Ο Γιώργος Πρίντεζης έχει όλα όσα ονειρεύεται ένας μικρός αθλητής. Είναι βασικός παίκτης και ένας εκ των αρχηγών του Ολυμπιακού, της ομάδας που αγαπούσε από παιδί, αγωνίζεται με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας της χώρας του, έχει κερδίσει δύο φορές το τρόπαιο της Ευρωλίγκας με τον Ολυμπιακό και απολαμβάνει τη δημοσιότητα και το χειροκρότημα όπου βρεθεί. Είναι δηλαδή, από κάθε άποψη και με κάθε λόγο, επιτυχημένος.

Γιατί όμως ο Γιώργος Πρίντεζης είναι περισσότερο επιτυχημένος από άλλους παίκτες, γιατί έχει κερδίσει περισσότερη φήμη από τους Έλληνες που έχουν περάσει από την ομάδα του Ολυμπιακού; Ο λόγος είναι ένα καλάθι, για την ακρίβεια “το καλάθι” που πέτυχε στον τελικό της Ευρωλίγκας το 2012 στην Κωνσταντινούπολη, στην εκπνοή του αγώνα με αντίπαλο την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, στο τελευταίο δευτερόλεπτο, στη χαραμάδα που άνοιξε η ιστορία για να υποδεχθεί τον Ολυμπιακό εκείνο το βράδυ. Καλάθι που επί της ουσίας έμεινε διάσημο ως το “πεταχτάρι”, μια άσχημη σχετικά επινόηση του Πρίντεζη όπου η μπάλα φεύγει από χαμηλό σημείο ύψους με το ένα σχεδόν χέρι.

"Μικρά παιδιά προσπαθούν να σκοράρουν με αυτόν τον τρόπο"

Τι λέει ο ίδιος όμως για το καλάθι που έγινε διάσημο σε όλη την Ευρώπη και έμεινε αξέχαστο σε εκατομμύρια Έλληνες; "Αν δεν είχε μπει το συγκεκριμένο καλάθι, στον τελικό, πιθανότατα να μη το συζητούσαμε τώρα. Η χαρά μου είναι ότι μικρά παιδιά προσπαθούν να σκοράρουν με αυτόν τον τρόπο. Προσπαθούν να το δουλέψουν για να το κάνουν όσο πιο ίδιο μπορούν”.

Ο λόγος που εμπνεύστηκε ένα δικό του -μοναδικό- τρόπο να σουτάρει, ήταν πολύ συγκεκριμένος. “Έτσι μου έβγαινε να σουτάρω. Μπορεί να είναι λίγο άσχημο, ως τρόπος. Όχι μπορεί. Είναι άσχημος σαν τρόπος για να σουτάρει κάποιος. Το καταλαβαίνω, αλλά μου έβγαινε απ' όταν ήμουν μικρός, αυτόματα”.

“Να εκτιμάμε κάποια πράγματα. Κάθε δευτερόλεπτο μπορεί να αλλάξει ολόκληρη τη ζωή μας".

Γιατί όμως το συγκεκριμένο καλάθι απέκτησε τέτοια φήμη; Ο λόγος ήταν τα 15 χρόνια που βρισκόταν ο Ολυμπιακός μακριά από την κορυφή της Ευρώπης, αλλά και η μεγάλη ανατροπή που έκανε η ομάδα του Πειραιά το βράδυ του τελικού της Πόλης. Από το 1997 και έπειτα ο Ολυμπιακός δεν είχε κερδίσει το βαρύτιμο τρόπαιο, αλλά το 2012 παρότι βρέθηκε να χάνει με 19 πόντους από την ΤΣΣΚΑ, μια πραγματικά μεγάλη προσπάθεια των παικτών του, άλλαξε τα δεδομένα και την κατάσταση. Έτσι, έφτασε στην τελευταία επίθεση να διεκδικεί τη νίκη και το τρόπαιο, με τον Γιώργο Πρίντεζη να βρίσκεται στο σωστό σημείο, τη σωστή χρονική στιγμή. Όχι απλώς για να δώσει τη χαρά και τον τίτλο στον Ολυμπιακό, αλλά και για να δικαιώσει τον εαυτό του.

Δεν έχει αφήσει ευκαιρία να πάει χαμένη

Ο βαθύτερος λόγος που συνδέει τον Πρίντεζη και το συγκεκριμένο καλάθι με την ιστορία, είναι η σχέση του με τον Ολυμπιακό, μια ομάδα που αγάπησε από μικρός και κατάφερε να γίνει ήρωας της. Σε μια πορεία η οποία ξεκίνησε το 2000 και που θα μπορούσε να τον οδηγήσει στο ΝΒΑ, που τον έφτασε ως την Ανδαλουσία και την ομάδα της Μάλαγα, αλλά που τελικά τον οδήγησε πίσω στον Ολυμπιακό. Ο Γιώργος Πρίντεζης με την άσχημη εμπειρία ζωής, κατά την οποία έπεσε άτσαλα σε έναν αγώνα του ισπανικού πρωταθλήματος με συνέπεια να χάσει τις αισθήσεις του και για 45 λεπτά έπεσε σε κώμα. Όταν άνοιξε τα μάτια του, είχε πάθει αμνησία, που ευτυχώς ήταν παροδική. "Δεν θυμόμουν ούτε ποιος είμαι, ούτε πού είμαι. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι σε μια κανονική φάση σηκώθηκα να καρφώσω. Στην προσγείωση αντιλήφθηκα πως κινδυνεύω να χτυπήσω σοβαρά, πως έπρεπε να γυρίσω το σώμα μου για να πέσω με τα χέρια. Ήταν προτιμότερο να σπάσω το χέρι μου από το κεφάλι μου και αυτό τελικά με έσωσε. Πήρα το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου. Να εκτιμάμε κάποια πράγματα. Κάθε δευτερόλεπτο μπορεί να αλλάξει ολόκληρη τη ζωή μας".

Η επιμονή του και κυρίως η θέληση του, τον έφερε πίσω στον Ολυμπιακό “η διαφορά του αθλητισμού από τον πρωταθλητισμό είναι τα κίνητρα που βρίσκεις στην καθημερινότητά σου. Με το να βγάζεις τον καλύτερό σου εαυτό σε κάθε προπόνηση και αγώνα. Είτε χάνεις, είτε κερδίζεις, την επόμενη μέρα πρέπει να είσαι δυνατός για τη νέα πρόκληση". Με αυτό το σκεπτικό ο Γιώργος Πρίντεζης από το 2011 που επέστρεψε στον Ολυμπιακό δεν έχει αφήσει καμία πρόκληση να περάσει ανεκμετάλλευτη, καμία ευκαιρία να πάει χαμένη. Κατέκτησε δύο φορές την Ευρωλίγκα (και το 2012 και το 2013) πήρε 2 πρωταθλήματα και έδωσε στον εαυτό του λόγους για να νιώθει δικαιωμένος που έμεινε πιστός στο παιδικό του όνειρο.