Η ώρα για το τέλος μιας σπουδαίας καριέρας έφτασε. Τα τελευταία χρόνια η σκέψη στο μυαλό του Γιώργου Αφρουδάκη πέρασε αρκετές φορές, αλλά τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να την κάνει πράξη.

Με μία λυτή του ανακοίνωση ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών στην ελληνική υδατοσφαίριση, ο άνθρωπος που επί 21 χρόνια φόρεσε και τίμησε το σκουφάκι της Εθνικής ομάδας έκανε γνωστή την απόφαση του να αποσυρθεί.

Μια απόφαση που τυπικά θα πραγματοποιηθεί σε λίγους μήνες και αφού φορέσει για μερικές φορές το σκουφάκι του Απόλλωνα. Στην τεράστια καριέρα του φόρεσε το σκουφάκι της Βουλιαγμένης, του Πανιώνιου, του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού σκοράροντας 1670 φορές κατακτώντας το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1997 με το ΝΟΒ καθώς και έξι πρωταθλήματα και ισάριθμα Κύπελλα.

Με την Εθνική ομάδα το μόνο εκείνο που του έλειψε ήταν ένα μετάλλιο στις πέντε φορές που εκπροσώπησε τη χώρα μας σε Ολυμπιακούς Αγώνες (1996, 2000, 2004, 2008, 2012). Πιο κοντά από ποτέ έφτασε στην Αθήνα όπου τελικά κατέκτησε την τέταρτη θέση, ενώ το γκολ του κόντρα στην Κροατία που χάρισε στη χώρα μας το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2005 έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό όλων.

Οι στιγμές είναι η περιουσία μου: "Με λένε Γιώργο Αφρουδάκη και σε λίγους μήνες γίνομαι σαράντα χρόνων. Έδωσα στο πόλο τα πάντα για τριάντα χρόνια. Από δέκα ετών στις πισίνες, με 25 χρόνια παρουσίας στην Α1 και 21 χρόνια στην Εθνική ομάδα, πάντα παρών, πάντα συνεπής. Η απόφαση να πω αντίο στο άθλημα στο οποίο έχω αφιερώσει τη ζωή μου είναι η πιο δύσκολη που έχω πάρει ποτέ.

Αύριο ξεκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο και η τελευταία φορά που δεν παρέλασα στην Τελετή Έναρξης ήταν το 1992 στη Βαρκελώνη. Πάντα με γέμιζε με ικανοποίηση η σκέψη πως η ταυτότητά μου γράφει πάνω “Αθλητής”. Με αυτό το αντίο νοιώθω τώρα σαν να μην έχω ταυτότητα.

Το ταξίδι μου στον αθλητισμό ήταν πολύ μακρύ, με ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές που τις κρατάω όλες στο μυαλό μου. Τώρα που το ταξίδι έφτασε στο τέλος του, αυτές οι στιγμές είναι η περιουσία μου. Δεν θα είχα αυτήν την περιουσία χωρίς να έχω πάντα πίσω μου τους γονείς μου, συνοδοιπόρους τα δύο αδέρφια μου και στήριγμα τη γυναίκα μου η οποία έζησε στο πλάι μου σχεδόν όλη την αθλητική μου σταδιοδρομία.

Γι’αυτήν την περιουσία οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις ομάδες που με εμπιστεύθηκαν και πάνω απ’όλα στη Βουλιαγμένη, στην ομάδα απ’την οποία ξεκίνησα την καριέρα μου. Οι άνθρωποί της που με υποδέχθηκαν τότε ως παιδί, εκτός από καλό αθλητή, με έκαναν και καλύτερο άνθρωπο.

Γι’αυτην την περιουσία οφείλω ευγνωμοσύνη σε όλους τους προπονητές αυτής της πορείας, σε συλλόγους και εθνική ομάδα, και σε όλους όσοι συνεργάστηκαν μαζί μου (παράγοντες, γιατρούς, διαιτητές, δημοσιογράφους).

Γι’αυτήν την περιουσία ευχαριστώ τους αναρίθμητους συμπαίκτες που είχα αυτά τα τριάντα χρόνια και μαζί τους έζησα όλες αυτές τις στιγμές. Θα ήθελα να με θυμούνται περισσότερο ως έναν εξαιρετικό συμπαίκτη παρά ως έναν καλό πολίστα.

Έχω ακούσει πολλούς μεγάλους αθλητές να λένε πως δεν περίμεναν ποτέ πως θα ζήσουν όλες αυτές τις στιγμές που τους χάρισε ο αθλητισμός. Η τρέλα που είχα από παιδί με τον αθλητισμό με έκανε να έχω πάντα στο μυαλό μου πως θα τα ζήσω όλα αυτά. Είχα την πίστη πως θα συμβούν και γι’αυτό έδωσα ο,τι είχα για να φροντίσω πως θα συμβούν.

Θα είμαι πάντα κοντά στο άθλημα που αγάπησα, θα προσπαθήσω να το βοηθήσω με όσες δυνάμεις έχω. Δεν θα το κάνω από επιλογή, αλλά γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Η ταυτότητα δεν θα γράφει πια “Αθλητής”, αλλά θα παραμείνω ερωτευμένος με τον αθλητισμό.

ΥΓ: Το να επιλέγεις το τέλος είναι ευλογία. Με την Εθνική ομάδα δεν κατάφερα να έχω το κλείσιμο που θα ήθελα, με ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 2012. Σε συλλογικό επίπεδο, όμως, θα κλείσω την καριέρα μου όπως το σχεδίαζα από μικρός.

Θα φορέσω για λίγα παιχνίδια το σκουφάκι του Απόλλωνα. Της αγαπημένης μου ομάδας, εκείνης που μου κόλλησε το μικρόβιο του αθλητισμού στα πρώτα παιδικά μου χρόνια, στα σκαλιά της Ριζούπολης".