Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ήλθε με έναν συγκεκριμένο προορισμό σε αυτή τη ζωή: το taekwondo. Αυτό ήταν το όνειρο του πατέρα του, Γιώργου, ο οποίος τον προπονούσε από μικρό παιδί. “ Ο πατέρας μου είναι προπονητής του σπορ και έχω μυηθεί στην αθλητική νοοτροπία από τα γεννοφάσκια μου. Ασχολούμαι από τριών ετών. Όλη μου η ζωή αποτελείται από σκληρές προπονήσεις, δύσκολους αγώνες και πολλά μετάλλια”.

Μετά την πρώτη του ήττα, στους πρώτους αγώνες που μετείχε ποτέ στο Εθνικό Στάδιο της Μίκρας, ορκίστηκε στον εαυτό του ότι “ δεν θα τα παρατήσω ποτέ”. “ Είχα το “πρέπει” της νίκης, γιατί ήμουν ο γιος του Γιώργου Νικολαΐδη”, είχε εξηγήσει. Μολονότι ψήλωνε συνεχώς, (έφτασε τελικά τα δυο μέτρα), “ ο πατέρας μου με προπονούσε σαν να ήμουν 50 κιλά άνθρωπος”, είχε γράψει στο blog του στη Huffington Post πριν από ένα χρόνο ως πρεσβευτής του Navarino Challenge. Έχασε στο τρίτο παιχνίδι. “ Δεν θα ξεχάσω τι σκεφτόμουν όταν κοίταξα τον πατέρα μου στα μάτια. Δεν είχα φανεί αντάξιος του βάρους που κουβαλούσα”. Τότε ήταν που κατάλαβε ότι για να συνεχίσει το όνομα θα έπρεπε να κάνει πολλά περισσότερα. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που έκανε την επιμονή του για να πετύχει σε αυτό που αγαπάει ακόμη μεγαλύτερη.

Έγινε πρωταθλητής Ελλάδος στους εφήβους όταν ήταν 15, πρωταθλητής Ευρώπης, στην ίδια κατηγορία, στα 16 και στα 17, και πρωταθλητής κόσμου στα 16 του χρόνια (το 1996). Στην πρώτη συμμετοχή του taekwondo σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 2000 στο Σίδνεϊ, η Ελλάδα είχε τρεις εκπροσώπους. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης διασφάλισε την πρόκριση, ανήμερα των γενεθλίων του στις 17/10, το 1999, στην κατηγορία βαρέων βαρών και απέναντι σε πολύ πιο έμπειρους αθλητές. Τα κατάφερε στο τελευταίο δευτερόλεπτο του ημιτελικού.

Ένα μήνα μετά, όπως πήγαινε στην προπόνηση, έπαθε συντριπτικό κάταγμα κνήμης, σε τροχαίο. Το όνειρο “πάγωσε”, μαζί και ο χρόνος. Για τους επόμενους δυόμιση μήνες είχε γύψο και όταν άρχισε η προετοιμασία για τους Αγώνες, μετά βίας περπατούσε. Υπερέβαλε εαυτόν και δεν έχασε το μεγάλο ραντεβού. Στον πρώτο αγώνα με τον «Κολομβιανό Κάστρο», υπέστη σοβαρό τραυματισμό.

Η ιαχή “μάνα το έσπασα” του 21χρονου αθλητή, “τρύπησε” μέσα στην καρδιά όλων εκείνων που παρακολουθούσαν τη μάχη. Το πόδι έσπασε ξανά στο ίδιο σημείο, “ σαν ξερό κλαδί”. Ο πατέρας του όρμησε στο ταπί και έτρεξε να αγκαλιάσει το γιο του. Ακολούθησε “ ένα πολύ μεγάλο βουνό. Ήταν η μόνη φορά που για ένα λεπτό στη ζωή μου είπα πως θα σταματήσω. Έγινε όταν είχε περάσει η επίδραση από τις μορφίνες που μου είχαν δώσει στο νοσοκομείο. Ήταν πολύ δυνατός ο πόνος. Στο κεφάλι το σπάσιμο ήταν δυνατό. Είχα πάει στους Ολυμπιακούς δέκα μήνες έπειτα από κάταγμα σε τροχαίο . Είχα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να καταφέρω να πάρω μέρος στους Αγώνες και όταν τα κατάφερα, μου συνέβη αυτό. Είδα έργο όλα από την αρχή. Πήρα διπλή δόση μορφίνης για να ηρεμήσω. Όταν συνήλθα, ήταν η μόνη φορά που είπα “τέλος”. Ένα, δυο λεπτά μετά, θυμήθηκα πως έχω γεννηθεί για να κάνω αυτό, είπα πως θα περιμένω για να γυρίσω στα τερέν ”. Πώς τα κατάφερε στην πράξη; “ Είναι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένοι οι πρωταθλητές, μέσα στη ψυχούλα τους”.

Έθεσε ως στόχο την 29 Αυγούστου του 2004 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. “ Δυόμιση χρόνια μετά τον τραυματισμό μου στο Σίδνεϊ, αγωνίστηκα στο πρώτο τουρνουά. Βγήκα πρώτος. Δεν επρόκειτο να σταματήσω πουθενά πριν φορέσω ξανά τη στολή μου σε Ολυμπιακό ταπί”. Όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά ανέβηκε και στο δεύτερο σκαλοπάτι του βάθρου. “ Το επόμενο σκαλοπάτι ήταν να κάνω το “back to back”, να δείξω σε όλους ότι το μετάλλιο στην Αθήνα δεν ήταν τυχαίο”.

Η πρόκριση στους Αγώνες του 2008 δεν ήταν αυτοσκοπός. Ήταν υποχρέωση. Ήθελε να ολοκληρώσει ό,τι δεν κατάφερε στην Αθήνα: να πατήσει στο κορυφαίο σκαλοπάτι του podium. Έφτασε στο Πεκίνο, ως πρωταθλητής Ευρώπης στην κατηγορία +80. Έφτασε και πάλι στον τελικό, αλλά οι κριτές έδωσαν τη νίκη στον Κορεάτη Tσα Ντονγκ-Μιν, στα σημεία. “ Πάλι δεν ήταν χρυσό το μετάλλιο και οι φωνές μέσα μου δεν με άφηναν σε ησυχία” είχε εξηγήσει, πριν καταλήξει στο “ έπρεπε να προσπαθήσω άλλη μια φορά. Ένιωθα πως κάτι μου έλειπε”.

Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο, μπήκε ως σημαιοφόρος της ελληνικής Ολυμπιακής ομάδας. “Ήταν η μεγαλύτερη τιμή και αθλητική στιγμή της ζωής μου” παραδέχεται, “είχα ανατριχιάσει σε σημείο που πονούσαν... μέχρι και τα μαλλιά μου”. Δεν κατάφερε να προκριθεί στους προημιτελικούς, δήλωσε “ ήμουν κατώτερος των περιστάσεων”, ζήτησε συγγνώμη από τον κόσμο που περίμενε πορεία ανάλογη με τους προηγούμενους Αγώνες και συνέχισε. Στα 37 του, έχει κάνει 13 χειρουργεία από τραυματισμούς σε επίπεδο πρωταθλητισμού και λέει πως “ δεν τα παράτησα, ίσως γιατί δεν είχα επιλογή”. Το όνομα του πατέρα του στο χώρο το τίμησε μεν, “ αλλά ποτέ δεν ξέχασα το όνομα του αθλητή που με νίκησε στη Μίκρα στα 11”, θυμήθηκε στο blog του για το Navarino Challenge.

Αν έχει μάθει κάτι ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης από όλη την πορεία του, αυτό είναι πως “όταν θες κάτι πραγματικά και γίνεται σκοπός της ζωής σου, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σε σταματήσει”. Και η επιμονή του αυτή, είναι ένας από τους λόγους που έχει αφήσει το σημάδι του στον παγκόσμιο αθλητισμό.