Ως παιδί ήθελε να γίνει... Martina Hingins. Μετά, που μεγάλωσε ήθελε να γίνει Serena Williams " γιατί ήταν Νο1, απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου να κρατά ρακέτα, απ' όταν ήμουν παιδί και παρακολουθούσα παιχνίδια στην τηλεόραση. Έχω περισσότερα από 100 videos με παιχνίδια της. Έχω μελετήσει πολύ το παιχνίδι της". Όπως πιθανόν να καταλάβατε, αυτό που τελικά θέλει να γίνει η Garbiñe Muguruza Blanco (Γκαρμπίνιε Μουγκουρούσα Μπλάνκο) είναι Νο1. Όχι διάδοχος κάποιας άλλης. Κάτι που "χτίζει" σιγά σιγά. Πλέον μπορείτε να τη βρείτε στο ΤΟΡ10 της παγκόσμιας κατάταξης, με... σαφέστατη τάση για περαιτέρω άνοδο.

Όπως σκαρφαλώνει, έχει γίνει κατά 2.9 εκατ. δολ. πλουσιότερη (τα ετήσια έσοδα της είναι 1.194.820 δολ., από 134.000 δολ. που ήταν το 2013), ενώ έχει αποκτήσει για χορηγούς την BBVA Bank (έχει αναλάβει τους Iker Casillas, Andres Iniesta, Radamel Falcao, Kevin Durant, James Harden, Chandler Parsons, αλλά και της μεξικανικής ποδοσφαιρικής λίγκας ), την Adidas, την Adecco (εταιρία παροχής Υπηρεσιών Ανθρώπινου Δυναμικού), με τη Mazda Spain να είναι ο πρώτος της (χορηγός). Η αξία της στην αγορά, φτάνει τα 21.6 εκατ. δολ. Όπως αντιλαμβάνεστε, η παρουσία της στον τελικό του Wimbledon -ο πρώτος στην καριέρα της, σε Grand Slam- είναι μόνο η αρχή. " Ήμουν 8 όταν ονειρεύτηκα αυτή τη στιγμή και έντεκα χρόνια αργότερα, τη ζω. Είναι απίστευτο, αλλά είναι και αυτό για το οποίο δούλευα" ενημέρωσε, πριν αφήσει να εννοηθεί πως τώρα θα δουλεύει για να πατήσει στην κορυφή.

Η 21χρονη, ύψους 1.83 τενίστρια δεν έχει άποψη επί του τι είναι φόβος. Δηλαδή, αν τη ρωτήσετε, δεν θα μπορέσει να σας βοηθήσει. Και αυτό, όπως λέει, το χρωστά στους γονείς της. Την εκ Βενεζουέλας μητέρα της, Scarlet και τον εξ Ισπανίας πατέρα της, Jose Antonio. Όταν ήταν μικρή και έπαιζε με τους μεγαλύτερους αδελφούς της, Asier και Igor, στο Caracas -όπου έζησε έως τα 6, πριν μετακομίσει η φαμίλια στη Βαρκελώνη. Ό,τι και αν γινόταν, έπρεπε να τα βγάλει πέρα μόνη της. Και ξέρετε πώς είναι τα παιδιά. Σαν... τα σκυλιά. Μυρίζονται το φόβο. Για αυτό και εκπαιδεύτηκε στο πώς να τον κρύβει, ώσπου έπαψε να τον νιώθει. Το κέρδος της ιστορίας ήταν πως διαμόρφωσε προσωπικότητα. Δική της. Όχι... με δανεικά -στοιχεία. "Ο ι γονείς μου πάντα μου έλεγαν πως πρέπει να είμαι θαρραλέα. Να μη φοβάμαι κάτι. Πιστεύω λοιπόν, πως έχω ισχυρή προσωπικότητα στο γήπεδο. Ότι διαθέτω πάντα υψηλό κίνητρο και παίζω με θάρρος. Δεν νιώθω φόβο και αυτό μάλλον είναι σημαντικό και στο τένις", είχε εξηγήσει πριν λίγους μήνες, ενώ προετοιμάζοταν για το Dubai Tennis Championship.

Το κίνητρο είναι πάντα αυτό που την οδηγεί. Και όχι τα μεγάλα ονόματα δεν της προκαλούν φόβο. " Αυτό που με νοιάζει είναι να πάω... κεφάλαιο με το κεφάλαιο, έως ότου καταφέρω να μπω στη λίστα με τις καλύτερες αθλήτριες. Πιστεύω ότι είμαι από τους τύπους των αθλητριών που μπορούν να τα καταφέρουν. Βλέπω τις κορυφαίες θέσεις... να με περιμένουν", είχε σχολιάσει. Η συμβουλή των γονιών της προφανώς και έπιασε τόπο και έτσι πριν κλείσει τα 21, μπήκε για πρώτη φορά στην καριέρα της στο ΤΟΡ20 της παγκόσμιας κατάταξης. Και αυτό έγινε, ενώ είχε χάσει ένα εξάμηνο του 2013, με κάταγμα στον αστράγαλο. " Όταν είχα τον τραυματισμό, ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή για εμένα. Ήμουν 18 και έπρεπε να βρω κάτι να κάνω. Σε εκείνο το εξάμηνο κατάλαβα πως αυτό που ήθελα να κάνω στη ζωή μου, ήταν να παίζω τένις. Σκέφτηκα πως δεν υπήρχε κάτι πιο σημαντικό για εμένα. Έτσι, όταν πήρα το ΟΚ από τους γιατρούς, είχα ένα τεράστιο κίνητρο και τη δεύτερη εβδομάδα της επόμενης χρονιάς, κέρδισα ένα τουρνουά".

Τι έκανε; Kάλυψε το χαμένο έδαφος στην εκκίνηση του 2014, κερδίζοντας οκτώ διαδοχικά ματς, όπως κατευθυνόταν για τον τίτλο του WTA, στο Hobard. Σημείωση: η πρώτη της εμπειρία από WTA tournament ήταν το 2008. " Ήταν στη Βαρκελώνη και αποκλείστηκα από τον πρώτο γύρο... για αυτό και δεν μιλάω συχνά για αυτό", εξηγεί. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν το θυμάται. "Είχα χάσει από το Νο236, τη Maria Kondratieva), γιατί ήμουν πολύ αγχωμένη". Επτά χρόνια αργότερα, πάτησε στην κορυφή.

" Αυτό ήταν ένα σημάδι για εμένα, πως είναι στο χέρι μου να τα καταφέρω. Ότι έχω την ευκαιρία να τα καταφέρω". Τα λόγια της έγιναν πράξεις. Μια εβδομάδα αργότερα, έφτασε στον τέταρτο γύρο του Australian Open (είχε νικήσει την Caroline Wozniacki), τριάντα ημέρες αργότερα έζησε τον δεύτερο τελικό της σε WTA (στη Βραζιλία) και τέσσερις μήνες μετά προκρίθηκε στα προημιτελικά του French Open, αφήνοντας πίσω της το Νο1 (ναι, την Williams). " Είναι η μεγαλύτερη νίκη που έχω κατακτήσει έως τώρα, οπότε θεωρώ ότι είναι απίστευτο αυτό που ζω. Είχα ξανασυναντήσει τη Serena πριν δυο χρόνια (στο WTA του Miami "όπου είδα για πρώτη φορά στα αποδυτήρια τη Sharapova, τη Serena και σκεφτόμουν "wow, είμαστε στο ίδιο τουρνουά. Λες να της πω να πάει πιο πέρα την τσάντα της;" (γελάει). Συναντηθήκαμε και ήμουν τραγική. Στο French Open, από την αρχή πίστεψα πως έχω μια ευκαιρία να τα καταφέρω. Πριν μπω στο γήπεδο, είπα στον εαυτό μου πως "αυτή τη φορά δεν θα σκεφτείς ποια έχεις απέναντι σου. Θα κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις". Μέχρι που προσποιήθηκα ότι έπαιζα με άλλη! Ίσως και για αυτό να νίκησα!". Όταν όλα τελείωσαν, ένιωσε τα γόνατα της να τρέμουν και αναφώνησε " επιτέλους".

Τι της είπε η Serena, μετά το παιχνίδι; " Μου είπε πως αν συνεχίσω να παίζω έτσι, θα είμαι σε θέση να κερδίσω το τουρνουά και της απάντησα πως θα προσπαθήσω. Είχα πολύ μεγάλη συγκέντρωση και ήξερα ανά πάσα στιγμή τι έπρεπε να κάνω". Υπήρξε κάποια στιγμή στο ματς που πίστεψε πως μπορεί να νικήσει; "Ναι, υπήρξε μια τέτοια στιγμή, στα τελευταία games. Σκέφτηκα "ω θεέ μου, κερδίζω". Δεν ήμουν αγχωμένη, αλλά αμέσως σκέφτηκα "οκ, πρέπει να παραμείνεις ψύχραιμη, γιατί και η αντίπαλος σου νιώθει πίεση, οπότε έπρεπε να συνεχίσω να κάνω ό,τι έκανα έως εκείνο το σημείο". Μεταξύ αυτών που ξεκαθάρισε είναι ότι δεν νιώθει άγχος, όταν πάει σε grand slam, γιατί υπάρχει ένα άλλο συναίσθημα που την κατακλύζει: αυτό της χαράς. "Είμαι ακόμα λίγο νέα, οπότε χρειάζομαι τις εμπειρίες που κερδίζω στα τουρνουά που παίζω. Πρέπει να βελτιωθώ σε πάρα πολλούς τομείς, αλλά στο τέλος της ημέρας σκέφτομαι πως από όλα τα παιχνίδια έχω να κερδίσω κάτι. Να, για παράδειγμα μέχρι πρότινος ένιωθα μεγάλο άγχος στο πρώτο game. Σιγά σιγά, μαθαίνω να το κοντρολάρω. Δίνω μεγάλο αγώνα για να φαίνεται ότι είμαι πάντα χαλαρή. Αλλά δεν είμαι από φυσικού. Είναι κάτι πάνω στο οποίο δουλεύω".

Το 2014 κλήθηκε να πάρει και μια ακόμα απόφαση: να διαλέξει τη χώρα την οποία θα εκπροσωπήσει. Είχε γεννηθεί στο Caracas, εκεί ξεκίνησε να παίζει τένις όταν ήταν 3 χρόνων, αλλά στην Ισπανία ήταν έμαθε ουσιαστικά το σπορ. " Ανέκαθεν προσπαθούσα να παίξω σε μεγάλα τουρνουά. Σε μεγάλα γήπεδα. Απ' όταν ήμουν παιδί, αυτό ήταν που ήθελα να κάνω. Κατάλαβα πως είμαι... ψιλοκαλή παίκτρια, όταν κέρδισα το πρώτο εθνικό πρωτάθλημα της Ισπανίας. Μετά έκανα το repeat. Ήμουν 13. Δεν έπαιξα στα εφηβικά πρωταθλήματα. Μόνο στο Roland Garros για juniors. Ήταν απόφαση που είχαμε πάρει με τον προπονητή μου", στην Ισπανία, την οποία αποφάσισε εν τέλει να εκπροσωπήσει." Για ενάμιση χρόνο, διάστημα που χρειάστηκα για να αποφασίσω τι θα κάνω, αυτό που με ρωτούσαν όλοι ήταν "γιατί δεν παίζεις για την Ισπανία;" ή "γιατί δεν παίζεις για τη Βενεζουέλα". Ήξερα πως η απόφαση μου δεν θα ήταν απλή. Ήταν κάτι που αφορούσε την οικογένεια μου, το τένις, τα πάντα. Ήταν σαν να μου ζητούσαν να διαλέξω μεταξύ του πατέρα μου και της μητέρας μου. Διάλεξα την Ισπανία, γιατί έκρινα πως αυτή είναι η καλύτερη επιλογή. Σε όλη μου τη ζωή, έκανα προπονήσεις στη Βαρκελώνη -στην ακαδημία του Sergi Bruguera Εκεί έγινα τενίστρια. Αλλά δεν ήταν εύκολο όταν όλοι έλεγαν "διάλεξε, διάλεξε, διάλεξε". Αντιλαμβάνομαι πως ήταν κάτι το φυσιολογικό, γιατί τα ίδια θα έκανα και εγώ αν ήθελα να παίξει κάποιος για τη χώρα μου". "

Η πρώτη της εμφάνιση ως Ισπανίδας έγινε στο Fed Cup, τον Φεβρουάριο του 2015. Κέρδισε τα δυο μονά, αλλά η ομάδα της έχασε εν τέλει από τη Ρουμανία (2-3). " Ήμουν πολύ νευρική. Ήμουν το Νο1 της ομάδας μου, αλλά πολλά από τα πράγματα που αντιμετώπιζα ήταν νέα για εμένα. Παίζαμε εν τω μεταξύ, στη Ρουμανία και η Σιμόνα Halep ήταν το αστέρι της χώρας, πράγμα που σήμαινε πως... όλοι ήταν εναντίον μου. Έπαιξα εκπληκτικά, ωστόσο η ομάδα μου δεν έπαιξε το ίδιο καλά. τι να κάνεις; Έκανα ό,τι μπορούσα". Ένα από τα νέα πράγματα στη ζωή της ήταν πως πια δεν έπαιζε για την πάρτη της. " Έως τότε, έπαιζα για εμένα. Ώσπου όλοι άρχισαν αν μου λένε "Garbiñe παίζεις για την Ισπανία. Ξέρεις πόσοι περιμένουν από εσένα να νικήσεις;". Σκέφτηκα "σκατά, τώρα δεν εκπροσωπώ μόνο τον εαυτό μου, αλλά μια ολόκληρη χώρα".

Η ενέργεια που είχε γίνει το σήμα κατατεθέν της στα γήπεδα, ήταν το σήμα κατατεθέν και έξω από αυτά. Όταν δεν κρατά τη ρακέτα της, ακούει μουσική, "σερφάρει" στο Internet (το iPad είναι η προέκταση του χεριού της), παίζει πινγκ πονγκ, πηγαίνει για καφέ με φίλους, για ψώνια, για τραγούδι, για να χορέψει. Γενικά, κάνει πράγματα " γιατί δεν μπορώ ποτέ να μείνω σε μια θέση. Πάντα θέλω να είμαι σε κίνηση". Έχει αποκαλύψει πως αν δεν ήταν τενίστρια, πιθανότατα θα γινόταν ηθοποιός. Λατρεύει να παρακολουθεί ταινίες, ενώ μια φορά που έπεσε πάνω στον Antonio Banderas... έμεινε άγαλμα. Προφανώς και δεν κάνει ό,τι οι συνομήλικοι της, γιατί δεν έχει αυτόν τον χρόνο. "Πρέπει να λέω "όχι" σε πολλά πράγματα. Υπάρχουν τόσα που θα μπορούσα να κάνω, αλλά δεν γίνεται. Για παράδειγμα, μου λένε οι φίλοι μου να πάμε διακοπές. Είναι κάτι που δεν μπορώ να κάνω. Ας πούμε, δεν μπορώ να πάω για σκι, γιατί δεν μπορώ να ρισκάρω τραυματισμό".

Ενοχλητικά ειλικρινής

Επίσης, δεν κάνει φίλους... στη δουλειά. Δηλαδή, μιλά με όλους, αλλά δεν "δένεται" γιατί " τα τουρνουά δεν είναι μέρος για να κάνεις φίλους, γιατί την επόμενη ημέρα μπορούν να γίνουν "εχθροί' στο γήπεδο". Αν τη ρωτάτε, θα σας πει ότι " θα ήθελα τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Όλοι χρειαζόμαστε να 'χουμε σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Να μη ζούμε σε "φούσκα". Να είμαστε πιο "ανοιχτοί". Αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα". Χαίρεται όταν βλέπει τους άνδρες να κάθονται όλοι μαζί, να τρώνε μαζί, να διασκεδάζουν μαζί. "Σ κέφτομαι πως αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί με τις γυναίκες, γιατί είμαστε... λίγο πιο περίεργες. Και το άθλημα είναι ανταγωνιστικό. Οπότε κάποια πράγματα είναι λογικά. Νιώθεις όμως, μεγάλη μοναξιά και για αυτό θες να 'χεις τη δική σου ομάδα, με τον φυσικοθεραπευτή σου, τον προπονητή σου, την οικογένεια και τους φίλους σου. Ταξιδεύεις κάθε εβδομάδα και το μόνο που κάνεις με τους άλλους παίκτες είναι να τους λες ένα "γεια". Είναι σκληρό. Με τα μέλη της Ισπανίας έχω μια κάποια σχέση, αλλά με άλλους όχι. Και αυτό είναι λυπηρό".

Έχετε ακούσει αυτά τα λόγια από άλλη; Μάλλον όχι. Η ειλικρίνεια της Muguruza έγινε άρθρο στη βρετανική Independent, με τον Tom Peck να καταλήγει στο ότι " αν θέλει να γίνει επιτυχημένη, θα πρέπει να σταματήσει να λέει αλήθειες!". Ως αφορμή, στάθηκε η ερώτηση του BBC, μετά τη νίκη της στον πρώτο ημιτελικό της καριέρας της στο Wimbledon. Την ρώτησαν " ποια θες να νικήσει στον άλλον ημιτελικό; Η Sharapova ή η Williams;". Δεν χρειάστηκε ούτε ένα δευτερόλεπτο για να απαντήσει. Είπε κατευθείαν πως " δείτε τα ρεκόρ. Η Serena προηγείται 25-1. Οπότε, μάλλον εκείνη θα νικήσει". Ο αρθρογράφος λοιπόν, έγραψε "ορίστε λοιπόν. Μια ελίτ αθλήτρια ήταν στην τηλεόραση, της έκαναν μια ευθεία ερώτηση και εκείνη έδωσε μια ευθεία απάντηση. Η omerta διαλύθηκε και ένα έθνος έβγαλε το τσάι από τη μύτη του. Αλλά να τη συμπαθάτε. Δεν ξέρει τι κάνει. Είναι νέα. Θα μάθει".

Όταν προκρίθηκε στον τελικό

Τι εννοούσε ο ποιητής; "Οι αθλητικές συνεντεύξεις δεν είναι το κατάλληλο μέρος πια, για να πεις αλήθειες. Δεν υπάρχει και λόγος να πεις απροκάλυπτο ψέμα, αλλά ο κόσμος επιμένει να προτιμά να ζει... στο σκοτάδι του". Έδωσε και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. "Είχαν ρωτήσει τον Alan Shearer ποιο είναι το αγαπημένο του Spice Girl. Κάτι που ουδείς ενδεχομένως ήθελε να μάθει. Αν ήθελαν να δουν κάτι όλοι, ήταν πως ο Shearer είναι ευτυχισμένος με την οικογενειακή ζωή που έχει. Και τους δικαίωσε, όταν απάντησε "έχω μια λατρεμένη σύζυγο και μια οικογένεια που με περιμένει στο σπίτι, οπότε δεν είμαι προετοιμασμένος να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση"! Αλλά είπαμε. Η Muguruza είναι μικρή. Θα μάθει. Αν έχει αποδείξει κάτι την τελευταία διετία, είναι πως μαθαίνει εύκολα.

Έμαθε να διαχειρίζεται την πίεση, έμαθε να δείχνει ήρεμη... και να μην κοιτά τον πίνακα με τις αντιπάλους της. " Δεν είμαι προληπτική, αλλά επειδή μια φορά είχα δει ποια παίζω στο δεύτερο γύρο, πριν τελειώσει ο πρώτος, θυμάμαι δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Οπότε αποφάσισα να μην ξανασχοληθώ με το ζήτημα". Κάτι που δεν είναι και τόσο εύκολο " αφού συνήθως έρχονται κάποιοι και σου λένε τι σε περιμένει. Συνήθως, τους διακόπτω -αγενώς είναι η αλήθεια- πριν ολοκληρώσουν". Θα μας επιτρέψετε να επιστρέψουμε στο προληπτικό του πράγματος, γιατί υπάρχουν αναφορές που την ήθελαν να ζήτησε από τους γονείς της να μην πάνε στον τελικό του Wimbledon. Είχα κάνει το ίδιο στον ημιτελικό με την Agnieszka Radwanska και νίκησε. Οπότε... είπε να το συνεχίσει. " Με είδαν από την τηλεόραση και μου είπαν "θέλουμε να έλθουμε στον τελικό". Τους το απαγόρευσα. Δεν θέλω να αλλάξει τίποτα. Θα κατέβω από το κρεβάτι το πρωί, με το ίδιο πόδι. Θα κάνω τα πάντα όπως τα έκανα, πριν τον ημιτελικό", ομολόγησε. Οπότε... μάλλον θα λέγατε ότι μια πρόληψη την έχει.

Για τον πρώτο της τελικό σε Grand Slam και την αντίπαλο της (Serena Williams) αρκέστηκε στο " δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο χαρούμενη είμαι που βρήκα απέναντι μου τη Serena. Έχω δουλέψει όλη μου τη ζωή, για να φτάσω εδώ. Οπότε δεν υπάρχουν λόγια. Ξέρω πως το 2012 ήμουν η έκπληξη... και ότι τώρα δεν είμαι". Δεν είχε λόγια ούτε για την είσοδο της στο ΤΟΡ10 της παγκόσμιας κατάταξης, για πρώτη φορά. Δεν είναι κάτι που την κάνει να νιώθει... κάπως. Όταν θα φτάσει στο Νο1, τότε ναι, θα πει κάτι. Έως τότε, μπορείτε να παρακολουθείτε την καθημερινότητα της, σε όλα τα social networks. Έχει παντού λογαριασμούς και ως γνήσια εκπρόσωπος της γενιάς της, ποστάρει φωτογραφίες με το ρυθμό... που αναπνέει.