπεινωτικό αλλά ποτέ δεν τα παράτησε. Στην δεύτερη τα πάει περίφημα. Το παίρνει από νωρίς, δείχνει ότι υπάρχουν και άλλοι προπονητές εκτός Μουρίνιο που μπορούν να βάλουν δύσκολα στην Μπαρσελόνα.

Το ραντεβού στην Μαδρίτης άργησε αλλά όταν θέλει η νύφη και ο γαμπρός όλα γίνονται. Ακούει πολλά, όπως άκουγε πάντα, ο Φλορεντίνο τον στηρίζει, εκείνος συσπειρώνει και συσπειρώνεται, και με τον πλέον αθόρυβο τρόπο φτάνει στην Ρεάλ στην πηγή που βρίσκεται η εμμονή, το απωθημένο. Το δέκατο. Η πηγή είναι μπροστά του, μένει να δει αν θα πιει νερό. Και ξέροντας πως αν δεν πιει, θα ακούσει πολλά και σκύψει το κεφάλι να δουλέψει για να δικαιωθεί ακόμη μια φορά.