Μπορεί να μην ανήκει στα "τρελά μωρά" της Ελπίδας Αμπελοκήπων που τα τελευταία χρόνια έχουν σαρώσει τους τίτλους σε επίπεδο Κορασίδων και Νεανιδων, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια είναι και εκείνη στη γυναικεία ομάδα όντας μία από τις πιο έμπειρες παίκτριες της παρά το γεγονός ότι είναι 26 ετών.

Η εισαγωγή είναι για τη Βίκυ Σεφεριάδου. Η πασαδόρος της Ελπίδας Αμπελοκήπων μίλησε στο Sport24.gr για την άνοδο της ομάδας στην Α1, για την τρελή χρονιά στην Α2, αλλά και τους στόχους της από εδώ και πέρα.

Διαβάστε όλα όσα μας είπε...

Μία δύσκολη χρονιά έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο για εσάς. Αυτή η άνοδος ήταν η επιβράβευση των κόπων σας;

"Αναμφίβολα για κάθε αθλητή μία άνοδος αφήνει ένα φοβερό αίσθημα δικαίωσης των κόπων που έχει κάνει ανά τα έτη! Ο στόχος της ομάδας ήταν ξεκάθαρος από την αρχή της χρονιάς και όλα τα κορίτσια δουλέψαμε πάρα πολύ για να τα καταφέρουμε. Καθημερινές προπονήσεις, θυσίες, στερήσεις, κούραση, πόνος, αλλά στο τέλος το χαμόγελο έλαμψε στα χείλη μας".

Η χρονιά ήταν γενικότερα γεμάτη με πολλούς και συναρπαστικούς αγώνες για εσάς. Καταφέρατε ωστόσο να πάρετε την πρώτη θέση στον υποόμιλο και το ίδιο στον όμιλο. Το γεγονός ότι αντιμετωπίσατε καλές ομάδες σας βοήθησε για το τουρνουά ανόδου;

"Πράγματι φτάσαμε στο Final 4 στα Τρίκαλα έχοντας πραγματοποιήσει μόνο μία ήττα και αυτή στο θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδος από την Ηλιούπολη (σ.σ. 3-2). Το να αντιμετωπίζεις ομάδες από την Α1 σίγουρα σου ανεβάζει τα στάνταρ τόσο παίκτικά όσο και τακτικά. Υπάρχουν άλλες ταχύτητες και άλλα δεδομένα σε αυτή την κατηγορία. Για κάποιες ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία που έδωσε καλύτερο ρυθμό για τη συνέχεια. Εκτός αυτού αρκετές από τις αθλήτριες μας πρωταγωνιστούσαν στο Πανεπαρχιακό και Πανελλήνιο Νεανιδων, άρα αυτό τις έβαλε περισσότερο στο κλίμα ενός Final 4".

Πάντως είχατε και μία ατυχία με τον τραυματισμό της Κατερίνας Παπάζογλου. Αυτή η ατυχία σας πείσμωσε για τη συνέχεια;

"Ήταν ένα δυσάρεστο γεγονός για εμάς. Στην αρχή σοκαριστήκαμε, αλλά υποσχεθήκαμε στους εαυτούς, αλλά και στον προπονητή μας ότι θα δουλέψουμε ακόμα περισσότερο για να καλύψουμε το κενό της Κατερίνας. Έτσι και έγινα αφού οι Βουγιουκλίδου, Δροσοπούλου, Νώτη και Γκοβεδάρου κάλυψαν επάξια το κενό και όλα πήγαν κατ'ευχήν! Εύχομαι ολόψυχα στην Κατερίνα να επιστρέψει στο γήπεδο το συντομότερο γιατί το μέλλον της ανήκει!"

Κατά κοινή ομολογία οι τέσσερις καλύτερες ομάδες της Α2 παίξατε στο τουρνουά ανόδου. Τελικά αυτό που λένε ότι είσαστε ομάδα των πέντε σετ αφού δεν παρατάτε εύκολα τα παιχνίδια ήταν εκείνο που σας έδωσε και την άνοδο. Το γεγονός ότι η ομάδα έχει έναν κορμό που παίζει χρόνια μαζί παίζει το ρόλο του σε αυτό;

"Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα έχει μία παράδοση στα 3-2. Μας αρέσει να δυσκολεύουμε τη ζωή μας μάλλον. Πέρα από την πλάκα τώρα κάθε παιχνίδι είναι διαφορετικό και το βλέπουμε ξεχωριστά! Ακόμα και αν βρισκόμαστε πίσω στο σκορ δεν τα παρατάμε ποτέ και να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να γυρίσουμε το παιχνίδι! Έτσι και στα Τρίκαλα παρότι δεν ξεκινήσαμε καλά, παραμείναμε προσηλωμένες στο στόχο μας και αγωνιστήκαμε μέχρι τέλους. Γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Επίσης, σίγουρα το γεγονός ότι τα περισσότερα κορίτσια είναι μαζί από μικρή ηλικία (για μένα είναι η δεύτερη χρονιά) αποτελεί ένα συν για την ομάδα μας καλύτερη επικοινωνία, μεγαλύτερο δέσιμο κτλ κτλ.

Στο πρώτο παιχνίδι με τη Θέτιδα η ομάδα δεν παρουσίασε το πραγματικό της πρόσωπο. Κάναμε πολλά λάθη, χάσαμε πολλά σερβίς, δεν είχαμε ρυθμό και δίκαια η Θέτιδα ήταν η νικήτρια του παιχνιδιού. Στη συνέχεια, αρχίσαμε να βρίσκουμε τα πατήματα μας στο γήπεδο και παρουσιαστήκαμε πολύ καλύτερες στο ματς με τους Μακεδόνες! Χωρίς όμως πάλι να πιάσουμε υψηλά στάνταρ απόδοση"

Παρά την εξαιρετική σας πορεία χρειαστήκατε το τελευταίο παιχνίδι για να εξασφαλίσετε την άνοδο. Περιεγραψέ μου λίγο τα συναισθήματα σας στο τελευταίο πόντο του τέταρτου σετ με τον Ηλυσιακό...

"Τελευταίος πόντος, τέταρτο σετ στο ματς τον Ηλυσιακό... Αξέχαστες στιγμές, πολύ έντονα συναισθήματα για όλες μας. Δάκρυα χαράς και συγκίνησης, τρελοί πανηγυρισμοί. Όλη η ομάδα ήμασταν μια αγκαλιά. Για μένα ήταν ένα όνειρο ζωής, που ο Θεός με αξίωσε να το ζήσω. Ήταν η δικαίωση για μία δύσκολη χρονιά γιατί όπως λέει και ένα αρχαίο ρητό "τα αγαθά κόποις κτώνται". Τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Αυτό που θέλαμε το πήραμε με την αξία μας!"

Το πανό που έχουν οι φίλαθλοι της ομάδας λέει ότι ο "ουρανός είναι το όριο". Τώρα που ο στόχος της ανόδου επετεύχθη τι έχει σειρά για εσάς;

"Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Μπορεί να φτάσαμε στην Α1, αλλά προσωπικά έχοντας παίξει άλλη μια χρονιά στην Α1 ξέρω ότι χρειάζεται απόλυτη αφοσίωση και πολύ σκληρή δουλειά. Γιατί μπορεί ο "ουρανός να είναι το όριο" αλλά θέλει και γερά φτερά για να πετάξεις"

Αναφορικά με το δικό σου μέλλον έχεις μιλήσει για ενδεχόμενη παραμονή σου με τους ανθρώπους της ομάδας; Εσύ τι στόχους έχεις;

"Το μυαλό και η καρδιά μας είναι ακόμα στα Τρίκαλα. Ήταν τόσο έντονα όσα ζήσαμε που συζητήσεις για από εδώ και πέρα πορεία δεν έχουν γίνει ακόμα. Σε ό,τι αφορά του προσωπικούς μου στόχους έχω αρκετούς, αλλά παραμένουν προσωπικοί. Ήδη, ο ένας έχει πρόσφατα επιτευχθεί. Πρώτα απ' όλα θέλω να έχω την υγεια μου γιατί χωρίς αυτή τίποτα δεν έχει σημασία. Όσον αφορά τώρα το παικτικό κομμάτι θέλω να βελτιώνομαι συνεχώς σαν πασαδόρος μέσα από την προπόνηση και να αποκτήσω ακόμη περισσότερη εμπειρία παραμένοντας στην Α1 κατηγορία"