Το πρόβλημα της έλλειψης ομοιογένειας στην εθνική Βελγίου είναι γνωστό. Άλλωστε καταδείχθηκε στοEuroτου περασμένου καλοκαιριού. Όχι τόσο στα αποτελέσματα, όσο στην κακή εικόνα, αναλογικά με τουλικό που διαθέτει. Ίσως ο νέος προπονητής, Ρομπέρτο Μαρτίνεθ, έχει κάνει τα πρώτα βήματα για να βάλει μια τάξη από τακτικής πλευράς και να ανατρέψει την απροσδόκητη κατάσταση στην οποία έχουν επέλθει οι "κόκκινοι διάβολοι". Ίσως και όχι. Είναι σχεδόν αδύνατον να το διαπιστώσουμε τόσο σύντομα, καθότι η διαφορά ποιότητας των Βέλγων με τις υπόλοιπες ομάδες του 8ου ομίλου είναι τεράστια και ελάχιστα ματς προσφέρονται για συμπεράσματα.

Εντούτοις, χαοτική διαφορά υπάρχει στη γραμμή κρούσης των Βέλγων, ακόμη κι εν συγκρίσει με τις αντίστοιχες της Ελλάδας, της Βοσνίας και της Κύπρου τα άλλα τρία (θεωρητικά) αξιόλογα σύνολα του γκρουπ. Καθαρά εστιάζοντας στις μονάδες και αφήνοντας εκτός συζήτησης την αλληλεπίδρασή τους στην εθνική Βελγίου, οι αστέρες της πληρούν τις προϋποθέσεις για να συνθέσουν επιθετικές γραμμές κορυφαίου επιπέδου. Υπάρχει ο Γιανίκ Καράσκο, ο Ρατζά Ναϊνγκολάν, o Ντιβόκ Ορίγκι και ορισμένοι επιπλέον, όμως εκείνοι που "τρομάζουν" -τουλάχιστον στην παρούσα φάση- είναι τέσσερις.

ΔΥΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΦΟΡΜΑΡΙΣΜΕΝΟΙ ΦΟΡ

Πέραν της ποιότητάς τους, οι αριθμοί δείχνουν ότι δύο επιθετικοί του Βελγίου διανύουν την κορυφαία σεζόν της καριέρας τους. Ο λόγος για τους Ντρις Μέρτενς της Νάπολι και Ρομελού Λουκακού της Έβερτον, που έχουν πετύχει -δίχως τα πέναλτι- από 18 και 21 γκολ αντίστοιχα στα πρωταθλήματα που συμμετέχουν.

Αναφορικά με τον Μέρτενς, για να καταλάβετε σε τι κατάσταση βρίσκεται, το προσωπικό ρεκόρ του ήταν τα 11 γκολ της περιόδου 2013-14! Η βασική διαφορά με όλα τα προηγούμενα χρόνια, είναι ότι τοποθετούνταν στα επιθετικά άκρα των "παρτονοπέι". Φέτος, η απουσία του Αρκάντιους Μίλικ ώθησε τον Μαουρίτσιο Σάρι να τον χρησιμοποιήσει στην κορυφή της επίθεσης και η δικαίωση της επιλογής του ήταν εκκωφαντική.

Ο Ιταλός τεχνικός έχει δώσει στον 29χρονο ένα σύνθετο ρόλο, στον οποίο εκτός από να βρίσκει δίχτυα με φοβερή συχνότητα, συνεισφέρει πολύ έντονα και στην ανάπτυξη της ομάδας του. Ταλαιπωρεί την αντίπαλη άμυνα με διαρκή κίνηση εκτός του συνηθισμένου πεδίου δράσης ενός επιθετικού, ουσιαστικά λειτουργώντας ως αυτό που αποκαλούμε "ψευτοεννιάρι". Παράλληλα, σκοράρει ανά 5.25 τελικές και καταφέρνει να παράγει 1.8 ευκαιρίες ανά 90' για τους συμπαίκτες του.

Από τη μεριά του, ο επιθετικός της Έβερτον υπερτερεί στο εναέριο παιχνίδι, τη στιγμή που ο όγκος και οι καλές τοποθετήσεις του σώματος του προσφέρουν τη δυνατότητα να είναι αποτελεσματικός με πλάτη τον αντίπαλο αμυντικό, προκειμένου να συμπράττει στην ανάπτυξη της ομάδας του Ρόναλντ Κούμαν. Οι ευκαιρίες που δημιουργεί κυμαίνονται στο 1.4 ανά 90', ποσοστό επίσης υψηλό για επιθετικό, όμως πολύ μεγαλύτερες εντυπώσεις προκαλεί η συνέπεια με την οποία εκτελεί τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Συγκεκριμένα, χρειάζεται μόλις 3.8 τελικές για να βρει δίχτυα!

Αρέσει και στους δύο να ντριμπλάρουν, κινούμενοι γύρω στις 2 επιτυχημένες ντρίμπλες ανά 90', και εκτελούν συχνά με το "κακό" πόδι, πετυχαίνοντας περίπου το 25% των τερμάτων τους με αυτό. Εν κατακλείδι, τα παραπάνω στοιχεία υποδεικνύουν ότι πρόκειται για δύο εξαιρετικούς σκόρερ, αλλά και δύο επιθετικούς συνυφασμένους με τις επιταγές του σύγχρονου ποδοσφαίρου, οι οποίοι δεν περιορίζονται στο κυνήγι του γκολ. Στο ματς με τη "γαλανόλευκη" ενδέχεται να δούμε τον Μέρτενς στο ένα άκρο, ώστε να καλυφθεί -όσο το δυνατόν επαρκέστερα- η απουσία του Εντέν Αζάρ.

Ο ΝΤΡΙΜΠΛΕΡ ΑΖΑΡ ΚΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΝΤΕ ΜΠΡΑΙΝΕ

Το βράδυ του Σαββάτου (25/3) η Ελλάδα θα γλιτώσει από την παρουσία του Αζάρ, αλλά αξίζει να του γίνει αναφορά. Όχι μόνο λόγω της ποιότητάς του, αλλά και προκειμένου να κατανοηθεί τι τον διαχωρίζει από το έτερο αστέρι του Βελγίου, Κέβιν Ντε Μπράινε.

Ο παίκτης της Τσέλσι έχει... ταυτιστεί με το στοιχείο της ντρίμπλας και κατ' επέκταση με το θέαμα. Φέτος έχει 5 επιτυχημένες ντρίμπλες ανά 90', ποσοστό το οποίο ξεπερνά μόνο ο Νεϊμάρ (5.5). Κανένας άλλος, ούτε καν ο Λιονέλ Μέσι! Επίσης, ο 26χρονος έχει πετύχει 11 τέρματα στη φετινή Premier League, αν και το σκοράρισμα δεν αποτελεί προτεραιότητα του ρόλου του, ενώ κατά κανόνα βρίσκει δίχτυα με πλασέ.

Η βασική διαφορά του με τον παίκτη της Μάντσεστερ Σίτι εντοπίζεται στο παραγωγικό κομμάτι. Μια ενδελεχής ματιά το αποδεικνύει. Το ζήτημα έχει ως εξής: τα στατιστικά λένε πως ο Αζάρ δημιουργεί 2.2 ευκαιρίες ανά 90' και εξαιτίας αυτού, προκαλεί απορίες το ότι έχει μείνει στις 4 ασίστ. Τι συμβαίνει; Δημιουργώ ευκαιρία, θα πει πως η πάσα μου οδηγεί τον συμπαίκτη μου σε θέση βολής, αλλά όχι απαραίτητα σε "καθαρή" ευκαιρία.

Ενδεικτική, λοιπόν, είναι μια στατιστική κατηγορία που διαθέτει η επίσημη ιστοσελίδα της Premier League, η οποία δεν δείχνει απλώς πόσες ευκαιρίες έχει δημιουργήσει ο καθένας, αλλά και πόσες εξ αυτών ήταν "μεγάλες". Ο Αζάρ έχει φτιάξει μόλις 1 τέτοια φέτος, εξ ου και ο λόγος που οι συμπαίκτες του σκοράρουν σπάνια από δικές του πάσες. Και εδώ ακριβώς έρχεται να "κολλήσει" ο Ντε Μπράινε, των 17 "μεγάλων ευκαιριών"!

ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΝΑ "ΦΤΙΑΧΝΕΙ" ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ

Ο άσος της Σίτι έχει φτάσει τις 10 ασίστ στην τρέχουσα Premier League και αυτό συμβαίνει γιατί, όπως αναφέρθηκε πάνω, έχει φτιάξει 17 "μεγάλες ευκαιρίες". Μάλιστα, δεδομένου ότι ολόκληρη την περσινή σεζόν είχε δημιουργήσει 9 τέτοιες, ο φετινός αριθμός υποδεικνύει πως ο Πεπ Γκουαρδιόλα έχει βρει τρόπο να παίρνει ακόμη περισσότερα από εκείνον. Ο αριθμός της γενικής κατηγορίας με τις ευκαιρίες που έχει φτιάξει παραμένει στα ίδια, εξαίσια επίπεδα με πέρυσι, καθώς έχει 3.3 ανά 90'.

Με τα δίχτυα δεν έχει το ίδιο καλή σχέση, σκοράροντας περιστασιακά (4 γκολ φέτος) και γενικότερα δεν κάνει τη διαφορά σε κάποιο άλλο σκέλος του παιχνιδιού. Οι ποδοσφαιριστές που παράγουν με τη συνέπεια του 25χρονου είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και αν το συγκρότημα του Μίχαελ Σκίμπε βρει τρόπο να περιορίσει τη δράση του, θα αποκτήσει καθοριστικό πλεονέκτημα. Ίσως, όμως, να... περιοριστεί από μόνος του, αφού είναι αμφίβολος για τον αγώνα και ο Ρομπέρτο Μαρτίνεθ τον περιμένει μέχρι τελευταία στιγμή.

Όλα τα παραπάνω μας λένε ότι η Εθνική Ελλάδος θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια σπάνια, αλλά... ασυντόνιστη ποιότητα, από την οποία μάλιστα θα απουσιάζει ένα βασικό "γρανάζι". Στόχος της, να βρει τρόπους να μπλοκάρει τα θετικά στοιχεία του καθενός, προσαρμόζοντας αναλόγως την ανασταλτική τακτική. Εύκολο στα λόγια, κάτι παραπάνω από δύσκολο στην πράξη.